Scale the Summit – Subjects

Intro: Giannis Voulgaris

Scale the Summit is in its 17th year as a band and has already released six albums, and these are what we call seasoned musicians, although their music is not well-known enough in the US. The band started as the artistic vehicle of childhood friends Chris Letchford and Travis Levrier, who as music students wanted to show how they perceived technical metal. They made a name for themselves relatively quickly and signed to Prosthetic Records (Lamb of God, Gojira, Animals as Leaders) and toured with Dream Theater and Between the Buried and Me. Scale the Summit is a quality progressive metal band with djent elements, which stood out with its pure sound and its strictly instrumental direction. In their new release, however, this has changed, since in every song there is a guest singer and now only Chris Letchford is left from the founding members.

[bandcamp width=100% height=120 album=2554780277 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Continuing a series of high quality records

Subjects is the second album of Scale the Summit as a trio and right after the very good and the most successful album of their career In a World of Fear. Chris Letchford has taken on both rhythm and lead guitars, Kilian Duarte plays bass and Charlie Engen is the drummer, maintaining this jazz trio-meets-metal aesthetic. This time they are more melodic and their sound is even clearer and more direct, while the rhythm section is at its best since it has found its chemistry. There are also no guest guitarists in the solos of the songs, a fact that creates coherence, but also removes a bit of the element of surprise. Of course Letchford’s work is amazing, as it has a very nice melodic tone avoiding pointless shredding. In general, the production of the album is clean and has a live aesthetic that makes it warmer.

However, the big difference compared to all previous albums is the existence of vocals by different singers. Eight compositions, seven male and one female singer give another dimension to their sound, as they really enrich the compositions by making them more direct. Everyone sings with clear melodic vocals sounding close to TesseracT, something undoubtably positive, but even here so many different artists subtract from the coherence of the album. Of course what they do makes sense, because each track has its own character, so a different voice is needed. And since we are talking about songs, those that stand out are Don’t Mind Me and The Land of Nod (female vocals) which are up tempo, while A New Way is my personal fav, a djenty song in which the voice is very reminiscent of Joe Bonamassa! In general, the record is balanced without fillers and this is very important for a band’s seventh release and a genre with many particularities.

The album is aimed mainly at fans of technical metal and djent, but perhaps the very melodic compositions will introduce them to a wider audience. However, even though the album flows nicely and quickly, you will hardly listen to it after years (if you’re not a fan) because it has nothing to stick to. In other words, Scale the Summit have released another very high quality album, now adding vocals, but it lacks something to be considered a classic in the genre.

8 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

The excellent technique of Scale the Summit is so obvious that it can be perceived even by the most uneducated listeners. The crystal clear production balances and perfectly highlights all the instruments. In the compositional part, the experienced listener will hear many known and familiar things. Cynic, Animals As Leaders and TesseracT among others define the sound perhaps to a greater extent than it should as I cannot distinguish something very unique in terms of personality. From there on the album sounds pleasant without very big moments. While everything is thoroughly worked, the great melodies and musical tensions are missing. This does not make the album bad or mediocre, but it does make it a little predictable and a bit flat. The participation of Ross Jennings gives an extra interest to an album that will not disappoint but will not easily excite a progster. If the amazing bass and drums are combined with really great guitar melodies on the next record, we might be talking about something great.

7 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης

Οι Αμερικανοί Scale the Summit διανύουν τον 17^ο χρόνο τους ως μπάντα και έχουν κυκλοφορήσει ήδη έξι δίσκους, είναι αυτό που λέμε seasoned musicians και όχι πρωτάρηδες, παρόλο που η μουσική τους δεν είναι αρκετά διαδεδομένη στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Η μπάντα ξεκίνησε ως το μουσικό όχημα των παιδικών φίλων Chris Letchford και Travis Levrier, οι οποίοι όντας φοιτητές μουσικής ήθελαν να παρουσιάσουν το πώς αντιλαμβανόντουσαν το τεχνικό metal. Σχετικά γρήγορα έκαναν θόρυβο γύρο από το όνομά τους και υπέγραψαν στην Prosthetic Records (Lamb of God, Gojira, Animals as Leaders) και περιόδευσαν με τους Dream Theater και του Between the Buried and Me. Δικαίως όλα αυτά, γιατί πρόκειται για μια μπάντα ποιοτικού progressive metal με djent στοιχεία, η οποία ξεχώριζε από τον σωρό λόγω του καθαρού ήχου και της αυστηρά ορχηστρικής κατεύθυνσής της. Στη νέα τους κυκλοφορία αυτό όμως αλλάζει, μιας και σε κάθε τραγούδι υπάρχει ένας guest τραγουδιστής και πλέον μόνο ο Chris Letchford έχει μείνει από τα ιδρυτικά μέλη. Για να δούμε πόσο τους έχει επηρεάσει αυτή αλλαγή.

[bandcamp width=100% height=120 album=2554780277 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Συνεχίζοντας ένα πολύ ποιοτικό σερί δίσκων

Το Subjects είναι το δεύτερο στη σειρά album των Scale the Summit ως τρίο και αμέσως μετά το πολύ καλό και πιο επιτυχημένο της καριέρας τους In a World of Fear. Ο Chris Letchford έχει αναλάβει τόσο την ρυθμική όσο και την lead κιθάρα, ο Kilian Duarte το μπάσο και ο Charlie Engen τα τύμπανα, διατηρώντας αυτή τη jazz trio-meets-metal αισθητική. Ηχητικά αυτή τη φορά είναι πιο μελωδικοί και ο ήχος τους ακόμα πιο καθαρός και άμεσος, ενώ το rhythm section είναι στα καλύτερα του αφού έχει βρει τη χημεία του. Επίσης δεν υπάρχουν guest κιθαρίστες στα solos των τραγουδιών κάτι που δημιουργεί μια συνοχή στο δίσκο, αλλά αφαιρεί και λίγο από την αίσθηση της έκπληξης. Βέβαια η δουλεία του Letchford είναι καταπληκτική, αφού έχει έναν πολύ ωραίο μελωδικό τόνο και αποφεύγει το ανούσιο shredding. Γενικότερα η παραγωγή του δίσκου είναι καθαρή και έχει μια live αισθητική που τον κάνει πιο ζεστό και οικείο.

Η μεγάλη διαφορά όμως του δίσκου από όλους τους προκατόχους του, είναι η ύπαρξη των φωνητικών από διαφορετικούς τραγουδιστές. Οκτώ συνθέσεις, επτά τραγουδιστές και μια τραγουδίστρια δίνουν μια άλλη διάσταση στον ήχο τους, αφού πράγματι εμπλουτίζουν τις συνθέσεις κάνοντάς τες πιο άμεσες. Όλοι τραγουδούν με καθαρά μελωδικά φωνητικά θυμίζοντας κάπως τους Tesseract, κάτι που είναι στα συν του δίσκου, αλλά και εδώ οι τόσοι διαφορετικοί καλλιτέχνες αφαιρούν από τη συνοχή του δίσκου. Βέβαια έχει λογική αυτό που κάνουν, γιατί κάθε κομμάτι έχει το δικό του χαρακτήρα, άρα θες και την αντίστοιχη φωνή. Και μια και μιλάμε για κομμάτια αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα Don’t Mind Me και The Land of Nod (γυναικεία φωνητικά) που είναι up tempo, ενώ προσωπικά απόλαυσα περισσότερο το A New Way, που είναι djenty και η φωνή θυμίζει φοβερά τον Joe Bonamassa! Γενικότερα ο δίσκος είναι ισορροπημένος χωρίς fillers και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό για έβδομη κυκλοφορία σε ένα δύσκολο ιδίωμα.

Ο δίσκος απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις του τεχνικού metal και του djent, αλλά ίσως οι πολύ μελωδικές συνθέσεις να τους συστήσουν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, που όμως θα πρέπει να έχει το στομάχι να αντέξει όλο αυτό το τεχνικό παίξιμο. Και εδώ έρχεται το μείον του δίσκου, το πόσο θα αντέξει στο χρόνο δηλαδή. Ενώ κυλάει ωραία και γρήγορα, δύσκολα θα τον αναζητήσεις μετά από χρόνια γιατί δεν έχει κάτι να κολλήσεις. Με άλλα λόγια οι Scale the Summit κυκλοφορούν έναν ακόμα πολύ ποιοτικό μουσικά δίσκο, προσθέτοντας πλέον φωνητικά, που όμως του λείπει κάτι ώστε να θεωρηθεί κλασσικός στο ιδίωμά του.

8 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Η εξαιρετική τεχνική των Scale the Summit είναι τόσο εξόφθαλμα προφανής που γίνεται αντιληπτή ακόμη και στο πιο απαίδευτο αυτί. Η παραγωγή κρυστάλλινα διαυγής ισορροπεί και αναδεικνύει τέλεια όλα τα όργανα. Στο συνθετικό κομμάτι ο έμπειρος ακροατής θα ακούσει πολλά πράγματα που θα του είναι γνωστά και οικεία. Cynic, Animals As Leaders και TesseracT μεταξύ άλλων καθορίζουν τον ήχο σε βαθμό μεγαλύτερο ίσως από ότι θα έπρεπε καθώς αδυνατώ να διακρίνω κάτι πολύ μοναδικό σε επίπεδο προσωπικότητας. Από εκεί και πέρα ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα χωρίς τις πολύ μεγάλες στιγμές θα έλεγα. Ενώ όλα είναι δουλεμένα λείπουν οι πάρα πολύ σπουδαίες μελωδίες και μουσικές εντάσεις που θα απογείωναν τον δίσκο. Αυτό δεν τον κάνει κακό, ούτε καν μέτριο, τον κάνει όμως λίγο προβλέψιμο και κάπως flat. Η συμμετοχή του Ross Jennings δίνει ένα extra ενδιαφέρον σε έναν δίσκο που δεν θα απογοητεύσει αλλά και δεν θα ενθουσιάσει εύκολα έναν progster. Αν στον επόμενο δίσκο τα καταπληκτικά μπασοτύμπανα που ακούγονται εδώ συνδυαστούν με πραγματικά μεγάλες κιθαριστικές μελωδίες ίσως μιλήσουμε για κάτι σπουδαίο.

7 / 10

Τάσος Ποιμενίδης