Frost* ‎– Day And Age

Intro: Lefteris Statharas

Who knows if back in 2004 when Jem Godfrey decided to form Frost*, he knew that he would create a cult following for his band to the extent that there is a substantial number of fans waiting for the bands next release in 2021. The new release came with Day and Age, a year after the EP Others five years after the very competent Falling Satellites. The main difference in terms of personnel for this album comes in the drums since Craig Blundell departed, and instead of replacing him Day and Age features 3 very talented and amazing guest drummers which includes Darby Todd (The Darkness), Kaz Rodriguez (Chaka Khan) and Pat Mastelotto (King Crimson).

Am I the scum?

There are enough new ideas in Day and Age to make this album interesting to listen for any Frost* fan. The band has taken a bet to further move in to the 80s heavy synth pop sounds and they do a pretty good job at it. The album starts with the self-titled song which is the longest one 12 minutes of a very easy listening neo prog that pucks a punch when it needs to. The song is a great choice to be in the beginning of the album with the music being a very nice soundtrack to your day. A very enjoyable neo-prog track that is very in your face and while it mainly focuses on the pop melody aspects the song seems to be actually picking up a more complex progressive steam at the end before it fades out almost making fun of you for thinking it will evolve in something more complicated.

The overall message of the album does not win any laurels of originality with the band asking you to look yourself in the mirror and ask about the world we’re living and ponder about your future, the future of the human race and your position in this world. Not the most original of messages but…

The next few songs seem to try and capture attention either by the more heavy elements of Terrestial or by the more spacey piano and synth focused Waiting for the Life. The latter is a very interesting track instrumentally, and while Godfrey’s (and Mitchell’s) vocals are adequate but they show their limit especially closer to the end of the track. On the opposite side, we have a track like The Boy Who Stood Still that is narrated by Jason Isaacs with Godfrey lining the narrations with a great multilayered soundscape which emphasizes the compositional strengths of the band.

The next two tracks are rather… indistinguishable. Island Life and Skywards are a little bit generic Peter Gabriel meets Blackfield, or something similar to Steven Wilson’s later releases. There are some great moments mostly with the keyboards and the drumming in Skywards and while they are enjoyable listens there is nothing attention grabbing here.

Kill the Orchestra is the emotional crescendo of the album and one of the more interesting offers of the album. It starts with a simple vocal/piano duet and it slowly evolves in to a wall of sound with many melodies and patterns from previous songs of the album which ties the whole record together. This is one of the best songs in the album with many of the melodic and experimental elements that made fans of the band fall in love with them. And to that I would add the closer Repeat to Fade as it seems like a continuation of all the elements of Kill the Orchestra and a nice closing act to the album.

Many times neo-prog releases wander a bit aimlessly between the progressive rock and pop rock elements without a solid decision between either, and the resulting sound lacks a bit of… oomph that would make the releases a bit more memorable. Day and Age navigates that hurdle and is a solid offer to any fans of Peter Gabriel era pop rock to see how that sound has evolved some decades later. It is relatively inoffensive and that could be a good thing or a bad thing for someone. Not sure how many new fans they will earn with this new release but it is always pleasant to have Frost* around.

7 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

The neo-prog subgenre has given us several interesting or great releases since it was re-introduced with a heavier and more modern sound about 20 years ago. In my opinion, Frost* is probably the best band of this sound, with Milliontown (2006) and Experiments In Mass Appeal (2008) being the perfect proof of that. This year’s Day And Age unfortunately does not exceed the level Falling Satellites (2016) and the first two great albums seem like a distant past. Of course the level of technique, the production and the general aesthetics of the band’s music remain exceptional. It is always nice to listen to such a good band, but when there is a lack of inspiration, the above cannot be enough. The two epics, the opening self-titled track and the emotional Kill the Orchestra impress mainly with their build-up, but the rest of the songs sound too similar, while the Peter Gabriel influence on the vocals is too strong. With just the fourth full-length album of the band 15 years after the debut album was released, Day and Age can be considered as a missed opportunity.

6 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας

Ποιος ξέρει αν το 2004 όταν ο Jem Godfrey αποφάσισε να σχηματίσει τους Frost* ήξερε ότι θα δημιουργούσε μια ομάδα οπαδών που θα ακολουθούσε το συγκρότημά σε τέτοιο βαθμό που υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός οπαδών που περιμένουν την επόμενη κυκλοφορία του συγκροτήματος το 2021. Η νέα κυκλοφορία ήρθε με το Day and Age, ένα χρόνο μετά το EP Other και πέντε χρόνια μετά το πολύ καλό Falling Satellites. Η κύρια διαφορά όσον αφορά το προσωπικό για αυτό το άλμπουμ έρχεται στα τύμπανα αφού αποχώρησε ο Craig Blundell, και αντί να αντικατασταθεί με κάποιον μόνιμο drummer το Day and Age διαθέτει τρεις πολύ ταλαντούχους και καταπληκτικούς guest drummers  όπως ο Darby Todd (The Darkness), o Kaz Rodriguez (Chaka Khan) και o Pat Mastelotto (King Crimson).

Εγώ είμαι το κάθαρμα;

Υπάρχουν αρκετές νέες ιδέες στο Day and Age για να κάνουν αυτό το άλμπουμ ενδιαφέρον για φίλο των Frost*. Το συγκρότημα έχει πήρε μια απόφαση να προχωρήσει περαιτέρω στον ήχο της δεκαετίας του ’80 με synth-pop ήχους και κάνουν αρκετά καλή δουλειά σε αυτό. Το άλμπουμ ξεκινά με το ομότιτλο τραγούδι που είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια με 12 λεπτά πολύ εύκολης ακρόασης ενός neo-prog κομματιού που κουβαλάει βάρος όταν χρειάζεται. Το τραγούδι είναι μια εξαιρετική επιλογή για να ξεκινήσει το άλμπουμ με το κομμάτι να λειτουργεί σαν ένα πολύ ωραίο soundtrack για την ημέρα σας. Είναι ένα πολύ ευχάριστο neo-prog, in your face κομμάτι και ενώ επικεντρώνεται κυρίως στις pop μελωδίες, παίρνει πραγματικά έναν πιο περίπλοκο προοδευτικό feeling στο τέλος πριν το fade out. σχεδόν κοροϊδεύοντας τον ακροατή που πιστεύετε ότι θα εξελιχθεί σε κάτι πιο περίπλοκο.

Το συνολικό μήνυμα του άλμπουμ δεν κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας με το συγκρότημα να ζητά να κοιτάξετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και να ρωτήσετε για τον κόσμο που ζείτε και να συλλογιστείτε το μέλλον σας, το μέλλον της ανθρώπινης φυλής και τη θέση σας σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι το πιο πρωτότυπο μήνυμα, αλλά…

Τα επόμενα τραγούδια φαίνεται να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή είτε με τα λίγο πιο heavy στοιχεία του Terrestial είτε από το πιο διαστημικό στο Waiting for Life. Το τελευταίο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι συνθετικά, και ενώ τα φωνητικά του Godfrey (και του Mitchell) είναι γενικά επαρκή, δείχνουν το όριό τους ιδιαίτερα πιο κοντά στο τέλος του κομματιού. Αντίθετα, έχουμε ένα κομμάτι όπως το The Boy Who Stood Still που μοιάζει με το προηγούμενο, αλλά με την αφήγηση του Jason Isaacs και τον Godfrey να πλαισιώνει τις αφηγήσεις με ένα πολυεπίπεδο ηχοτοπίο δίνει έμφαση στις συνθετικές δυνάμεις του συγκροτήματος.

Τα επόμενα δύο κομμάτια είναι ολίγον… δυσδιάκριτα. Το Island Life και το Skywards είναι λίγο «generic Peter Gabriel συναντά τους Blackfield» ή κάτι παρόμοιο με τις μεταγενέστερες κυκλοφορίες του Steven Wilson. Υπάρχουν μερικές καλές στιγμές κυρίως στα synths και τα τύμπανα στο Skywards. Μπορεί να είναι ευχάριστη η ακρόαση τους δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο εδώ.

Το Kill the Orchestra είναι το συναισθηματικό κρεσέντο του άλμπουμ και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις του άλμπουμ. Ξεκινά με ένα απλό ντουέτο φωνητικών με πιάνο και σιγά σιγά εξελίσσεται σε ένα wall of sound με πολλές μελωδίες και μοτίβα από προηγούμενα τραγούδια του άλμπουμ που δένουν ολόκληρο τον δίσκο μαζί. Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ με πολλά από τα μελωδικά και πειραματικά στοιχεία που έκαναν τους θαυμαστές του συγκροτήματος να γίνουν fans. Και στα παραπάνω θα ήθελα να προσθέσω και το Repeat to Fade που κλείνει τον δίσκο, καθώς φαίνεται σαν μια συνέχεια όλων των στοιχείων του Kill the Orchestra και ένα ωραίο closing act του άλμπουμ.

Πολλές φορές οι neo-prog κυκλοφορίες ταλαντεύονται λίγο άσκοπα μεταξύ των prog rock και pop rock στοιχείων χωρίς μια σταθερή απόφαση μεταξύ των δύο, και ο ήχος που προκύπτει στερείται λίγο… τσαγανό που θα έκανε τις κυκλοφορίες λίγο πιο αξιομνημόνευτες. To Day and Age ξεπερνάει εν μέρει αυτό το εμπόδιο και είναι μια καλή προσφορά σε κάθε θαυμαστή του pop-rock εποχής Peter Gabriel και ίσως δείχνουν πώς αυτός ο ήχος έχει εξελιχθεί μερικές δεκαετίες αργότερα. Είναι σχετικά safe κυκλοφορία και αυτό θα μπορούσε να είναι καλό ή κακό για κάποιον. Δεν είμαι σίγουρος πόσους νέους ακροατές θα κερδίσουν με αυτή τη νέα κυκλοφορία, αλλά είναι πάντα ευχάριστο όταν οι Frost* είναι εν ενεργεία.

7 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Το παρακλάδι του neo-prog μας έδωσε αρκετές ενδιαφέρουσες έως εξαιρετικές κυκλοφορίες όταν επανασυστήθηκε με πιο heavy και σύγχρονο ήχο πριν περίπου 20 χρόνια. Κατά την προσωπική μου άποψη, πιθανότατα η κορυφαία μπάντα αυτού του ήχου είναι οι Frost*, με τα Milliontown (2006) και Experiments In Mass Appeal (2008) να αποτελούν τις ιδανικές αποδείξεις. Το φετινό Day And Age δυστυχώς δεν ξεπερνά το επίπεδο του προ πενταετίας Falling Satellites και τα πρώτα δύο εξαιρετικά albums φαντάζουν ως μακρινό παρελθόν. Φυσικά το επίπεδο τεχνικής, η παραγωγή και η γενική αισθητική της μουσικής της μπάντας παραμένουν εξαιρετικά. Πάντα είναι ευχάριστο να ακούει κανείς μία τόσο καλή μπάντα, αλλά όταν λείπει η έμπνευση, τα παραπάνω δεν είναι δυνατόν να είναι αρκετά. Με φωτεινές εξαιρέσεις τα δύο epics, το εναρκτήριο ομώνυμο και το συναισθηματικό Kill the Orchestra που εντυπωσιάζουν κυρίως με το χτίσιμό τους, τα υπόλοιπα κομμάτια δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα μεταξύ τους, ενώ η Peter Gabriel επιρροή στα φωνητικά είναι υπερβολικά έντονη. Δεδομένου ότι αυτό μόλις το τέταρτο full-length album της μπάντας 15 χρόνια μετά το ντεμπούτο, το Day and Age είναι μία χαμένη ευκαιρία.

6 / 10

Δημήτρης Καλτσάς