MEER – Playing House

Intro: Petros Papadogiannis

The birth of this Norwegian band in 2008 found them as a duet under the name Ted Glen Extended, who released an EP in 2012. Along the way and with the addition of six more members they were renamed MEER to literally create a collective of musicians. In 2016 they managed to release their first album of the same name to follow up with this year’s Playing House. The eight-member band consists of: Johanne Margrethe Kippersund Nesdal (vocals), Knut Kippersund Nesdal (vocals), Eivind Strømstad (guitar), Åsa Ree (violin), Ingvild Nordstoga Eide (viola), Ole Gjøstøl (piano), Morten Strypet (bass) and Mats Lillehaug (drums).

The new heroes of prog pop?

In Picking Up the Pieces, which begins in the album’s flow, the progress they have made since the first two honest but unripe efforts is obvious. It is an art-rock composition with excellent vocal performances and chorus, accompanied by strings. Besides, the band has two members on the violin. In fact, one of which has participations in the violin and vocals in other bands of their label, Karisma Records (e.g. Wobbler, Caliganaut, Tusmørke, Jordsjø).

Beehive continues even more impressively, equally pompous and rhythmic, with the squeak in Johanne’s voice offering intensity to the basic theme of the choir. In All at Sea, Knut’s male vocals, which blend so beautifully with the violin in this mid-tempo gentle composition, take over.

MEER are reminiscent to some extent of Bent Knee’s approach. While the latter, with Indie / alternative / pop, blend the prog scales, Meer choose to flirt even more with indie pop and create easy-to-remember compositions that anyone can sing. In the same sentence they fit influences and sound references such as A.C.T., The Dear Hunter and Leprous of the last two albums, mainly in terms of their pompous orchestral side.

Songs of Us is a category in itself. It’s so catchy that without exaggeration it could easily be on the respective mainstream charts. You Were a Drum is also special with its wonderful lyrics that conflict and contradict each other within the same sentence, a conversation under johanne’s sublime voice and the sound of the violin.

From the trio of songs Child, Honey and Across the Ocean the first stands out with the other two being the weakest in the flow of the album. She Goes is the most aggressive song of the 55-minute album, with beautiful choir style vocals that all the members of the group participate in.

The band wonders “Where do we go from here” in an atmospheric composition, only with guitar and Knut’s voice, in my favorite performance on the album. Honestly, if I had to choose between male and female vocals, I couldn’t, but I would say that both add equal quality to Playing House. Lay Down will connect the beginning with the end, the art-rock element will return to close a remarkable album.

Note: the release of the album on vinyl also contains a rendition of Whitesnake’s Here I go Again in perhaps a strange choice.

Playing House has its special moments, it sounds pleasant in the flow and I am personally excited by the musicality that their compositions have, even if they do not all stand the same level. At some moments they catch peaks, some other ideas are just good, but they should be credited with the fact that they are a well-tuned orchestra, with knowledge and passion for music. And if there is the rapid evolution that we saw between their releases continues, then perhaps the virgin prog pop will find its heroes.

7 / 10

Petros Papadogiannis

2^nd opinion

Usually when bands wish to add many different elements to the music, somewhere they lose their way in managing the variety of sounds with which they dress their ideas. Orchestration is a category in itself in the process of producing an album and in this area MEER present their credentials for this year. Just their second album, titled Playing House, finds them doing simple things in their melodic lines, with simple rhythmic changes and two voices that alternate with ease between dozens of, brilliant couples and choruses. But where they radiate is how they record the record. Apart from the unparalleled technique (hats off in the wonderful drumming of Mats Lillehaug) the group has one of the most interesting sounds I have heard lately, since they step on the warmth of neo soul but essentially play with prog rock reasoning that perhaps approaches quite a lot the style of Bent Knee but in a more radio friendly way. Instrumental parts, alternative metal outbursts (I hope you like Guano Apes), melancholic indie rock melodies and much more will keep you company through a hearty set of 11 compositions. One of the surprises of the year for sure.

8 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Πέτρος Παπαδογιάννης

Η γέννηση αυτής της Νορβηγικής μπάντας το 2008 τους βρήκε ως ντουέτο υπό το όνομα Ted Glen Extended, οι οποίοι κυκλοφόρησαν ένα ep το 2012. Στην πορεία και με την προσθήκη έξι ακόμα μελών μετονομάστηκαν σε MEER για να δημιουργήσουν στην κυριολεξία μία κολεκτίβα μουσικών. Το 2016 κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους για να δοθεί η συνέχεια με το φετινό Playing House. Το οκταμελές σχήμα αποτελούν οι: Johanne Margrethe Kippersund Nesdal (φωνητικά), Knut Kippersund Nesdal (φωνητικά), Eivind Strømstad (κιθάρα), Åsa Ree (βιολί), Ingvild Nordstoga Eide (βιόλα), Ole Gjøstøl (πιάνο), Morten Strypet (μπάσο) και Mats Lillehaug (ντραμς).

Οι νέοι ήρωες του prog pop;

Στο Picking Up the Pieces που ξεκινά στη ροή του άλμπουμ είναι ολοφάνερη και η πρόοδος που έχουν διανύσει από τις δύο πρώτες, τίμιες πλην άγουρες προσπάθειες. Πρόκειται για μία  art-rock σύνθεση με εξαιρετική φωνητική ερμηνεία και ρεφρέν, με συνοδεία εγχόρδων. Άλλωστε η μπάντα έχει δύο μέλη στο βιολί. Μάλιστα η μια εκ των οποίων έχει συμμετοχές στο βιολί αλλά και στα φωνητικά σε άλλες μπάντες της εταιρείας τους Karisma (Wobbler, Caliganaut, Tusmørke, Jordsjø).

To Beehive συνεχίζει ακόμα πιο εντυπωσιακά, ισομερώς πομπώδες και ρυθμικό, με το γρέζι στην φωνή της Johanne να προσφέρει ένταση στο βασικό χορωδιακό θέμα. Στο All at Sea αναλαμβάνουν τα ανδρικά φωνητικά του Knut,που συμπλέουν τόσο όμορφα με το βιολί σε αυτή τη mid-tempo ήπια σύνθεση.

Οι MEER θυμίζουν σε κάποιο βαθμό την προσέγγιση των Bent Knee.Ενώ όμως οι τελευταίοι με άγουσα το Indie / alternative / pop μπλέκουν τις prog κλίμακες, οι Μeer επιλέγουν να φλερτάρουν ακόμα περισσότερο με το indie pop και δημιουργούν ευκολομνημόνευτες συνθέσεις που μπορεί κάποιος να της τραγουδήσει. Στην ίδια πρόταση χωράνε ως επιρροές και ηχητικές αναφορές οι A.C.T., οι Dear Hunter και οι Leprous των τελευταίων δύο άλμπουμ, κυρίως ως προς την πομπώδη ορχηστρική πλευρά τους.

Το Songs of Us είναι μία κατηγορία από μόνο του. Είναι τόσο πιασάρικο που χωρίς υπερβολή θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στα αντίστοιχα mainstream charts. Ξεχωριστό είναι και το You Were a Drum με τους υπέροχους στίχους που αλληλοσυγκρούονται και αυτοαναιρούνται εντός της ίδιας πρότασης, μια στιχομυθία υπό τη θεσπέσια φωνή της Johanne και τον ήχο του βιολιού.

Από την τριάδα Child, Honey και Across the Ocean ξεχωρίζει το πρώτο με τα δύο να είναι τα πιο αδύναμα στη ροή του άλμπουμ. Το She Goes είναι το πιο επιθετικό τραγούδι του 55λεπτου άλμπουμ, με όμορφα χορωδιακά φωνητικά στα οποία συμμετέχουν όλα τα μέλη του γκρουπ.

“Where do we go from here” αναρωτιέται το συγκρότημα σε μία ατμοσφαιρική σύνθεση, μόνο με κιθάρα και την φωνή του Knut, στην αγαπημένη μου ερμηνεία του στο άλμπουμ. Ειλικρινά, αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ των ανδρικών και γυναικείων φωνητικών, δεν θα μπορούσα, αλλά θα έλεγα ότι και τα δύο προσθέτουν ισάξια ποιότητα στο Playing Ηouse. Το Lay Down θα συνδέσει την αρχή με το τέλος, το art-rock στοιχείο θα επιστρέψει για να κλείσει ένα αξιόλογο άλμπουμ.

Σημείωση: η κυκλοφορία του άλμπουμ σε βινύλιο περιέχει και μία εκτέλεση του Here I go Again των Whitesnake σε μία ίσως παράδοξη επιλογή.

Το Playing House έχει τις ιδιαίτερες στιγμές του, ακούγεται στη ροή ευχάριστα και προσωπικά με ενθουσιάζει η μουσικότητα που αναβλύζουν οι συνθέσεις τους, έστω και αν δεν στέκουν όλες στο σύνολό τους στο ίδιο επίπεδο. Κάποιες στιγμές πιάνουν κορυφές, κάποιες άλλες ιδέες είναι απλά καλές, αλλά πρέπει να τους πιστωθεί το γεγονός ότι πρόκειται για μία ορχήστρα άρτια κουρδισμένη, με γνώση και πάθος της μουσικής. Αν δε, υπάρξει η αλματώδης εξέλιξη που συναντάμε μεταξύ των κυκλοφοριών τους, τότε ίσως το παρθένο prog pop βρει τους ήρωές του.

7 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης

2^η γνώμη

Συνήθως όταν τα συγκροτήματα επιθυμούν να προσθέσουν πολλά διαφορετικά στοιχεία στην μουσική, κάπου χάνουν τον δρόμο τους στην διαχείριση της ποικιλίας των ήχων με τους οποίους ντύνουν τις ιδέες τους. Η ενορχήστρωση είναι μια κατηγορία από μόνη της στην διαδικασία παραγωγής ενός δίσκου και σε αυτόν τον τομέα οι MEER δίνουν τα διαπιστευτήρια τους για φέτος. Το μόλις δεύτερο album τους, με τίτλο Playing House τους βρίσκει να κάνουν απλά πράγματα στις μελωδικές γραμμές τους, με βατές ρυθμικές εναλλαγές και 2 φωνές που εναλλάσσονται με ευκολία ανάμεσα στα δεκάδες, πανέξυπνα κουπλέ και ρεφραίν. Εκεί που όμως ακτινοβολούν είναι στο πως ηχογραφούν τον δίσκο. Πέρα από την απαράμιλλη τεχνική (hats off στο υπέροχο drumming του Mats Lillehaug) το group έχει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ήχους που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, αφού πατάνε πάνω στην ζεστασιά της neo soul αλλά ουσιαστικά παίζουν με prog rock σκεπτικό που ίσως να προσεγγίζει αρκετά το στυλ των Bent Knee αλλά με πιο radio friendly τρόπο. Ορχηστρικά μέρη, alternative metal ξεσπάσματα (ελπίζω να σας αρέσουν οι Guano Apes), μελαγχολικές indie rock μελωδίες και άλλα πολλά θα σας κρατήσουν παρέα μέσα από ένα χορταστικότατο σύνολο 11 συνθέσεων. Μια από τις εκπλήξεις τις χρονιάς σίγουρα.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής