Diagonal – 4

Intro: Thomas Sarakintsis

The British band Diagonal is back just two years after Arc. The album title 4 is directly correlated with the same titled album from one of their favorite bands, Soft Machine. According to the band, the euphoria that was created after the excellent Arc, brought them to the realization that they wanted to release their new album sooner, something that they didn’t usually do, especially if you take into account the time it took them between their first two albums but also between The Second Mechanism and Arc. It is empirically certified that the first two albums and especially 2008’s Diagonal are gems of eclectic and elegant progressive rock. With Arc, both technically and aesthetically they changed to a softer collective, a mix of different styles performed with an enviable naturalness. Their latest album 4 is yet another bet, if we take into account the relatively short time between their releases.

[bandcamp width=100% height=120 album=3065172825 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

An expected surprise?

Their previous album launched a noticeable change of their style, even though their 70s influence remained the main pillar in which they will etch their expressiveness. The basic difference in Arc in terms as to how they would worship progressive rock, was that even though the progressive rock feeling was omnipresent, they expressed their multifaceted compositional ability in an alternative calmer way.

This diversity is imprinted effortlessly and in full creative mode in this new album as well. The Britishness combined with the varied style, is key so that they can completely please the most demanding prog listener. Is this enough however, if the songs don’t serve the  purpose?

Amon has a kraut / hippie / prog / jazz rhythmic stomp that unfolds in a beautiful break, sourcefully choreographing the melancholic inspiration of the band. Based on the title of the song it could be an homage to Amon Düül, but it has little to do with them musically. The seductive saxophone of Nicholas Whittaker blooms in the instrumental Chroma, a song that shows their jazz voyage. Masterpiece. Spinning Away gushes a velvet melancholy and mysticism, being one of their best moments generally. It starts under a special Diagonal groove successfully combining all of the sonic spectrum of the band. Here we can hear the Chinese wind instrument, that gives away the kraut signs. It is a bridge that connects the sonic expression of their previous album with 4. Stellate exempts  their heavy elements being a space / kraut/ jazz paean, composition that emphasizes their jam appetite. Totem has an intense cinematic Popol Vuh aura. It teleports you directly in a dreamy naturalistic place, abolishing the truth of artificial reality. And of course, Whitaker’s interventions are hedonistic to say the least.

Diagonal compose deep and addicting tracks, surpassing Arc in quality. The songs are not at all monothematic and monotonous but are being built on different genres. Prog / kraut / fold / psychedelic / jazz and a more guitar oriented sound with a distinct Canterbury aesthetic being present everywhere, they reveal a hedonistic alchemistic distillate of true progressive music. Ciccada and diagonal are both at the top.

9 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

Fourth album for the British band Diagonal and it seems that the turn that they did in Arc with the simpler arrangements was enough to push them to refresh their outlook towards the experimental sound and to continue explore their sound. Even if their debut album is still the best and a trademark of the modern British progressive scene, Diagonal evolve and highlight their abilities as a group to create soundscapes more so than “tracks” and to combine their kraut, psychedelic, and folk influences under the modern perception of six musicians and their post research interests. With overall more guitars and less of a tension from the synths, but with constant starring role in the flow of the controlled improvisation, the tendencies for intense moments of the first two albums is quite contained. However, the compositions like the starting Amon, Stellate or Totem identify the band that is clearly continuing to create with their early sound in the back of their mind. It’s a great effort, different and better than Arc overall, fresh, easy to listen and with variety in sounds in this new balanced dimension that present day Diagonal offer.

8 / 10

Panos Papazoglou

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης

Οι Βρετανοί Diagonal επιστρέφουν έπειτα από μόλις δύο χρόνια. Το 4 παραπέμπει ευθέως στον αντίστοιχο τίτλο και δίσκο των αγαπημένων τους Soft Machine. Σύμφωνα με τη μπάντα, η ευφορία που δημιούργησε το εξαιρετικό Arc, τους έθεσε προ των πυλών για την όσο το δυνατόν συντομότερη επιστροφή τους, κάτι που δεν το συνήθιζαν, αν λάβουμε υπόψη τη χρονική απόσταση μεταξύ των δύο πρώτων δίσκων, αλλά και μεταξύ του The Second Mechanism και του Arc. Είναι εμπειρικά διαπιστευμένο ότι τα δύο πρώτα, και κυρίως το Diagonal του 2008, αποτέλεσαν κοσμήματα εκλεκτικού και άκρως καλαίσθητου progressive rock. Με το Arc τεχνικά και αισθητικά μεταβλήθηκαν σε μία πιο soft κολεκτίβα, ένας συγκερασμός από διάφορα στυλ αποδοσμένα με μία αξιοζήλευτη φυσικότητα. Το 4 αποτελεί ένα ακόμη στοίχημα, αν λάβουμε υπόψη και το σχετικά σύντομο διάστημα επιστροφής τους στη δισκογραφία.

[bandcamp width=100% height=120 album=3065172825 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Αναμενόμενη έκπληξη;

Το προηγούμενού τους album δρομολόγησε μία αισθητή μεταποίηση του ύφους τους, παρόλο που τα 70s παρέμειναν η βασική δεξαμενή επιρροών, ο πυλώνας πάνω στον οποίο θα χάραζαν την εκφραστική τους. Η βασική διαφορά του Arc εν σχέσει με το πώς απαθανάτιζαν το progressive rock τους στα δύο πρώτα, ήταν ότι ενώ η προοδευτική αίσθηση ήταν πανταχού παρούσα, εξέφραζαν πολυσχιδώς, αλλά με έναν εναλλακτικό / ήπιο τρόπο τη συνθετική τους δεινότητα.

Αυτή η πολυσχιδία αποτυπώνεται ανεπιτήδευτα και σε πλήρη δημιουργική ροή και στο καινούριο album. Η πηγαία βρετανικότητα σε συνδυασμό με μία ποικιλότροπη υφολογία, είναι το κλειδί ώστε να ικανοποιήσουν πλήρως και τον πιο απαιτητικό φιλοπρόοδο ακροατή. Δύναται όμως αυτό να καταστεί αρκετό, αν οι συνθέσεις δεν υπηρετούν το ζητούμενο;

Το Amon διέπεται από έναν kraut / hippie / prog / jazz ρυθμικό ποδοβολητό, για να ξεδιπλωθεί σε ένα απείρου κάλλους break, χορογραφώντας πηγαίως τον μελαγχολικό οίστρο της μπάντας. Βάσει τίτλου θα μπορούσε να αποτελέσει και ένας φόρος τιμής στους Amon Düül, αλλά μουσικά ελάχιστα κοινά έχει μ’ αυτούς. Το σαγηνευτικό σαξόφωνο του Nicholas Whittaker θάλλει στο ορχηστρικό Chroma, σύνθεση που υποδεικνύει τις jazz πλεύσεις τους. Αριστούργημα. Το Spinning Away αναβλύζει βελούδινη μελαγχολία και μυστικισμό, όντας εκ των κορυφαίων στιγμών τους γενικά. Εκκινεί υπό ενός χαρακτηριστικού Diagonal groove συνδυάζοντας επιτυχώς όλο το ηχητικό φάσμα του σχήματος. Εδώ ακούγεται και ένα κινέζικο πνευστό, που προσδίδει ένα kraut πρόσημο. Αποτελεί τη γέφυρα που συνενώνει την ηχητική εκφραστική του προηγούμενου δίσκου με το 4. Το Stellate εξαίρει τις heavy πτυχές των Diagonal, όντας ένας space / kraut / jazz παιάνας, σύνθεση που τονίζει τις jam ορέξεις τους.  Το Totem διέπεται από μία έντονη κινηματογραφική Popul Vuh αύρα. Σε μεταφέρει ευθέως σε ένα ονειρικό νατουραλιστικό τοπίο, καταργώντας την αλήθεια της επίπλαστης  πραγματικότητας.  Οι δε επεμβάσεις του Whitaker και του σαξοφώνου του είναι το λιγότερο ηδονικές.

Οι Diagonal συνθέτουν εκ νέου βαθιά εθιστικά κομμάτια, ξεπερνώντας σε ποιότητα το Arc. Τα τραγούδια δεν είναι διόλου μονοθεματικά και μονότονα, αλλά δομούνται επί διαφόρων ειδών. Prog / kraut / folk / psychedelic / jazz και ένας περισσότερο κιθαριστικά προσανατολισμένος ήχος, με την ευδιάκριτη Canterbury αισθητική πανταχού παρούσα, απογυμνώνουν και φανερώνουν ένα ηδονικό αλχημικό απόσταγμα αληθινής προοδευτικής μουσικής. Ciccada και Diagonal συγκατοικούν στην κορυφή.

9 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Τέταρτος κατά σειρά δίσκος για τους Βρετανούς Diagonal και απ’ ό,τι φαίνεται η στροφή που έκαναν στο προηγηθέν Arc με τις  κάπως  πιο απλοποιημένες ενορχηστρώσεις τους ήταν αρκετή για να τους ωθήσει να προσεγγίσουν εκ νέου την οπτική τους για τον πειραματικό προοδευτικό ήχο και να συνεχίσουν να εξερευνούν τον ήχο τους. Αν και το ντεμπούτο άλμπουμ τους ακόμα παραμένει άφθαστο και ένα σήμα κατατεθέν της σύγχρονης βρετανικής προοδευτικής σκηνής, οι Diagonal  εξελίσσονται και αναδεικνύουν την ικανότητά τους ως σύνολο να δημιουργούν περισσότερο ηχοτοπία από «κομμάτια» και να συνδυάζουν τις kraut, ψυχεδελικές, folk επιρροές τους υπό τη σύγχρονη αντίληψη έξι μουσικών και των post αναζητήσεών τους. Με συνολικά περισσότερες κιθάρες και λιγότερη ένταση από τα synths, αλλά με διαρκή πρωταγωνιστικό ρόλο στη ροή του ελεγχόμενου αυτοσχεδιασμού, οι τάσεις για τα ξεσαλώματα των πρώτων δύο δίσκων είναι αρκετά περιορισμένες. Παρόλα αυτά, συνθέσεις σαν το εναρκτήριο Amon, το Stellate ή το Totem προσδιορίζουν την ταυτότητα ενός συγκροτήματος που φαίνεται να συνεχίζει να δημιουργεί λοξοκοιτάζοντας στον πρώιμο ήχο του. Αξιόλογη προσπάθεια, διαφορετικό και καλύτερο του Arc συνολικά, φρέσκο, ευκολοάκουστο και με ποικιλία ήχων στη νέα αυτή ισορροπημένη διάσταση που προσφέρουν οι τωρινοί Diagonal.

8 / 10

Πάνος Παπάζογλου