Diagonal – Arc

Intro: Kostas Barbas
Translation: Lefteris Statharas

For multiple reasons, Diagonal managed to leave a landmark of a record with their self-titled debut (2008). In an era characterized by numerous progressive rock releases, the fact that a British band released such a British sounding and inspiring album can only be considered as positive. In the years that followed, the return of the progressive rock sound was a fact and The Second Mechanism (2012) arrived at the right moment. Even though it wasn’t a surprise like their debut, it was a more settled and homogenous natural progression, with lots of Canterbury influences. By the way, These Yellow Sans is one of the best songs of the century in the genre. Seven years later, Arc appears as one of the most anticipated returns in progressive rock (we hope for something similar from Astra).

[bandcamp width=100% height=120 album=3806635210 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Sincere return

One thing that Diagonal could do, when they decided to meet again after seven years in a studio, was to record a natural progression of their first two albums, i.e. another The Third Mechanism. Let’s be sincere, seven years of absence are enough for something like that. According to a research, every seven years the human body has replaced almost all of its cells. Diagonal are now a new band and the biggest victory in Arc is that they manage to distance themselves from any expectations that their return had set.

Arc is a very relaxed album. Everything that happens in eight tracks flows effortlessly. That’s their biggest difference compared to their “intense” musical past, a change that seems less than a conscious choice and more as a current mood of the band. For sure, what they’re playing can only be categorized as progressive rock. However, everything goes through a psychedelic prism, the aesthetic of which characterizes the taste of the whole album. Additionally, even though the ‘70s are always the basis of Diagonal’s expressive ways, the alternative approach in music and sound, blurs the timeframes of their influences.

Another pleasant surprise lies in the differences between the eight tracks in Arc. In the starting and brilliantly rhythmic 9-Green­, one of the best moments here, we see that the basic element in the album are the vocals, while the lead guitar embarks in the new style of the band. The dreamy Stars Below works perfectly as the bridge that leads the listener to another peak of the album, Citadel, an 8-minute song that could easily be heard as a minimal version of their former selves. The up-tempo ­The Spectrum Explodes ends the first side of the album brilliantly with a great keyboard solo. The second side, while it also starts quite strongly with the mid-tempo space-prog Warning Flare and the very good self-titled track, it then loses some steam. The ambient The Vital, thpugh beautifully arranged, is a bit tiring, while the atmospheric Celestia that closes the album doesn’t really move the listener. The choice to end the album with the two more mellow tracks would be perfect if those two were at the same compositional level as the rest of the songs.

Despite the lackluster ending, Arc is a great return form a group of musicians that have nothing to prove and create an album based purely on their personal and artistic criteria. A laid-back album with some exceptional tracks, that pushes whoever wants to listen to it to multiple listens.

7.5 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

After their inconceivable debut, Diagonal are already a band with a big name in the traditional but non-aligned British progressive sound. With clear ‘70s norms, King Crimson influences and with their own audio identity, we could say that the two previous records that came before Arc are specimens of great talent. For sure, they could be part of any list with “the best” of the genre during those delightful discussions. However, what is the spot of Diagonal seven years after Second Mechanism?  For starters, what makes an impression is the mood for more “tidy” songs, without experimentations that led to the uncharted rattles. This of course doesn’t mean that Diagonal can’t find a different way to channel their progressive dynamics. Tracks like the self-titled, 9-Green and The Spectrum Explodes present a new, fresh approach with a more groovy aesthetic, always with the keys and the wind instruments giving their brushes and remind the already acquired. Oh, the (beautiful) Citadel does bring Anekdoten to mind, doesn’t it?

So, what does Arc have to say as a whole? A decent effort, some very strong moments, an interesting new approach that reinstates Diagonal back in the front page, but it falls behind after the two EPICS that came before it.

7.5 / 10

Panos Papazoglou

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Οι Diagonal είχαν καταφέρει με το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2008) να αφήσουν έναν για πολλαπλούς λόγους δίσκο-σταθμό. Σε μια εποχή που το progressive rock είχε αρχίσει να επανέρχεται με έντονη δισκογραφική παρουσία, το γεγονός πως μία Βρετανική μπάντα κυκλοφόρησε ένα δίσκο τόσο βρετανικό και τόσο εμπνευσμένο, μόνο ως καλός οιωνός μπορούσε να ληφθεί. Στα επόμενα χρόνια η επιστροφή του progressive rock ήταν πλέον γεγονός και το The Second Mechanism (2012) έφτασε την κατάλληλη στιγμή. Αν και δεν εξέπληξε με τον τόσο απόλυτο τρόπο που το έκανε το ντεμπούτο τους, αποτέλεσε τη λογική του συνέχεια, όντας πιο κατασταλαγμένο, πιο ομοιογενές και με έντονες Canterbury αναφορές. Επιπροσθέτως το These Yellow Sands αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του τρέχοντος αιώνα στο είδος. Επτά χρόνια μετά, το Arc εμφανίζεται ως μια από τις πιο αναμενόμενες progressive rock επιστροφές (ελπίζουμε σε κάτι ανάλογο και από τους Astra).

[bandcamp width=100% height=120 album=3806635210 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ειλικρινής επιστροφή

Αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι Diagonal όταν αποφάσισαν να ξαναβρεθούν μετά από χρόνια σε ένα studio, θα ήταν να ηχογραφήσουν μια λογική συνέχεια των δύο δίσκων τους: ένα The Third Mechanism. Τα επτά χρόνια, όχι απλά εκτός δισκογραφίας αλλά και εκτός μουσικής, είναι πάρα πολλά ώστε ένα τέτοιο εγχείρημα να είναι ειλικρινές. Σύμφωνα με μία έρευνα, κάθε επτά χρόνια το ανθρώπινο σώμα έχει αντικαταστήσει σχεδόν όλα του τα κύτταρα. Οι Diagonal είναι πλέον μια άλλη μπάντα και η μεγαλύτερη νίκη τους στο Arc είναι η αποστασιοποίησή τους από τις όποιες προσδοκίες θα μπορούσαν να υπάρχουν γύρω από την επιστροφή τους.

Το Arc είναι ένας πολύ χαλαρός δίσκος. Όλα όσα συμβαίνουν στα οκτώ κομμάτια του ρέουν με μία αξιοζήλευτη άνεση. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφοροποίηση σε σχέση με το «έντονο» μουσικό παρελθόν τους, μια αλλαγή που μοιάζει λιγότερο ως συνειδητή επιλογή και περισσότερο ως η τρέχουσα διάθεση της μπάντας. Σίγουρα αυτό που παίζουν, ως progressive rock μπορεί κατά βάση να χαρακτηριστεί. Τα πάντα όμως είναι περασμένα μέσα από ένα ιδιαίτερο ψυχεδελικό πρίσμα, η αισθητική του οποίου χαρακτηρίζει τη γενική αίσθηση που αφήνει ολόκληρος ο δίσκος. Επιπροσθέτως, αν και η δεκαετία του ‘70 δεν παύει να αποτελεί τη βάση των εκφραστικών υλικών τους, η εναλλακτική προσέγγιση και στη μουσική και στον ήχο θολώνουν τα χρονικά πλαίσια των επιρροών τους.

Μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη είναι η διαφορετικότητα των 8 κομματιών που περιέχονται στο Arc. Στο εναρκτήριο και υπέροχα ρυθμικό 9-Green, μία από τις καλύτερες στιγμές εδώ, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως η φωνή θα αποτελεί βασικό στοιχείο στο δίσκο, ενώ η lead κιθάρα σηματοδοτεί με το καλημέρα το νέο ύφος της μπάντας. Το ονειρικό Stars Below λειτουργεί άψογα ως γέφυρα που οδηγεί τον ακροατή σε μια ακόμη κορυφή του δίσκου, το Citadel, ένα οκτάλεπτο κομμάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια minimal εκδοχή του παλαιότερου ύφους τους. Το up-tempο The Spectrum Explodes κλείνει άψογα την πρώτη πλευρά του δίσκου, με ένα υπέροχο σόλο στα πλήκτρα,. Η δεύτερη πλευρά, ενώ αρχίζει και αυτή πολύ δυνατά με το mid-tempo space-prog Warning Flare και το πολύ καλό ομώνυμο κομμάτι χάνει καύσιμα στη συνέχεια. Το ambient The Vital, αν και όμορφα στημένο, είναι κάπως κουραστικό, ενώ το ατμοσφαιρικό Celestia που ρίχνει την αυλαία, δεν δημιουργεί ιδιαίτερες συγκινήσεις. Η επιλογή να κλείσουν τον δίσκο με δύο πιο ήπια κομμάτια, θα ήταν ιδανική αν συνθετικά στεκόταν στο επίπεδο των υπόλοιπων έξι συνθέσεων.

Παρά την αστοχία στο τέλος του, το Arc αποτελεί μια πολύ επιτυχημένη επιστροφή μουσικών που δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν και δημιουργούν με βάση το καθαρά προσωπικό τους καλλιτεχνικό κριτήριο. Ένας laid-back δίσκος με μερικές εξαιρετικές συνθέσεις, που ωθεί όποιον ασχοληθεί μαζί του σε πολλαπλές ακροάσεις.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Από το ασύλληπτο ντεμπούτο τους οι Άγγλοι Diagonal αποτελούν ήδη ένα συγκρότημα με σημαντικό εκτόπισμα στον παραδοσιακό, αλλά ανένταχτο προοδευτικό βρετανικό ήχο. Με καθαρές 70’s φόρμες και KingCrimson-ικές επιρροές, αλλά με μια δική τους ηχητική ταυτότητα, θα λέγαμε ότι οι δύο δίσκοι που προηγήθηκαν του ολόφρεσκου Arc, είναι δείγματα μεγαλειώδους ταλέντου. Και σίγουρα θα μπορούσαν να εισέλθουν σε οποιαδήποτε λίστα με τα «καλύτερα» του είδους και τέτοια ωραία που προσφέρουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Πού βρίσκονται όμως οι Diagonal μια επταετία μετά το Second Mechanism;  Εν αρχής, αυτό που κάνει εντύπωση είναι η διάθεση για πιο «συμμαζεμένες» συνθέσεις, χωρίς τους πειραματισμούς που οδηγούσαν σε εκείνα τα αχαρτογράφητα ξεσαλώματα. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι οι Diagonal δε βρίσκουν άλλους τρόπους να διοχετεύσουν τις προοδευτικές δυναμικές τους. Κομμάτια σαν το ομώνυμο, το 9-Green και το The Spectrum Explodes παρουσιάζουν μια νέα, φρέσκια προσέγγιση, με μια πιο groov-άτη αισθητική, πάντα με τα πλήκτρα και τα πνευστά να προσφέρουν τις πινελιές τους και να υπενθυμίζουν τα κεκτημένα. A, και το (πανέμορφο) Citadel δε φέρνει και λιγάκι (ή και περισσότερο) στους Anekdoten;

Επομένως, συνολικά τι έχει να πει το Arc; Αξιόλογη προσπάθεια, μερικές πολύ δυνατές στιγμές, μια ενδιαφέρουσα νέα προσέγγιση που επαναφέρει τους σημαντικούς Diagonal στην επικαιρότητα, αλλά δίκαια ακολουθεί αξιολογικά τα δύο ΕΠΗ που προηγήθηκαν.

7.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου