[Tonzonen Records, 2021]
Intro: Dimitris Kaltsas
Bend the Future were formed in January 2019 in Grenoble, SE France, and ten months later they released their debut album entitled Pendellösung through the Greek Sound Effect Records. Their music is a peculiar mix of jazz and progressive rock with many oriental elements with a very tight sound. This year’s Without Notice aspires to make the quintet of Can Yıldırım (vocals, guitar), Remi Pouchain (bass), Peja Ménabé (saxophone), Piel Pawlowski (drums) and Sam Schëbre (keyboards) more widely known to the progressive rock audience. The only thing that’s certain is that Bend the Future deserve it, to say the least.
[bandcamp width=100% height=120 album=4253432009 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Prog rock fans took notice
The album opens with the masterpiece Lost In Time, which begins with a great piano theme by Samy Schëbre. The song is characterized by odd time signatures and rhythm changes and is by far the greatest moment on the album. This is where the band’s image-making power comes in, as the sounds of New York’s urban landscape and jazz touches we are carried through the red sandstone deserts of the Arabian Peninsula.
As We Parry continues dynamically, based on the saxophones of Ménabé and Pawlowski and fades out with a beautiful climax of wind instruments. In Merely, all the greats of the progressive sound parade, it also has vocals (like Lost in Time), but not with the same success (we’ll come back to that later). In the second half of the song, the band presents a softer sound, creating a nostalgic atmosphere with unique ability, which however sounds like part of a different song.
The eight-minute We Aim Higher, one of the best compositions of the album, travels us on a journey with the ethereal vocal melodies that flirt with the smooth phrases of the saxophone, while the spectrum of King Crimson spreads faintly in the background.
Miniature is the shortest track here (just over 3 minutes), a melancholic break with discreet guitar themes accompanying the saxophone before the atmospheric Mus. Here the rhythm has dropped, the French rely more on the atmosphere and the melodic sounds rather than the prog outbursts.
The sophomore album of Bend the Future closes with the beautiful title track, which has similar soft, nostalgic moods with wind instrument shing once more, and the whole band contributing. Piel Pawlowski’s jazzy drumming and Schëbre’s piano but also the introductory guitar theme by Can Yıldırım which has some Japanese references are great; one of the highlights of the album.
As a whole, Without Notice has great aesthetics, it incorporates the biggest names of the progressive sound with quality and substance and has some great jazz parts. The production is perfect, as is the technical skill of the band members. The weak point on the record in my humble opinion is perhaps the use of vocals. The instrumental moments are better than the ones with vocals, while the band itself does not seem to have decided which direction to choose in relation to this. Besides, the stylistic change in the second part of the album (I found a lot of 90s and 00s influences and post-rock parts), although decent, did not reach the compositional peak of Lost In Time (and the more prog / fusion tracks in general), and was ultimately the least representative part of the album. At times you feel that a climax never comes.
Nevertheless, we are talking about a more than serious proposal for the friends of progressive rock and jazz, a combination that each time it’s successful, it leaves us with a very big promise for the future.
8 / 10
Dimitris Anastasiadis
2nd opinion
Lost In Time, the track that opens the album, creates such an uplift that it is impossible not to immediately pique the listener’s interest. It’s those oriental scales combined with the catchy rhythm and the way the few vocal lines are sang that make it so special.
The band plays jazz / prog rock and acquires something of the metal element through the weight and the aggressive tone that the rhythm section gives, especially the drums.
Beyond that, some compositions (Merely, We Aim Higher) have some vocals, that I would not characterize typical of the genre, but they have something of the beautiful lo-fi “naivety” of indie, but at the same time the way they stand between the complex prog themes is really interesting. The last three songs are more atmospheric, less speedy and complex, but maybe this is where the band shines even more. Miniature is my favorite track along with Lost In Time with the soft beats of the cymbals that the clear production allows to be heard, but also Without Notice with the saxophone melody bringing something of the melancholy of the folk music from Eastern Europe.
7.5 / 10
Petros Papadogiannis
[Tonzonen Records, 2021]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Οι Bend the Future σχηματίστηκαν τον Ιανουάριο του 2019 στην Grenoble της νοτιοανατολικής Γαλλίας και δέκα μήνες μετά κυκλοφόρησε το δισκογραφικό τους ντεμπούτο με τίτλο Pendellösung μέσω της ελληνικής Sound Effect Records. Η μουσική τους είναι μία ιδιότυπη μίξη jazz και progreesive rock με πολλά ανατολίτικα στοιχεία με πολύ δεμένο παίξιμο. Το φετινό Without Notice φιλοδοξεί να κάνει το κουιντέτο των Can Yıldırım (φωνητικά, κιθάρα), Remi Pouchain (μπάσο), Peja Ménabé (σαξόφωνο), Piel Pawlowski (ντραμς) και Sam Schëbre (πλήκτρα) ευρύτερα γνωστό στο progressive rock ακροατήριο. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι Bend the Future το αξίζουν και με το παραπάνω.
[bandcamp width=100% height=120 album=4253432009 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Οι prog rock fans οφείλουν να εστιάσουν εδώ
O δίσκος ανοίγει με το αριστουργηματικό Lost In Time, το οποίο αρχίζει με ένα εξαιρετικό θέμα στο πιάνο από τον Samy Schëbre και χαρακτηρίζεται από πολύπλοκα μέτρα και εναλλαγές στους ρυθμούς και είναι με διαφορά η μεγαλύτερη στιγμή στο άλμπουμ. Εδώ διαφαίνεται η εικονοπλαστική δύναμη του συγκροτήματος, καθώς από τα ηχοχρώματα του νεοϋρκέζικου αστικού τοπίου και τις jazz πινελιές μεταφερόμαστε στις ερήμους από ερυθρό ψαμμίτη της Αραβικής χερσονήσου.
Το As We Parry συνεχίζει με δυναμισμό, βασίζεται στα σαξόφωνα του Ménabé και του Pawlowski και «σβήνει» με μια όμορφη κορύφωση των πνευστών. Στο Merely παρελαύνουν όλοι οι μεγάλοι του γενικότερου progressive ήχου, έχει και αυτό φωνητικά (όπως και το Lost in Time), όχι όμως με την ίδια επιτυχία (θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε παρακάτω). Στο δεύτερο μισό του τραγουδιού, η μπάντα ρίχνει τους τόνους, φιλοτεχνεί μια νοσταλγική ατμόσφαιρα με μοναδική ικανότητα, που όμως μοιάζει σαν μέρος διαφορετικού κομματιού.
Το οκτάλεπτο We Aim Higher, μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου, μας ταξιδεύει με τις αιθέριες φωνητικές μελωδίες που ερωτοτροπούν με τις smooth φράσεις του σαξοφώνου, ενώ από πίσω απλώνεται αχνά το φάσμα των King Crimson.
Το Miniature είναι και η μικρότερη σύνθεση (λίγο πάνω από τα 3 λεπτά), ένα μελαγχολικό διάλειμμα με διακριτικά κιθαριστικά θέματα να συνοδεύουν το σαξόφωνο πριν από το ατμοσφαιρικό Mus. Εδώ ο ρυθμός έχει πέσει, οι Γάλλοι δίνουν βάση περισσότερο στην ατμόσφαιρα και στα μελωδικά ηχοχρώματα και όχι τόσο στις prog εξάρσεις.
Ο sophomore δίσκος των Bend the Future κλείνει με το όμορφο ομώνυμο τραγούδι, το οποίο έχει παρόμοιες απαλές, νοσταλγικές διαθέσεις που και εδώ λάμπει το άστρο των πνευστών, με ολάκερη την μπάντα να συνδράμει κομβικά, από το jazzy drumming του Piel Pawlowski και το πιάνο του Schëbre αλλά και το εισαγωγικό κιθαριστικό θέμα του Can Yıldırım που παραπέμπει στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, μια από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ.
Ο δίσκος είναι καλαίσθητος, ενσωματώνει τα μεγαλύτερα ονόματα του progressive ήχου με ποιότητα και ουσία και έχει μερικές εξαίσιες jazz περιπλανήσεις. Η παραγωγή είναι άρτια, όπως και η εκτελεστική δεινότητα των μελών της μπάντας. Αυτό που «κόβει» στον δίσκο κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η χρήση ίσως των φωνητικών. Οι instrumental στιγμές είναι καλύτερες από εκείνες που ντύνονται με φωνητικά, ενώ και η ίδια η μπάντα φαίνεται να μην έχει αποφασίσει σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί ως προς αυτό το κομμάτι. Επίσης, η υφολογική αλλαγή στο δεύτερο μέρος του δίσκου (εδώ βρήκα πολλές 90s και 00s επιρροές και post-rock μονοπάτια), αν και αξιοπρεπέστατη, δεν έπιασε την συνθετική κορυφή του Lost In Time (και των πιο prog / fusion κομματιών γενικότερα), το οποίο τελικά ήταν και το λιγότερο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου. Κάποιες στιγμές στην ακρόαση νιώθεις μια ματαίωση, από μια ηχητική κορύφωση που ποτέ δεν έρχεται.
Παρά ταύτα, μιλάμε για μια παραπάνω από σοβαρή μουσική πρόταση για τους φίλους του progressive rock, αλλά και της jazz μουσικής, συγκερασμός που όταν τον πετυχαίνουν οι Bend the Future μας αφήνουν μια πολύ μεγάλη υπόσχεση για το μέλλον.
Nevertheless, we are talking about a more than serious proposal for the friends of progressive rock and jazz, a combination that each time it’s successful, it leaves us with a very big promise for the future.
8 / 10
Δημήτρης Αναστασιάδης
2η γνώμη
Το Lost In Time που ξεκινά το άλμπουμ δημιουργεί μία τέτοια ανάταση που είναι αδύνατο να μην κεντρίσει αμέσως το ενδιαφέρον του ακροατή. Είναι αυτές οι ανατολίτικες κλίμακες σε συνδυασμό με τον πιασάρικο ρυθμό και τον τρόπο που εκφέρονται οι λίγες στιχουργικές γραμμές που το κάνουν τόσο ιδιαίτερο.
Η μπάντα κινείται στο χώρο του jazz / prog rock και αποκτά κάτι από το metal στοιχείο από το βάρος και την επιθετική χροιά που προσδίδει το rhythm section και ειδικότερα τα τύμπανα.
Από εκεί και πέρα, κάποιες συνθέσεις έχουν κάποια φωνητικά, συγκεκριμένα το Merely και το We Aim Higher που δε θα τα χαρακτήριζα με τίποτα τυπικά του χώρου, αλλά έχουν κάτι από την όμορφη lo-fi «αφέλεια» του indie, μα παράλληλα έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που στέκουν ανάμεσα στα πολύπλοκα prog θέματα των μουσικών. Τα τρία τελευταία τραγούδια είναι περισσότερο ατμοσφαιρικά, κάπου οι ταχύτητες και το σκέρτσο φεύγουν ως στοιχείο του ήχου τους, αλλά ίσως εδώ είναι που λάμπει ακόμα περισσότερο η μπάντα. Το Miniature είναι το αγαπημένο μου μαζί με το Lost In Time με τα απαλά χτυπήματα των πιατινιών που η τόσο διαυγής παραγωγή του άλμπουμ επιτρέπει να ακούγονται, αλλά και το Without Notice με τη μελωδία του σαξοφώνου να φέρνει κάτι από τη μελαγχολία του λαϊκού στοιχείου της μουσικής της ανατολικής Ευρώπης.
7.5 / 10
Πέτρος Παπαδογιάννης
