Arild Hammerø – Lerret

Intro: Dimitris Kaltsas

Arild Hammerø can only be an exception in the modern music scene, because he is an artist who has chosen to create in the old, traditional way, reminiscent of the songwriters of the 60s / 70s and the lovers of analog sound, consciously abstaining from the plastic sound “perfection” of our time.

The first sample of the Norwegian singer/guitarist’s music was given with his debut solo album, the acoustic folk Dagen Som Gryr (2006). Hammer & Hersk, Hammerø’s collaboration with tubist Daniel Herskedal, released Flåte in 2012, but the big artistic leap took place shortly afterwards with the band Atlanter. The quartet of Hammerø, Jens Carelius, Jonas Barsten Johnsen and Morten Kvam delivered a completely original, masterful mix of prog rock, pop, indie rock, desert blues, psych rock, and krautrock in Vidde (2013) (#5 album of the 2010s according to Progrocks.gr editors) and Jewels of Crime (2016). Hammerø’s most recent album was Tenderton’s debut album (2016), an excellent prog rock / fusion band with emphasis on improvisation.

Four years after Tenderton, Hammerø returns as a solo artist with Lerret.

A unique inner journey

Lerret means canvas in Norwegian. This title in combination with Hammerø’s painting on the cover, where the central figure is a bird, weaves a mystery that continues and evolves through the notes of the 12 tracks and the 54 minutes of the album. The structure is impressive and it is obvious from the beginning that Hammerø’s second solo album is thoroughly worked in every detail.

The epic electro-acoustic guitar introduction Ouverture is the prologue to the excellent Drømte du var her (I dreamed you were here), a track very reminiscent of Atlanter and justifiably the first single from the album. It is a shockingly successful mix of prog, pop, indie, with an explosive riff, a catchy chorus, a wonderful solo, and overall a highly contagious groove. In a more narrative style, the seductive Botanisk Hage and Havne Hen add the first elements of sweet psychedelia and folk innocence to the equation, in the adorably familiar form of a mysterious – romantic, rather than dark – celebration.

The instrumental L’Impèratrise (The Empress – recorded in a small cave in Hustadvika, on the northwest coast of Norway), the only track on the album where Hammerø plays alone, most emphatically marks the transition to a purely acoustic folk environment. The already evident romance peaks in the lyrical Motvind (Headwind) and the electric folk I Natt (Tonight). The second (also amazing) instrumental track of the album (Opp Ned – Upside Down) leads to the hypnotic blues groove of Sekken (Bag) and from there again to folk – almost pagan – environment (I Dag – Today), and then folk-pop in Ein Lang Veg (A Long Road), while Skogen Byen Havet (The Forest The City The Sea) closes the album summarizing the prog, folk, and direct rock components.

I am afraid that the above brief description is not enough to descibe Lerret, mainly because its magic is hidden both in the artistic expression and the emotional depth, something in which contemporary musicians rarely invest. It is obvious that Hammerø wrote these songs as a singer-songwriter (that’s basically what he is anyway), and then orchestrated them as the leader of his excellent band, which he named Råtorvåret (The Year of the Raw Peat), in remembrance of the year 1921 when the peat would not dry on the northwest coast of Norway. Gunnar Sæter’s drumming is explosive, Morten Kvam’s bass lines (Hammerø’s companion in Tenderton and Atlanter) are spot on as always, and so is Einar Næss Haugseth on keyboards, as well as the significant contribution of Dawn McCarthy (Faun Fables, Bonnie Prince Billy) and Nils Frykdahl (Sleepytime Gorilla Museum, Free Salamander Exhibit, Faun Fables) on vocals and flute.

In this ideal environment he himself created, Hammerø shines as an inspiring composer, an emotional singer, and an all-around guitarist with his rare signature slide playing on electric guitar and his technical fingerpicking on acoustic guitar. His wonderful melodies are dressed with romantic, mysterious, erotic lyrics, which are sometimes borderline surrealistic and open to different interpretations. Overall, although Lerret is based primarily on the legacy of the 60s / 70s, it does not sound retro and it’s probably Hammerø’s most “Norwegian” album, not only because Arild sings in his native language, but also because the musical weight has been given to the folk element. However, although this usually corresponds to a dark and melancholic style, which is true to a certain extent here lyrically, the album exudes positivity and optimism, and its melodies emit a unique, attractive light.

Hammerø himself describes Lerret as “normal music for strange people.” I believe that this album is addressed to anyone who loves melodic music without restrictions, as long as the goal is the journey within us.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

Arild Hammerø is a guitarist and singer, a key member of the Norwegian band Atlanter, which we here at Progrocks.gr have really embraced. Although Atlanter sit on the margins of the music industry – as I had written before – “manage to express a part of their generation, that is, us”.

Hammerø in his second solo album titled Lerret (canvas) also expresses his / our generation and our troubled times, offering a musical canvas, in which alternative rock, Scandinavian folk, progressive rock without retro illusions, and rough touches of wonderful pop melodies coexist harmoniously.

Some songs follow in the footsteps of Atlanter, such as Drømte du var her, with a seemingly simple structure, but under which a jazz / fusion experimentation boils. However, things turn out charmingly surprising… In the instrumental L’Imperatrise, Arild’s acoustic guitar fills our sonic and imaginary space, evoking images, from beaches to snowy slopes. I Natt, with the addition of the flute, is an introverted, psychedelic, almost pagan ballad. Finally, Sekken is at the same time an underground and ethereal bluesy song, with a political meaning: the older generation, tired, conveys to the new generation the demand for a better society.

In general, the lyrics in Lerret express this unbridled passion of Arild’s music. Where positivity struggles with frustration in an uncertain existential game. Who will be the winner? Nobody knows. In any case, it is definitely worth playing.

8.5 / 10

Nikos Filippaios

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Ο Arild Hammerø δεν μπορεί παρά να αποτελεί εξαίρεση στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Κι αυτό, γιατί είναι ένας καλλιτέχνης που έχει επιλέξει να δημιουργεί με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, που θυμίζει τους τραγουδοποιούς των 60s/70s και τους λάτρεις του αναλογικού ήχου, απέχοντας συνειδητά από την πλαστική ηχητική «τελειότητα» της εποχής μας.

Το πρώτο δείγμα της μουσικής του Νορβηγού τραγουδιστή / κιθαρίστα δόθηκε με το πρώτο του solo album, το ακουστικό folk Dagen Som Gryr ‎(2006). Η συνεργασία του Hammerø με τον τουμπίστα Daniel Herskedal στο ντουέτο Hammer & Hersk αποτυπώθηκε με τον δίσκο Flåte (2012), αλλά το μεγάλο καλλιτεχνικό άλμα έγινε αμέσως μετά με την μπάντα των Atlanter. Το κουαρτέτο των Hammerø, Jens Carelius, Jonas Barsten Johnsen και Morten Kvam παρέδωσε μία εντελώς πρωτότυπη, αριστουργηματική μίξη prog rock, pop, indie rock, desert blues, psych rock και krautrock στα Vidde (2013) (#5 album των 2010s σύμφωνα με τους συντάκτες του Progrocks.gr) και Jewels of Crime (2016). Το πιο πρόσφατο album με μουσική του Hammerø ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο των Tenderton (2016), ένα εξαιρετικό prog rock / fusion σχήμα με έμφαση στον αυτοσχεδιασμό.

Τέσσερα χρόνια μετά το Tenderton, ο Hammerø επιστρέφει ως solo καλλιτέχνης ξανά με το Lerret με τους στίχους στα νορβηγικά.

Ένα μοναδικό εσωτερικό ταξίδι

Lerret σημαίνει καμβάς στα νορβηγικά. Ο τίτλος αυτός σε συνδυασμό με τη ζωγραφιά του Hammerø στο εξώφυλλο, όπου κεντρική φιγούρα είναι ένα πουλί, υφαίνει ένα μυστήριο που συνεχίζεται και εξελίσσεται μέσα από τις νότες στα 12 κομμάτια και τα 54 λεπτά του δίσκου. Η δομή είναι εντυπωσιακή και είναι εξαρχής προφανές πως το δεύτερο solo album του Hammerø είναι δουλεμένο σε κάθε του λεπτομέρεια.

Η επική ηλεκτρο-ακουστική κιθαριστική εισαγωγή Ouverture προλογίζει το εξαιρετικό Drømte du var her (Ονειρευόμουν ότι ήσουν εδώ), ένα κομμάτι που θυμίζει πολύ τους Atlanter και δικαιολογημένα ήταν το πρώτο single από τον δίσκο. Πρόκειται για μία συγκλονιστικά επιτυχημένη μίξη prog, pop, indie, με εκρηκτικό riff, πιασάρικο ρεφρέν, απογειωτικό solo και συνολικά ένα άκρως μεταδοτικό groove. Σε πιο αφηγηματικό ύφος, τα σαγηνευτικά Botanisk Hage και Havne Hen προσθέτουν στην εξίσωση τα πρώτα ψήγματα γλυκιάς ψυχεδέλειας και folk αθωότητας, με την λατρεμένα οικεία μορφή ενός μυστηριακού – ρομαντικού, παρά σκοτεινού – εορτασμού.

Το ορχηστρικό L’Ιmpèratrise (Η αυτοκράτειρα – ηχογραφημένο σε μια μικρή σπηλιά στο Hustadvika, στις ΒΔ ακτές της Νορβηγίας), το μόνο κομμάτι στον δίσκο όπου ο Hammerø παίζει μόνος του, σηματοδοτεί με τον πιο εμφατικό τρόπο τη μετάβαση σε αμιγώς ακουστικό folk περιβάλλον. Ο ήδη σαφής ρομαντισμός κορυφώνεται στο λυρικό Motvind (Κόντρα στον άνεμο) και το electric folk I Natt (Απόψε). Το δεύτερο (επίσης καταπληκτικό) ορχηστρικό κομμάτι του album (Opp Ned – Άνω Κάτω) οδηγεί στο υπνωτιστικό blues groove του Sekken (Σακίδιο) κι από εκεί και πάλι σε folk – σχεδόν παγανιστικό – περιβάλλον (I Dag – Σήμερα) και κατόπιν σε folk-pop στο Ein Lang Veg (Ένας μακρύς δρόμος), ενώ το Skogen Byen Havet (Το δάσος Η πόλη Η θάλασσα) κλείνει τον δίσκο συνοψίζοντας τα prog, folk και άμεσα rock συστατικά.

Φοβάμαι πως η παραπάνω συνοπτική περιγραφή αδικεί το Lerret, κυρίως γιατί η μαγεία του κρύβεται τόσο στην καλλιτεχνική έκφραση όσο και στο συναισθηματικό βάθος, κάτι στο οποίο σπάνια επενδύουν οι σύγχρονοι δημιουργοί. Είναι ολοφάνερο ότι ο Hammerø έγραψε αυτά τα κομμάτια ως τραγουδοποιός (ούτως ή άλλως αυτό είναι πάνω απ’ όλα) και εν συνεχεία τα ενορχήστρωσε ως ηγέτης της εξαιρετικής μπάντας του, την οποία ο ίδιος ονόμασε Råtorvåret (Χρονιά της ακατέργαστης τύρφης), σε ανάμνηση του 1921, της χρονιάς που η τύρφη δεν στέγνωνε στις ΒΔ ακτές της Νορβηγίας. Το drumming του Gunnar Sæters είναι εκρηκτικό, οι μπασογραμμές του Morten Kvam (συνοδοιπόρος του Hammerø στους Tenderton και Atlanter) είναι ακριβείς όπως πάντα και το ίδιο ισχύει για τα τον Einar Næss Haugseth στα πλήκτρα, αλλά και τη σημαντική συμβολή της Dawn McCarthy (Faun Fables, Bonnie Prince Billy) και του Nils Frykdahl (Sleepytime Gorilla Museum, Free Salamander Exhibit, Faun Fables) σε φωνητικά και φλάουτο.

Σε αυτό το ιδανικό περιβάλλον που ο ίδιος δημιούργησε, ο Hammerø λάμπει ως εμπνευσμένος συνθέτης, συναισθηματικός τραγουδιστής και all around κιθαρίστας με το σπάνιο signature slide παίξιμό του στην ηλεκτρική κιθάρα και το τεχνικότατο fingerpicking του στην ακουστική. Οι υπέροχες μελωδίες του είναι ντυμένες με τους ρομαντικούς, μυστηριώδεις, ερωτικούς στίχους, που ενίοτε είναι οριακά σουρεαλιστικοί και ανοικτοί σε διαφορετικές ερμηνείες. Συνολικά, το Lerret αν και βασίζεται κυρίως στην κληρονομιά των 60s/70s, δεν ακούγεται retro και είναι πιθανότατα το πιο «νορβηγικό» album του Hammerø, όχι μόνο επειδή ο Arild τραγουδάει στη μητρική του γλώσσα, αλλά και γιατί το βάρος μουσικά έχει δοθεί στο folk στοιχείο. Ωστόσο, αν και κάτι τέτοιο συνήθως αντιστοιχεί σε σκοτεινό και μελαγχολικό ύφος, κάτι που εδώ ισχύει σε ένα ποσοστό στιχουργικά, το album αποπνέει θετικότητα και αισιοδοξία και οι μελωδίες του εκπέμπουν ένα μοναδικό, θελκτικό φως.

Ο ίδιος ο Hammerø χαριτολογώντας περιγράφει το Lerret ως «φυσιολογική μουσική για παράξενους ανθρώπους». Νομίζω πως ο δίσκος αυτός απευθύνεται σε οποιονδήποτε αγαπά τη μελωδική μουσική χωρίς περιορισμούς, αρκεί ο στόχος να είναι το ταξίδι μέσα μας.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Ο Arild Hammerø είναι κιθαρίστας και τραγουδιστής, βασικό μέλος της νορβηγικής μπάντας Atlanter, που εδώ στο Progrocks.gr έχουμε πραγματικά αγκαλιάσει. Οι Atlanter, αν και παραμένουν στο περιθώριο της μουσικής βιομηχανίας – όπως έχω γράψει εδώ – «κατορθώνουν να εκφράσουν ένα κομμάτι της γενιάς τους, δηλαδή εμάς».

Ο Hammerø στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ Lerret (καμβάς) επίσης εκφράζει τη γενιά του/μας και ευρύτερα την ταραγμένη εποχή μας, προσφέροντας ένα μουσικό καμβά, στον οποίο συνυπάρχουν αρμονικά το alternative rock, ένα folk σκανδιναβικής απόχρωσης, progressive rock χωρίς ρετρό ψευδαισθήσεις, μα και αδρές πινελιές από υπέροχες pop μελωδίες.

Κάποια τραγούδια ακολουθούν τα χνάρια των Atlanter, όπως το εναρκτήριο Drømte du var her, με μια φαινομενικά στρωτή δομή, κάτω από την οποία όμως βράζει ένας jazz fusion πειραματισμός. Ωστόσο, τα πράγματα εξελίσσονται γοητευτικώς απρόσμενα… Στο ορχηστρικό L’ Imperatrise, η ακουστική κιθάρα του Arild γεμίζει πληθωρικά τον ηχητικό, μα και φαντασιακό μας χώρο, προκαλώντας εικόνες, από ακρογιαλιές ως χιονισμένες πλαγιές. Η σύνθεση I Natt, με την προσθήκη του φλάουτου, αποτελεί μια εσωστρεφή, ψυχεδελική, σχεδόν παγανιστική μπαλάντα. Τέλος, το Sekken είναι ένα ταυτόχρονα υποχθόνιο και αιθέριο bluesy τραγούδι, με πολιτικό νόημα: η παλαιότερη γενιά κουρασμένη μεταφέρει στη νέα το αίτημα για μία καλύτερη κοινωνία.

Γενικότερα, οι στίχοι του Lerret βγάζουν αυτό το ασίγαστο πάθος της μουσικής του Arild. Εκεί που η θετικότητα παλεύει με την απογοήτευση σε ένα αβέβαιο υπαρξιακό παιχνίδι. Ποιος θα βγει νικητής; Κανείς δεν ξέρει. Πάντως, σίγουρα αξίζει να παίξεις.

8.5 / 10

Νίκος Φιλιππαίος