Marillion – An Hour Before It’s Dark

Intro: Kostas Barbas

Marillion is a special case of a band for three reasons. First, at a time when the term progressive rock was not flattering, they managed to become one of the main links between the genre and its future. Secondly, although their first and most successful period was combined with the characteristic figure of Fish, they managed to live long artistically and with a stylistically completely different frontman, Steve Hogarth, and changed their style a lot, always remaining relevant. Third, over the years they have managed to create their own microcosm with their fans. It is one of the first bands that established crowdfunding, while they have also organized a festival that bears their name. In recent years, studio albums are released more rarely. Sounds That Can’t Be Made (2012) was their best release since the masterpiece Marbles (2004), while F.E.A.R. (2016) was weaker, although it was loved by several diehard fans of the band. After two years in quarantine and 40 years in discography, they return with An Hour Before It’s Dark, presenting the new stories that Hogarth came up with, and the rest of the band dressed musically.

40 years of artistic integrity

The truth is that after such a long career and especially after the rather stretched and compositionally weak F.E.A.R., I do not know what expectations one could have from Marillion or most importantly if there should be any. Probably they themselves felt something similar and six years later they reappeared more relaxed, without any grandiose plan and without a trace of stress. I think this is the main reason why An Hour Before It’s Dark makes a successful release and a worthy addition to the band’s long catalogue.

Marillion of 2022 are certainly no different in style and sound. Since the mid-90s they have more or less settled on what they stand for. So, as every fan would expect, they present a handful of stories, written in Hogarth’s very special way. Apart from his personal tribute to Leonard Cohen with the wonderful The Crow and the Nightingale, the rest of the tracks include human stories, which reach an ecumenical status through his way of writing. Of course, his interpretation adds the appropriate emotional weight that can make any listener identify with the story of a man who finds a gem in Africa and decides not to sell it, keeping it as a personal treasure. The years have unfortunately passed and Hogarth no longer has the vocal range and power of the past (something that had influenced his performance in F.E.A.R.), but his acting talent (equal to a great actor) is still here. It is questionable he sounds borderline mellow through all these years, but with the maturity of his voice, he never exceeds it.

Apart from Hogarth, the other four members are back again, assisted by a choir called Choir Noir in three tracks. Mark Kelly once again unfolds his talent in creating his characteristic soundscapes, which function as compositional bases, while he also uses the piano a lot, sweetening the pieces a lot. Steve Rothery, on the other hand, clearly has a more leading role in the flow of music than in F.E.A.R., either rhythmically or as a lead player. He even adds two more stunning solos to his great legacy, one in The Crow and the Nightingale and the other in Care.

The only problem of the record (if you can call it that)  is that it’s rhythmically monotonous. The compositions, no matter how good they are, lack the element of surprise that a different rhythm or a drum fill could add to them. This of course is a characteristic feature of Marillion for several years and is probably their artistic choice. It’s just that over the years it seems to deprive the listener of most of the enjoyment, which had hardly happened in the past.

Surely no one expected Marillion to release such a good record in 2022. However, they did it in their typical low profile way and as much as it sounds by the book, it contains a lot of the band’s magic. An Hour Before It’s Dark may not have a really great track (although The Crow and The Nightingale is not far from that), but it remains consistently great throughout, continuing the long discography of a band that from some point onwards decided to do everything in its own way, protecting its artistic integrity.

8 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

With this album Marillion confirm in a triumphant way that they are one of the most important bands in progressive rock. The album is 100% Marillion with the characteristic melancholy of the Hogarth era, less atmospheric and more intense than its predecessor. Kelly remains the backbone of the band, giving depth to the compositions with his keyboards. Rothery keeps his high standard playing with exceptional melodic solos that stick to mind after the first listenings. Mosley / Trewawas deliver a great staccato rhythm section that take the lead where and when needed. As for Hogarth, apart from his great voice, the theatricality of his performance is unique. Hogarth seems that he feels everything he sings and is undoubtedly the band’s most important means of expression. Lyrically, Marillion are relevant (e.g. Reprogram The Gene) while musically, Care, Be Hard on Yourself, The Crow and the Nightingale among others stand equal to many great songs of band’s legendary career. Amazing album!

9 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας

Οι Marillion αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας για τρεις λόγους. Πρώτον σε μια εποχή που ο όρος progressive rock ισοδυναμούσε σχεδόν με βρισιά, αυτοί κατάφεραν να αποτελέσουν έναν από τους βασικούς κρίκους σύνδεσης του είδους με το μέλλον του. Δεύτερον, παρότι η πρώτη τους και πιο πετυχημένη περίοδος συνδυάστηκε με την χαρακτηριστική μορφή του Fish, κατάφεραν να μακροημερεύσουν καλλιτεχνικά και με τον τελείως διαφορετικό υφολογικά Steve Hogarth, αλλάζοντας μάλιστα το στυλ τους αρκετά και παραμένοντας πάντα επίκαιροι. Τρίτον, με την πάροδο των ετών έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μαζί με τους ακροατές τους, έναν δικό τους μικρόκοσμο. Είναι μία από τις πρώτες μπάντες που καθιέρωσε το crowdfunding, ενώ έχουν διοργανώσει και festival που φέρει το όνομά τους. Τα τελευταία χρόνια ο ρυθμός με τον οποίο κυκλοφορούν studio δίσκους έχει μειωθεί κάπως. Το Sounds That Can’t Be Made (2012) αποτέλεσε την καλύτερη του κυκλοφορία μετά το αριστουργηματικό Marbles (2004), ενώ το F.E.A.R. (2016) δίχασε το κοινό, παρόλο που αγαπήθηκε από αρκετούς φανατικούς φίλους της μπάντας. Φέτος, μετά από δύο χρόνια εγκλεισμού και έχοντας κλείσει 40 χρόνια στη δισκογραφία, επιστρέφουν με το An Hour Before It’s Dark, παρουσιάζοντας τις νέες ιστορίες που σκαρφίστηκε ο Hogarth και έντυσαν μουσικά οι υπόλοιποι.

40 χρόνια καλλιτεχνικής ακεραιότητας

Η αλήθεια είναι πως μετά από μία τόσο μεγάλη καριέρα και επιπροσθέτως μετά το καμπανάκι του αρκετά απλωμένου και κουρασμένου συνθετικά F.E.A.R., δεν ξέρω τι προσδοκίες μπορεί έχει κανείς από τους Marillion ή το κυριότερο αν πρέπει να υπάρχουν προσδοκίες. Μάλλον και οι ίδιοι ένιωσαν κάτι αντίστοιχο και παρουσιάζονται έξι χρόνια μετά σαφέστατα πιο χαλαροί, χωρίς κάποιο μεγαλεπήβολο πλάνο και χωρίς ίχνος άγχους. Αυτός είναι νομίζω και ο κυριότερος λόγος που κάνει το An Hour Before It’s Dark μια πετυχημένη κυκλοφορία και μία άξια προσθήκη στον μακρύ κατάλογό τους.

Οι Marillion του 2022 φυσικά και δεν διαφοροποιούνται σχεδόν καθόλου σε ύφος και ήχο. Έχουν από την μέση των 90s που έχουν πάνω-κάτω κατασταλάξει στο τι πρεσβεύουν. Οπότε, όπως θα περίμενε κάθε φίλος τους, παρουσιάζουν και εδώ μια χούφτα ιστορίες, γραμμένες με τον τόσο ιδιαίτερο και ανθρώπινο τρόπο του Hogarth. Εκτός του προσωπικού του φόρου τιμής στον Leonard Cohen με το υπέροχο The Crow and the Nightingale, τα υπόλοιπα κομμάτια περιέχουν ανθρώπινες ιστορίες, στις οποίες δίνει με τον τρόπο γραφής του μια οικουμενική υπόσταση. Φυσικά και η ερμηνεία του προσθέτει το κατάλληλο συναισθηματικό βάρος που μπορεί να κάνει κάθε ακροατή να ταυτιστεί με την ιστορία ενός ανθρώπου που βρίσκει ένα πολύτιμο λίθο στην Αφρική και αποφασίζει να μην τον πουλήσει, κρατώντας τον ως προσωπικό θησαυρό. Τα χρόνια δυστυχώς έχουν περάσει και πλέον δεν έχει το εύρος και την δύναμη του παρελθόντος (κάτι που είχε επηρεάσει και την ερμηνεία του στο F.E.A.R.), αλλά το ερμηνευτικό ταλέντο του (ισάξιο μεγάλου ηθοποιού) φυσικά και δεν μπορεί να αλλοιωθεί. Είναι απορίας άξιο το πως όλα αυτά τα χρόνια πλησιάζει συνέχεια το σύνορο του μελό, αλλά με την μεστότητα της φωνής του, ποτέ δεν το ξεπερνάει.

Φυσικά εκτός του Η. και οι υπόλοιποι τέσσερις είναι ξανά πίσω, συνεπικουρούμενοι από μια χορωδία υπό το όνομα Choir Noir σε τρία κομμάτια. Ο Mark Kelly για μία ακόμα φορά ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην δημιουργία των χαρακτηριστικών του ηχοτοπίων, που λειτουργούν ως συνθετικές βάσεις, ενώ χρησιμοποιεί αρκετά και το πιάνο, γλυκαίνοντας αρκετά τα κομμάτια. Από την άλλη ο Steve Rothery έχει σαφέστατα πιο ηγετικό ρόλο στην ροή της μουσικής σε σχέση με το F.E.A.R., είτε ρυθμικά, είτε σε lead ρόλο. Αφήνει μάλιστα και δύο ακόμα μεγάλα σόλο στην σπουδαία παρακαταθήκη του, το ένα στο The Crow and the Nightingale και το άλλο στο Care.

Το μοναδικό (αν μπορεί κανείς να το πει έτσι) πρόβλημα του δίσκου, είναι η ρυθμική του μονοτονία. Οι συνθέσεις, όσο καλές και αν είναι, στερούνται του στοιχείου της έκπληξης που μπορεί να τους δώσει ένας διαφορετικός ρυθμός ή ένα ιδιαίτερο γύρισμα. Αυτό βέβαια είναι ένα χαρακτηριστικό των Marillion το οποίο τους ακολουθεί εδώ και αρκετά χρόνια και πιθανότατα αποτελεί καλλιτεχνική επιλογή τους. Απλά με το πέρασμα των ετών μοιάζει να στερεί στον ακροατή μέρος της απόλαυσης, πράγμα που δεν συνέβαινε σχεδόν καθόλου στο παρελθόν.

Σίγουρα κανείς δεν είχε απαίτηση από τους Marillion να βγάλουν έναν τόσο καλό δίσκο το 2022. Παρόλα αυτά, αυτοί το έκαναν με τον χαρακτηριστικό low profile τρόπο τους και όσο και αν μοιάζει δημιουργημένος by the book, περιέχει σε μεγάλο βαθμό την μαγεία που κουβαλάνε μαζί τους. Το An Hour Before It’s Dark μπορεί να μην έχει ένα πραγματικά μεγάλο κομμάτι (αν και το The Crow and The Nightingale, δεν απέχει πολύ από αυτόν τον χαρακτηρισμό), αλλά παραμένει σταθερά εξαιρετικό καθόλη τη διάρκεια του, δίνοντας συνέχεια στη δισκογραφία μιας μπάντας, που από κάποια στιγμή και μετά αποφάσισε να κάνει τα πάντα με τον τρόπο της, κρατώντας ως βασικό διακύβευμα την καλλιτεχνική της ακεραιότητα.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Οι Marillion με την παρούσα δουλειά επιβεβαιώνουν με θριαμβευτικό τρόπο πως είναι μια από τις σημαντικότερες μπάντες στο progressive rock. Ο δίσκος μουσικά είναι 100% Marillion με την χαρακτηριστική μελαγχολία της Hogarth era, λιγότερο ατμοσφαιρικός και πιο έντονος από τον προκάτοχό του. Ο Kelly παραμένει η σπονδυλική στήλη της μπάντας ηχητικά δίνοντας βάθος στο συνθέσεις με τους ποικίλους ήχους του. Ο Rothery στα πάντα υψηλά δικά του standards με εξαιρετικά μελωδικά solos που αποτυπώνονται μετά τις πρώτες ακροάσεις στο μυαλό. Οι Mosley / Trewawas παραδίδουν σεμινάριο στακάτου ρυθμικού διδύμου που παίρνουν τα ηνία από τους υπόλοιπους όπου και όποτε πρέπει. Όσο για τον Hogarth, πέραν του αειθαλούς της φωνής του, η θεατρικότητα των ερμηνειών του είναι μοναδική. Ο Hοgarth φαντάζει πως αισθάνεται καθετί που τραγουδά και αποτελεί αναμφίβολα το σημαντικότερο εκφραστικό μέσο της μπάντας. Στιχουργικά οι Marillion αφουγκράζονται την εποχή μας (λ.χ. Reprogram the Gene) ενώ μουσικά τα Care, Be Hard on Yourself, The Crow and the Nightingale μεταξύ άλλων στέκονται ισάξια με πολλά από τα κορυφαία τραγούδια της σπουδαίας καριέρας τους. Εκπληκτική δουλειά!

9 / 10

Τάσος Ποιμενίδης