by Nikos Filippaios
Τranslation: Alexandros Mantas
The year of 2016, that reaches its end, was a tough one regarding music. Aside the fact that during this year many renowned musicians bode us farewell, the best part of the new releases, at least of those I listened to, was between mediocrity and absolute indifference. There are exceptions of course, and these albums are about to make the cut to my list with the best new music released in 2016. The first two positions are already occupied by the two EPs of Fontän, a duet from Sweden, that, I believe, the open-minded progressive rock listeners need to check out urgently.
But let us not put the cart before the horse and let us begin with a few things about the band’s bio. Fontän must have been formed some year before 2006 by Jesper Jarold and Johan Melin. By browsing Discogs we gather that guitarist Jesper Harold was a session musician to miscellaneous releases, from the metalheads At The Gates, to the underground progsters Grovjobb and more recently got it on the second album of indie pop singer El Perro Del Mar. The keyboardist Johan Melik, followed a similar path before Fontän, focusing on the Swedish indie-rock scene.
The debut of the two musicians as Fontän took place in 2006 with the full-length album Aktionskammarn, a gem discovered, unfortunately, only by a handful of listeners. An ambitious but at the same time relaxed crossbreed between psychedelic and progressive rock, packed with various styles of electronic music: downtempo, electro, even IDM. Fontän borrow from this fully-fledged at that time Swedish balearic pop, the simplicity and delicacy, while they draw more complex and trippy morals from artists like Dungen or rather Bo Hansson.
Three years later, in 2009, they release their second album Winterhwila through Information, owned by Dan Lissvik (Studio). Compared to their debut, Winterwilla is a more together and mature work. The two colleagues combine space rock with space disco with confidence and mastery. The feeling, aside from inescapable spacey, is dark and relaxed. The rock influences of 60s and 70s meet the synthpop’s revival by artists like Chromatics of Johnny Jewel. The well-informed progressive rock fans could listen to the remake of Epitaph’s Early Morning.
Of course, one of Fontän’s basic features is the slow creative pace. Consequently, seven solid years after their second album, they came back this year with two new EPs, Babylon and Polar Star, which were released through the exceptional independent label Höga Nord Records. Their comeback included new pages in Soundcloud, Spotify, Facebook, as well as, most importantly, some indoor live dates. But, let us not fool ourselves, the two mates maintain an introvert and perfectionistic profile, and their top priority is their record career. Personally, I like this approach.
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/240360803″ params=”color=ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false” width=”100%” height=”166″ iframe=”true” /]
In Babylon and Polar Star, Fontän take their music one step further, yet at the same time they go back to their undisputable rock roots. The electronic elements are diminished, whereas their sound is heavier and more analogue, bringing to mind contemporary rock bands that revive the 70s such as Astra and Mondo Drag. Yet Fontän distinguish themselves from the, mainly, retro perspective of the aforementioned, because they choose to maintain a relative simplicity to the structure of their compositions and, above all, they maintain this summertime laziness that characterizes the balearic revival. Nevertheless, many tunes are vibrated by psych funk groove, or even a feeling of anger.
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/276355319″ params=”color=ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false” width=”100%” height=”166″ iframe=”true” /]
But, why on earth could Fontän be angry for? Probably they are disappointed by a world that reminds more and more of a modern version of Babylon or, according to the lyrics of the song Machines, they look with a critical eye the technical and mechanical turn our lives have taken. Machines, in general, is a highlight of their ten-year course: the shadow of their hero, Bo Hansson, returns by means of a Nordic folk melody, which, ironically, mixes with a psychedelic and dancing breakbeat.
In essence, with these two EPs reunite with progressives rock’s long tradition and primarily with the intellectual and serene view of Pink Floyd for this specific genre. A full-length is deemed as paramount but… we are used to patience.
από τον Νίκο Φιλιππαίο
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
Tο 2016, το οποίο πλέον φτάνει στο τέλος του, ήταν μια δύσκολη χρονιά για την τέχνη της μουσικής. Πέρα από το ότι κατά τη διάρκεια αυτού του έτους μας αποχαιρέτησαν σπουδαίοι καλλιτέχνες, η πλειονότητα των νέων κυκλοφοριών -τουλάχιστον όσων εγώ άκουσα- κινήθηκε ανάμεσα στη μετριότητα και την πλήρη αδιαφορία. Φυσικά, οι εξαιρέσεις υπάρχουν, τα άλμπουμ δηλαδή που θα γεμίσουν τις θέσεις της λίστας μου με την καλύτερη νέα μουσική του 2016. Στις πρώτες, λοιπόν, θέσεις αυτής της λίστας ήδη φιγουράρουν τα δύο φετινά EPs των Fontän, ενός ντουέτου από την Σουηδία, τα οποία θεωρώ ότι οι ανοιχτόμυαλοι ακροατές του progressive rock χρειάζεται επειγόντως να ακούσουν.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με κάποια στοιχεία σχετικά με την ταυτότητα και την ιστορία της μπάντας. Οι Fontän πρέπει να σχηματίστηκαν κάποια χρόνια πριν το 2006, από τους Jesper Jarold και Johan Melin. Μια ματιά στο discogs μας αποκαλύπτει ότι ο κιθαρίστας Jesper Jarold ήταν session μουσικός σε αρκετές και ετερόκλητες κυκλοφορίες, ξεκινώντας από τους metalheads At The Gates, συνεχίζοντας με τους underground progsters Grovjobb και πιο πρόσφατα συνδράμοντας στο δεύτερο άλμπουμ της indie pop τραγουδίστριας El Perro Del Mar. Ο κημπορντίστας Johan Melik, πριν τους Fontän ακολούθησε παρόμοια πορεία, επικεντρώνοντας τις συμμετοχές του στη σουηδική indie rock σκηνή.
Το ντεμπούτο των δύο μουσικών ως Fontän πραγματοποιήθηκε το 2006 με το full-length Aktionskammarn, ένα διαμάντι που δυστυχώς έχει ανακαλυφτεί ακόμα από λίγους. Ένα φιλόδοξο και την ίδια στιγμή χαλαρό πάντρεμα του ψυχεδελικού και προοδευτικού rock με ποικίλα στιλ της ηλεκτρονικής μουσικής: downtempo, electro, ακόμα και IDM. Από το ανεπτυγμένο εκείνα τα χρόνια σουηδικό balearic pop οι Fontän δανείζονται την απλότητα και την ευαισθησία, ενώ από καλλιτέχνες όπως οι Dungen, ακόμα περισσότερο ο Bo Hansson, αντλούν πιο πολυσύνθετα και τριπαρισμένα διδάγματα.
Τρία χρόνια μετά, το 2009, κυκλοφορούν το δεύτερο τους άλμπουμ, Winterhwila, στη δισκογραφική Information του Dan Lissvik των Studio. Σε σχέση με το ντεμπούτο τους, το Winterhwila αποτελεί μια πολύ πιο συγκροτημένη και ώριμη δουλειά. Οι δύο συνεργάτες συνδυάζουν με σιγουριά και μαεστρία το space rock με το space disco. Το κλίμα, πέρα από αναπόδραστα διαστημικό, είναι σκοτεινό και ήρεμο. Οι rock επιρροές των 60s και 70s συναντούν την αναβίωση του synthpop από καλλιτέχνες όπως οι Chromatics του Johnny Jewel. Οι ενημερωμένοι φίλοι του progressive rock ας ακούσουν την ελεύθερη διασκευή στο Early Morning των Epitaph.
Βέβαια, ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά των Fontän είναι οι αργοί δημιουργικοί ρυθμοί. Έτσι, επτά ολόκληρα χρόνια μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, επέστρεψαν φέτος με δύο νέα EPs, το Babylon και το Polar Star, τα οποία κυκλοφορήσαν στην πολύ καλή ανεξάρτητη δισκογραφική Höga Nord Records. Η επιστροφή τους συνοδεύτηκε από νέες σελίδες στο Soundcloud, στο Spotify και βέβαια στο Facebook, καθώς και -κάτι πολύ πιο ουσιώδες- από κάποια live στη χώρα τους. Αλλά, ας μη γελιόμαστε, οι δύο φίλοι διατηρούν ένα εσωστρεφές και περφεξιονιστικό προφίλ, δίνοντας πρωταρχικό λόγο στη δισκογραφική τους παρουσία. Προσωπικά εκτιμώ ιδιαίτερα αυτή τους την προσέγγιση.
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/240360803″ params=”color=ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false” width=”100%” height=”166″ iframe=”true” /]
Στo Babylon και στο Polar Star, οι Fontän προχωρούν τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα, επιστρέφοντας παράλληλα στις αδιαμφισβήτητες rock ρίζες τους. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι μειωμένα, ενώ ο ήχος είναι πιο βαρύς και αναλογικός, φέρνοντας στο νου σύγχρονες progressive rock μπάντες που αναβιώνουν τα 70s, όπως οι Astra και οι Mondo Drag. Ωστόσο, οι Fontän διαφοροποιούνται από την κατά κύριο λόγο retro άποψη των προαναφερθέντων, καθώς επιλέγουν μια σχετική απλότητα στη δομή των συνθέσεων και κυρίως διατηρούν αυτή την καλοκαιρινή ραστώνη που χαρακτηρίζει το balearic revival. Παρόλα αυτά, πολλά κομμάτια δονούνται από psych funk groove, ακόμα και από ένα συναίσθημα οργής.
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/276355319″ params=”color=ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false” width=”100%” height=”166″ iframe=”true” /]
Αλλά για ποιο λόγο μπορεί να είναι θυμωμένοι οι Fontän; Πιθανότατα έχουν απογοητευτεί από έναν κόσμο που θυμίζει ολοένα μια σύγχρονη εκδοχή της Βαβυλώνας ή, σύμφωνα με τους στίχους του τραγουδιού Machines, βλέπουν με κριτικό μάτι την τεχνική και μηχανιστική τροπή της ζωής μας. Το Machines γενικότερα αποτελεί μία από τις πιο κορυφαίες στιγμές της δεκαετούς πορείας τους: η σκιά του ήρωα τους, Bo Hansson, επανέρχεται μέσα από μία Nordic folk μελωδία, η οποία όμως εντελώς ειρωνικά μπλέκεται με ένα ψυχεδελικό και χορευτικό breakbeat.
Στην ουσία, με αυτά τα δύο EPs, οι Fontän επανασυνδέονται με την μεγάλη παράδοση του progressive rock και κυρίως με την εγκεφαλική και ταξιδιάρικη άποψη των Pink Floyd για το συγκεκριμένο ιδίωμα. Ένα νέο full-length κρίνεται απαραίτητο, αλλά… έχουμε μάθει να κάνουμε υπομονή.
Κάντε το πρώτο σχόλιο