black midi – Cavalcade

Intro: Kostas Barbas

From their first steps, black midi have drawn the gazes of the fans of indie music, while simultaneously managing to excite enthusiasts of the experimental sound. Indeed, before they even released their interesting debut album Schlagenheim (2019), they had already released a live album as the band that accompanied Damo Suzuki in a concert at the Windmill club at Brixton. There have been many hopeful bands that came out of that club such as Squid and Black Country, New Road. Their London origins have created a hype around their name and the second album of black midi entitled Cavalcade, even though it’s originating from the underground field, is already one of the most discussed albums of 2021.

One click further away

black midi’s debut bears the stamp of experimentation and mix of genres in a quite obvious way. However, their influences may be coming from a quite wide and yet quite related subsection of rock experimentation, based mainly on noise and math rock. In Cavalcade, without canceling their initial influences, they make a big and courageous leap, widening the sonic frame in which they create, while trying to bring closer musical trends that seem contradictory, but have the same disposition for experimentation.

From the first notes of the album it is clear that we’re dealing with indie musicians, based on the more experimental manifestations of post-punk, playing music in the limits of avant-prog, with some elements even form classic progressive rock (mainly King Crimson). It  wouldn’t be irrational to say that in this effort of “welding” of styles they’re invoking the spirit of Frank Zappa to help them, something which is very clear in the crazy opener John L, which is probably the best song of the album. Furthermore, possibly being ignorant of the danger, they’re presenting two songs with vocal jazz, cabaret and even bossa nova echoes: Marlene Dietreich and the overly ambitious Ascending North. On the other hand, Slow is a track that brings King Crimson closer to math-rock, giving the impression that they were never that far away. Besides, bands like Cardiacs and mainly This Heat are among black midi’s main influences, maybe not directly, but in the mindset of uniting music genres that Black Midi involve in their generally high aesthetic.

In just their second album, black midi tried to do something very ambitious and they managed to succeed at some extent. They managed to create a minefield of ideas and sounds and survive through it but taking some damage at the same time. Their appetite to add more and more layers in theyr sonic vision is commendable but sadly it exceeds their abilities to render that vision. In some parts the weld seems clumsy, while, even though they’re very good players, there are parts in which they can’t fully support their own ideas. The vocals are not annoying, but in parts they don’t convey the necessary emotion. The aforementioned Ascending North is a great example, in which a different voice and interpretation would unveil completely the initial compositional idea. However, Cavalcade is an album that draws the listener’s interest, it has great moments and it manages to transfer the audience in this crazy rollercoaster.

black midi infused the enthusiasm of their youth into Cavalcade, taking immediate advantage of all the benefits of their generation: the immediate access to almost any information. This musical all-in coming resembles – all thigs considered – the debut of The Mars Volta. The only drawback being that the Londoners didn’t seem ready to support the “extra mile” that they had in mind. In this sense, Cavalcade is a very interesting album, but in no sense can it be called a masterpiece.

7.5 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

Two years after their debut LP, black midi keep their progressive logic intact, keeping the balance of their pattrns between improvisation and structured compositions. And (once again) it is the medley of ideas and the exchange of elements and moods, where their storming fractals in other’s people’s inspirations would fail miserably. In this case, the band, that lacks the Matt Kwasniewski-Kelvin’s guitar services, offers a very homogeneous and cohesive ensemble with the individual compositions standing out as separate worlds that are bridged together in a whole one. Their dramaturgy imprints shockingly the paranoia of our untuned and tangled world, while sliding between melodic sensitivity (Marlene Dietrich), never ending adventure of compose-decompose-recompose (John L.), games between harmony and disharmony (Chondromalacia Patella), endless groove that moves the floors (Dehtroned). Jazz is the aid in all this delirium with a rock engine and math synapses, not in the narrow meaning of the genre, but more in the mentality that unlocks the development and the free spirited communication of the musicians, bringing at the same time a wide fusion philosophy. Cavalcade is the voice of a group of 20-year old friends that try to echo the troubles of their times.

8.5 / 10

Panagiotis Stathopoulos

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας

Οι black midi έχουν από τα πρώτα τους βήματα τραβήξει τα βλέμματα των φίλων της indie μουσικής, καταφέρνοντας παράλληλα να εξιτάρουν και πολλούς λάτρεις του εν γένει πειραματισμού. Μάλιστα πριν καν κυκλοφορήσουν το αρκετά ενδιαφέρον studio ντεμπούτο τους με τίτλο Schlagenheim (2019), είχαν κυκλοφορήσει έναν ζωντανό δίσκο ως η μπάντα που συνόδευε τον Damo Suzuki σε ένα live στο club Windmill του Brixton. Γύρω από αυτό το club έχει δημιουργηθεί πρόσφατα μια σκηνή με νέες πολύ υποσχόμενες indie μπάντες, όπως οι Squid και οι Black Country, New Road. Η λονδρέζικη καταγωγή αυτών των μουσικών έχει δημιουργήσει αρκετό hype γύρω από το όνομα τους και το δεύτερο album των black midi υπό τον τίτλο Cavalcade, αν και προερχόμενο από το underground, είναι ήδη ένα από τα πιο πολυσυζητημένα της χρονιάς.

Ένα κλικ πιο μακριά

Το ντεμπούτο των black midi φέρει καταφανέστατα την στάμπα του πειραματισμού και της μίξης ειδών. Παρόλα αυτά οι επιρροές τους προερχόταν από έναν διευρυμένο μεν, αλλά αρκετά συναφές υποσύνολο του rock πειραματισμού, με βάσεις κυρίως στο noise rock και στο math rock. Στο Cavalcade, χωρίς να ακυρώνουν τις αρχικές τους προσλαμβάνουσες, κάνουν ένα πολύ μεγάλο και αρκετά θαρραλέο άλμα, διευρύνοντας κατά πολύ το ηχητικό πλαίσιο μέσα στο όποιο πλέον κινούνται και προσπαθώντας να φέρουν κοντά αντίθετα – κατά τα φαινόμενα – μουσικά ρεύματα, τα οποία έχουν όμως ως κοινή συνισταμένη τη διάθεση για πειραματισμό.

Από τις πρώτες νότες του δίσκου γίνεται σαφές ότι ακούμε indie μουσικούς, με τις βάσεις τους στις πιο πειραματικές εκφάνσεις του post-punk, να παίζουν μια μουσική στα όρια του avant-prog, έχοντας μάλιστα και κάποια στοιχεία από κλασικό progressive rock (King Crimson κυρίως). Δεν είναι καθόλου παράλογο πως σ’ αυτή την απόπειρα «συγκόλλησης» επικαλούνται το αναρχικό πνεύμα του Frank Zappa για να τους βοηθήσει, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο με το εναρκτήριο φρενήρες John L, πιθανότατα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Επίσης με μία φαινομενική άγνοια κινδύνου παρουσιάζουν δύο τραγουδιστικά κομμάτια με vocal jazz, cabaret και ακόμα και bossa nova απόηχους: το Marlene Dietriech και το υπερφιλόδοξο Ascending North. Από την άλλη το Slow είναι ένα κομμάτι που φέρνει πολύ κοντά του King Crimson με το math-rock, αφήνοντας την αίσθηση πως δεν ήταν και ποτέ τόσο μακριά. Επίσης συγκροτήματα όπως οι Cardiacs και κυρίως οι This Heat, αποτελούν επιρροές, αν και όχι τόσο άμεσες, πρωτίστως στο mindset ενοποίησης των ειδών που έχουν οι black midi, αλλά και στη γενικότερη υψηλή αισθητική στάθμη τους.

Οι black midi μόλις στον δεύτερό τους δίσκο προσπάθησαν να κάνουν κάτι πολύ φιλόδοξο και εν μέρει το πέτυχαν. Πέτυχαν να δημιουργήσουν  έναν ναρκοπέδιο ιδεών και ήχων και να το περάσουν βγαίνοντας ζωντανοί, παρόλο που δεν βγήκαν από αυτό τελείως αλώβητοι. Η λαχτάρα τους να προσθέσουν όλο και περισσότερες στρώσεις στο ηχητικό τους όραμα είναι αξιέπαινη, αλλά δυστυχώς προηγήθηκε λίγο της ικανότητάς τους να αποδώσουν αυτό το όραμα. Σε κάποια σημεία η συγκόλληση μοιάζει κάπως άγαρμπη, ενώ, αν και είναι αρκετά καλοί παίκτες, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις ίδιες τους τις ιδέες. Τα φωνητικά δεν ενοχλούν αλλά σε κάποια σημεία δεν μπορούν να αποδώσουν πλήρως το απαιτούμενο συναίσθημα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί το προαναφερθέν Ascending North, στο οποίο μια άλλη φωνή ή ερμηνεία, θα αποκάλυπτε πλήρως την αρχική συνθετική ιδέα. Παρόλα αυτά το Cavalcade είναι ένας δίσκος που τραβάει άμεσα το ενδιαφέρον, έχει φοβερές στιγμές και σίγουρα καταφέρνει να βάλει τον ακροατή στο τρελό του rollercoaster.

Οι black midi εμφύσησαν στο Cavalcade τον ενθουσιασμό της νεότητάς τους, εκμεταλλευόμενοι πλήρως και ένα από τα προνόμια της γενιάς τους: την άμεση πρόσβαση σε οποιαδήποτε σχεδόν πληροφορία. Αυτό το μουσικό all-in που έκαναν οι black midi θυμίζει σε πρόθεση και τηρουμένων των αναλογιών, το ντεμπούτο των Mars Volta. Μόνο που οι Λονδρέζοι δεν φάνηκαν πανέτοιμοι για να υποστηρίξουν πλήρως το «εξτρά μίλι» που είχαν στο μυαλό τους. Υπό αυτή την έννοια το Cavalcade είναι ένας πολύ ενδιαφέρων και χρηστικός δίσκος, αλλά επ΄ ουδενί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Μια διετία μετά το ντεμπούτο LP τους, οι black midi διατηρούν ακέραια την προοδευτική λογική τους, ισομοιράζοντας την τράπουλα των δομών τους μεταξύ αυτοσχεδιασμού και συγκροτημένης σύνθεσης. Κι είναι (ξανά) τέτοια η πανσπερμία ιδεών και οι εναλλαγές στοιχείων και διαθέσεων, που τα καταιγιστικά ηχητικά τους fractal στις εμπνεύσεις άλλων θα αποτύγχαναν παταγωδώς. Εν προκειμένω όμως, το σχήμα, που στερείται των κιθαριστικών υπηρεσιών Matt Kwasniewski-Kelvin, διατυπώνει ένα καθόλα ομοιογενές και συνεκτικό σύνολο, με τις μεμονωμένες συνθέσεις να στέκονται ως διαφορετικοί κόσμοι που γεφυρώνονται εν τέλει σε έναν ενιαίο. Η δραματουργία τους αποτυπώνει συγκλονιστικά την παράνοια του ξεκούρδιστου και μπερδεμένου καιρού μας, ελισσόμενη μεταξύ μελωδικής αισθαντικότητας (Marlene Dietrich), ασταμάτητα περιπετειώδους αλληλουχίας του συνθέτω-αποδομώ-ανασυνθέτω (John L), παιχνιδιών αρμονίας και δυσαρμονίας (Chondromalacia Patella), αέναου groove που στριφογυρίζει το πάτωμα (Dethroned). Η jazz είναι αρωγός σε όλο αυτό το ντελιριακό αλισβερίσι με rock κινητήρα και math συνάψεις, όχι με τη στενή έννοια ενός genre, αλλά περισσότερο σαν νοοτροπία που ξεκλειδώνει τις αναπτύξεις και την επικοινωνία των μουσικών με ελευθερία πνεύματος, κομίζοντας παράλληλα και μια ευάερη fusion φιλοσοφία. Το Cavalcade γίνεται η φωνή μιας παρέας 20χρονων και κάτι νέων που από κοινού και αδιαίρετα απηχούν με το δικό τους τρόπο τις τρικυμίες της εποχής τους.

8.5 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος