Krokofant – Q

Intro: Vangelis Christodoulou
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas

Krokofant is the latest addition to a long list of crossbred mythical beasts that comprises such dreadful celebrities as the Chimera and Manticore. It’s also a Scandinavian candy. More than anything, it’s the fusion between Tom Hasslan (guitars), Jørgen Mathisen (sax, occasionally synths) and Axel Skalstad (drums). Now that we’ve made their acquaintance, it’s time to forget what we knew (or didn’t) about them, as Q presents us with a totally novel outfit augmented by the none other than the stellar Ståle Storløkken (Elephant9 and Supersilent among many others) on keyboards and the master Ingebrigt Håker Flaten (Atomic, The Thing, Scorch Trio and a multiverse of collaborations) on bass. So happy are the band with this format, that they are likely to continue as a 5-piece. Hail the new Krokofant!

You gotta love the new Krokofant!

Since 2014, Krokofant have released three albums aptly named I, II and III on Rune Grammofon, one of the hotbeds for what’s hip in their native and ever-evolving Norwegian scene. (Disclaimer: at this point I would normally feel so inclined to praise the scene for all the high-quality bands and recordings it has offered us over the years, regardless of the music style. But I will refrain.). As a trio, they engaged in heavy, ultra-groovy jazz-rock based on complex and repetitive lines that would lead to improvisational crescendos, and free-form moments. Think Last Exit jamming with Møster and King Crimson, or Terje Rypdal sitting in with Mahavishnu Orchestra covering Massaker. My favorite was by far 2015’s II, but Q shows a band that has upped its game exponentially, not only on account of the new additional members bringing in their respective voices, but also because Tom Hasslan has advanced his songwriting to suitably incorporate them.

Undoubtedly, the glue that ties everything into a whole and propels Q to greatness is Ingebrigt Håker Flaten’s brawny bass playing. Ingebrigt is a renowned heavyweight in the free jazz world and his contribution is not only that he lifted the bottom-end duties off of Hasslan’s back, but also an incredible fierce, drive and fluidity. Combined with Skalstad’s muscular drum-beating, the rhythm section is able to drift anywhere between the extreme intensity and pastoral coolness. The result is curious, complex, omnipresent and fat grooves that provide the rest of the quintet with the canvas to showcase their abilities on. Ståle Storløkken’s impeccability is such that, apart from providing the compositions with the depth lacking from previous recordings, gives Mathisen and Hasslan permission to assume new roles within the new Krokofant and subsequently, new voices. The improvisational aspect and free-form nuances are still there, yet less prevalent but definitely more exciting.

If I had to choose a favorite track, that would be the 11-minute long Q part 4, the last one on the record, as it combines what Krokofant stand for: prog sensibilities, tongue-in-cheek melodies, hard-pounding pulse, melodicism, high energy and power.

Consequently, the new album is different as well as a necessary step forward for the band, compared to all three previous releases. The style remains as distinct as before, but the fresh sound suggests a new direction and opportunities. What’s more, there’s more to come!

9 / 10

Vangelis Christodoulou

2^nd opinion

No matter how interesting has the hitherto career of Krokofant been, especially due to the jazz-rock experimentations and the energetic jamming spirit, none of their previous albums really hit me. Unlike Q. Here, the additions of the great Ståle Storløkken (keys) and Ingebrigt Håker Flaten (bass) act catalytically in coloring and giving depth and weight respectively to the somewhat ‘raw’ sound of Hasslan, Skalstad and Mathisen. As a consequence, the jazzy developments have a different dynamic, the real feel is 70s and yet -almost paradoxically- contemporary (only Norwegians can do this perfectly) and the rock melodies have a significantly higher gravity. The plot interest in the developments of the five musicians can only be compared to those of Elephant9 and -as incredible as it sounds- they are at least equal. The band’s distinctive energetic style is no longer a concern. The flow of the songs is unmatched and the magnificent structure guarantees that every listening is a different, equally exciting experience. Brutal prog is more melodic and more epic jazz-rock is brilliantly more avant-garde, and there’s not a single dull moment. Pure delight!

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Βαγγέλης Χριστοδούλου
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Καλτσάς

Οι Krokofant είναι η τελευταία προσθήκη στη λίστα των μυθικών υβριδικών τεράτων όπως η Χίμαιρα και η Σφίγγα. Το όνομά τους επίσης παραπέμπει σε γλύκισμα στην Σκανδιναβία. Ακόμη περισσότερο, πρόκειται για τη συνένωση μεταξύ των Tom Hasslan (κιθάρες), Jørgen Mathisen (σαξόφωνο, περιστασιακά σύνθια) and Axel Skalstad (τύμπανα). Τώρα που έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, ας ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε (ή δεν ξέραμε) γι’ αυτούς, αφού το Q μας παρουσιάζει μία ολοκαίνουρια μπάντα επαυξημένη από τους διαστημικούς Ståle Storløkken στα πλήκτρα (Elephant9 και Supersilent μεταξύ άλλων) και τον Ingebrigt Håker Flaten στο μπάσο (Atomic, The Thing, Scorch Trio και μια πλειάδα συνεργασιών). Το συγκρότημα είναι τόσο ικανοποιημένο από την καινούρια μορφή, που λέγεται ότι θα συνεχίσει σαν πενταμελές. Χαιρετούμε λοιπόν τους νέους Krokofant!

Δεν γίνεται να μην αγαπήσεις τους νέους Krokofant!

Από το 2014, οι Krokofant έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ αρκούντως τιτλοφορούμενα Ι, ΙΙ και ΙΙΙ στην Rune Grammofon, μία από τις κοιτίδες τις ολοένα εξελισσόμενης νορβηγικής σκηνής. (Σε αυτό το σημείο, θα ένιωθα κανονικά την ανάγκη να εξυμνήσω την εν λόγω σκηνή για όλα τα ποιοτικά γκρουπ και δίσκους που μας έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτως στυλ. Θα κρατηθώ όμως.). Ως τρίο, επιδίδονταν σε βαρύ, έξτρα-γκρουβάτο jazz-rock βασισμένο σε πολύπλοκες και επαναλαμβανόμενες δομές, οι οποίες οδηγούν σε αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις και ελεύθερες φόρμες. Φαντάσου τους Last Exit να τζαμάρουν με τους Møster και τους King Crimson, ή τον Terje Rypdal να παίζει με τους Mahavishnu Orchestra για να διασκευάσουν Massaker. Το αγαπημένο μου από τα τρία είναι το II από το 2015, αλλά το Q δείχνει ένα σύνολο το οποίο έχει ανεβάσει τον πήχη γεωμετρικά, όχι μόνο λόγω των νέων μελών, αλλά και επειδή ο Tom Hasslan έχει αναπτύξει τις συνθετικές του ικανότητες, με σκοπό να τους συμπεριλάβει κατάλληλα.

Αναμφισβήτητα, αυτό που καθιστά τη νέα μπάντα συνεκτική και εξωθεί το Q στην υπεροχή είναι ο Ingebrigt Håker Flaten και το «γεμάτο» μπάσο του. Ο Ingebrigt είναι γνωστό όνομα στην παγκόσμια free jazz σκηνή και η συνεισφορά του δεν έγκειται μόνο στο ότι ελαφρύνει το low-end από την πλάτη του Hasslan, αλλά και μία εξαιρετική δυναμική και ευελιξία. Σε συνδυασμό με το “μυώδες” παίξιμο του Skalstad, το rhythm section είναι σε θέση να περιηγείται οπουδήποτε μεταξύ ακραίας έντασης και βουκολικής ηρεμίας. Το αποτέλεσμα είναι φιλοπερίεργα, πολύπλοκα, πανταχού παρόντα και παχιά grooves που επιτρέπουν στους υπόλοιπους να απλωθούν. Εδώ αναδύεται ο Ståle Storløkken, του οποίου η παρουσία δίνει στις συνθέσεις το βάθος που έλειπε από τις προηγούμενες κυκλοφορίες, καθώς και την άδεια στους Mathisen και Hasslan να αναλάβουν νέους ρόλους και να τους ντύσουν με νέες φωνές. Οι αυτοσχεδιαστικές διαθέσεις και οι ελευθεριάζουσες φόρμες παραμένουν, αλλά είναι λιγότερο έντονες μα και πιο διασκεδαστικές.

Αν έπρεπε να επιλέξω αγαπημένο κομμάτι, αυτό θα ήταν το 11-λεπτο Q part 4, το τελευταίο του δίσκου, αφού συνοψίζει ό,τι αντιπροσωπεύουν οι Krokofant: prog ευαισθησίες, αστειάζουσες μελωδίες και μελωδικότητα, δυνατό παλμό, καθώς και δύναμη.

Συμπερασματικά, το καινούριο άλμπουμ είναι τόσο διαφορετικό, όσο και απαραίτητο βήμα μπροστά για τη μπάντα, σε σχέση με τα προηγούμενα. Το στυλ παραμένει διακριτό, αλλά ο φρέσκος ήχος επισημαίνει μία νέα κατεύθυνση και ευκαιρίες. Και σίγουρα, έχουμε να περιμένουμε πολλά!

9 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου

2^η γνώμη

Όσο ενδιαφέρουσα κι αν ήταν η μέχρι σήμερα πορεία των Krokofant κυρίως για τον jazz-rock πειραματισμό και το ενεργοβόρο jamming πνεύμα, καμία από τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες τους δεν με συνεπήρε. Σε αντίθεση με το Q. Εδώ, οι προσθήκες του σπουδαίου Ståle Storløkken (πλήκτρα) και του Ingebrigt Håker Flaten (μπάσο) δρουν καταλυτικά χρωματίζοντας και δίνοντας βάθος και βάρος αντίστοιχα στον μέχρι σήμερα κάπως «ωμό» ήχο των Hasslan, Skalstad και Mathisen. Μοιραία, οι jazzy αναπτύξεις αποκτούν άλλη δυναμική, το real feel είναι 70s κι όμως -σχεδόν παράδοξα- σύγχρονο (μόνο οι Νορβηγοί το καταφέρνουν απόλυτα αυτό) και οι rock μελωδίες έχουν εμφανώς μεγαλύτερη βαρύτητα. Οι αναπτύξεις των πέντε μουσικών συγκρίνονται σε ενδιαφέρον πλοκής μόνο με αυτές των Elephant9 και –όσο απίστευτο κι αν ακούγεται- εδώ είναι τουλάχιστον ισάξιες. Το χαρακτηριστικό έντονα ενεργητικό ύφος της μπάντας δεν αγχώνει καθόλου πια. Η ροή των κομματιών είναι αναντίρρητη και το αριστουργηματικό χτίσιμο εγγυάται πως κάθε ακρόαση αποτελεί μία εξίσου συναρπαστική εμπειρία. Το brutal prog είναι πιο μελωδικό και πιο επικό, το jazz-rock είναι ιδιοφυώς πιο avant-garde και δεν υπάρχει ούτε μισή αδιάφορη στιγμή. Απόλαυση.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς