Glutton – Eating Music

Intro: Petros Papadogiannis
Translation: Alexandros Mantas

Any release from Apollon Records predisposes us that something good this way comes plus that we will get a god dose of experimentation. In this case, Glutton themselves raised the expectations for the next album back in 2017 with their magnificent album Outliers and at the same time sent us checking out their truly interesting debut album Parts of Αnimals (2013).

The members of Glutton engage themselves in projects that revolve around underground post-rock. The trio from Oslo consists of Eirik Ørevik Aadland (guitar, vocals), Ola Mile Bruland (bass) and Jonas Eide Hollund (drums). Assorted musicians on wind instruments, samples / programming and percussions complete the picture of Eating Music.

[bandcamp width=100% height=120 album=2266340360 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

One more Norwegian band is established

The 48-minute album includes nine compositions, three of them being brief intros. The lead-off is almost 10 minutes long and it is a powerful prog gem that verifies the band’s ability to throw in alternative influences while keeping the technical level of the composition intact. The beginning of the song is reminiscent of Mars Volta and At The Drive In, the back-to-back solos will set the stage for the wind instruments that will accompany the chorus Blue skies, sore eyes, we’re twin souls, it’s a blur, and thus the climax is accomplished.

The musical references to Jaga Jazzist (ergo Motopsycho of their mid-era), but also the modern approach of Norwegian scene to jazz are expanded in the ten minutes of The Tomb of the Unknown Ontonaut.

Pinhole is a magnificent post-rock composition, only that it is enriched with solos and touches from wind instruments and wonderful falsetto vocals. The well-crafted vocal melodies and the sophisticated vocals, which is the band’s long suit, turn the song into a blast. We should stress here that there are no compositions in Norwegian language like some songs in Outliers. While I do enjoy the Norwegian language, its absence didn’t rub me off.

Eating Music functions as an intermediate song for the three songs that follow where the style of the album takes a new slant to a surprising degree. The beautiful choral intro of Future Blue gives way to a style that engulfs influences from electronic music and post rock in equal doses. Prog takes clearly a back seat while the space atmosphere that the approach of Glutton possessed, now manifests itself mainly though keyboards and programming instead of effects and the guitar playing. They are nice compositions with excellent drumming, yet my favour shifts to the first part of the album, namely the first three songs. Space and Our Hearts that bookends the album with this magical space atmosphere and the samples in the middle is the pick of the bunch in this ‘second’ part of the album.

Glutton are one more gem of the Norwegian scene. It is this rare approach coupled with skills that renders them so important; blending ideally 70s prog rock with 00s post rock, contemporary jazz and electronic music.

8 / 10

Petros Papadogiannis

2^nd opinion

Norwegian prog bands stay away effortlessly from typical progressive paths and Glutton are no exception to this rule. Their music is clearly adventurous and diverse. Even though they don’t square the circle, what they do is rooted in the true essence of the word “progress” while it remains deeply rock at all times. Describing their style is not an easy task since they have absorbed completely their influences. Their rock stems mainly from the indie and alternative of the 80s and the 90s, but also neο-psych. Yet, their playing is quite precise and tight with evident jazz background and a tendency to the math end of the post-rock spectrum. At some parts the guitar and vocals are up front, whereas at others the guest string instruments take the helm. Eating Music is a truly interesting release, obviously Norwegian in style which could be a lost collaboration of Motorpsycho with Norwegian jazz musicians; and this is a high compliment, for sure.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Πέτρος Παπαδογιάννης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς

Η κυκλοφορία ενός άλμπουμ από την αγαπημένη πλέον εταιρεία Apollon Records προδιαθέτει όχι απλώς θετικά, αλλά συνεπάγεται a priori την ύπαρξη ενδιαφέροντος μουσικού πειραματισμού σε αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, οι ίδιοι οι Glutton με το εξαιρετικό τους Outliers το 2017 δημιούργησαν τις προσδοκίες για την αναμονή του επόμενου βήματός τους, αναγκάζοντάς μας ταυτόχρονα να κοιτάξουμε πίσω και να ακούσουμε το άκρως ενδιαφέρον ντεπούτο τους Parts of Αnimals (2013).

Τα μέλη των Glutton έχουν συμμετοχές σε projects που περιστρέφονται γύρω από το underground post-rock. To trio από το Όσλο αποτελείται από τους Eirik Ørevik Aadland (κιθάρα, φωνητικά), τον Ola Mile Bruland (μπάσο) και τον Jonas Eide Hollund (ντραμς). Διάφοροι σημαντικοί guest μουσικοί στα πνευστά, στα samples / programming και στα κρουστά πλαισιώνουν το όλο εγχείρημα  του Eating Music.

[bandcamp width=100% height=120 album=2266340360 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Η καθιέρωση άλλης μιας σπουδαίας νορβηγικής μπάντας

Το 48 λεπτών διάρκειας άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα συνθέσεις εκ των οποίων οι τρεις είναι μικρές εισαγωγές. Το εναρκτήριο σχεδόν 10λεπτο Far Away  είναι ένα  δυναμικό prog διαμάντι που επιβεβαιώνει την ικανότητα της μπάντας να περιλαμβάνει στον ήχο της alternative επιρροές, χωρίς να αλλοιώνεται στο ελάχιστο η τεχνικότητα της σύνθεσης. Με το εισαγωγικό τμήμα της σύνθεσης να φέρει κάτι από Mars Volta και At The Drive In, τα αλλεπάλληλα solos της κιθάρας θα προετοιμάσουν την είσοδο των πνευστών ως συνοδευτικά του ρεφρέν Blue skies, sore eyes, we‘re twin souls, it‘s a blur, ώστε να συντελεστεί και η κορύφωση.

Στα 10 λεπτά του The Tomb of the Unknown Ontonaut ξεδιπλώνονται οι ηχητικές αναφορές τους στους Jaga Jazzist, οπότε και στους Motorpsycho της μεσαίας περιόδου, αλλά και στη σύγχρονη προσέγγιση της Νορβηγικής σκηνής στην jazz.

Το Pinhole είναι μία υπέροχη post rock σύνθεση, εμπλουτισμένη όμως με solos και πινελιές πνευστών αλλά και υπέροχα falsettos στα φωνητικά. Οι τόσο καλοδουλεμένες φωνητικές μελωδίες και τα έξυπνα τοποθετημένα φωνητικά στις συνθέσεις που είναι ένα από τα ισχυρά σημεία της μπάντας καταφέρνουν και απογειώνουν τη σύνθεση. Κάπου εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχουν πλέον συνθέσεις με Νορβηγικούς στίχους όπως γινόταν σε μέρος του Outliers. Ενώ πραγματικά απολαμβάνω τη νορβηγική γλώσσα, η απουσία της δεν μου έλειψε στη ροή του Eating Music.

Το Eating Music λειτουργεί ως ενδιάμεσο τραγούδι στα τρία επόμενα που ακολουθούν όπου το ύφος του άλμπουμ διαφοροποιείται σημαντικά, σε βαθμό που ξαφνιάζει. Η όμορφη χορωδιακή εισαγωγή του Future Blue θα ακολουθηθεί από ένα ύφος που αγκαλιάζει επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική και το post rock ισομερώς. Η  υποχώρηση του prog είναι εμφανής, ενώ η όποια space ατμόσφαιρα που διέθετε η προσέγγιση των Glutton δημιουργείται περισσότερο από τα πλήκτρα και το programming παρά από τα effects και τον τρόπο παιξίματος της κιθάρας. Ενώ είναι όμορφες συνθέσεις που συνοδεύονται από την εκπληκτική δουλειά στο drumming, δεν το κρύβω ότι προτιμώ το πρώτο μέρος του άλμπουμ, δηλαδή τα τρία πρώτα τραγούδια. To Space and Our Hearts που κλείνει το δίσκο με αυτή του τη μαγική space ατμόσφαιρα και τα samples στο μεσαίο μέρος του αποτελεί την καλύτερη εκ των τριών συνθέσεων του άτυπα δεύτερου μέρους του άλμπουμ.

Οι Glutton αποτελούν ένα ακόμα μικρό διαμάντι της νορβηγικής σκηνής. Είναι αυτή η σπάνια προσέγγιση που συνοδεύεται όμως και από τη σχετική ικανότητα που τους κάνει τόσο σημαντικούς. Το να σμίγουν ιδανικά το prog της δεκαετίας του ‘70 με το post-rock των 00’s, τη σύγχρονη σκηνή της jazz και την ηλεκτρονική μουσική.

8 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης

2^η γνώμη

Είναι χαρακτηριστική η άνεση που χρόνια τώρα οι Νορβηγικές προοδευτικές μπάντες αποφεύγουν την τυποποίηση του progressive της ταμπέλας. Οι Glutton δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Η μουσική τους είναι σαφέστατα περιπετειώδης και πολυποίκιλη. Παρόλο που δεν τετραγωνίζουν τον κύκλο, αυτό που κάνουν βασίζεται στην ουσία της λέξης «πρόοδος», χωρίς να σταματά ούτε στιγμή να είναι βαθύτατα rock. Το να περιγράψεις το ύφος τους δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, αφού έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν πλήρως τις επιρροές τους. Το rock τους προέρχεται κυρίως από το indie και το alternative των 80s και 90s, αλλά και το neo-psych. Παρόλα αυτά το παίξιμό τους είναι αρκετά ακριβές και σφιχτό, με ξεκάθαρο jazz  background και μια τάση προς το πιο math κομμάτι του post-rock. Σε κάποια σημεία η κιθάρα και τα φωνητικά βγαίνουν μπροστά, ενώ σε άλλα τα guest έγχορδα παίρνουν τα ηνία. Το Eating Music είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, με ξεκάθαρο Νορβηγικό ύφος, που θα μπορούσε να αποτελεί κάποια παλιά χαμένη συνεργασία των Motorpsycho με Νορβηγούς jazz μουσικούς. Και αυτό είναι σίγουρα μεγάλο κομπλιμέντο.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας