Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
On November 12th, the legendary Threshold will play live at Kyttaro Club, Greece and this show is not likely to go unnoticed or get lost in the shuffle of the upcoming events.
Threshold are a unique case of a British prog metal band with a dazzlingly consistent and of balanced quality catalogue since 1993. Their double album Legends of the Shires (our reviews here) that was released this year impressed us with the fresh air of renewal that the old acquaintance Glynn Morgan brought with him. Therefore, we have every reason to be straining at the leash to see them in the flesh.
We took a trip down memory lane. Seven editors pick an album out of the band’s catalogue and give the reasons of its historical and musical value on a personal level and not only.
Wounded Land
[Giant Electric Pea, 1993]
In a completely inhospitable space-time for that kind of music (G. Britain, 1993 when Brit pop was ruling the airwaves), Threshold released their first album entitled Wounded Land. It is an extraordinary record, based mainly on the British neo-prog as it was developed and popularized by groups like Marillion, I.Q, Galahad, Pallas and Pendragon, with the telltale keyboards heavily present throughout the compositions.
Yet, what differentiates Threshold from the aforementioned groups are not only the American progressive metal influences (Fates Warning of No Exit and Perfect Symmetry era), but also the American metal and the 80s hard rock ones. In Wounded Land the heavy moments coexist with sentimental outbreaks and also a touch of pyrotechnics. Special mention should be made of the sublime singing of Damian Wilson, as well as of Richard West’s keyboard parts.
All of the above takes place in a context of lyrics that deals with sociopolitical issues (ecology, consuming, drugs, wars). Threshold pulled off to blend ideally the technical US metal / progressive with British neo-prog in a now historical debut.
Petros Papadogiannis
Psychedelicatessen
[Giant Electric Pea, 1994]
It is unlikely to find somebody who doesn’t hold Psychedelicatessen as a landmark album in the history of progressive metal. Undoubtedly, this is the moment when the United Kingdom makes its move in the barrage of the progressive metal inspiration that takes place on the other side of the pond. Psychedelicatessen is an album-totem.
Threshold will never play ever again so hard and in-your-face and the “blame” is apportioned between the heavy Harradence and the weird Morgan. The latter pulls off to depict lyrically on a first-person level a context of lyrics that balances between rage against the social heterodefinition and the occasional saccharine hope for a borrowed sense of purpose.
In spite of the addition of three new members the band is in the pocket. The way that the keyboards interplay with the guitars is one of the strengths of the album. The first lend an unvarnished adornment to the central themes of the latter. The structure of the songs is quite conventional; everything boils down to the basics: “first theme, variation, second theme, variation, bridge, variation, solo, then recap or invent something new”. Their style, even though is deprived of innovation and intense personal sound, is an aesthetic eclecticism that draws on Metallica, Black Sabbath, Queensrÿche and Dream Theater. Sunseeker, Innocent and Devoted are the top moments here with the breath of Into the Light and Babylon Rising hot on their neck.
Spyros Konitopoulos
Extinct Instinct
[Giant Electric Pea, 1997]
Extinct Instinct is the third studio album by the British progressive metal band Threshold, released in 1997. It is the first album to feature drummer Mark Heaney and also Damian Wilson came back to the band after a four-year absence. These personnel changes introduced some changes in the songwriting process too, which is more experimental in comparison with Psychedelicatessen. The overall sound is very proggy and heavy at the same time. The lyrics are always thoughtful. Wilson’s wide vocal range gives plenty of memorable moments on this record. Groom’s guitar tone is stunning, especially in Eat the Unicorn which is probably the highlight here and it’s one of the finest pieces they have ever done. The band members showcase perfectly their individual musical skills in songs like Somatography, Part of the Chaos and The Whispering. The musical quality, the beautiful melodies and the strong musicianship are all over this album and I never comprehended why so many fans do not like Extinct Instinct since it is a really amazing record, of equal greatness with their previous ones and one of the many prog metal gems in Threshold discography.
Goran Petrić
Clone
[Giant Electric Pea, 1998]
Once more, the singer in Clone is a different one since Damian Wilson parted ways with the band once again, this time to be replaced by the late Andrew “Mac” McDermott.
The band has its ear on the ground and is well aware of the technological advances on these days. Therefore the subject matter of the album revolves around the genetics and the potential threats for mankind. Based on the nightmarish perspective of the future of this world that was looming large, the band put together a concept album which is one of their heaviest and foreshadowed their future style.
Right from the opener Freaks we figure out that the album relies heavily on the tremendous guitar work and on the crucial role of the keyboardist Richard West. Andrew “Mac” McDermott is different compared to his predecessor, imparting a plasticity to the compositions, most notably on quieter songs like Change, adding, in general, to the album a more melodic tone.
The album is primarily structured on well-crafted riffs and the key-role of the keyboards. Songs like the Queensrÿche-ish The Latent Gene and Goodbye Μother Earth, are pretty much digestible in spite of their long durations. Even though Clone places emphasis on the heavy element, there is also a melodic side in it and strikes undoubtedly a balance between technique and wonderful songs. For a very good reason, it ranks among their best stuff.
Christos Minos
Subsurface
[InsideOut, 2004]
This album is one of my favourites of their catalogue, an album that came out when the band was in top form. Aside the standard dazzling solos and riffs of Groom / Midson, the always impeccable keyboard parts of West (they touched perfection here) and the bedrock provided by the drummer Johanne James and the inductee Steve Anderson who formed a remarkable rhythm section, Andrew “Mac” McDermott is on the top of his game. His outstanding voice gives the already wonderful songs a cutting edge, like The Art of Reason, Ground Control and the fan-favourite Mission Profile. Sonically, the album is along the usual lines, namely hovers at the point where the heavy and guitar-based metal (frill-free and deprived of unnecessary shows of technique) and neo-prog, to which they pay homage, intersect. Catchy compositions (see Pressure, Flags and Footprints), strong choruses, interesting changes, flawless technique, meaty and well-written lyrics and finally the stellar production of Groom and West, all these things add up to one of the most noteworthy albums they have ever done.
Tasos Poimenidis
Dead Reckoning
[Nuclear Blast, 2007]
Even though there is seemingly nothing new to Dead Reckoning that sets it apart from its predecessors, patience is the key to figure out the elements that render this album memorable. It is their first record since the departure of the founding member and guitarist Nick Midson and the last one with Andrew “Mac” McDermott on the microphone who passed away four years later. The performance of “Mac” is truly astonishing, with Pilot in the Sky of Dreams as the highlight. If you are pressed for time and you can listen only to one song from every album of this feature, without a second thought this one encompasses every single element which may convert you to their music: melodious lines that will be etched on your mind, nice solos (guitar or keyboard ones), sharp riffs and strong rhythm section. Granted, Dead Reckoning has its weaknesses, namely slight overshots when it comes to sweeter parts, but all in all there are plenty of tunes in here that justify our fondness for this band.
Lefteris Statharas
March οf Progress
[InsideOut, 2012]
Five solid years after Dead Reckoning and one year after the untimely death of their ex-singer, Threshold released March of Progress with Damian Wilson back to the fold (since 2007). Even though at that point of time the future didn’t look quite bright for the band, seemingly at least, the final result took even the most optimistic by storm. The first hint was the magnificent prog hit Staring at the Sun and the rest of the album is not far behind, either. Ashes is to date a must in the set-list, while Liberty, Complacency, Dependency, Don’t Look Down and the epic The Rubicon rank among the best compositions of the duo Groom / West. Colophon is maybe the proggiest metal composition of West (and, undoubtedly, one more highlight) while Morten’s contribution with Coda is crucial. All the elements balance ideally here, the solos are inspired, melodious and fiery and the return of Wilson was clearly invigorating for the band.
In a truly consistent course where mediocrity is absent, I think that March Of Progress is their best album, along with (and perhaps a trifle better than) Psychedelicatessen and it is probably the one which is, in a way, the epitome of their career as a whole.
Dimitris Kaltsas
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
Στις 12 Νοεμβρίου οι θρυλικοί πλέον Threshold θα εμφανιστούν ζωντανά στην Ελλάδα, στο Κύτταρο και αυτό το live δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητο ή να χαθεί στη λίστα με όλα τα επερχόμενα events.
Οι Threshold αποτελούν μοναδική περίπτωση βρετανικής prog metal μπάντας με εκθαμβωτικά συνεπή και ποιοτικά ισορροπημένη δισκογραφική πορεία από το 1993. Το φετινό διπλό τους album Legends of the Shires (οι κριτικές μας εδώ) μας εντυπωσίασε με τον αέρα ανανέωσης που έφερε ο παλιός γνώριμος Glynn Morgan και είναι λογικό να ανυπομονούμε να τους δούμε ζωντανά.
Κάναμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Επτά συντάκτες επέλεξαν από έναν δίσκο του συγκροτήματος και εξηγούν την ιστορική και μουσική σημασία του σε προσωπικό επίπεδο και όχι μόνο.
Wounded Land
[Giant Electric Pea, 1993]
Σε έναν χωροχρόνο τελείως αφιλόξενο για αυτό το είδος μουσικής (Μ. Βρετανία, 1993, Brit pop άνθηση), οι Threshold κυκλοφορούν την πρώτη τους δουλειά υπό τον τίτλο Wounded Land. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό άλμπουμ που έχει ως βάση το βρετανικό neo –prog όπως αυτό άκμασε από γκρουπ όπως οι Marillion, I.Q, Galahad, Pallas, Pendragon, με την χαρακτηριστική χρήση πλήκτρων να δηλώνουν βροντερό παρών σε όλη τη διάρκεια των συνθέσεων.
Η διαφοροποίηση όμως που συναντάται και κάνει τους Τhreshold να ξεχωρίζουν από τα αναφερθέντα γκρουπ είναι οι επιρροές από το αμερικάνικο progressive metal (Fates Warning των άλμπουμ No Exit και Perfect Symmetry) αλλά και από το αμερικάνικο metal και hard rock των 80’s. Στο Wounded Land οι heavy στιγμές συνυπάρχουν με συναισθηματικές εξάρσεις αλλά και με μικρά τεχνικά ξεσπάσματα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις εξαιρετικές ερμηνείες του Damian Wilson αλλά και στα θέματα του πληκτρά Richard West.
Όλα αυτά μέσα σε ένα στιχουργικό πλαίσιο που πραγματεύεται πολιτικοκοινωνικά ζητήματα (οικολογία, υπερκατανάλωση, ναρκωτικά, πόλεμοι). Οι Threshold κατόρθωσαν να συγκεράσουν ιδανικά το τεχνικό US metal / progressive με το Βρετανικό neo-prog, σε ένα ιστορικό πλέον ντεμπούτο.
Πέτρος Παπαδογιάννης
Psychedelicatessen
[Giant Electric Pea, 1994]
Δύσκολα θα βρισκόταν κανείς που να μην αναγνωρίζει το Psychedelicatessen ως album ορόσημο στην ιστορία του progressive metal. Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για τη στιγμή που το Ην. Βασίλειο αποφασίζει να δηλώσει το δικό του παρόν μέσα στον καταιγισμό της προοδευτικής metal έμπνευσης που εξελίσσεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Το Psychedelicatessen είναι album-τοτέμ.
Οι Threshold δε θα ξαναπαίξουν ποτέ τόσο σκληρά και ακατέργαστα και την ευθύνη γι’ αυτό μοιράζονται ο βαρύς Harradence και ο αλαφροΐσκιωτος Morgan. Είναι που ο τελευταίος καταφέρνει να αποδώσει λυρικά και μαγκιόρικα τον πρώτο ενικό ενός στιχουργικού τοπίου που ισορροπεί ανάμεσα στην οργή απέναντι στον κοινωνικό ετεροκαθορισμό και την, ενίοτε γλυκανάλατη, ελπίδα για μια δανεισμένη νοηματοδότηση.
Παρά την έλευση τριών νέων μελών, η μπάντα εμφανίζεται εξαιρετικά δεμένη. Ο τρόπος που τα keyboards συνομιλούν με τις κιθάρες είναι ένα από τα ατού του album. Με το ρετρό τους ηχόχρωμα, τα πρώτα, προσδίδουν ένα απέριττο διάνθισμα στις κεντρικές θεματικές των δεύτερων. Η δομή των κομματιών αρκετά συμβατική. Συνήθως στο κλασικό σχήμα: “1ο θέμα, παραλλαγή, 2ο θέμα, γέφυρα, παραλλαγή, solo”, με ψευδοκυκλική κατάληξη (επιστροφή στο αρχικό θέμα), είτε με αυθαίρετη. Ο ήχος τους αν και δεν έχει καινοτομίες και έντονα προσωπική ταυτότητα, είναι ένας εστέτ εκλεκτικισμός που αντλεί από Metallica, Black Sabbath, Queensrÿche και Dream Theater. Κορυφαίες στιγμές τα Sunseeker, Innocent και Devoted, να νιώθουν την ανάσα των Into the Light και Babylon Rising.
Σπύρος Κονιτόπουλος
Extinct Instinct
[Giant Electric Pea, 1997]
Το Extinct Instinct είναι το τρίτο στούντιο album των Βρετανών progressive metallers Threshold που κυκλοφόρησε το 1997. Είναι το πρώτο album όπου πρωταγωνιστεί ο drummer Mark Heaney και επίσης σηματοδοτεί την επιστροφή του τραγουδιστή Damian Wilson μετά από μια τετράχρονη απουσία. Αυτές οι αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας επέφεραν και αλλαγές στη διαδικασία της σύνθεσης των τραγουδιών, η οποία είναι πια πιο πειραματική σε σχέση με το Psychedelicatessen. Ο ήχος γενικά είναι πολύ prog, αλλά και ταυτόχρονα βαρύς. Οι στίχοι στην ολότητά τους έχουν να πουν σημαντκά πράγματα. Το εύρος της φωνής του Wilson χαρίζει μπόλικες αξιομνημονευτες στιγμές σε αυτόν τον δίσκο. Ο ήχος της κιθάρας του Groom είναι μαγευτικός, ειδικά στο Eat the Unicorn το οποίο είναι μάλλον το καλύτερο τραγούδι εδώ και γενικά ένα από τα καλύτερα που έχουν γράψει ποτέ. Οι ικανότητες των μελών της μπάντων φαίνονται ιδανικά σε τραγούδια όπως το Somatography, το Part of the Chaos και το The Whispering. Η ποιότητα, οι όμορφες μελωδίες και τα δυνατά μουσικά θέματα είναι διάχυτα στο album και δεν κατανόησα ποτέ μου γιατί τόσο πολλοί οπαδοί των Threshold δεν αρέσκονται στο Extinct Instinct μια και πρόκειται για έναν πραγματικά εκπληκτικό δίσκο ίδιου επιπέδου με τους προηγούμενους και ένα από τα πολλά διαμάντια που περιέχει η δισκογραφία τους.
Goran Petrić
Clone
[Giant Electric Pea, 1998]
Στο Clone για άλλη μια φορά ο τραγουδιστής της μπάντας ήταν διαφορετικός, μια και o Wilson για άλλη μια φορά αποχώρησε για να τον αντικαταστήσει ο εκλιπών πλέον Andrew “Mac” McDermott.
Η θεματολογία του δίσκου, επηρεασμένη από τις τεχνολογικές ανακαλύψεις της εποχής, ασχολείται με τη γενετική και τους κινδύνους που περικλείει για το ανθρώπινο είδος. Πάνω στις εφιαλτικές προοπτικές που η μπάντα έβλεπε να διαμορφώνονται για το μέλλον του κόσμου, στήνουν ένα concept δίσκο που είναι από τους πιο σκληρούς της καριέρας τους και προεικόνισε και το μελλοντικό τους ύφος.
Από το αρχικό Freaks καταλαβαίνουμε πως ο δίσκος βασίζεται στην εξαιρετική διπλή κιθαριστή συνεργασία και στο σημαντικό ρόλο του πληκτρά Richard West. Ο Andrew “Mac” McDermott, αρκετά διαφορετικός από τον προκάτοχό του, δίνει μια πλαστικότητα στις συνθέσεις και ειδικότερα σε πιο ήπια κομμάτια όπως στο Change εμφυσώντας γενικά στο δίσκο μια μελωδικότερη χροία.
Ο δίσκος εν πολλοίς δομείται ανάμεσα σε καλοδουλέμενα riffs και το πρωτεύοντα ρόλο των πλήκτρων. Τραγούδια όπως το (Queensrÿche-ικό) The Latent Gene και το Goodbye Μother Earth παρά τη σχετικά μεγάλη τους διάρκεια είναι αρκετά εύληπτα. To Clone, αν και δίνει έμφαση στο σκληρό στοιχείο, έχει μελωδικές πλευρές και σίγουρα βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην τεχνική κατάρτιση και στη συγγραφή καλών κομματιών και δίκαια συγκαταλέγεται στις καλύτερες δουλειές της μπάντας.
Χρήστος Μήνος
Subsurface
[InsideOut, 2004]
Ο δίσκος αυτός είναι ένας από τους αγαπημένους μου στον πλούσιο κατάλογο τους, μια κυκλοφορία που τους βρήκε σε καταπληκτική κατάσταση. Πέρα από τις προφανείς σταθερές των απαστράπτωντων solos και riffs των Groom / Midson, των πάντα άρτιων πλήκτρων του West (που εδώ ηχητικά άγγιξαν την τελειότητα) και τον βράχο των drums που λέγεται Johanne James που παρέα με τον νεοφερμένο τότε Steve Anderson συνέθεσαν ένα στιβαρό rhythm section, εδώ βρίσκουμε τον αδικοχαμένο Mac στην καλύτερη ίσως ερμηνεία της καριέρας του. Η πανέμορφη φωνή του δίνει το κάτι παραπάνω σε ήδη καταπληκτικά τραγούδια όπως τα The Art of Reason, Ground Control και το fan favourite Mission Profile. Ηχητικά κινούνται εκεί που τους βρίσκουμε πάντα, στο σημείο τομής του βαρέως και κιθαριστικού prog metal (χωρίς φανφάρες και επιδείξεις τεχνικής) και του neo-prog που τόσο φαίνεται να τιμούν ως συνθέτες. Πιασάρικες συνθέσεις μεταξύ άλλων (βλέπε Pressure, Flags and Footprints), πανέμορφα refrain, ενδιαφέρουσες αλλαγές, άρτια τεχνική, ουσιώδεις και καλογραμμένοι στίχοι και η άψογη παραγωγή των Groom / West συνηγορούν στο γεγονός ότι πρόκειται για έναν από τους πιο αξιόλογους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ.
Τάσος Ποιμενίδης
Dead Reckoning
[Nuclear Blast, 2007]
Αν και με την πρώτη ακρόαση δεν υπάρχει κάποιο καινούριο στοιχείο στο Dead Reckoning που να το κάνει να ξεχωρίζει απο τους προκατόχους του, με υπομονή εμφανίζονται στοιχεία που κάνουν την κυκλοφορία αξιομνημόνευτη. Είναι ο πρώτος δίσκος μετά την αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους και κιθαρίστα Nick Midson και ο τελευταίος με τραγουδιστή τον Andrew “Mac” McDermott ο οποίος απεβίωσε τέσσερα χρόνια μετά. Οι ερμηνείες του “Mac” στο δίσκο είναι πραγματικά εξαιρετικές με highlight το Pilot In The Sky of Dreams. Εάν έχετε χρόνο να ακούσετε μόνο ένα κομμάτι από κάθε δίσκο του αφιερώματος, χωρίς δεύτερη σκέψη το Pilot in The Sky of Dreams περιέχει κάθε στοιχείο που για το οποίο μπορεί να σε κερδίσει αυτή η μπάντα. Μελωδικές γραμμές που θα σου εντυπωθούν στον εγκέφαλο, ωραία σόλο (είτε στην κιθάρα είτε στα πλήκτρα), κοφτά riff, στιβαρό rhythm section. Το Dead Reckoning έχει σίγουρα τις αδυναμίες του, χωρίς όμως να υπερβάλλει πολύ στα πιο γλυκερά σημεία του και με αρκετά κομμάτια που θυμίζουν γιατί είμαστε οπαδοί αυτής της μπάντας.
Λευτέρης Σταθάρας
March οf Progress
[InsideOut, 2012]
Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το Dead Reckoning και ένα χρόνο μετά τον ξαφνικό θάνατο του πρώην τραγουδιστή τους, οι Threshold κυκλοφόρησαν το March Of Progress με τον Damian Wilson και πάλι στο σχήμα (από το 2007). Αν και η χρονική συγκυρία δεν τους ευνοούσε, τουλάχιστον φαινομενικά, το αποτέλεσμα κατέπληξε ακόμα και τους πιο αισιόδοξους. Το πρώτο δείγμα ήταν το υπέροχο prog hit Staring at the Sun, ενώ και το υπόλοιπο album δεν πήγαινε πίσω. Το Ashes αποτελεί μέχρι σήμερα must στα live sets της μπάντας, ενώ τα Liberty, Complacency, Dependency, Don‘t Look Down και το epic The Rubicon αποτελούν μερικές από τις κορυφαίες συνθέσεις του διδύμου Groom / West. Το Colophon είναι ίσως η πιο prog metal σύνθεση του West (και αδιαμφισβήτητα άλλο ένα highlight), ενώ η συμβολή και του Morten με το Coda είναι καταλυτική. Η ισορροπία όλων των στοιχείων εδώ είναι ιδανική, τα solos είναι εμπνευσμένα, μελωδικά και εκρηκτικά και η επάνοδος του Wilson ήταν ολοφάνερα αναζωογωνητική για την μπάντα.
Σε μία συνεπέστατη δισκογραφική πορεία από την οποία απουσιάζει η μετριότητα, θεωρώ πως το March Of Progress είναι το καλύτερο album της μπάντας μαζί με (και ίσως λίγο πάνω από) το Psychedelicatessen και πιθανότατα αυτό που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο το απόσταγμα της πορείας τους συνολικά.
Δημήτρης Καλτσάς
Be the first to comment