Sons of Apollo – Psychotic Symphony

Intro: Alexandros Topintzis
Translation: Alexandros Mantas
17 / 10 / 2017

We’ve been missing progressive metal as we got to know it from the legendary Dream Theater albums of the 90s. Sharp guitars, solos, catchy melodies and the agreeable blabbering of the lengthy compositions that nods to the original mentality of the 70s prog. This is what we expected, more or less, from Sons of Apollo since Sherinian and Portnoy were on board, namely the 2/5 of the Dream Theater configuration of Falling into Infinity (and, mainly, of the A Change of Seasons EP). Add to this the fact that their album is released through InsideOut and it was an educated guess that there would be a serious effort to revive this sound. Let’s have a look if they pulled it off with Psychotic Symphony.

One more supergroup came down with a thud

Let’s begin with the vocalist, Jeff Scott Soto. He possesses an unmistakable tone as well as a technique which is interconnected – for good reason – with the melodic rock of a certain kind of music. In Sons of Apollo he picks up where he left off without tweaking his style at all. For instance, on Signs of the Time the chorus that interrupts solos and riffs is so melodic that could be easily included in the new album of Journey whereas it wouldn’t be too far-fetched to call the music before and after it as djent. We had high hopes that the shredder Ron Thal, alias Bumblefoot, would have an extensive presence where he wouldn’t be confined in wearisome solos, but he would mostly zero in on spawning memorable riffs. Naturally, as a worthy session musician, he hasn’t a single composition under his belt as a legacy to any scene. Therefore, frankly, we hadn’t pinned much hope on his performance. On the bass there is Billy Sheehan, the ultimate guest, whom we can let off the hook. No matter where he plays he nails his parts, his presence is crystal clear, showcasing an admirable adaptability, to boot (for instance in Opus Maximum he adds a genuine doom tone that we were unaware it was included in his repertoire).

We saved the duo Portnoy / Sherinian that took care of the production and that seems to be the driving force behind this project for last. There is no question that their technical skills are dazzling, their career is luminous and they still possess the drive to remain active, but let’s face it: artistically speaking, they haven’t taken the slightest risk. For years now they sound all the same, they never opted to go off the beaten track. Therefore, it is natural that their performance on Psychotic Symphony is monolithic and totally harnessed by their insecurity for experimentation. This general feeling weighs on the material, bringing out an outcome that can be classified neither as a “return” nor as a “new musical proposition” (the last one is laughable). Perhaps the most accurate description would be that the whole thing is a digital editing of talents and styles where none made way so as a coherent outcome could be achieved.

There are a few good moments though that we should stress. There is a future only when there is a common goal. For instance on Divine Addiction, a Deep Purple/Rainbow vibe takes up the reins and everyone tunes in. Keyboards and riffs are propped against to what we all already know and we are fond of (keyboards à la Lord and Blackmore-drenched guitars) and therefore the group comes up with a tribute song that sounds very pleasant. But, in general, only but spare good moments are what is left from this album. Plus the fact that yet another supergroup came down with a thud.

4 / 10

Alexandros Topintzis

2^nd opinion

Despite the fact that the line-up betokened for something interesting, at worst, I caught myself having low expectations for the album. Truth is that the first single Signs of the Time didn’t exactly help to do otherwise. Psychotic Symphony draws mainly on the 70s and 80s hard rock, adorned with Dream Theater tinges of the Falling into Infinity era when the band goes for technical playing while the distinct voice of Soto brings inevitably to mind his own achievements with Malmsteen and Talisman. At the mid-tempo parts, the influences nod to the Perfect Strangers Deep Purple era. Among all these, some AOR elements are spotted, as well as some interstitial nu dots. No matter how top-notch musicians they are, no matter how accurately the album is performed, the compositions lack quality. Tame, flat, with no reason for existence.

5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Αλέξανδρος Τοπιντζής
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
17 / 10 / 2017

Μας έχει λείψει το progressive metal των Dream Theater, όπως το μάθαμε από τους θρυλικούς δίσκους των 90s. Με τις κοφτές κιθάρες, τα solos, τις κολλητικές μελωδίες και την καλοδεχούμενη φλυαρία των μεγάλων συνθέσεων που παραπέμπει στην αυθεντική 70s τεχνοτροπία του prog. Κάτι, περίπου, τέτοιο περιμέναμε από τους Sons of Apollo, αφού η συμμετοχή των Sherinian, Portnoy, δηλαδή των 2/5 της σύνθεσης των Theater στο Falling Into Infinity (και κυρίως στο A Change of Seasons EP) σε συνδυασμό με την εταιρεία που κυκλοφορεί τον δίσκο (Inside out), μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπήρξε μια προσπάθεια αναβίωσης του ήχου αυτού. Το αν τα κατάφεραν στο Psychotic Symphony αναλύεται παρακάτω.

Ένα ακόμα supergroup απέτυχε παταγωδώς

Ας ξεκινήσουμε από την φωνή, τον Jeff Scott Soto. Χαρακτηριστική χροιά και ακόμα πιο χαρακτηριστική τεχνική, που έχει συνδεθεί -και όχι άδικα- με το μελωδικό rock μιας πολύ συγκεκριμένης κατηγορίας κυκλοφοριών. Στους Sons of Apollo συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε, χωρίς να μεταβάλει ούτε στο ελάχιστο το στυλ του. Π.χ στο Signs of the Time το refrain  που διακόπτει solos και riffs, είναι τόσο μελωδικό που θα μπορούσε να βρίσκεται άνετα στον νέο δίσκο των Journey, ενώ τη μουσική μπρος και πίσω από αυτά τα σημεία μπορείς να την πεις και djent. Ο shredder Ron Thal, γνωστός ως Bumblefoot, αναμέναμε να έχει μια εκτεταμένη παρουσία η οποία να μην αναλώνεται σε κουραστικά solos, αλλά κυρίως να επικεντρώνεται στην παραγωγή αξιομνημόνευτων riffs. Βέβαια, ως άξιος session μουσικός, δεν έχει καταγράψει ποτέ κάποια σύνθεση που να αποτελεί παρακαταθήκη κάποιας σκηνής. Οπότε, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν περιμέναμε και πολλά. Στο μπάσο, ο Billy Sheehan, ως ο απόλυτος guest μπασίστας δεν χρειάζεται να μπει καν στο κάδρο της ευθύνης. Όπου κι αν συμμετέχει, παίζει καταπληκτικά τα μέρη του, η παρουσία του παραμένει ευδιάκριτη, επιδεικνύοντας και χαρακτηριστική προσαρμοστικότητα (π.χ. στο Opus Maximus δίνει μια αυθεντική doom χροιά, που γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν διέθετε).

Για το τέλος αφήσαμε το δίδυμο Portnoy / Sherinian, το οποίο έκανε και την παραγωγή του δίσκου και φαίνεται να είναι η υπεύθυνη δύναμη του project. Αφού αναγνωρίσουμε τις τεχνικές δεξιότητες, την λαμπρή καριέρα και την διάθεση τους να παραμένουν εξαιρετικά ενεργοί, ας παραδεχτούμε ότι και οι δύο καλλιτεχνικά δεν έχουν λάβει το παραμικρό ρίσκο. Επί χρόνια δεν έχουν καταφέρει να ακουστούν ποτέ διαφορετικά, να αλλάξουν τον ήχο τους, να επιλέξουν άλλες διαδρομές από τις γνωστές. Φυσικό επόμενο και στο Psychotic Symphony η παρουσία τους να περιμένει απολιθωμένη και απόλυτα ελεγχόμενη από την φοβία τους για τον οποιοδήποτε πειραματισμό. Αυτή η συνολική αίσθηση επιβαρύνει το υλικό του δίσκου, αποδίδοντας του έναν χαρακτήρα που ούτε μπορείς να τον εκλάβεις ως μια επιστροφή, αλλά ούτε να τον τοποθετήσεις ως μια νέα καλλιτεχνική έκφραση (εδώ γελάμε). Η πιο σωστή περιγραφή ίσως είναι, μια ψηφιακή συρραφή ταλέντων και τεχνοτροπιών που κανένα από αυτά δεν υποχώρησε ώστε να επιτευχθεί μια συνοχή. 

Για να μην αδικήσουμε βέβαια τις λιγοστές περιπτώσεις που παρουσίασαν ενδιαφέρον, μέλλον υπάρχει για τις φορές, που υπήρχε κοινό όραμα. Π.χ στο Divine Addiction η Deep Purple / Rainbow επιρροή παίρνει τα ηνία της σύνθεσης και όλοι συντονίζονται. Πλήκτρα και riffs στηρίζονται σε αυτό που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε (πλήκτρα Lord – κιθάρες Blackmore) και το group κάνει ένα tribute song που ακούγεται πολύ ευχάριστα. Συνολικά όμως, μόνο στιγμές θα βρει κάποιος να κρατήσει από το σύνολο του album. Και το ότι ένα ακόμα supergroup απέτυχε παταγωδώς.

4 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη

Παρόλο που η σύνθεση των μελών θεωρητικά προϊδεάζει για κάτι έστω ενδιαφέρον, έπιασα τον εαυτό μου να έχει ιδιαίτερα χαμηλές προσδοκίες για το άλμπουμ, οι οποίες δεν ενισχύθηκαν θετικά έπειτα από την ακρόαση του πρώτου σινγκλ Sign of the times. Η βάση στο Psychotic Symphony είναι το hard rock των 70’s και των 80’s  με τον ήχο να εμπλουτίζεται με στοιχεία Dream Theater εποχής Falling Into Infinity όταν η μπάντα αποφασίζει να παίξει τεχνικά και με τη χαρακτηριστική φωνή του Soto να θυμίζει αναπόφευκτα τις δικές του δουλειές με Malmsteen και Talisman. Στα mid tempo σημεία οι ηχητικές επιρροές παραπέμπουν στους Deep Purple εποχής Perfect Strangers. Μέσα σε όλα αυτά διακρίνονται στοιχεία AOR και ελάχιστα εμβόλιμα nu. Όσο τεράστιοι μουσικοί και να είναι όλοι τους, όσο αναμενόμενα καλοπαιγμένο και να είναι το άλμπουμ, οι συνθέσεις υστερούν. Βαρετό, ανούσιο και χωρίς λόγο ύπαρξης.

5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης