Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Kostas Barbas, Dimitris Kaltsas, Christos Minos, Petros Papadogiannis, Goran Petrić, Tasos Poimenidis, Lefteris Statharas, Giannis Voulgaris
Translation: Lefteris Statharas, Tasos Poimenidis
The loss of Sean Reinert came without warning, unfairly and of course very very early. In the conscience of those who were following his steps, there had always been a certainty that any new step in his career would be very interesting. And that’s because the approach of this drum giant from Miami, in any project that he was a part of, was thorough and had an overwhelming freshness.
In the beginning of the ‘90s alongside his best friend and classmate, Paul Masvidal, and of course Sean Malone, they gave a completely new, very technical, aspect to extreme metal, just after its first appearance on record. He named his main influences as John Bonham, Terry Bozzio, Dave Weckl and Neil Peart, and participated in the Rush tribute album Working Man (Magna Carta, 1996) playing Red Barchetta with Sean Malone, Steve Morse, James Labrie and James Murphy. This is an eternal tribute to the professor, the most definite ‘must’ influence of any prog (and not only) drummer, that was destined to die only 17 days before Sean…
Through his own path, Reinert was also an inspiration and very decisive for the shaping of prog drumming during the last 30 years. The discographic landmarks of his career with Death, Cynic, Gordian Knot, Anomaly, Aghora and Æon Spoke vary in style, and sadly, he didn’t record anything as a member of Perfect Beings.
Let’s remember the 10 most important albums in the career of the late great Sean Reinert.
Death – Human
[Relativity, 1991]
The first official release featuring Sean Reinert was Death’s Human at 1991. After the demise of the previous line-up Chuck Schuldiner brought in the picture three of his closest friends, Reinert, Paul Masvidal (guitar) and Steve DiGiorgio (bass guitar) who also happened to be three of the most brilliant and exciting musicians in the metal scene. The chemistry the four of them developed, together with a natural will to push the boundaries of death metal flourished into a phenomenal record, full of intensity and progressive tone. Sean’s drumming was unpreceded at the time in metal music. Such a combination of speed, power, finesse, metronome-like sense of timing, musicality and total control of the instrument was almost nowhere to be found back then and something extremely rare, not only in metal but in music in general. The nineteen year old drummer possessed the athletic ability of players like Dave Lombardo combined with jazz fusion and prog rock influences from players like Gary Husband, Allan White and Neil Peart, all fused into one innovative player with a very distinct sound. On top of his phenomenal performance in this record was his sense of musicality that completely fitted in the songs. Every drum fill, double bass pattern and ride cymbal sequence has a meaning and a purpose to fulfill in this record. He definitely raised the bar of metal drumming very high and his influence through this record is one of the most important ones. An absolute classic and a milestone in metal music.
Cynic – Focus
[Roadrunner Records, 1998]
The release of Focus from Cynic imprints the inclination for change that was usually around the extreme metal area. With bands like Atheist they dared to disturb the waters of the “orthodox” space with results now being considered a classic. An impression that is amplified by the fact that the one and only release from Cynic for a long time, was a landmark.
What happens in Focus is a pure effort of experimentation that engulfs the meeting of the thriving death metal of the era with jazz, dressed with philosophical and high quality lyrics. The existence of Sean Reinert was crucial, his way of playing that was tiptoeing between metal and jazz was unparalleled. The weird vocals and the general atmosphere of the album are something new. Elements that were introduced to the metal scene for the upcoming years.
Focus is one of the albums that could be rightly characterized as “ahead of the curve”. Today is the era that these albums preached and they are more anhydrous than we expected. The element of surprise is long gone. Whatever is now considered progressive is usually drawn from the past and the museum of great moments in which Focus is prominently shown.
Anomaly – Anomaly
[Mandamus Records, 1998]
From the album cover, the only Anomaly record fills every aspect of a 90s progressive metal “lost gem”, coming from Tampa, the origin of the American death metal scene. The two main band members Jim Dorian (vocals) and Jim Studnicki (guitar), asked help from Reinert and Malone to release a high-quality progressive metal album. The style of Anomaly has many characteristics that the genre had at the time, but being quite diverse so that a listen today is more than pleasant. The vocals of Dorian definitely “smell” 90s, having a very convincing melodic hard rock vibe. This hard rock feeling exists in the guitar playing of Studnicki that hasn’t sacrificed the melodic aspect of his playing while he stays quite technical. The inventive use of the acoustic guitar and it’s correct placement in the songs is another benefit. In this frame, Reinert and Malone elevate the performing aspect of the album, influencing at the same time with their personality, the final artistic footprint. Paying attention to Reiner, it’s clear that he’s restrained for his standards, managing at the same time to imprint his character in the essence of the songs, with a great example being the instrumental Pictures. What stands out in Anomaly is from many underground releases of the time is the compositions, while it’s a pleasant surprise the correct cover of The Rain Song of Led Zeppelin being accompanied by a string quartet.
Gordian Knot – Gordian Knot
[Sensory, 1999]
The project from members of Cynic proved that the special musical offer of Focus was not an accident. With Gordian Knot of Sean Malone, their specific weight extended through extreme metal, since they stood next to titans of the general progressive spectrum. In their first, self-titled album there are concentrated some great songs that stretch between progressive rock and jazz/fusion, with an important metal essence of course. One could say that it’s a fusion version of King Crimson, without actually fully characterizing the style of the album. The most important thing is that the unprecedented technical prowess of everyone doesn’t overshadow the compositional aspect. The use of fretless bass and Chapman stick is one of their main characteristics, with John Myung and Trey Gunn completing Malone, while in some instances they all play simultaneously with Gunn helping in songwriting Despite the absence of Masvidal, the album doesn’t lack in guitar themes, with Ron Jarzombek, Adam Levy and Glenn Snelwar managing to be very well placed in the web that the three aforementioned spiders had weaved. While there are many string players, Reinert is the only drummer here, being quite present in the intense moments. His mathematical playing shines in tracks like the amazing Reflections, Singularity and the prog fusion masterpiece Rivers Dancing. It’s not a mistake that these are the three tracks that he has co-written.
Aghora – Aghora
[Code666, 2000]
Aghora was put together by Berklee trained guitar virtuoso Santiago Dobles along with ex-Cynic members Sean Reinert on drums and Sean Malone on bass. Their debut was released in 2000. The sound scheme of these guys was very different from other prog metal bands at that time. Aghora delivered highly technical progressive metal which includes some latin and oriental touches. The band was fronted by the soothing voice of Danishta Rivero. This unique approach was great way for Malone and Reinert to channel their creative energies in a way different from that of Cynic and Death respectively. Sonically, the album is very fluid. It brings the intensity when it wants but also there are atmospheric and beautifully relaxing parts. Sean Reinert feels like the standout in an album full of masterful performance. His beats are very catchy and pretty soothing. His rhythmic changes are unpredictable and intelligent. Most jazz drummers would be envious of his extraordinary displays here. After listening to Satya, Existence, Mind’s Reality it’s perfectly clear that Malone and Reinert once again proved the power of synergy and definitely had something special between them. Undoubtedly, the debut of Aghora is a must listen for anyone interested in complex and truly progressive music.
Gordian Knot – Emergent
[Sensory, 2002]
The second album of Gordian Knot struck like lightning. The mix of rock and jazz having melody as the basis and the fact that it was far from deliberate makes you fall in love with the genre. Although, we don’t have the same plethora of people like the first album, this doesn’t mean that this album is Sean Malone’s personal project. It is musically as wide and as special as the self-titled debut, while it reminds us of the melodic aspects of Cynic, but more rock, more prog, more dreamy, which due to the abilities of the musicians it creates an amazing experimental rock/metal album, and not just a musical mix. A landmark album and Sean Reinert helped a lot even though he had a small part in it. He shares the drum kit with Bill Bruford but still in A shaman’s Whisper and Fisher’s Gambit he shines. The way he uses the cymbals, the trademark playing (left leg on a hi-hat and frame at the same time) and the melodic patterns in the drums that embellish the tracks and they escape from the simple or technical rhythm, they make Sean Reinert stand out from the wide mass of drummers. The biggest achievement however, or rather the fact that he was a superb drummer, is evident by the fact that he played in the same album as Bull Brufford without sounding inferior.
Aghora – Formless
[Dobles Productions, 2006]
After a gap of six years, the somphmore release of Aghora was entitled Formless. Some members have come and gone but technicality, a wide range of influences and creative songwriting remained as the main characteristics of their sound. The band found a really good replacement for former lead vocalist Danishta Rivero in Diana Serra. Her vocals on the album are beautiful and, unexpectedly, suit the music perfectly. Co-Produced by the famous Neil Kernon, Formless features so many great shredding solos and chunky riffs by Santiago and also fluid transition between heavier and calm passages. The biggest minus is the bass sound which is more in traditional metal style. The absence of Sean Malone is very evident and shows how important he was for the brilliance of the previous record. Sean Reinert contributed only in the half of the songs. Sean is quite discreet in the speediest and most twisted passages, while he is very present in the quieter moments, just his stunning work on 1316 and Fade makes these two songs the best in the album. Despite the fact that band had lost much of its unique charm, this is a great prog metal album and another testimony of Sean Reinert’s incredible talent.
Æon Spoke – Above the Buried Cry
[Mercy Stroll Recordings, 2004]
The formation of Æon Spoke with Paul Masivdal as the leader was something different for the gang from Miami, that here left the complex technical playing aside. The hyper melodic alternative, indie pop/rock elements mainly and prog rock elements subsequently was a big surprise for everyone. Here Reinert plays keyboards, while his drumming is simple but crucial. His approach might be commercial for the first time in the career of the two former schoolmates, but their artistic level is unquestionable.
The short career of Æon Spoke was completed with their second album, that has seven from the ten albums of Above the Buried Cry, among which Pablo At The Park Grace, Silence Yellowman and of course the beautiful Nothing, the best composition of the group.
The success of the commercial effort was translated in soundtracks of films and tv series. Though the music of the project that today might sound outdated and too melancholic, the value of the songs is unquestionable. It’s worth noting that Chris Tristram who plays bass in half the songs of Above The Buried Cry is the later base player in the first two albums of Perfect Beings.
Æon Spoke – Æon Spoke
[Steamhammer, 2007]
In the second and last album of Æon Spoke, Sean Reinert and Paul Masvidal explore a post-rock / indie / alternative path, with the result being quite interesting. The atmospheric sound, the melancholic mood and the whole “dreamy” style of the music is probably not the best way to showcase their technical capabilities as musicians, but here is where the small or big trap lies. In how each musician can play the “right” notes and help as a team member the composition. Here we can see another aspect of the musical perception of a great musician, Sean Reinert, that without having to prove anything with his big backlog, he manages to color the composition with his clear sound. However, the small outbreaks are not missing, of course in comparison with the whole style of the project, like in Sand and Foam where the hits of Reinert in the drum stand out from the rest of the instruments.
The self titled album of Æon Spoke reveals a different aspect of the artist Sean Reinert and it kind of completes his whole discography, as a research topic of a complete drummer. It could be said that he belongs in the same school of thought as Ringo Starr by being simple but always substantially.
Cynic – Traced in Air
[Season of Mist, 2008]
So, what could someone expect from a Cynic comeback after 15 years? No matter how tampered the expectations were, this album continues the myth that Cynic created with their debut. A stimulating injection of music that for 34 minutes keeps you guessing about what’s next. Death metal riffs, are still present with the rhythm section of Malone and Reinert showing that they’re probably one brain just split in two since they interact with each other flawlessly, creating something unique. The vocals are vastly different than Focus since they are mostly “clean” and they seem to have quite an electronic influence. The fact that the runtime is short makes every song in the album a diamond in the rough with no filler moments. Layers built upon layers with extreme depth with each instrument serving its purpose in the song. There is a reason that death metal drumming is one of the hardest drumming techniques someone can learn. And that reason is Sean Reinert. The way he combines extreme and jazz drumming is once again apparent in Traced in Air and there are multiple times where you could focus on the drumming and just be fascinated. Evolutionary Sleeper, Integral Birth (the intro is just perfect) and even the more mellowed down Nunc Stans is a perfect showcase of the restless Sean Reinert.
Από τους: Γιάννη Βούλγαρη, Δημήτρη Καλτσά, Χρήστο Μήνο, Κώστα Μπάρμπα, Πέτρο Παπαδογιάννη, Goran Petrić, Τάσο Ποιμενίδη, Λευτέρη Σταθάρα
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας, Τάσος Ποιμενίδης
Ο χαμός του Sean Reinert ήρθε απροειδοποίητα, άδικα και βέβαια παρά πολύ πρώιμα. Στη συνείδηση όσων παρακολουθούν τα βήματά του υπήρχε η βεβαιότητα πως οποιοδήποτε νέο βήμα στην καριέρα του θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Κι αυτό, γιατί η προσέγγιση του γίγαντα των ντραμς από το Miami σε όλα τα projects στα οποία συμμετείχε ήταν ενδελεχής και είχε μια ανεξάντλητη φρεσκάδα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μαζί με τον αδελφικό του φίλο και παλιό συμμαθητή Paul Masvidal και φυσικά τον Sean Malone έδωσαν μία εντελώς καινούργια, άκρως τεχνική εκδοχή στο ακραίο metal, λίγο μετά την εμφάνισή του. Έχοντας ονομάσει ως κύριες επιρροές του τους John Bonham, Terry Bozzio, Dave Weckl και Neil Peart, συμμετείχε στο tribute album Working Man στους Rush (Magna Carta, 1996) παίζοντας στο Red Barchetta μαζί με τους Sean Malone, Steve Morse, James LaBrie και James Murphy. Ένας αιώνιος φόρος τιμής στον professor, την πιο must επιρροή κάθε prog ντράμερ (και γενικότερα βέβαια), που έμελλε να πεθάνει 17 μόλις ημέρες πριν τον Sean…
Μέσα από τη δική του πορεία, ο Reinert ήταν κι αυτός πηγή έμπνευσης και καθοριστικός για τη διαμόρφωση του prog drumming τα τελευταία 30 σχεδόν χρόνια. Οι δισκογραφικοί σταθμοί της καριέρας του με τους Death, Cynic, Gordian Knot, Anomaly, Aghora και Æon Spoke ποικίλουν εντυπωσιακά σε ύφος, ενώ δεν πρόλαβε να ηχογραφήσει κάτι με τους Perfect Beings.
Ας θυμηθούμε τους 10 σημαντικότερους δίσκους της καριέρας του σπουδαίου Sean Reinert.
Death – Human
[Relativity, 1991]
Η πρώτη επίσημη δισκογραφική εμφάνιση του Sean Reinert ήταν στο θρυλικό Human των Death το 1991. Το προηγούμενο line-up είχε διαλυθεί με άδοξο τρόπο και ο Chuck Schuldiner επέλεξε τρεις κοντινούς του φίλους για να συνεχίσει, τους Reinert, Paul Masvidal (κιθάρα) και Steve DiGiorgio (μπάσο) που ήταν και τρεις από τους πιο σπουδαίους μουσικούς στην metal σκηνή. Η χημεία που δημιουργήθηκε μεταξύ τους και η έμφυτη τάση και των τεσσάρων να σπρώξουν τα όρια του death metal οδήγησαν σε έναν δίσκο-φαινόμενο, γεμάτο εντάσεις και προοδευτικό τόνο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι drumming σαν του Sean Reinert δεν ήταν κάτι που είχε συναντήσει μέχρι τότε η metal σκηνή. Ο δεκαεννιάχρονος τότε drummer συνδύαζε την αθλητική ικανότητα παιχτών σαν τον Dave Lombardo με jazz fusion και prog rock επιρροές από παίχτες όπως ο Gary Husband, o Allan White και ο Neil Peart , όλες συνδυασμένες σε έναν πρωτοπόρο παίχτη με πολύ ιδιαίτερο ήχο. Μαζί την μνημειώδη του απόδοση στο δίσκο εντυπωσιάζει το γεγονός της μουσικότητας που είχε στο να να αναδείξει τις συνθέσεις. Κάθε γύρισμα και ρυθμός εξυπηρετεί πλήρως τα κομμάτια και δεν περισσεύει πραγματικά τίποτα. Ο Sean Reinert ανέβασε τον πήχη του metal drumming σε υψηλότατα επίπεδα και η επίδραση του μέσω αυτού του κλασικού δίσκου-σταθμού είναι από τις πιο σημαντικές που έχουν υπάρξει.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η death metal σκηνή βρισκόταν σε αναβρασμό με κορυφαίους δίσκους που όρισαν το ιδίωμα να κυκλοφορούν κάθε μήνα. Από την ίδια σκηνή ξεπήδησαν μπάντες, οι οποίες διατηρώντας τις αρχικές τους καταβολές, θέλησαν να πειραματιστούν με τα όρια του είδους καταλήγοντας σε αποτελέσματα που μόνο κάτω από την κατηγορία του προοδευτικού μπορούσαν να ενταχθούν.
Cynic – Focus
[Roadrunner Records, 1998]
Η κυκλοφορία του Focus από τους Cynic αποτυπώνει τη τάση για αλλαγή που συνήθως κυοφορούταν στο λεγόμενο ακραίο metal χώρο. Μαζί με μπάντες όπως οι Atheist τόλμησαν να διαταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα της «ορθοδοξίας» του χώρου με αποτελέσματα που είναι πλέον κλασικά. Μια εντύπωση που ενισχύεται από το γεγονός πως στάθηκε η μοναδική κυκλοφορία των Cynic για ένα εξαιρετικά μεγάλο διάστημα και όμως παρέμεινε ορόσημο.
Αυτό που λαμβάνει χώρα στο Focus είναι μια αγνή προσπάθεια πειραματισμού που περικλείει τη συνάντηση του ακμάζοντος death metal της εποχής με τη jazz ενδεδυμένη με φιλοσοφικούς και ποιητικούς στίχους. H ύπαρξη του Sein Reinert ήταν καθοριστική, ο τρόπος παιξίματός που ακροβατούσε ανάμεσα στο metal και στη jazz είναι αμίμητος. Τα περίεργα φωνητικά επίσης και η γενικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου προσιδίαζε σε κάτι καινοφανές είναι ανάμεσα στα στοιχεία που δίσκος εισήγαγε στη metal σκηνή για τα επόμενα χρόνια.
Το Focus συγκαταλέγεται στους δίσκους που τους αποδίδεται ο χαρακτηρισμός «μπροστά από την εποχή του» και πολύ ορθά. Σήμερα η εποχή που προανήγγειλαν αυτοί οι δίσκοι είναι εδώ και είναι πιο άνυδρη από ότι περιμέναμε. Το στοιχείο της έκπληξης έχει χαθεί σχεδόν ανεπιστρεπτί. Αυτό που βαφτίζεται πλέον πρωτοποριακό συνήθως ανασύρεται από το παρελθόν και από το μουσείο των μεγάλων στιγμών της μουσικής στο οποίο το Focus έχει περίοπτη θέση.
Anomaly – Anomaly
[Mandamus Records, 1998]
Από το εξώφυλλο και μόνο, ο μοναδικός δίσκος των Anomaly πληροί τις προϋποθέσεις ενός 90s progressive metal «χαμένου διαμαντιού», προερχόμενο μάλιστα από την Tampa, την πατρίδα του αμερικάνικου death metal. Τα δύο βασικά μέλη της μπάντας, Jim Dorian (φωνή) και Jim Studnicki (κιθάρα), ζήτησαν τη βοήθεια των Reinert και Malone για να κυκλοφορήσουν ένα πολύ ποιοτικό progressive metal δίσκο. Το ύφος του Anomaly έχει πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία του είδους και της εποχής, όντας βέβαια και αρκετά πολυποίκιλο ώστε η ακρόαση του στο σήμερα να είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη. Η φωνή του Dorian «μυρίζει» σίγουρα 90s, έχοντας όμως ένα πειστικό μελωδικό hard rock αέρα. Αυτό το hard rock feeling υπάρχει και στο παίξιμο του Studnicki, ο οποίος δεν θυσιάζει καθόλου την μελωδικότητα των θεμάτων του και την καθαρότητα του ήχου του, όντας παράλληλα αρκετά τεχνικός. Η ευφάνταστη χρήση της ακουστικής κιθάρας και η σωστή της τοποθέτηση στα κομμάτια αποτελεί σίγουρα ένα ακόμα ατού του. Σε αυτά τα πλαίσια, Reinert και Malone ανεβάζουν το παικτικό επίπεδο του δίσκου, επηρεάζοντας παράλληλα με την προσωπικότητά τους, το τελικό καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Προσέχοντας ειδικότερα το παίξιμο του Reinert, γίνεται σαφέστατο ότι είναι συγκρατημένος για τα δεδομένα του, καταφέρνοντας παράλληλα να περάσει τον χαρακτήρα του στην ουσία των συνθέσεων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το εξαιρετικό instrumental Pictures. Αυτό που ξεχωρίζει το Anomaly από πολλές underground κυκλοφορίες της εποχής είναι οι σίγουρα συνθέσεις, ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η σωστότατη διασκευή στο The Rain Song των Zeppelin με τη συνοδεία ενός κουαρτέτου εγχόρδων.
Gordian Knot – Gordian Knot
[Sensory, 1999]
Τα project των μελών των Cynic απέδειξαν πως η τόσο ξεχωριστή μουσική πρόταση του Focus μόνο τυχαία δεν ήταν. Με τους Gordian Knot του Sean Malone έγινε ξεκάθαρο πως το ειδικό τους βάρος ξέφευγε από τα όρια του ακραίου metal, αφού στάθηκαν ως ισάξιοι δίπλα σε τιτάνες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Στον πρώτο, ομώνυμο δίσκο υπάρχουν συγκεντρωμένες μερικές εξαιρετικές συνθέσεις που ακροβατούν ανάμεσα στο progressive rock και την jazz/fusion, με σημαντικές metal πινελιές φυσικά. Μια fusion εκδοχή των King Crimson θα έλεγε κανείς, χωρίς βέβαια να αποτυπώνει πλήρως το ύφος του δίσκου. Το σημαντικότερο είναι πως η ανεπανάληπτη τεχνική αρτιότητα των παιξιμάτων δεν επισκιάζει καθόλου το συνθετικό κομμάτι. Η πολλαπλή χρήση του άταστου μπάσου, του Chapman stick και του Warr Gun αποτελεί βασικό μέρος του χαρακτήρα εδώ, με τους John Myung και Trey Gunn να συμπληρώνουν τον Malone, ενώ σε κάποιες στιγμές παίζουν και οι τρεις ταυτόχρονα, με τον Gunn να βοηθάει και συνθετικά. Παρά την απουσία του Masvidal, ο δίσκος δεν υπολείπεται ούτε σε καθαριστικά θέματα, με τους Ron Jarzombek, Adam Levy και Glenn Snelwar να τα τοποθετούν καίρια πάνω στο ιστό που έχουν πλέξει οι τρεις προαναφερθείσες αράχνες. Παρά την ποικιλία των έγχορδων παιχτών, ο Reinert είναι ο μοναδικός drummer εδώ, κάνοντας μάλιστα έντονη την παρουσία του στις πιο δυναμικές στιγμές. Το μαθηματικό του παίξιμο λάμπει σε κομμάτια όπως το εκπληκτικό Reflections, το Singularity και το prog fusion έπος Rivers Dancing. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά είναι και τα τρία κομμάτια του δίσκου που συνυπέγραψε.
Aghora – Aghora
[Code666, 2000]
Οι Aghora σχηματίστηκαν από τον βιρτουόζο κιθαρίστα Santiago Dobles μαζί με τα πρώην μέλη των Cynic, Sean Reinert στα τύμπανα και Sean Malone στο μπάσο. O πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 2000. Ο ήχος τους ήταν αρκετά διαφορετικός από της άλλες prog metal μπάντες της εποχής. Οι Aghora παρέδωσαν ένα υψηλής τεχνικής progressive metal μαζί με λίγα latin και ανατολίτικα στοιχεία. Η μπάντα είχε ως frontwoman την Danishta Rivero και την ήρεμη φωνή της. Αυτή η μοναδική προσέγγιση ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για τον Malone και τον Reinert να διοχετεύσουν την ενέργεια τους με έναν διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στους Cynic ή τους Death. Ηχητικά, ο δίσκος είναι πολύ ρευστός. Είναι έντονος όταν θέλει, αλλά και ατμοσφαιρικός με πανέμορφα ήρεμα σημεία. Ο Sean Reinert φαίνεται σαν να ξεχωρίζει σε έναν δίσκο με εξαιρετικές αποδόσεις. Τα beat του είναι πιασάρικα και ήρεμα. Οι ρυθμικές εναλλαγές είναι απρόσμενες και πανέξυπνες. Οι περισσότεροι jazz drummers θα ζήλευαν την απόδοση του εδώ. Μετά το άκουσμα των Satya, Existence και Mind’s Reality είναι ξεκάθαρο ότι ο Malone και ο Reinert αποδεικνύουν την σημαντικότητα της συνεργίας και σίγουρα είχαν κάτι ξεχωριστό μεταξύ τους. Αναμφίβολα, ο πρώτος δίσκος των Aghora είναι must για όποιον ενδιαφέρεται σε περίπλοκη και πραγματικά progressive μουσική.
Gordian Knot – Emergent
[Sensory, 2002]
Ο δεύτερος δίσκος των Gordian Knot έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Αυτή η μίξη rock με jazz, με βάση τη μελωδία και μακριά από επιτήδευση με έκανε να λατρέψω το ιδίωμα. Βέβαια εδώ δεν υπάρχει αυτή η πολυκοσμία που υπάρχει στο πρώτο, όμως αυτό δε σημαίνει ότι ο δίσκος είναι προσωπικό project του Sean Malone ή πιο μονοδιάστατος. Έχει ακριβώς την ίδια μουσική ευρύτητα και ιδιαιτερότητα με το ομώνυμο, θυμίζοντας τα μελωδικά σημεία των Cynic, αλλά πιο rock, πιο prog και πιο ταξιδιάρικο, η οποία λόγω της εκτελεστικής δεινότητας των συμμετεχόντων δημιουργεί έναν υπέροχο πειραματικό rock/metal δίσκο και όχι κάποιο ηχητικό “αχαταρμά”. Ένας δίσκος ορόσημο στο χώρο που η ύπαρξη του Sean Reinert βοήθησε σε αυτό, παρόλη τη μικρότερη συμμετοχή του. Εδώ μοιράζεται τα τύμπανα με τον Bill Bruford, αλλά και πάλι στα A Shaman’s Whisper και Fischer’s Gambit λάμπει! Ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα πιατίνια, το trademark παίξιμό του (αριστερό πόδι σε hi-hat και κάσα ταυτόχρονα) και τα μελωδικά μοτίβα στα τύμπανα που διανθίζουν τα κομμάτια και ξεφεύγουν από το απλό ή τεχνικό ρυθμικό παίξιμο, κάνουν τον Sean Reinert να ξεχωρίζει από την πλατιά μάζα των drummer. Το μεγαλύτερο όμως παράσημο κατά την άποψή μου ή να το πω πιο σωστά, το πόσο γιγάντιος drummer ήταν, φαίνεται στο ότι έπαιξε στον ίδιο δίσκο με τον Bill Brufford χωρίς να ακούγεται υποδεέστερος.
Aghora – Formless
[Dobles Productions, 2006]
Έξι χρόνια μετά, το δεύτερο άλμπουμ των Aghora είχε τίτλο Formless. Κάποια μέλη ήρθαν και έφυγαν, αλλά η τεχνική, το μεγάλο εύρος των επιρροών και η ευρηματικότητα στις συνθέσεις έμειναν ως τα κύρια χαρακτηριστικά του ήχου τους. Η μπάντα βρήκε καλή αντικαταστάτρια για την Danishta Rivero, την Diana Serra. Τα φωνητικά της στον δίσκο είναι πανέμορφα και, απρόσμενα, ταιριάζουν στην μουσική. Με τον Neil Kernon να βοηθάει στην παραγωγή, το Formless έχει πολλά shred σημεία και κοφτά riffs από τον Santiago και επίσης ρευστές αλλαγές μεταξύ βαριών και ήρεμων σημείων. Το μεγάλο μείον είναι το μπάσο που είναι πιο παραδοσιακό metal. Η απουσία του Sean Malone είναι εμφανής και δείχνει πόσο σημαντική ήταν η παρουσία του για το εξαιρετικό ντεμπούτο. Ο Sean Reinert συμμετείχε μόνο στα μισά κομμάτια. Ο Sean είναι αρκετά διακριτικός στα πιο γρήγορα και περίπλοκα κομμάτια, ενώ είναι έντονα παρών στα πιο ήρεμα σημεία. Μόνο η εκπληκτική δουλειά του στα 1316 και Fade, τα κάνει τα καλύτερα κομμάτια στον δίσκο. Παρά το γεγονός ότι η μπάντα έχασε αρκετά από την γοητεία της, είναι ένας εξαιρετικός prog metal δίσκος και άλλη μια αναφορά στο απίστευτο ταλέντο του Sean Reinert.
Æon Spoke – Above the Buried Cry
[Mercy Stroll Recordings, 2004]
Ο σχηματισμός των Æon Spoke με ιθύνοντα νου τον Paul Masvidal ήταν κάτι ακόμα πιο διαφορετικό από το ξεκίνημα της παρέας από το Miami, που εδώ άφησε κατά μέρος το περίπλοκο τεχνικό παίξιμο. Το υπερμελωδικό alternative, indie pop/rock με κυρίως δομικά prog rock δευτερεύοντα στοιχεία ήταν μία μεγάλη έκπληξη για όλους. Εδώ ο Reinert παίζει και πλήκτρα, ενώ το drumming του είναι απλούστατο αλλά και ουσιώδες. Η προσέγγιση μπορεί να ήταν εμφανώς commercial για πρώτη φορά στην καριέρα των δύο παλιών συμμαθητών, αλλά το καλλιτεχνικό επίπεδό τους και εδώ είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί.
Η σύντομη πορεία των Æon Spoke ολοκληρώθηκε με την δεύτερη κυκλοφορία τους, όπου υπάρχουν επτά από τα δέκα κομμάτια του Above the Buried Cry, μεταξύ των οποίων τα Pablo At The Park, Grace, Silence, Yellowman Και φυσικά το υπέροχο Nothing, η κορυφαία σύνθεση του σχήματος.
Η επιτυχία του εμπορικού εγχειρήματος μεταφράστηκε στην επένδυση κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών με τη μουσική του project, που αν και σήμερα ακούγεται κάπως ξεπερασμένη και υπερβολικά μελαγχολική, η αξία των συνθέσεων δεν αμφισβητείται. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Chris Tristram που συμμετείχε στο σχήμα παίζοντας μπάσο στα μισά κομμάτια του Above the Buried Cry είναι ο μετέπειτα μπασίστας στα δύο πρώτα albums των Perfect Beings.
Æon Spoke – Æon Spoke
[Steamhammer, 2007]
Στο δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ των Aeon Spoke, ο Sean Reinert μαζί με τον Paul Masvidal εξερευνούν post-rock / indie / alternative μονοπάτια, με το τελικό αποτέλεσμα να παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον. Ο ατμοσφαιρικός ήχος, η μελαγχολική διάθεση και το όλο «ονειρικό» ύφος της μουσικής ενδεχομένως δεν ενδείκνυνται για παράθεση των τεχνικών δυνατοτήτων των μουσικών, αλλά ακριβώς σε αυτό κρύβεται και μία μικρή ή μεγάλη παγίδα. Στο πώς θα καταφέρει ο εκάστοτε μουσικός να παίξει τις «σωστές» νότες και να βοηθήσει ως μέρος της ομάδας στη σύνθεση. Εδώ φαίνεται άλλο ένα στοιχείο της μουσικής αντίληψης ενός μεγάλου μουσικού, του Sean Reinert, που χωρίς να έχει να αποδείξει κάτι με τη μεγάλη παρακαταθήκη του, καταφέρνει να χρωματίσει τις συνθέσεις με τον διαυγή του ήχο. Ωστόσο, δεν λείπουν και τα μικρά ξεσπάσματα, συγκριτικά πάντα με το όλο ύφος του project, όπως στο Sand and Foam όπου τα χτυπήματα του Reinert στο ταμπούρο ξεχωρίζουν ανάμεσα στα υπόλοιπα όργανα.
Το ομώνυμο album των Aeon Spoke φανερώνει μία διαφορετική πλευρά του καλλιτέχνη Sean Reinert και λειτουργεί συμπληρωματικά στην όλη δισκογραφία του, ως αντικείμενο μελέτης ενός ολοκληρωμένου ντράμερ. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ανήκει και στη σχολή Ringo Starr με το να καταφέρνει να παίξει απλά, μα πάντοτε ουσιαστικά.
Cynic – Traced in Air
[Season of Mist, 2008]
Τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από την επιστροφή των Cynic μετά από 15 χρόνια; Όποιες και να ήταν οι προσδοκίες, το Traced in Air μεγάλωσε τον μύθο μου δημιούργησαν οι Cynic με το ντεμπούτο τους. Μια διεγερτική ένεση μουσικής που για σχεδόν 34 λεπτά σε κάνει να μαντεύεις τι θα έρθει μετά. Τα death metal riffs, είναι φυσικά εδώ με το rhythm section των Malone και Reinert να δείχνουν πως μάλλον είναι ένα μυαλό χωρισμένο στα δύο, αφού συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον άψογα, δημιουργώντας κάτι μοναδικό. Τα φωνητικά είναι πολύ διαφορετικά από το Focus μιας και είναι κυρίως «καθαρά» ενώ φαίνεται να έχουν ηλεκτρονικές επιρροές. Ο μικρός χρόνος διάρκειας κάνει κάθε κομμάτι του δίσκου, διαμαντάκι, χωρίς κανένα filler. Πολυεπίπεδη μουσική με πολύ βάθος και κάθε μουσικό όργανο να εξυπηρετεί τα κομμάτια. Υπάρχει λόγος, που το death metal drumming είναι το πιο δύσκολο που μπορεί κάποιος να μάθει. Και αυτός ο λόγος λέγεται Sean Reinert. Ο τρόπος που συνδυάζει το extreme metal drumming με την jazz είναι για μια ακόμη φορά εμφανής και υπάρχουν πολλά σημεία στο Traced in Air που αν επικεντρωθείς στα drums, θα εκπλαγείς. Τα Evolutionary Sleeper, Integral Birth (η εισαγωγή είναι απλά τέλεια), ακόμα και το πιο ήρεμο Nunc Stans είναι η τέλεια επίδειξη των δεξιοτήτων του αεικίνητου Sean Reinert.
Be the first to comment