Once and Future Band – Deleted Scenes

Intro: Giannis Zavradinos

We are at the beginning of a new decade, and we are already witnessing interesting mixes regarding the combined trends in music and art in general. The return of progressive rock is considered successful thanks to the artistic acceptance, as well as its expansion into new forms and ways of expression. Once and Future Band from Oakland, CA belong to this category, because they have simply chosen a path different from the ones we are used to from other prog bands. Through well-crafted sophisticated pop / jazz harmonies they have convinced us that they possess the art of structured songwriting, something we had really missed.

The band’s self-titled debut debut album was released three years ago with obvious artistic intentions and a complete vision. In their second record, Deleted Scenes, which was released this year, they continue with the same principles, but with more artistic development and ingenuity.

[bandcamp width=100% height=120 album=512697203 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Scenes from a dream

The band members themselves have stated that their goal is to identify with the audience musically and lyrically, to take them on a journey without losing them along the way. Their intention is fully justified, as their music is unquestionably accessible with an element of surprise. Joel Robinow (vocals, guitars, keyboards, strings), Eli Eckert (guitars, bass, vocals) and Raj Kumar Ojha (drums, mixing) offer many surprises in their new album, and certainly show that they have worked on the exploitation of their influences. The sonic palette they use seems inexhaustible, ideally keeping the “too prog for pop / too pop for prog” proportions with enviable balance. The production, credited to the amazing drummer of the band, gives the impression of a live recording with additional mixes, based on the medium frequencies, balanced distribution of instruments, and dynamic atmosphere.

The nine intelligent compositions are presented with vision, high aesthetics, and substantial playing, which fascinates even the most demanding listener. It starts with the Baroque pop Beach Boys melodic feeling in Andromeda, before the refined jazz-pop and the “cynicism” of Steely Dan (of The Royal Scam / Aja / Gaucho era) is revealed with the electric piano as the dominant instrument, and the guitar phrases and moog synthesizers enhancing the themes. Automatic Air, Several Bullets in My Head and the title track are typical examples of this clever simulation. Freaks has a more Beatlesque art-pop writing as it evolved and was perfected through the works of Roy Wood and Jeff Lynne. There are scattered moments of sweet melancholy that have a strengthening effect, especially in Problem Addict and the wonderful Airplane, with the vocals bringing out fragile emotions reminiscent of early Yes. Finally, there is certainly no lack of fusion extensions with strings and winds in The End and the Beginning, where the band members show their playing skills in addition to the compositional ability they undoubtedly have. It is the long-awaited ending, an ideal finale after so many warning flashes.

After multiple spins, Deleted Scenes resembles a rainbow of sweet timbres. With so much study and reference to great bands and composers of the past, the result impresses and pleasantly surprises. At a time when progressive rock has been identified with long epics, demonstrations of technique, pompous passages, and dramatized concepts, Once and Future Band tell us that all these characteristics are not obligatory for this genre. Their direction contains all prog qualities, but none of the exaggerations. It covers many gaps in the puzzle of this genre, which needs extensions like these in order to increase its audience. Extensions that range beyond the obvious, classic influences of the genre, which seem to be worn out and tiring. We need more bands like Once and Future Band.

9 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion

Three years after their self-titled debut, Once & Future Band returned with Deleted Scenes and regardless of whether someone knew the band or not, nothing could have predicted what we witness here. The trio of Joel Robinow, Eli Eckert and Raj Kumar Ojha delivers exemplary songwriting, with lots of hooks, great playing, and seemingly simple, well-crafted structures that push you to listen to it again and again, to soon discover how truly great an album it is.

The most important element that makes Deleted Scenes unique is the aesthetics and the style. The absolutely smooth, sweet and melancholic performance of this wonderful mix of neo-psych, pop, jazz-rock, folk, and of course progressive rock makes the second record of Once & Future Band one of the coolest 70s retro albums of recent years. Rarely do you find elements of Steely Dan, Beatles, ELO, Roxy Music, Supertramp, and Yes together. The songs “breathe” and the fact that they are not overloaded actually highlights them, turning these 42 minutes into a uniform, adorable environment.

Although it is secondary since the compositional level is so high, the only missing element is a flawless flow between the tracks, at least until the majestic instrumental prog epic The End and the Beginning which is anyway the ideal closure for any record, any song collection, every night.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός

Βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας δεκαετίας πλέον και παρατηρούμε ήδη ενδιαφέρουσες ζυμώσεις όσον αφορά τις συνδυαστικές τάσεις στη μουσική και την τέχνη γενικότερα. Η  επιστροφή του προοδευτικού rock κρίνεται επιτυχημένη χάρη στην  καλλιτεχνική  αποδοχή που απολαμβάνει, όσο και την επέκτασή του σε νέες φόρμες και τρόπους έκφρασης. Οι Once and Future Band από το Oakland ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, γιατί απλά έχουν επιλέξει μια πορεία διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει από μπάντες του ιδιώματος. Μέσα από καλοδουλεμένες  sophisticated pop / jazz αποχρώσεις και αρμονίες μας έχουν πείσει ότι κατέχουν την τέχνη της δομημένης σύνθεσης, κάτι που είχαμε χρόνια να απολαύσουμε και πραγματικά μας έλειπε.

Το πρώτο δείγμα γραφής δόθηκε με το ομώνυμο  ντεμπούτο τους πριν από τρία χρόνια με φανερές καλλιτεχνικές προθέσεις και ολοκληρωμένο όραμα. Στη δεύτερη δουλειά τους, Deleted Scenes, που κυκλοφόρησε φέτος συνεχίζουν με τις ίδιες αρχές, αλλά με περισσότερη ανάπτυξη και ευρηματικότητα.

[bandcamp width=100% height=120 album=512697203 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Scenes from a dream

Τα ίδια τα μέλη της μπάντας έχουν δηλώσει στόχος τους είναι να ταυτιστούν με το κοινό μουσικά όσο και στιχουργικά, να το ταξιδέψουν  χωρίς να το χάσουν κατά την διαδρομή. Η πρόθεσή τους δικαιώνεται απόλυτα και δικαιολογείται, καθώς η μουσική τους είναι αδιαμφισβήτητα προσβάσιμη χωρίς να απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Οι Joel Robinow (φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα, έγχορδα), Εli Eckert (κιθάρες, μπάσο, φωνητικά) και Raj Kumar Ojha (τύμπανα, μίξη) με πρόσθετα μέλη στα πνευστά να ενισχύουν το όλο εγχείρημα, προσφέρουν πολλές εκπλήξεις στη νέα τους δουλειά και σίγουρα δείχνουν πως έχουν εμβαθύνει στην αξιοποίηση των επιρροών τους. Η παλέτα των χρωμάτων που χρησιμοποιούν φαντάζει ανεξάντλητη, τηρώντας ιδανικά τις ”too prog for pop / too pop for prog” αναλογίες με αξιοζήλευτη ισορροπία. Η παραγωγή δίνει εντύπωση ζωντανής ηχογράφησης με πρόσθετες μίξεις, κάτι που πιστώνεται στον εκπληκτικό drummer της μπάντας, με βάση τις μεσαίες συχνότητες, ισορροπημένη κατανομή οργάνων και δυναμική ατμόσφαιρα.

Οι εννέα ευφυείς συνθέσεις παρουσιάζονται με όραμα, αισθητική και ουσιαστική απόδοση, που γοητεύει ακόμα και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Ξεκινάει με την Baroque pop αρμονική αίσθηση των Beach Boys στο εναρκτήριο Andromeda και πάνω στην ροή αποκαλύπτεται η εκλεπτυσμένη jazz-pop και ο «κυνισμός» των Steely Dan (εποχής The Royal Scam / Aja / Gaucho) με το ηλεκτρικό πιάνο ως κυρίαρχο όργανο και  τις  κιθαριστικές φράσεις και τα moog synthesizers  να ενισχύουν τα θέματα. Τα Automatic Αir, Several Βullets in My Ηead και το ομώνυμο αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της έξυπνης προσομοίωσης. Το Freaks προδίδει μια πιο Beatlesque art-pop γραφή όπως αυτή εξελίχθηκε και τελειοποιήθηκε μέσα από τις δουλειές των Roy Wood / Jeff Lynne. Υπάρχουν διάσπαρτες στιγμές γλυκιάς μελαγχολίας που επιδρούν ενισχυτικά, ειδικά στα Problem Addict και το υπέροχο Airplane με τα φωνητικά να βγάζουν εύθραυστα συναισθήματα που παραπέμπουν στους πρώιμους Yes. Τέλος, δεν λείπουν ασφαλώς και οι fusion προεκτάσεις μετά εγχόρδων και πνευστών στο The End and the Beginning, όπου πλέον επιδεικνύουν και την εκτελεστική τους δεινότητα εκτός από την συνθετική ευχέρεια που αναμφίβολα διαθέτουν. Είναι η πολυαναμενόμενη κατάληξη, ένα ιδανικό φινάλε μετά από τόσες προειδοποιητικές εκλάμψεις.

Το Deleted Scenes με πολλαπλές ακροάσεις άνετα παρομοιάζεται σαν ένα ουράνιο τόξο γλυκών ηχοχρωμάτων. Με τόση σπουδή και αναφορά σε σπουδαίες μπάντες και συνθέτες του παρελθόντος, το αποτέλεσμα μοιραία εντυπωσιάζει και ξαφνιάζει ευχάριστα. Σε μια εποχή όπου το progressive rock έχει ταυτιστεί με μεγάλης διάρκειας εμπνεύσεις, επίδειξη τεχνικής, πομπώδη περάσματα και δραματοποιημένα concepts, οι Once and Future Band μας λένε πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αποτελούν θέσφατο για το εν λόγω ιδίωμα. Η κατεύθυνσή τους περιέχει όλες τις ποιότητες του, αλλά καμία από τις υπερβολές. Καλύπτει πολλά κενά του puzzle της μουσικής που μάθαμε να αγαπάμε και μόνο με επεκτάσεις σαν κι αυτές θα συντηρηθεί και θα αυξήσει το κοινό της. Επεκτάσεις που κυμαίνονται πέρα από τα προφανή και τις κλασσικές επιρροές του είδους, που δείχνουν σιγά σιγά να εξαντλούνται από την πολυχρησία και να κουράζουν. Χρειαζόμαστε περισσότερες μπάντες σαν τους Once and Future Band.

9 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη

Τρία χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Once & Future Band επέστρεψαν με το Deleted Scenes και είτε κάποιος γνώριζε την μπάντα είτε όχι, δεν θα μπορούσε με τίποτα να προβλέψει αυτό που ακούμε εδώ. Το trio των Joel Robinow, Eli Eckert και Raj Kumar Ojha παραδίδει ένα σύνολο υποδειγματικής τραγουδοποιίας, με πάμπολλα hooks, εξαιρετικό παίξιμο και φαινομενικά απλές, καλοδουλεμένες δομές που ωθούν τον ακροατή να το ακούσει ξανά και ξανά, για να ανακαλύψει σύντομα μετά πόσο πραγματικά εξαιρετικός δίσκος είναι.

Το σημαντικότερο στοιχείο που καθιστά το Deleted Scenes μοναδικό είναι η αισθητική και το ύφος. Η απόλυτα smooth, γλυκιά και μελαγχολική απόδοση αυτής της υπέροχης μίξης neo-psych, pop, jazz-rock, folk και φυσικά progressive rock καθιστά το δεύτερο album των Once & Future Band ένα από τα ελάχιστα μη αγχωμένα 70s retro δείγματα των τελευταίων ετών. Σπάνια συναντά κανείς στοιχεία των Steely Dan, Beatles, ELO, Roxy Music, Supertramp και Yes μαζί. Τα κομμάτια αναπνέουν και αυτό καθαυτό το γεγονός ότι δεν είναι υπερφορτωμένα τα αναδεικνύει, μετατρέποντας τα 42 λεπτά σε μία ενιαία, αξιολάτρευτη συνθήκη.

Αν και είναι δευτερεύον όταν το συνθετικό επίπεδο είναι τόσο υψηλό, το μόνο στοιχείο που ένιωσα να λείπει είναι μια άψογη ροή μεταξύ των κομματιών, τουλάχιστον μέχρι το συγκλονιστικό ορχηστρικό prog epic The End and the Beginning που είναι ούτως ή άλλως το ιδανικό κλείσιμο για κάθε δίσκο, κάθε συλλογή τραγουδιών, κάθε βραδιά.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς