Mystery – Lies and Butterflies

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
26 / 11 / 2018

The recording history goes on for 22 years and progress has been the main element as a characterisation and a description of the music itself. With albums One Among The Living (2010) and The World Is A Game (2012) as their greatest releases, the Canadians are going through their creative peak during this decade. This year’s Lies And Butterflies certifies the high compositional level and the endless insiration of one the best neo-prog bands after Marillion. 

Unpretentious, effective music

On the cover, a girlish figure tries to cross the street at a deserted landscape, but a copy of a newspaper has covered her face and thus depriving her of her ability to see and consequently from going on. The allegory of the cover permeates the lyrics: modern man’s weakness to reach to the bottom of things and find something deeper by sifting through the vast volume of information that surrounds them. Lies and Butterflies voices the human longing for something greater in the every-day life that surrounds us, the need to find a sense in a deceptive world.

Aside from posing questions of such nature, the sixth album of Mystery is a very good addition to their catalogue. During their long course as a band, which typically was inaugurated in 1992 and spans up to this day, they had always been purveyors of remarkable progressive rock. With Michel St-Père as the steady core, the band from Canada presents a convincing angle how neo-prog should sound.

Looking for Something sets out the stall of the band’s typical features from the get-go. The melodic sound of the guitar raises the curtain, then comes the flute and finally Jean Pageau’s voice (in his second successive participation in a Mystey album) set the stage for a nearly 17-minute track. Its development, though far from original, is in harmony with the sentiment that oozes from it. In this intense atmosphere, the question Does anybody know? sounds like the climax of the agony that the lyrics of the song convey.

The next songs, significantly shorter in duration, are in line with the standards of the band: melodies are ever-present. Songs like Come to Μe or Dare to Dream are redolent with feeling, with Michel St-Père’s guitar work in the leading role. Mystery’s identity, forged by vintage prog influences from bands like Rush is mixed with AOR and in shorter songs they prove that they know how to handle progressive music to the benefit of the composition keeping superfluous elements at bay.

The last song entitled Chrysalis is the longest –and probably the best- track. The prolonged, relaxed intro changes gear at around the fifth minute where an almost metal riff kicks in. From that point, the music sounds very intense while the keyboards at the background provide an almost epic shade. Melody gradually edges its way back, giving an ethereal feeling to the song. The butterfly’s journey towards self-awareness goes on and as it reaches its final destination sweeps the music to striking forms. The album closes superbly, leaving the impression that the knowledge is imprinted, freedom is now a must.

Lies and Butterflies doesn’t break new ground in the progressive music firmament, most of the things that take place recall memories of the past. Nevertheless, the way Mystery incorporate their influences in their music and the way they craft those influences to spawn melodies and sentimental songs, is praiseworthy. The album is recommended to those who seek unpretentious music which can convince the ears, but also the heart of the listeners.

8 / 10

Christos Minos

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
26 / 11 / 2018

Η δισκογραφική πορεία των Mystery μετρά πλέον 22 ολόκληρα χρόνια κατά τα οποία η πρόοδος ήταν το κύριο στοιχείο, τόσο ως χαρακτηρισμός όσο και ως περιεχόμενο. Με κορυφές στην πορεία τους τα One Among The Living (2010) και The World Is A Game (2012), οι Καναδοί διανύουν την απόλυτη ακμή τους κατά τη δεκαετία που διανύουμε. Το φετινό Lies And Butterflies πιστοποιεί το υψηλό συνθετικό επίπεδο και την αστείρευτη έμπνευση ενός εκ των κορυφαίων neo-prog σχημάτων μετά τους Marillion. 

Ανεπιτήδευτη, άμεση μουσική

Στο εξώφυλλο μια κοριτσίστικη φιγούρα προσπαθεί διασχίσει το δρόμο σε ένα έρημο αστικό τοπίο αλλά ένα φύλλο εφημερίδας έχει καλύψει το πρόσωπο της αφαιρώντας της την ικανότητα της να μπορεί να δει και συνακόλουθα στερώντας της τη δυνατότητα να προχωρήσει μπροστά. Η αλληγορία της εικόνας διατρέχει του στίχους του δίσκου: η αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να μπορέσει να ανακαλύψει κάτι βαθύτερο μέσα από τον όγκο πληροφοριών που τον περικυκλώνουν. Το Lies and Butterflies εκφράζει την πανανθρώπινη λαχτάρα για κάτι ανώτερο μέσα στη καθημερινότητα που μας περιβάλλει, τη ανάγκη για νόημα σε ένα απατηλό κόσμο.

Ο έβδομος δίσκος των Mystery εκτός από το να θέτει ερωτήματα τέτοιας φύσεως ερωτήματα αποτελεί μια πολύ καλή συνέχεια στη δισκογραφία τους. Στη μακρά τους πορεία ως μπάντα, η οποία εγκαινιάζεται τυπικά το 1992 και εκτείνεται μέχρι και σήμερα, το σύγχρονο προοδευτικό ροκ βρίσκει μια αξιόλογη έκφραση. Γύρω από το σταθερό πυρήνα του Michel St-Père η μπάντα από τον Καναδά παρουσιάζει ένα πειστικό παράδειγμα για το πως πρέπει να ακούγεται το neo-prog.

To Looking for Something προσφέρει από το πρώτο κομμάτι μια εικόνα των χαρακτηριστικών της μπάντας. Ο μελωδικός ήχος της κιθάρας ανοίγει την αυλαία, ύστερα το φλάουτο και μετά η φωνή Jean Pageau (στη δεύτερη συναπτή συμμετοχή του σε δίσκο των Mystery) θέτουν τις βάσεις για το σχεδόν 17επτο κομμάτι που θα ακολουθήσει. Η μουσική ανάπτυξη του κομματιού, χωρίς να συνιστά κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, εξελίσσεται αρμονικά μαζί το συναίσθημα που απορρέει από αυτό. Mέσα στην έντονη ατμόσφαιρα το ερώτημα Does anybody know? ακούγεται σαν το αποκορύφωμα της αγωνίας που εκφράζουν οι στίχοι του κομματιού.

Τα επόμενα κομμάτια, αισθητά μικρότερα σε διάρκεια, δεν απάδουν προς τις μουσικές αξίες της μπάντας:η μελωδία παραμένει σταθερά παρούσα. Τραγούδια όπως το Come to Μe ή το Dare to Dream σφύζουν από συναίσθημα με την κιθάρα του Michel St-Père να καταλαμβάνει πρωτεύουσα θέση. Η ταυτότητα των Mystery σφυρηλατημένη από τις κλασικές επιρροές του prog από μπάντες όπως οι Rush συνδυάζεται μαζί με τον κόσμο του AOR και σε μικρότερη διάρκειας κομμάτια αποδεικνύει πως ξέρει να χειρίζεται τη προοδευτική μουσική προς όφελος της σύνθεσης χωρίς περιττά στοιχεία να παρεισφρέουν εντός της.

Το τελευταίο κομμάτι που φέρει το τίτλο Chrysalis είναι το μεγαλύτερο του δίσκου και -όχι μόνο διάρκειας- το καλύτερο του. Η παρατεταμένη ήρεμη εισαγωγή οδηγεί στο σκληρό σχεδόν μεταλλικό riff γύρω στο 5 λεπτό. Από αυτό το σημείο η μουσική ακούγεται πολύ έντονη ενώ τα πλήκτρα σε δεύτερο πλάνο δίνουν μια σχεδόν επική απόχρωση. Η μελωδία αρχίζει σταδιακά να επιστρέφει δίνοντας στο κομμάτι μια αιθέρια αίσθηση. Το ταξίδι της πεταλούδας προς την αυτογνωσία συνεχίζεται και όσο φθάνει προς την ολοκλήρωση του συμπαρασύρει τη μουσική σε εντυπωσιακές στροφές. Ο δίσκος κλείνει εντυπωσιακά με την εντύπωση η γνώση έχει εντυπωθεί, η ελευθερία είναι πλέον μονόδρομος.

Το Lies and Butterflies δεν συνιστά μια τομή στο χώρο της προοδευτική μουσικής, τα περισσότερα που διαδραματίζονται στην επικράτεια του ανακαλούν αναμνήσεις από το παρελθόν. Παρόλα αυτά ο τρόπος που επιρροές ενσωματώνονται στη μουσική των Mystery και η διαχείρισή τους για τη δημιουργία μελωδικών και συναισθηματικών τραγουδιών είναι αξιέπαινος. Ο δίσκος στο σύνολο του ενδείκνυται σε όσους αναζητούν προοδευτική μουσική χωρίς επιτήδευση, μουσική που μπορεί να πείσει τόσο τα αυτιά όσο και τις καρδιές των ακροατών.

8 / 10

Χρήστος Μήνος