Mother Turtle – Zea Mice

Intro: Dimitris Kaltsas
20 / 02 / 2018

If there is an element I’m looking for in a prog band regardless of the subgenre, it’s unpredictability. Mother Turtle own this particular element as a key part of their temperament, and that was evident in both their self-titled debut (2013) and II (2016) that followed. Even within each album, the different elements vary and even the basic direction of the tracks is not necessarily the same. Zea Mice confirms the above in a festive manner, being the most challenging listening experience they have offered us till this day. And it is released today (20/2)!

Hats off

Having the great honor and joy of having reviewed both of the first two albums of the prog rockers from Thessaloniki, I can say that I have carefully studied their work, and their impressive sound evolution since 2013. An evolution that is fully depicted in this year’s third album entitled Zea Mice.

The line-up of Mother Turtle remains the same compared to the most recent II, with Alexis Kiourntziadis and Babis Prodromidis on violin and saxophone respectively, having a clearer role in the sound of the band. The jamming spirit they seemed to adopt in their previous album is not only continued but is now the vehicle to explore new prog paths. One would say how the neo-prog / symphonic style of their debut has almost disappeared, while the jazz-rock / Canterbury elements of II have been adorned by psych / prog touches that bring to mind the best moments of the 90s era of Ozric Tentacles and Porcupine Tree.

This new style of Mother Turtle kicks off ideally with the opener, Kukuruzu, an excellent composition that encompasses all elements mentioned above. In #Cornhub the guitarist and leader of the band Kostas Konstantinidis really shines, both at the a la Al Di Meola latin passages and his wonderful solo. In the same track, the work of Alexis Kiourntziadis on violin is just amazing, reminding of Jean-Luc Ponty. The introductory keyboard melody by George Theodoropoulos in Sea Mice give way to a drum n’ bass ‘carpet’ reestablishing a jamming feast based on the guitar / violin dipole.

The rest is also breathtaking with Vermins, perhaps the most experimental and dark moment of the album where Elpida Papakosma participates on vocals and Apostolis Georgiadis on percussion. Especially from the middle of the composition is really impossible to be described in words, I humbly bow. The introductory Fourward and Vermins (Reprise) are something like a breath before the last 16 minutes of the album. The aforementioned development of the band when combined with talent, technical skill and inspiration may result in compositions like Nostos. Jazz-rock aesthetics, fascinating melodies and ideas that follow one another with cinematic speed, bold elements of Balkan and Greek traditional music, all together in a unique blend that bears the signature of Mother Turtle. It may be too early to say that, but I find it hard to listen to any progressive rock composition superior to Nostos.

The production and mixing by Kostas Kofinas is probably the best on any Mother Turtle album, and since there was no previous specific reference, the work of Giorgos Filopelou and Giorgos Baltas on bass and drums is great and the ideas of George Theodoropoulos on keyboards are more mature than ever. The giant step that we waited for has been made and it is called Zea Mice, an album that will certainly be included in any serious 2018 prog list. Bravo!

9 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

With Zea Mice, the Macedonian prog rockers make another giant musical step. This is their most mature and targeted album to date. First, their decision to minimize the vocal parts (except some vocalese) proves to be wise. The jazz-fusion and Canterbury elements of their previous album really take off here. A magnificent alternative air connects every part of their sound, coming mainly from Porcupine Tree of the 90s, and some Ozric Tentacles touches in Kukuruzu add to the variety. The six-member line-up is definitely tighter this time. Every little detail that characterizes the quality of a record is a click above compared to the past. With their third album, the Turtles seem to come out of the ‘shell’ of a prog fan and create a personal musical proposition. The first seven tracks are a wonderful set, and the epic Nostos drops the curtain festively, merging Pontian music with progressive rock and jazz, being compositionally the essence of the word fusion.

9 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
20 / 02 / 2018

Αν υπάρχει ένα στοιχείο ανεξάρτητο με το ακριβές μουσικό περιεχόμενο που αναζητώ σε μία prog μπάντα, αυτό είναι η μη προβλεψιμότητα. Οι Mother Turtle έχουν το συγκεκριμένο στοιχείο ως βασικό κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας τους και αυτό φάνηκε τόσο στο ντεμπούτο τους (2013) όσο και στο II (2016) που ακολούθησε. Ακόμα και εντός κάθε δίσκου τα διαφορετικά στοιχεία είναι πολλά και ακόμα και η βασική κατεύθυνση δεν είναι η ίδια στα κομμάτια. Το Zea Mice επιβεβαιώνει πανηγυρικά τα παραπάνω αποτελώντας την πιο προκλητική εμπειρία ακρόασης που μας προσέφεραν μέχρι σήμερα. To Zea Mice κυκλοφόρησε επισήμως σήμερα (20/2)!

Hats off

Έχοντας την ιδιαίτερη τιμή και χαρά να έχω γράψει κριτική και για τις δύο προηγούμενες δουλειές των Θεσσαλονικιών prog rockers, μπορώ να πω πως έχω μελετήσει με προσοχή το έργο τους, με την εξέλιξή τους να είναι εντυπωσιακή από το 2013 μέχρι και σήμερα. Μια εξέλιξη που αποτυπώνεται πλήρως στο φετινό τρίτο τους album ονόματι Zea Mice.

Η σύνθεση των Mother Turtle παραμένει ίδια και απαράλλακτη σε σχέση με το προηγηθέν II, με τους Αλέξη Κιουρντζιάδη και Μπάμπη Προδρομίδη σε βιολί και σαξόφωνο αντίστοιχα να έχουν ακόμη πιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Το jamming πνεύμα που φάνηκε να υιοθετούν στην προηγούμενη δουλειά τους όχι μόνο συνεχίζεται αλλά αποτελεί και όχημα ώστε να εξερευνήσουν νέα prog μονοπάτια στα οποία δεν τους είχαμε συνηθίσει. Θα έλεγε κανείς πώς το neo prog/symphonic στυλ του ντεμπούτου τους έχει σχεδόν εξαφανιστεί, ενώ τα jazz rock / Canterbury στοιχεία του II έχουν διανθιστεί από psych / prog πινελιές που φέρνουν στον νου τις καλύτερες στιγμές της 90s περιόδου των Ozric Tentacles και Porcupine Tree.

Αυτό το νέο ύφος των Mother Turtle εγκαινιάζεται μοναδικά στο εναρκτήριο Kukuruzu, μία εξαιρετική σύνθεση που περικλείει όλα τα επιμέρους στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω. Στο #Cornhub λάμπει το κιθαριστικό άστρο του ηγέτη της μπάντας Κώστα Κωνσταντινίδη, όπου είτε με τα ala Al Di Meola latin περάσματα είτε με τα ηλεκτρικά του solo καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Άξια αναφοράς και η εκπληκτική δουλειά του Αλέξη Κιουρντζιάδη που θυμίζει κάτι από Jean-Luc Ponty. Τα εισαγωγικά μελωδικά πλήκτρα του Γιώργου Θεοδωρόπουλου στο Sea Mice δίνουν τη θέση τους σε ένα drum n’ bass χαλί ώστε να ξαναστηθεί ένα jamming πανηγύρι βασισμένο στο δίπολο κιθάρας / βιολιού.

Η συνέχεια παραμένει το ίδιο αποστομωτική με το Vermins, ίσως την πιο πειραματική και σκοτεινή στιγμή του δίσκου όπου συμμετέχουν η Ελπίδα Παπακοσμά στα φωνητικά και ο Αποστόλης Γεωργιάδης στα κρουστά. Ειδικά αυτό που γίνεται από τη μέση της σύνθεσης και μετά είναι πραγματικά αδύνατον να περιγραφεί με λέξεις, πραγματικά υποκλίνομαι. Τα εισαγωγικά Fourward και Vermins (Reprise) μεσολαβούν ως ανάσα για τα 16 λεπτά που ρίχνουν και την αυλαία του δίσκου. Τα περί εξέλιξης που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή, όταν συνδυάζονται με το ταλέντο, την τεχνική κατάρτιση και την έμπνευση μόνο αποτελέσματα όπως το Nostos μπορούν να αποφέρουν. Jazz rock αισθητική, συναρπαστικές μελωδίες και ιδέες που η μία διαδέχεται την άλλη με κινηματογραφική ταχύτητα, έντονα στοιχεία βαλκανικής και ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, όλα μαζί σε ένα μοναδικό χαρμάνι που φέρνει φαρδιά πλατιά την υπογραφή των Mother Turtle. Ίσως να είναι πολύ νωρίς για να ειπωθεί κάτι τέτοιο, αλλά δύσκολα βλέπω να υπάρξει φέτος ανώτερη progressive rock σύνθεση από το Nostos.

Η παραγωγή και μίξη του Κώστα Κοφινά είναι πιθανότατα και η ανώτερη που έχει γίνει μέχρι σήμερα σε δίσκο των Mother Turtle, ενώ μιας και δεν έγινε παραπάνω συγκεκριμένη αναφορά αξίζουν συγχαρητήρια η δουλειά των Γιώργου Φιλοπέλου και Γιώργου Μπαλτά σε μπάσο και τύμπανα καθώς και οι πιο ώριμες από ποτέ ιδέες του πληκτρά Γιώργου Θεοδωρόπουλου. Το βήμα παραπάνω που βλέπαμε να έρχεται από δίσκο σε δίσκο πραγματοποιήθηκε και λέγεται Zea Mice, ένα album που θα φιγουράρει με άνεση σε όλες τις σοβαρές φετινές prog λίστες. Μπράβο και πάλι μπράβο!

9 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Με το Zea Mice οι Μακεδόνες prog rockers κάνουν ένα ακόμα μεγάλο μουσικό βήμα. Πρόκειται για την πιο ώριμη και στοχευμένη δουλεία τους μέχρι σήμερα. Πρώτον, η απόφαση τους να περιορίσουν τα φωνητικά στο ελάχιστο αποδεικνύεται σοφή. Τα ήδη υπάρχοντα jazz-fusion και Canterbury στοιχεία του προηγούμενού τους δίσκου, εδώ απογειώνονται. Ένας υπέροχος alternative αέρας δένει τον ήχο τους, προερχόμενος κυρίως από τους Porcupine Tree των 90s, ενώ και κάποιες Ozric Tentacles πινελιές στο Kukuruzu προσθέτουν στην ποικιλία. Η εξαμελής σύνθεση είναι σαφέστατα πιο σφιχτοδεμένη αυτή τη φορά. Κάθε μικρή λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει την ποιότητα ενός δίσκου είναι ένα κλικ πιο πάνω σε σχέση με το παρελθόν. Οι χελώνες μοιάζουν στην τρίτη τους δουλειά να βγαίνουν από το καβούκι του progressive rock οπαδισμού και να φιλοτεχνούν μια αυτόφωτη μουσική πρόταση. Και αν με τα επτά πρώτα κομμάτια έχουν δώσει ήδη έναν εξαιρετικό σύνολο, το Nostos ρίχνει την αυλαία πανηγυρικά, συγχωνεύοντας την ποντιακή μουσική με το progressive rock και τη jazz, όντας συνθετικά ο ορισμός της λέξης fusion.

9 / 10

Κώστας Μπάρμπας