Mildlife – Automatic

Intro: Alexandros Topintzis

When the Australians introduced themselves to the public with their debut album Phase in 2018 (check our review here), they immediately excited those who fancied their well-played funky krautrock. The high level of technique combined with their impeccable rhythms was enough to place them in a category of very few progressive rock bands that maintain hopes for commercial success. Their return this year with their crucial second album Automatic, in a difficult period for touring, but with great need for pleasant, good music, will probably make them stand out (even more).

Random Access Memories of rock music

It’s possible that Mildlife’s Phase will be considered as a milestone of progressive music in the future or it may be forgotten by the wide mass of rock music listeners. The reasons that determine the legacy of art are not objective and although the information is now permeated very easily and quickly, it is respectively so massive that it makes it unmanageable. Mildlife from Australia is one of those bands that made some kind of a buzz with their debut, which was cut several times on vinyl, since they themselves could not predict the impact of their sound. The flawless mix of funk mood, synths that draw their melody from the krautrock scene, and the surgical jazz playing at every step, are enough to impress. But beyond that, Mildlife compose really nice songs. And ultimately that’s what’s most significant. In Automatic, where they chose more or less the same ingredients, they do not follow the path of impressing with new elements, but essentially make a kind of introspection on what they created in Phase, and once again prove they can compose very remarkable songs.

To analyze that a little more, the most typical example is Vapour, a song very close to an original dance composition. Although it includes Kevin McDowe’s ethereal vocals through the vocoder, a solo flute, and various passages of synths, it has a unique body of a memorable melody that even Herbie Hancock would envy. Exactly the same happens in the next song, Downstream, except that this melody is played on the guitar, while the rest of the elements (synths, flute, vocals) revolve around it, adding what I usually describe as a “renewal of interest”. In non-pop songs, which are not based on abrupt changes in melodies or rhythms and last more than three minutes, these ideas determine the final result. And Mildlife do not fail anywhere on the album.

In fact, in the two longest compositions of the album, the amazing titlte track that closes the album and the atmospheric spacey Citations, the band devotes a little more to its experimental nature and lets the compositions evolve more freely, not at the level of a jazz improvisation, but closer to the psychedelic escalation of The Magnificent Moon, the opening track of their debut and now a trademark of their sound. If the original disco rhythm is added to all this, I see absolutely no reason why the album should not be ranked among the most danceable rock albums that have been released recently.

With Automatic succeeding in all the areas you expect to matter on such a record, it’s natural to ask whether they have outdone themselves. And you can easily say that they have released an equally great album, because they had already achieved perfection. Time and especially the twofold of choices and circumstances will offer them what they deserve and it’s called global recognition. Automatic is Random Access Memories of rock music, if you ask me today.

9 / 10

Alexandros Topintzis

2^nd opinion

Mildlife is a great exception at a time when personal style and signature sound are more or less missing. Most importantly, this is achieved by a brave mix of seemingly diverse elements that convincingly serve – rather than simply constitute – the sonic amalgam of this great new band. That would be enough even if the compositional level was not that high, even if it is not an intensely danceable record. Electronica, jazz, psych rock, krautrock, disco, balearic, funk, jazz, and indie are intertwined in a rhythmic, analog, robotic prog rock web that owes a lot to the 70s, the 80s and the 90s, but belongs to today only.

Automatic is a natural continuation of Phase and this is not only not negative, but it proves how confident the Australian quartet is. Investing in their great, solitary course and their already crystallized style, Mildlife reveal new connection points of music genres, which would sound at least reckless outside the band’s aesthetic shield.

Favorite tracks: Rare Air, Automatic.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Αλέξανδρος Τοπιντζής

Όταν οι Αυστραλοί συστήθηκαν στο κοινό με το ντεμπούτο άλμπουμ τους Phase το 2018 (διαβάστε την κριτική μας εδώ), προκάλεσαν άμεσα ενθουσιασμό σε όσους αρέσκονται στο καλοπαιγμένο funky krautrock τους. Η υψηλότατη τεχνική κατάρτιση σε συνδυασμό με τους άψογους ρυθμούς τους ήταν αρκετά στοιχεία ώστε να τους τοποθετήσουν σε μια κατηγορία ελάχιστων συγκροτημάτων του προοδευτικού χώρου που διατηρούν ελπίδες να έχουν εμπορική επιτυχία. Η φετινή επιστροφή τους με το κρίσιμο δεύτερό τους άλμπουμ Automatic, σε μια δύσκολη περίοδο για περιοδείες, αλλά με τρομερές ανάγκες για ευχάριστα, φιλικά ακούσματα, πιθανότατα θα τους απογειώσει.

Το Random Access Memories του rock

Ίσως στο μέλλον το Phase των Mildlife να αποτελέσει ένα album σταθμό για την προοδευτική μουσική, ίσως τελικά ξεχαστεί από την πλατιά μάζα των ακροατών της rock μουσικής. Οι λόγοι που καθορίζουν την υστεροφημία της τέχνης δεν είναι αντικειμενικοί και παρότι η πληροφορία διαχέεται πλέον πολύ εύκολα και γρήγορα, αντίστοιχα είναι τόσο μαζική που την καθιστά μη διαχειρίσιμη. Οι Αυστραλοί Mildlife είναι από τις περιπτώσεις που έκαναν ένα σχετικό buzz με το ντεμπούτο τους, που κόπηκε αρκετές φορές σε βινύλιο, μιας και ούτε οι ίδιοι δεν πίστεψαν στις δυνατότητες του ήχου τους. Η αψεγάδιαστη μίξη της funk διάθεσης, των synths που αντλούν την μελωδικότητά τους από την krautrock σκηνή και ταυτόχρονα τα χειρουργικά jazz παιξίματα σε κάθε βήμα, είναι αρκετά για να εντυπωσιάσουν. Όμως πέρα από αυτά, οι Mildlife συνθέτουν ωραία τραγούδια. Αυτό που τελικά έχει και την μοναδική σημασία. Στο Automatic, όπου επιλέγουν πάνω-κάτω τα ίδια συστατικά, δεν ακολουθούν τον δρόμο του εντυπωσιασμού με νέα στοιχεία, αλλά ουσιαστικά κάνουν ένα είδος ενδοσκόπησης σε αυτό που δημιούργησαν στο Phase και δίνουν εκ νέου τα διαπιστευτήριά τους στη σύνθεση πολύ αξιόλογων κομματιών.

Για να αναλύσουμε λίγο το παραπάνω, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Vapour, όπου γίνεται σοβαρή προσπάθεια να αποτελέσει μια original χορευτική σύνθεση. Το θετικότατο αποτέλεσμα, ενώ περιλαμβάνει τα αιθέρια φωνητικά του Kevin McDowe μέσα από το vocoder, ένα solo φλάουτο και διάφορα περάσματα από synths, διαθέτει έναν μοναδικό κορμό από μια κολλητική μελωδία που θα ζήλευε και ο Herbie Hancock. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και ακριβώς στο επόμενο τραγούδι, το Downstream, μόνο που αυτή η μελωδία παίζεται στην κιθάρα, ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία (synths, φλάουτα, φωνητικά) περιστρέφονται γύρω από αυτήν, προσθέτοντας αυτό που περιγράφω συνήθως ως «ανανέωση του ενδιαφέροντος». Σε μη pop τραγούδια, που δεν στηρίζονται στις απότομες μεταβολές μελωδιών ή ρυθμών και ξεπερνούν τα τρία λεπτά, αυτές οι ιδέες κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα. Και οι Mildlife δεν αποτυγχάνουν σε κανένα σημείο του album.

Μάλιστα, στις δύο μεγαλύτερες συνθέσεις του album, το συγκλονιστικό ομώνυμο τραγούδι που κλείνει τον δίσκο και στο ατμοσφαιρικό spacey Citations, το group αφοσιώνεται λίγο παραπάνω στην πειραματική του φύση και αφήνει τις συνθέσεις να εξελιχθούν πιο ελεύθερα, όχι βέβαια στα επίπεδα ενός jazz αυτοσχεδιασμού, αλλά πιο κοντά στην ψυχεδελική κλιμάκωση που είχε το The Magnificent Moon, το εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου τους και πλέον σήμα κατατεθέν του ήχου τους. Εάν σε όλα αυτά προστεθεί η original disco ρυθμολογία, δεν βλέπω απολύτως κανέναν λόγο να μην καταταχθεί ο δίσκος στους πιο danceable rock δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει πρόσφατα.

Με το Automatic να επιτυγχάνει σε όλους τους τομείς που αναμένεις να έχουν σημασία σε έναν τέτοιο δίσκο, είναι φυσικό να μπαίνει στην συζήτηση για το αν ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Και εύκολα μπορείς να πεις ότι τον ισοφάρισαν, γιατί ήδη είχαν καταφέρει το τέλειο. Ο χρόνος και κυρίως το δίπτυχο των επιλογών και συγκυριών θα τους προσφέρουν αυτό που τους αξίζει και λέγεται παγκόσμια αναγνώριση. Το Automatic είναι το Random Access Memories του rock, αν με ρωτάτε σήμερα.

9 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη

Οι Mildlife αποτελούν μία σπουδαία εξαίρεση σε μία εποχή όπου λείπει το προσωπικό ύφος και ο signature ήχος. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτό επιτυγχάνεται με μία γενναία μίξη φαινομενικά ετερόκλητων στοιχείων που υπηρετούν πειστικά – παρά απλά συναποτελούν – το ηχητικό κράμα αυτής της σπουδαίας νέας μπάντας. Αυτό θα ήταν αρκετό ακόμα κι αν το συνθετικό επίπεδο δεν ήταν τόσο υψηλό, ακόμα κι αν δεν επρόκειτο για έναν έντονα χορευτικό δίσκο. Electronica, jazz, psych rock, krautrock, disco, balearic, funk, jazz και indie συνυφαίνονται σε έναν ρυθμικό, αναλογικό, ρομποτικό prog rock ιστό που χρωστά στα 70s τα 80s και τα 90s, αλλά ανήκει στο σήμερα και μόνο.     

Το Automatic αποτελεί μία φυσική συνέχεια του Phase κι αυτό όχι μόνο δεν είναι αρνητικό, αλλά αποδεικνύει πόση αυτοπεποίθηση έχει το Αυστραλιανό κουαρτέτο. Επενδύοντας στη σπουδαία μοναχική τους πορεία και το ήδη αποκρυσταλλωμένο ολοδικό τους ύφος, οι Mildlife μας αποκαλύπτουν νέα σημεία σύνδεσης μουσικών ειδών, που εκτός της αισθητικής τους ασπίδας θα ακούγονταν τουλάχιστον παράτολμα.

Αγαπημένα κομμάτια: Rare Air, Automatic.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς