Lunatic Soul – Fractured

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
03 / 11 / 2017

Lunatic Soul is neither just a personal side project, nor a field of unrestrained experimentation deprived of responsibilities. Right from their self-titled debut album, Mariusz Duda made clear that Lunatic Soul shouldn’t be seen as the neglected child of Riverside that someone should dismiss lightheartedly. Every album they do tops the previous one and in the most recent Walking on a Flashlight Beam, which was really impressive, the attempt to differentiate their sound was obvious.

Fractured is the first album of Mariusz Duda after the passing of his father and his bandmate in Riverside, the guitarist Piotr Grudziński and these losses have permeated into every single note.

Emotionally taxing (to say the least)

If you lose within a year your father and one of your best friends, then no one would blame you if coping with reality on a sentimental level is a bit too much for you. We can philosophize interminably how a man could put up with such losses. Mariusz Duda channeled all his energy to put together the new album of Lunatic Soul, entitled Fractured. He embarks on a musical journey in search of a way “to turn sorrow into strength”.  When interviewed on the album, Duda said that these events that affected him in 2017 had naturally a direct impact on this release, but he also wanted to do an album about how a man can cope with reality.

While experimentation on Walking on a Flashlight Beam had taken a backseat, this is not the case in Fractured and this becomes evident right from Blood on the Tightrope which starts quite electronically and plunges the listener into the aesthetic of the album. Duda chants throughout the song which is highlighted by a beautiful rhythm section. No wonder then, that it is one of the best openers in the Lunatic Soul catalogue.

Anymore is a more straightforward tune and could be easily included on the previous record, meaning that it strikes more as a single than part of the album. Crumbling Teeth and the Owl Eyes and Red Light Escape that follow up convey much better the notion of something fragile with compelling and haunting melodies beautifully arranged that maintain the interest.

The summit of the album is A Thousand Shards of Heaven which encompasses all of the elements we came to love both in Lunatic Soul and Riverside. It starts out as a nice ballad with Duda’s vocals on the lead and gradually other instruments like the electric guitar and the saxophone join in and interweave masterfully with the bass line. A hell of a peak just before the colder Battlefield and the redemptive Moving On.

The experimentation on this album has to do mainly with its concept and secondly with the music itself. Fractured is a quite personal album where Duda pulled off to channel his mood and energy aiming to achieve a sense of catharsis. A man who had been through thick and thin lately, but he got stronger and more mature out of this and through this catharsis he became able to move on into the future.

8.5 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

My first impression was that the album is, in essence, a hotchpotch of feelings – on the one hand grief, melancholy, rage and optimism on the other – pervasive and tangible in every song. Right from the opener Blood on a Tightrope it is obvious that the album is different from what Riverside are doing, namely it is more intense and loaded with heavier doses of electronic touches and other stuff that testify that Mariusz experimented. In Anymore I figured out that Fractured had already made its way into the list of my favourite albums. Crumbling Teeth and Owl Eyes and A Thousand Shards of Heaven inch closer to the style of Riverside: they are melodic, harmonic and more on the progressive side compared to the rest cuts of the album. The mood takes a completely different turn in Red Light Escape becoming more electro/psychedelic and the disposition of the album changes abruptly.

They say that every artist pours a part of his soul into their work. My view is that in Fractured Mariusz unfolds his feelings trying to find himself and achieve catharsis by creating a totally personal and an undoubtedly remarkable album.

8 / 10

Eleni Panayiotou

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
03 / 11 / 2017

Οι Lunatic Soul δεν είναι ένα δευτερεύον προσωπικό project, ούτε ένα πεδίο πειραματισμού με απόλυτη ελευθερία και χωρίς ευθύνες. Ο Mariusz Duda από το ομώνυμο ντεμπούτο το 2008 κατέστησε σαφές ότι οι Lunatic Soul δεν είναι παραπαίδι των Riverside, ούτε μπορεί κανείς να τους παραβλέψει ελαφρά τη καρδία. Τα τέσσερα albums των Lunatic Soul είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και στο πρόσφατο Walking On A Flashlight Beam που μας είχε εντυπωσιάσει η διαφοροποίηση στον ήχο ήταν εμφανής.

Το Fractured είναι το πρώτο album του Duda μετά τον χαμό του πατέρα του και του κιθαρίστα του στους Riverside, Piotr Grudziński. Και αυτές οι απώλειες έχουν ποτίσει κάθε νότα του.

Με συναισθηματικό βάρος

Όταν μέσα σε έναν χρόνο αναγκάζεσαι να αποχωριστείς τον πατέρα σου και έναν από τους καλύτερους σου φίλους, τότε κανένας δεν θα σε κατηγορήσει αν δεν μπορείς  συναισθηματικά να αντεπεξέλθεις στην πραγματικότητα. Μπορούμε να κάνουμε πολλές φιλοσοφικές συζητήσεις για το πώς ανταπεξέρχεται κανείς στην απώλεια. Ο Mariusz Duda διοχέτευσε όλη την ενέργεια του για να γράψει τον καινούριο δίσκο των Lunatic Soul με τίτλο Fractured.  Ένα μουσικό ταξίδι στο οποίο ο  ίδιος ψάχνει να βρει ένα τρόπο “to turn sorrow into strength”. Σε δηλώσεις του για τον δίσκο ο Duda περιγράφει ότι η έμπνευση για τον δίσκο ήταν φυσικά όλα τα γεγονότα που τον επηρέασαν το 2017 αλλά ήθελε να γράψει ένα δίσκο για το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να επανέλθει στην καθημερινότητα. 

Ενώ στο Walking on a Flashlight Beam φαινόταν ο Duda να δίνει λιγότερο χώρο στον πειραματισμό, στο Fractured περισσότερα στοιχεία πειραματισμού κάνουν την εμφάνισή τους και αυτό φαίνεται από το Blood on the Tightrope που ξεκινάει αρκετά ηλεκτρονικά και σε βάζει αμέσως στην αισθητική του δίσκου. Με τον Duda να ψέλνει καθόλη την διάρκεια του κομματιού και ωραίο rhythm section το κάνει ίσως ένα από τα καλύτερα opener της δισκογραφίας των Lunatic Soul. 

Στο Anymore είναι αρκετά πιο straightforward και θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στον προηγούμενο δίσκο με την έννοια ότι ακούγεται περισσότερο σαν single παρά σαν μέρος του δίσκου. H συνέχεια με τα Crumbling Teeth and the Owl Eyes και Red Light Escape δίνουν πολύ καλύτερα την αίσθηση του εύθραυστου με πολύ ωραίες στοιχειωτικές μελωδίες και ενορχήστρωση που κρατάει το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα.

Το peak στο δίσκο φτάνει με το A Thousand Shards of Heaven που περιέχει όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε σε Lunatic Soul και Riverside. Ξεκινάει σαν μια ωραία μπαλάντα με τα φωνητικά του Duda να οδηγούν, και σιγά σιγά προστίθενται και άλλα όργανα όπως ηλεκτρική κιθάρα και σαξόφωνο, που περιπλέκονται όμορφα με την μπασογραμμή. Ένα πολύ ωραίο peak στον δίσκο λίγο πριν το πιο κρύο Battlefield και το λυτρωτικό Moving On. 

Ο πειραματισμός σε αυτό τον δίσκο έρχεται κυρίως στο concept του και εν δεύτερο λόγο στη μουσική. Το Fractured είναι αρκετά προσωπικό άλμπουμ για τον Duda, ο οποίος καταφέρνει και διοχετεύσει όλη του την διάθεση και την ενέργεια προσπαθώντας να περάσει μια αίσθηση κάθαρσης. Ενός ανθρώπου που πέρασε διάφορα προβλήματα, αλλά κατάφερε να ωριμάσει μέσα από αυτά και να έχει την κάθαρση που του χρειάζεται για να πορευτεί στο μέλλον.

8.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι ο δίσκος είναι στην ουσία ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων -από τη μία θλίψη, μελαγχολία, οργή και αισιοδοξία – διάχυτα και αισθητά σε όλες τις εναλλαγές των κομματιών. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι Blood on a Tightrope είναι εμφανές ότι ο δίσκος είναι διαφορετικός από τον ήχο των Riverside, περισσότερο ηλεκτρονικός, πιο έντονος και με πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι ο Mariusz πειραματίζεται. Στο Anymore κατάλαβα ότι πλέον το Fractured έχει προστεθεί στη λίστα των αγαπημένων μου δίσκων. Tα Crumbling Teeth and Owl Eyes και A Thousand Shards of Heaven είναι πιο κοντά στο ύφος των Riverside: μελωδικά, αρμονικά και περισσότερο progressive σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Το ύφος αλλάζει σε ηλεκτρονικό-ψυχεδελικό στο Red Light Escape και ο δίσκος αλλάζει τελείως χαρακτήρα.

Κάθε καλλιτέχνης προσθέτει ένα κομμάτι της ψυχής του στις δημιουργίες του, λένε. Στο Fractured θεωρώ ότι o Mariusz ξεδιπλώνει τα συναισθήματα του, προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό και την κάθαρση του δημιουργώντας ένα απόλυτα προσωπικό και σίγουρα αξιόλογο δίσκο.

8 / 10

Ελένη Παναγιώτου