Kino – Radio Voltaire

Intro: Goran Petrić
14 / 11 / 2018

After 13 years, Kino return with their second release entitled Radio Voltaire. I had discovered their debut Picture shortly after it was released. I was very excited when I heard the news that almost the same line-up which consists vocalist and guitarist John Mitchell, Marillion bassist Pete Trewavas, It Bites’ keyboardist John Beck and the new drummer Craig Blundell working on their sophomore album. As for the inspiration behind Radio Voltaire, Mitchell cites two things: the band Cabaret Voltaire and the 18th century French philosopher Voltaire.

A worthy yet delayed follow-up

I’m always sceptical when it comes to this kind of supergroup but these incredibly talented musicians impressed me with their ability to make a very catchy and melodic but still very progressive songs. Following the approach that they are offered on the previous album, this release delivers another set of wonderfully crafted, sophisticated and well executed songs. The album sound is a mix between modern prog with neo-prog. There are a lot of great melodies with interesting arrangements. Prog elements are very much present and are enough to satisfy any serious prog fan. Mitchell’s guitar work and voice are still the driving forces. His riffs are excellent and the emotion in his voice so strongly honest. My only complaint is that, at times, the vocals are a bit too soft for the instruments behind them. This goes especially for heavy numbers on the album.

Trewavas served some infectious basslines, creating the perfect platform for John’s voice. Blundell’s tight drumming brings new energy and fresh sound to the band. The keyboards are slightly more prominent than on Picture, Beck delivers exceptional melodies and the background synth sounds in I Won’t Break So Easy Anymore and I Don’t Why. The highlights here are the opening song Radio Voltaire which is one the most progressive tracks on the album, where Mitchell’s stunning guitar work brings to mind the melodicism of David Gilmour. As fo the beautifully crafted and piano based Idlewild, it is one of those songs you can fall in love with over and over again. The music, vocals and the lyrics are in perfect harmony with each other. Grey Shapes on Concrete Fields is another amazing tune filled with great, convincing atmosphere and tempo changes. Despite not being a filler, the only song I find a bit bland and uninteresting is Temple Tudor.

Radio Voltaire is a worthy follow-up to the acclaimed debut of Kino and is a very pleasant album to listen to, especially for fans of melodic and pop oriented progressive rock music. I hope these guys will keep on playing together and offer more outstanding records in the future.

8 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Goran Petrić
14 / 11 / 2018

13 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Kino επιστρέφουν με την κυκλοφορία του δεύτερου album τους με τίτλο Radio Voltaire. Το πρώτο τους, το Picture, το είχα ανακαλύψει λίγο μετά την κυκλοφορία του. Ήταν πολύ ευχάριστο όταν ανακοινώθηκε ότι η σύνθεση της μπάντας θα είναι η ίδια πάνω-κάτω, με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα John Mitchell, τον μπασίστα των Marillion Pete Trewavas, τον κημπορντίστα των It Bites John Beck και νέο ντράμερ τον Craig Blundell. Όσο για την έμπνευση πίσω από το Radio Voltaire, ο Mitchell cites two things: the band Cabaret Voltaire and the 18th century French philosopher Voltaire.

Hats off

Είμαι πάντα σκεπτικός με τις περιπτώσεις των supergroup, αλλά οι συγκεκριμένοι υπερταλαντούχοι μουσικοί με εντυπωσίασαν με την ικανότητά τους να δημιουργούν πιασάρικα και μελωδικά αλλά συνάμα πολύ prog τραγούδια. Ακολουθώντας την προσέγγιση που μας είχαν παρουσιάσει στον προηγούμενο δίσκο τους, αυτή η κυκλοφορία μας προσφέρει άλλο ένα σύνολο από εξόχως δουλεμένα, εγκεφαλικά και άρια εκτελεσμένα κομμάτια. Ο ήχος στο album αποτελεί μία μίξη μοντέρνου prog και neo-prog. Υπάρχουν πολλές υπέροχες μελωδίες με ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση. Τα prog στοιχεία είναι εμφανή παντού και είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν κάθε οπαδό του ήχου αυτού. Η δουλειά του Mitchell στην κιθάρα και τα φωνητικά εξακολουθούν να αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της μουσικής των Kino. Τα riffs είναι άριστα και το συναίσθημα στη φωνή του είναι τόσο μα τόσο ειλικρινές… Το μόνο μου παράπονο είναι ότι σε κάποιες στιγμές τα φωνητικά είναι πολύ soft για τα όργανα όταν αυτά παίζουν σκληρά.

Ο Trewavas μας δίνει μερικές ακόμα υπέροχες μπασογραμμές, δημιουργώντας το τέλειο υπόβαθρο για τη φωνή του John. Το σφιχτό drumming του Blundell φέρνει νέα ενέργεια και φρέσκο ήχο στην μπάντα.  Τα πλήκτρα ακούγονται κατά τι πιο έντονα σε σύγκριση με το Picture, ο Beck μας δίνει υπέροχες μελωδίες και τους synth ήχους στα I Won’t Break So Easy Anymore και I Don’t Why. Τα highlights του δίσκου είναι το εναρκτήριο Radio Voltaire, ένα από τα πιο progressive κομμάτια στο album, όπου η θαυμάσια δουλειά του Mitchell στην κιθάρα φέρνει στο μυαλό τη μελωδικότητα του David Gilmour. Όσον αφορά το πανέμορφο Idlewild, το οποίο είναι βασισμένο στο πιάνο, πρόκειται για ένα από εκείνα τα κομμάτια τα οποία ερωτεύεσαι ξανά και ξανά. Η μουσική, τα φωνητικά και οι στίχοι βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους. Το Grey Shapes on Concrete Fields είναι άλλο ένα υπέροχο κομμάτι γεμάτο με εξαιρετική και πειστική ατμόσφαιρα και αλλαγές ρυθμών. Τέλος, το Temple Tudor αν και δεν είναι filler, είναι ελαφρώς επίπεδο και αδιάφορο.

Το Radio Voltaire είναι μία αντάξια συνέχεια του ντεμπούτου των Kino και είναι πολύ ευχάριστο ως άκουσμα, ειδικά για τους οπαδούς του βασισμένου σε μελωδικότητα και  pop progressive rock. Ελπίζω να συνεχίσουν να παίζουν μαζί και να μας δίνουν κι άλλους εξαιρετικούς δίσκους στο μέλλον.

8 / 10

Goran Petrić