Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

The debut of Wesebergland was way beyond good or a “big surprise” (our reviews here). It was something different, adventurous, experimental, with a clear purpose and no excuses behind it. We had the chance to ask some questions to the mastermind behind the band, the multi-instrumentalist Ketil Vestrum Einarsen, who is also a very kind and grateful person.

Questions: Vangelis Christodoulou, Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas

Hello Ketil and congrats for the debut of your new project. Are you satisfied with everything on the album or would you change something?

Thank you. And well… not really. I see the album as a documentation of a time and a process. So, I would not change anything, but I would like to do some things different on the next album.

Weserbergland? What’s in a name and how did you arrive to the idea behind it?

I just loved the idea of doing like Chicago, Boston or Europe, but with a rather unknown German landscape! A landscape that played an important role in the krautrock history as it spawned the pastoral kraut of Harmonia. It’s of course a silly band name, but I thought – if German metal bands can be named after small towns in Norway, I can of course do the same with a German landscape?

Is Sehr Kosmisch Ganz Progisch a concept album?

It’s not a programmatic concept album that one can find in prog (“the story of the wizard of something and the dragon called something-something”). But it’s conceptual in that all the songs are influenced indirectly by different pieces of music (or genres) from different centuries in German cultural history. I see it as a prog homage to the krautrock scene, where I stole or got inspired by certain aspects of compositional techniques from past ages. This meant that I, for instance, created and used certain dogmas in the making of it. I broke them of course, but one example is that I avoided parallel fifths (the good old power chord in rock) on almost all the album, this because I was inspired by baroque choral music, where it’s a complete no-no to do.

What are your goals with Weserbergland? Any live shows scheduled?

We have only played live three times. I was not going to do so, but Gaute was so eager to do it that he somehow persuaded me to do it. And he´s also responsible for bringing a live band on its feet. There are no gigs planned at the moment, but we are ready if people are interested. The live show is a bit different though. We are closer to krautrock live than on the album, as we rely a lot on improvisation.

The artistic process, from inception to execution. What would you say was the most difficult aspect of the process?

Good question. I have to think about that one. Well, two things are hard. On one side, to explain what I want is really hard. To get people to understand a vision, or to play in way that fits the vision, is hard. I could, and sometimes did, try to explain where we were going. But will that give me the results I want?

Also, when people send me their files, it was in reverse: It was sometimes hard for me to accept what people did, because they had a different vision. Sometimes I let go, and something wonderful came out of it. Sometimes I didn’t. So this balance in the communication is very hard, I think.

How did you choose the musicians you worked with on the album?

It’s more or less family. They sort of picked themselves, I never reflected a lot on who to ask. For instance, the core of the band, Gaute, Mattias and Jacob. Well, I talk to them, if not daily, but almost daily. My brethren in music. And the same goes for the rest.

In my opinion, Sehr Kosmisch Ganz Progisch is one of the most bold and daring prog albums of the 10s. To what extent did the other musicians contribute aesthetically to your artistic vision?

WOW! First of all, thank you so much. That makes me very happy to hear! The album is a complete mishmash between improvised and written things, improvised things that are reworked, and written things brought alive by the musicians. I hope that we succeeded in making all musicians a part of a whole, where they all brought in a bit of their own flavor.

Anthony Bourdain, the chef and food journalist, says about food that a country gets better food by being invaded by other nations (leaving techniques and spices behind after they leave). I think that applies to music as well, and I think that my co-musicians each and all invaded Weserbergland. One example is Mattias. Play Motorik, I said. Did he play motorik? No – he reinvented motorik. I had to rewrite parts of the album because it was so radical. But did it get better? Hell, yeah! A musician like Gaute worked on several levels. Sometimes with the music (like when he played the written solos on Das Trinklied vom Jammer der Erde, yes – it was written on sheet music, that crazy man played it…) or against it or at least more free, when he did 10 minutes of freeform improvisation on the Die Kunst Der Fuge. All of this would not have worked without Jacob, who with his experience and mild manners managed to be the glue and see it from the outside in the mix and lift the right details.

What about the recording process? Did you record in the same place at the same time and how much of it is live?

I completely avoided recording anything at the same time. And I did not allow anyone to meet to rehearse together. People might think this is a weird thing of me to say, but the thing is that I have seen so many rehearsals that re-radicalized the bands. One tends choose solutions that are tested and tried when experienced players meet. This is of course something that a lot of great musicians manage to avoid, but – I wanted two things to happen. I wanted things to get lost in translation, and I wanted people to have their own approach. As mentioned before, this was the most challenging part of the process. When should I overrun the ego and let the collective approach be the driving force, and when should I do the opposite?

What is your favorite ‘ingredient’ in the album? For instance I would probably pick your flute, organ and programming or Gaute Storsve’s guitar playing (or many many more).

Thank you! And that´s a tough one. One of the two things I like most is the guitar playing on the Fuge, and how it was mixed to fit into the whole. I also love Mattias’ reinvention of the motorik. I also like who all the elements blend into one big mess….

You have been involved in numerous projects while you are a composer for hire and then there’s Weserbergland. How do you balance all that?

Doing Weserbergland took a long time, not just because the project itself was time consuming, but because I had to balance between doing Weserbergland, and well… make money. Weserbergland was the first time I was not a “hired gun” or a band member. It was a lot of fun, but the pay is… well, not much. But I want to do more of it.

I am, by education, a music teacher, and this year I have focused on that. I love teaching, and – it also provides me with the security to do more Weserbergland. So, at the moment, I have written half of the next album and we are in the process of recording it.

Of the aforementioned projects, which do you hold dear the most and why?

Tough one! But, Sacrament by White Willow – it was a very important album for me. I grew up in a small town. I had but a few friends who liked prog rock, mostly I was ridiculed for it. After I moved to Oslo to study music, I very soon met Jacob (mr WW et cetera) and got connected to the Asker prog clan. This was, I think, my first album, and I felt I had met “my own people”.

Also, there’s a band here in Norway. Motorpsycho. Here it´s cross generational band. And it more or less unites several subcultures. You’ll see punks and proggers and jazzheads in their concerts. But it’s very important for my generation. I am forty. I remember a time before the internet, when we CRAVED anything different. In my old home town you could get beaten up for just wearing black jeans. Anything outside the norm was not accepted. Every school would have some outcasts that did not fit in. And us music nerds, we were like that. In the beginning of the nineties, Norway was still halfway between the 70s (and 80s, when we had one TV channel and watched cartoons from DDR, or men in suits read directives from the government out loud on TV on a Friday evening) and the more open society we have now. And on this backdrop, out of nowhere, came Motorpsycho. They played live on a TV show for teenagers and young adults and it was one of those defining moments. I felt, well, not alone!

About ten or so years later, Lars Horntveth of Jaga Jazzist (whom I knew from way back, he was from the next town in my county) called and asked me to play on an album by Motorpsycho. Well. I was more than thrilled! The album was great, and they discussed Yes in the studio. At time when people hated prog. Great people. Great music.

Also, I have been working with Lars (Wobbler et ceteral) on music for documentaries. We were working on a documentary about young adults in politics. The documentary followed several young aspiring politicians through good and bad times. It was going to be a part of the election programming of the state TV channel, NRK. We were delivering all the music on a Saturday, and it was a Friday. I planned to meet Lars in the evening for an all nighter. I lay in my bed and suddenly I heard a loud BANG. I said to my girlfriend: unplug my computer. It´s thunder. But the sky was blue. And the bang was an explosion. That evening I could not get to Lars. Oslo was divided in two. I could not get to the eastern part where Lars lived. The subways where closed. The roads were blocked.

The bang was not thunder. It was Anders Behring Breivik blowing up the building of the government. I lived just a few kilometers away from it. It was clear that we could not deliver on time. But the story has more twists to it. The camera team was on Utøya, where he did the massacre, and left a few hours before the terrorist came. So suddenly the cute and fun story about young politicians got serious. Very serious. One of the main characters survived Utøya and tells her story about the experience in what ended up as documentary that was showed in cinemas. We really worked hard on the music and we are very proud of this movie and the music we made for it.

If you were not a musician, what would you do for a living?

I would love to be a chef. I spend a lot of my evenings doing one of two things. One is to sit in my studio in my basement and either record, just for fun, or I explore new music. Or I cook or spend time reading about food or watch food shows. In Norway we eat pork ribs for Christmas. Slow cooked for 8 hours. I have already done the Christmas test meal three times. And my cabinet is full of different spices. I also chanced to live in the most diverse part of Norway, my neighborhood is as international as any similar neighborhoods in NYC or London.

The Norwegian music scene has been rich, diverse and with continuous presence for at least 25 years. It may be frequently asked, but why do you think this is happening? What are the forces that drive culture in Norway?

It’s a complicated question to answer as there are many things happening here. A lot of the culture here operates with funding from the government. Artists can apply for grants to record an album, et cetera. But that does not really apply to prog, we very rarely get anything. White Willow has operated now for many years without getting anything, for instance. But for parts of the scene it is indeed important.

But why prog bands do so well, that’s puzzling me a lot. I really can’t see any cultural factors present here that would make it different from other nations. But maybe it helps to be a small nation? Oslo, the largest “city” has about 650,000 inhabitants. Norway has five million. A lot of musicians can’t operate in only one genre to survive, and I think that’s a very healthy thing. You do a children’s album in the morning and a black metal album in the evening. I think that’s a good thing.

[bandcamp width=100% height=120 album=2652302586 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Which are your favorite bands in Norway today?

I love Krokofant, my favorite Norwegian sax player plays in that band. As always… Motorpsycho.

And there’s a whole armada of young prog bands I like. Pixie Ninja, a fresh breath from northern Norway, defying all my ideas about how a small town prog band from the north should sound. Glutton is amazing, with their own brand of indie prog. My friend Trond has several things going on. I especially like Suburban Savages (OK, I do play on the album, but I think it´s great!), Andre Drage is an upcoming artist I really look forward to, sort of prog meets minimalism. Apollon records, the label Weserbergland is on, seem to sum up my taste in modern prog: Leftfield, slightly different prog. Robin, the label manager is a really important person here now, he seems to find a lot of good stuff!

As difficult as it may be, name your 5 best ever records.

Tough one, yet very entertaining, and it´s of course ever changing. In no particular order and right now I’d say these:

Harmonia – Deluxe
King Crimson – In the Court of the Crimson King
Premiata Forneria Marconi – Photos of Ghosts
Terry Riley – A Rainbow in Curved Air
Horizont – The Portrait of a Boy

Which are your plans for the future? Will the second album of Weserbergland be different than the debut?

Yes. We have plans. This time it’s more of a “we”. There´s an actual band now. Also – It will be different. This time it’s not a homage to German music. And on the previous album I tried to work in major scales (not major scales all the time, ftr). The new album will be darker.

The next album is a concept album about the mining in my neighborhood here in Oslo. It seized a long time ago, but the nature here is very much affected by it, and it’s an interesting piece of history.

Also: new dogma. No analog synths. No mellotrons. We will probably not stick one hundred percent to the plan. But I want to break away from the prog sound idiom. Jan Terje, new man on keys, is actually building synths based on arduinos, game boys et cetera. I also have a Synthino XM, an Arduino synth.

2018 is the “the year of the marching bands”. I grew up in, and I am still connected to the marching band movement here. It’s a lot more than marching, long winters here give the bands a lot of time to do great concerts. But I want to honor that important piece of Norwegian culture by using more wind instruments on the album. I do not know if I will have the resources for it, but that’s what I want, so let’s try?

Thank you very much for your time and the wonderful music! All the best to you, we’ll talk again soon!

Το ντεμπούτο των Wesebergland ήταν πολύ παραπάνω από καλό ή μία “μεγάλη έκπληξη” (οι κριτικές μας εδώ). Ήταν κάτι διαφορετικό, περιπετειώδες, πειραματικό, με καθαρό σκοπό και χωρίς δικαιολογίες από πίσω. Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ερωτήσεις στον ιθύνοντα νιου της μπάντας, τον πολυοργανίστα Ketil Vestrum Einarsen, ο οποίος είναι επίσης ένας πολύ ευγενικός και ευγνώμων άνθρωπος.

Ερωτήσεις: Βαγγέλης Χριστοδούλου, Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς

Γεια σου Ketil και συγχαρητήρια για το ντεμπούτο του νέου σου project. Είσαι ικανοποιημένος με όλα στο τελικό αποτέλεσμα ή θα άλλαζες κάτι;

Ευχαριστώ. Και… ε, όχι ακριβώς. Βλέπω το album ως μια αποτύπωση κάποιας χρονικής στιγμής και της όλης διαδικασίας. Συνεπώς δεν θα άλλαζα κάτι αλλά…θα ήθελα στο επόμενο album να κάνω κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο.

Weserbergland? Τι σημαίνει το όνομα και πως καταλήξατε σε αυτό;

Απλώς μου άρεσε η ιδέα ενός ονόματος όπως των Chicago, Boston ή των Europe αλλά με ένα σχετικά άγνωστο μέρος στην Γερμανία! Ένας τόπος ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία του krautrock καθώς ήταν εκεί όπου γεννήθηκε το pastoral kraut των Harmonia. Φυσικά είναι ένα χαζό όνομα για μπάντα, εάν όμως metal συγκροτήματα από τη Γερμανία παίρνουν το όνομά τους από μικρές πόλεις της Νορβηγίας, δε μπορώ να κάνω και εγώ το ίδιο με ένα μέρος από εκεί;

Είναι το Sehr Kosmisch Ganz Progisch ένας concept δίσκος;

Δεν είναι concept δίσκος ως είθισται να είναι αυτοί στο prog («η ιστορία του μάγου τάδε και του δράκου δείνα»). Είναι όμως concept όσο αφορά το ότι τα τραγούδια είναι έμμεσα επηρεασμένα από διαφορετικά μουσικά κομμάτια (ή και είδη) από διαφορετικούς αιώνες της γερμανικής πολιτιστικής ιστορίας. Το βλέπω ως φόρο τιμής του prog στη σκηνή του krautrock απ’όπου έκλεψα ή επηρεάστηκα από συγκεκριμένες απόψεις πάνω στη σύνθεση από προηγούμενες εποχές. Που σημαίνει πως εγώ, για παράδειγμα, δημιούργησα και χρησιμοποίησα συγκεκριμένους κανόνες για τον δίσκο. Εννοείται τους παραβίασα αλλά ένα παράδειγμα είναι πως απέφυγα τις παράλληλες πέμπτες (το παλιό, καλό power chord στο rock) σχεδόν εξ ολοκλήρου και αυτό επειδή επηρεάστηκα από την μπαρόκ χορωδιακή μουσική στην οποία είναι αδιανόητο να τις χρησιμοποιήσεις.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου με τους Weserbergland? Έχετε κλείσει live εμφανίσεις;

Ζωντανά έχουμε παίξει μόνο τρεις φορές. Δεν είχα σκοπό ούτε γι’αυτές αλλά ο Gaute ήταν τόσο ανυπόμονος να παίξει που κατά κάποιο τρόπο με έπεισε να το κάνουμε. Και επίσης είναι αυτός που έστησε τη μπάντα για τις live εμφανίσεις. Δεν υπάρχει κάτι κλεισμένο, αλλά είμαστε έτοιμοι αν ο κόσμος δείξει ενδιαφέρον. Στο live πάντως είμαστε αλλιώς. Είμαστε πιο κοντά στο krautrock σε σχέση με τον δίσκο καθώς το set βασίζεται περισσότερο στον αυτοσχεδιασμό.

Τώρα όσο αφορά την καλλιτεχνική διαδικασία, από τη σύλληψη της ιδέας ως την εκτέλεσή της. Ποια θα έλεγες πως ήταν η πιο δύσκολη πτυχή σε αυτήν τη διαδικασία;

Καλή ερώτηση. Δεν μου έρχεται παρά μόνο μία στο μυαλό. Ή μάλλον δύο. Από τη μια πλευρά, το να εξηγήσω αυτό που θέλω μου είναι πολύ δύσκολο. Να βρεις ανθρώπους να κατανοήσουν ένα όραμα ή να παίξουν έτσι όπως απαιτεί το όραμα δεν είναι κάτι το εύκολο. Θα μπορούσα, και μερικές φορές το έκανα, να προσπαθήσω να εξηγήσω ποια είναι η κατεύθυνσή μας. Αλλά θα είχε αυτό τα αποτελέσματα που είχα στο μυαλό μου;

Επίσης όταν τα υπόλοιπα παιδιά μου έστελναν τα μέρη που είχαν παίξει, εκεί ίσχυε το αντίστροφο: κάποιες φορές εγώ ήμουν αυτός που δυσκολευόταν να αποδεχτεί αυτό που είχαν κάνει κυρίως επειδή το είχαν αλλιώς στο μυαλό τους. Ενίοτε έκανα πίσω και κάτι πολύ όμορφο έβγαινε από όλο αυτό. Άλλες φορές όμως δεν το έκανα. Συνεπώς το να επιτευχτεί μια ισορροπία σε αυτή την επικοινωνία είναι νομίζω κάτι δύσκολο.

Πως επέλεξες τους μουσικούς με τους οποίους ήθελες να συνεργαστείς για αυτή την κυκλοφορία;

Μου είναι λίγο-πολύ σαν μια οικογένεια. Θα έλεγα πως αυτοί επέλεξαν τους εαυτούς τους, δεν έχασα και πολύ χρόνο να σκεφτώ σε ποιους να απευθυνθώ. Πάρε για παράδειγμα τον πυρήνα αυτής της μπάντας που είναι ο Gaute, ο Mattias και ο Jacob. Λοιπόν, μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα, αν όχι κάθε μέρα. Είναι τα αδέρφια μου στο μουσικό μου ταξίδι. Και το ίδιο ισχύει και για όλους τους άλλους.

Κατά τη γνώμη μου το Sehr Kosmisch Ganz Progisch είναι ένα από τα πιο τολμηρά prog albums αυτής της δεκαετίας. Σε ποιο βαθμό συνεισφέραν και τα υπόλοιπα μέλη στην αισθητική του καλλιτεχνικού σου οράματος;

Wow! Καταρχάς σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Ο δίσκος είναι πραγματικά ένα συνονθύλευμα ανάμεσα σε υλικό που προήλθε από αυτοσχεδιασμό, υλικό που δουλεύτηκε, σε αυτοσχεδιασμούς που ξαναδουλεύτηκαν και σε συνθέσεις που οι μουσικοί τους έδωσαν φρέσκια πνοή. Ελπίζω πως πετύχαμε στο να αισθανθούν όλοι όσοι έπαιξαν ένα μέρος του συνόλου όπου ο καθένας πρόσφερε ένα κομμάτι του εαυτού του.

O σεφ και κριτικός γαστρονομίας Anthony Bourdain λέει πως μια χώρα βελτιώνει την τοπική της κουζίνα όταν άλλες χώρες εισβάλλουν σε αυτή (αφήνοντας πίσω τεχνικές και καρυκεύματα αφού αποχωρίσουν). Πιστεύω πως αυτό ισχύει και στη μουσική και νομίζω πως όλοι οι μουσικοί με τους οποίους συνεργάστηκα «εισέβαλαν» το Weserbergland. Ένα παράδειγμα είναι ο Mattias. «Παίξε Motorik» του είπα. Έπαιξε; Όχι – επανεφηύρε το motorik! Έπρεπε να ξαναγράψω μέρη στον δίσκο γιατί το παίξιμό του ήταν πολύ ριζοσπαστικό. Θα μου πεις, το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο; Τα ‘σπασε! Ένας μουσικός σαν τον Gaute δουλεύει σε διάφορα επίπεδα. Κάποιες φορές με τη μουσική (όπως για παράδειγμα όταν έπαιξε τα γραμμένα solos στο Das Trinklied vom Jammer der Erde – και όμως, ήταν γραμμένα σε παρτιτούρα και τα έπαιξε ο τρελός!) ή κόντρα σε αυτή ή έστω με πιο ελεύθερη προσέγγιση όταν έκανε ένα δεκάλεπτο άκρατο αυτοσχεδιασμό στο Die Kunst Der Fuge. Τίποτα δεν θα ακουγόταν όπως πρέπει, αν δεν ήταν ο Jacob ο οποίος με την εμπειρία και τους ήπιους τρόπους του κατάφερε να κολλήσουν όλα τα παραπάνω και να δει τα πράγματα με άλλο μάτι κατά τη διάρκεια της μίξης και να τονίσει τις λεπτομέρειες που έπρεπε.

Και όσο αφορά την διαδικασία της ηχογράφησης; Ηχογραφήσατε επι τόπου όλοι μαζί και σε τι βαθμό το αποτέλεσμα ήταν ζωντανών ηχογραφήσεων;

Αυτό είναι κάτι που δεν επέτρεψα να γίνει. Και δεν επέτρεψα και σε κανέναν να συναντηθεί με κάποιον να προβάρουν. Πολλοί νομίζουν πως αυτό που έκανα ήταν πολύ περίεργο αλλά το θέμα είναι πως έχω δει με τα μάτια μου πάρα πολλές πρόβες που άλλαξαν εντελώς τον χαρακτήρα της μπάντας. Όταν έμπειροι παίχτες συναντιούνται, τείνουν προς πράγματα τα οποία είναι δοκιμασμένα και δουλεύουν πάντα. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρετικοί μουσικοί που το αποφεύγουν αυτό, αλλά ήθελα να καταφέρω δύο πράγματα: Ήθελα πράγματα «να χαθούν στη μετάφραση» και επίσης οι μουσικοί να βασιστούν στη δική τους προσέγγιση. Όπως ανέφερα προηγουμένως αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση στην όλη διαδικασία. Πότε δηλαδή πρέπει να αφήσω πίσω τον εγωισμό μου και να επιτρέψω στη συνολική προσέγγιση να είναι η κινητήριος δύναμη και πότε να κάνω το αντίθετο;

Ποιο είναι το αγαπημένο σου «συστατικό» στον δίσκο; Προσωπικά, ενδεχομένως θα έλεγα πως είναι το φλάουτό σου, το organ και το programming ή η κιθάρα του Gaute Storsve (ή πολλά παραπάνω…)

Σ’ευχαριστώ! Και αυτή είναι δύσκολη ερώτηση. Ένα από τα δύο πράγματα που μου αρέσει περισσότερο είναι η κιθάρα στο Die Kunst Der Fuge και η θέση της στο τελικό μιξάρισμα ώστε να ταιριάξει με το σύνολο. Επίσης λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο επαναπροσέγγισε το motorik ο Mattias. Επίσης μου αρέσει που όλα τα στοιχεία αναμειγνύονται σε έναν αχταρμά…

Ασχολήσε με αρκετά projects ενώ ταυτόχρονα δουλεύεις και ως συνθέτης τρίτων και τώρα είναι στη μέση και οι Weserbergland. Πως τα εξισορροπείς όλα αυτά;

Να δημιουργήσω τους Weserbergland ήταν κάτι που μου πήρε χρόνο όχι μόνο επειδή το project από μόνο του ήταν χρονοβόρο, αλλά επειδή έπρεπε να φτιάξω τους Weserbergland και ταυτόχρονα…να βγάζω χρήματα! Με τους Weserbergland είναι η πρώτη φορά που δεν δουλεύω για άλλους ή να είμαι ένα μέλος κάποιας μπάντας. Έχει πολλή πλάκα αλλά δεν θα έλεγα πως χρηματικά βγάζω κάτι της προκοπής. Αλλά θέλω να καταφέρω περισσότερα. Είμαι δάσκαλος μουσικής και φέτος έχω εστιάσει σε αυτό. Μου αρέσει να διδάσκω και επίσης μου παρέχει το δίχτυ ασφαλείας ώστε να πετύχω περισσότερα με τους Weserbergland. Έτσι αυτή τη στιγμή έχω ήδη γράψει τον μισό από τον επόμενο δίσκο και είμαστε στη διαδικασία της ηχογράφησής του.

Από τα project που προανέφερες, ποια γουστάρεις περισσότερο και γιατί;

Δύσκολο! Αλλά το Sacrament των White Willow ήταν ένα σημαντικό album για εμένα. Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη. Δεν είχα παρά λίγους μόνο φίλους που τους άρεσε το progressive rock και ήταν ένας λόγος που γινόμουν ρεζίλι. Αφού πήγα στο Oslo να σπουδάσω μουσική συνάντησα μετά από λίγο καιρό τον Jacob και δικτυώθηκα με την αρμάδα των Asker. Αυτό νομίζω ήταν το πρώτο μου album και αισθάνθηκα πως βρήκα ανθρώπους του σιναφιού μου.
Επίσης υπάρχει μια μπάντα εδώ στη Νορβηγία, οι Motorpsycho. Είναι μια μπάντα που οι μουσικοί της ανήκουν σε διαφορετικές γενεές. Και γεφυρώνει λίγο-πολύ αρκετές υποκουλτούρες. Στις συναυλίες τους θα δεις punk-άδες, proggers και jazz-ίστες. Όμως είναι πολύ σημαντικό για τη γενιά μου. Τώρα είμαι σαράντα. Θυμάμαι πως ήταν τα πράγματα που το internet δεν υπήρχε καν και ΠΕΘΑΙΝΑΜΕ να διαφέρουμε. Στην παλιά μου πόλη μπορεί και να έτρωγες ξύλο απλώς και μόνο επειδή φορούσες μαύρα jeans. Οτιδήποτε πέρα από το «κανονικό» δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό. Κάθε σχολείο είχε απόβλητους που δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν. Και εμείς οι καμμένοι με τη μουσική ήμασταν τέτοιοι. Στις αρχές της δεκαετίας του 90, η Νορβηγία ήταν ακόμα στα μισά του δρόμου να μεταβεί από τα 70s (και 80s, όπου υπήρχε ένα μόνο τηλεοπτικό κανάλι και βλέπαμε κινούμενα σχέδια από την Ανατολική Γερμανία ή κουστουμαρισμένους να διαβάζουν εντολές της κυβέρνησης την Παρασκευή το βράδυ) στην πιο ανοιχτή κοινωνία στην οποία ζούμε τώρα. Και σε αυτό το υπόβαθρο, από το πουθενά, έκαναν την εμφάνισή τους οι Motorpsycho. Έπαιξαν ζωντανά σε μια εκπομπή στην τηλεόραση για έφηβους και γενικά νέους ανθρώπους και ήταν μία από εκείνες τις καθοριστικές στιγμές. Αισθάνθηκα, πως να το πω, πως δεν ήμουν μόνος!
Δέκα χρόνια αργότερα ή κάτι τέτοιο με πήρε τηλέφωνο ο Lars Horntveth των Jaga Jazzist (τον οποίο γνώριζα από το παρελθόν, ζούσε στην αμέσως επόμενη πόλη στη κομητεία που έμενα) και μου ζήτησε να παίξω σε ένα δίσκο των Motorpsycho. Τι να λέμε τώρα…Ήμουν κατενθουσιασμένος! Ο δίσκος ήταν εξαιρετικός και εκείνοι μιλούσαν για τους Yes στο studio. Μια περίοδο που όλοι μισούσαν το prog! Φοβεροί άνθρωποι. Φοβεροί μουσικοί. Επίσης έχω δουλέψει με τον Lars Fredrik Frøislie (των Wobbler , αλλά και σε άλλους) σε μουσική για ντοκιμαντέρ. Κάναμε ένα σχετικά με νέους στην πολιτική και περιέγραφε αρκετούς τέτοιους νεαρούς φιλόδοξους πολιτικούς σε καλές και κακές στιγμές. Θα ήταν μέρος ενός προγράμματος που είχε να κάνει με τις εκλογές και θα το έδειχνε το κρατικό κανάλι NRK. Έπρεπε να ολοκληρώσουμε τη μουσική το Σάββατο και ήταν Παρασκευή. Σχεδίαζα να συναντήσω τον Lars το βράδυ και να το ξενυχτίσουμε. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και ξαφνικά ακούω ένα δυνατό μπουμ και λέω στην δικιά μου να βγάλει τον υπολογιστή από την πρίζα γιατί έξω έριχνε κεραυνούς. Όμως δεν υπήρχε ούτε συννεφάκι στον ουρανό! Και αυτό το μπουμ ήταν έκρηξη. Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να πάω στον Lars. Το Όσλο είχε χωριστεί στα δύο. Δεν υπήρχε δυνατότητα να πάω στο ανατολικό μέρος της πόλης όπου έμενε. Το μετρό δεν δούλευε. Οι δρόμοι ήταν κλειστοί.

Ο κρότος λοιπόν δεν ήταν έκρηξη αλλά ο Anders Behring Breivik που ανατίναζε ένα κυβερνητικό κτίριο. Έμενα λίγα μόνο χιλιόμετρα από εκεί. Ήταν φανερό πως δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε τη δουλειά μας εμπρόθεσμα. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το συνεργείο με την κάμερα βρισκόταν στην Utøya, εκεί όπου έγινε το μακελειό, και είχε φύγει από εκεί λίγες μόνο ώρες πριν πάει ο τρομοκράτης. Ξαφνικά λοιπόν η ιστορία για τους νέους πολιτικούς σοβάρεψε. Για τα καλά. Μία από τους κύριους πρωταγωνιστές της ιστορίας που επέζησε από τα γεγονότα της Utøya περιέγραψε την εμπειρία της και κατέληξε ως ντοκιμαντέρ που παίχτηκε στα σινεμά. Δουλέψαμε πραγματικά σκληρά για τη μουσική αυτής της ταινίας και είμαστε περήφανοι και για τη μουσική και για την ταινία.

Αν δεν ήσουν μουσικός, πώς θα έβγαζες το ψωμί σου;

Θα γούσταρα να είμαι μάγειρας! Τα περισσότερα βράδια μου τα περνάω κάνοντας ένα από τα δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να κατεβαίνω στο υπόγειο όπου είναι το studio μου και είτε να ηχογραφώ έτσι για πλάκα είτε να εξερευνώ νέα μουσική. Το δεύτερο είναι είτε να μαγειρεύω είτε να διαβάζω ή να βλέπω στην τηλεόραση εκπομπές για μαγειρική. Στην Νορβηγία συνηθίζουμε τα Χριστούγεννα να τρώμε χοιρινά παϊδάκια ψημένα σε χαμηλή φωτιά για οχτώ ώρες. Έχω προβάρει το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήδη τρεις φορές! Τα ντουλάπια μου είναι τίγκα από διάφορα καρυκεύματα. Έτυχε επίσης να ζω σε ένα από τα πιο πολυπολιτισμικά μέρη στη Νορβηγία, η γειτονιά μου είναι κάτι σαν τη Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο.

Η Νορβηγική σκηνή είναι πλούσια, με μεγάλη ποικιλία και με συνεχή παρουσία για τουλάχιστον 25 χρόνια. Μπορεί να σε ρωτάνε συχνά, γιατί ωστόσο νομίζεις πως συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτό;

Δεν είναι εύκολη απάντηση καθώς υπάρχουν πολλές πτυχές στο ερώτημα αυτό. Πολλά πράγματα σε αυτό τον τομέα γίνονται με χρηματοδότηση από την πολιτεία. Οι καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν αίτηση για επιχορήγηση ώστε να ηχογραφήσουν ένα album ή οτιδήποτε άλλο. Πάντως αυτό δεν ισχύει και τόσο για την prog σκηνή, σπάνια μας χρηματοδοτούν κάτι. Για παράδειγμα, οι White Willow είναι ενεργοί εδώ και πολλά χρόνια χωρίς να πάρουμε ούτε cent. Για κάποιους τομείς όμως, η χρηματοδότηση είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Το γιατί όμως οι prog μπάντες τα καταφέρνουν τόσο καλά, είναι κάτι που μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος πολιτισμικός παράγοντας εδώ ώστε να διαφέρουμε από τα άλλα κράτη. Ίσως να είναι το ότι είμαστε μια μικρή χώρα; Το Όσλο, η μεγαλύτερη «πόλη», δεν έχει παρά 650.000 κάτοικους και η Νορβηγία συνολικά έχει πέντε εκατομμύρια. Πολλοί μουσικοί αναγκάζονται να ασχοληθούν με διάφορα είδη μουσικής προκειμένου να επιβιώσουν και αυτό νομίζω είναι κάτι το υγιές. Το πρωί γράφεις μουσική για τα παιδιά και το βράδυ ηχογραφείς ένα black metal album. Αυτό μου φαίνεται πως είναι κάτι καλό.

[bandcamp width=100% height=120 album=2652302586 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου μπάντες στη Νορβηγία σήμερα;

Γουστάρω τους Krokofant, εκεί παίζει ο αγαπημένος μου Νορβηγός σαξοφονίστας. Και εννοείται οι Motorspycho.

Βασικά είναι ένα κάρο από νέες μπάντες που μου αρέσουν. Οι Pixie Ninja, μια φρέσκια πνοή από τη βόρεια Νορβηγία που κατέρριψε ότι είχα στο μυαλό μου σχετικά με το πως θα έπρεπε να ακούγεται ένα γκρουπ από εκεί. Οι Glutton τα σπάνε, έχουν φτιάξει δικό τους παρακλάδι στο indie rock. Ο φίλος μου ο Trond ασχολείται με πολλά πράγματα, με τους Suburban Savages να μου αρέσουν ιδιαίτερα (εντάξει, παίζω και στον δίσκο, αλλά νομίζω πως είναι σπουδαίος έτσι και αλλιώς!), ο Andre Drage είναι ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης τον οποίο ανυπομονώ να δω πως θα τα πάει, είναι σε φάση prog-meets-minimalism ή κάτι τέτοιο. Η Apollon Records, η εταιρεία στην οποία έχουν υπογράψει οι Weserbergland, φαίνεται να αποτελεί την επιτομή όσο αφορά το γούστο μου στο σύγχρονο progressive rock: εναλλακτικό, κάπως διαφορετικό prog. Ο Robin,ο διευθυντής της εταιρείας είναι μια πραγματικά σημαντική προσωπικότητα εδώ, ξετρυπώνει πολλά ωραία πράγματα!

Όσο δύσκολο και να είναι, μπορείς να μας πεις ποιοι είναι οι πέντε αγαπημένοι σου δίσκοι όλων των εποχών;

Πραγματικά δύσκολο, αλλά έχει πλάκα και φυσικά δεν παραμένουν ποτέ οι ίδιοι. Χωρίς ιδιαίτερη σειρά και στη φάση που είμαι τώρα, θα έλεγα τους παρακάτω:

Harmonia – Deluxe
King Crimson – In the Court of the Crimson King
Premiata Forneria Marconi – Photos of Ghosts
Terry Riley – A Rainbow in Curved Air
Horizont – The Portrait of a Boy

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Θα διαφέρει το επόμενο album σε σχέση με το πρώτο;

Ναι. Υπάρχουν σχέδια. Αυτή τη φορά θα έχει να κάνει περισσότερο με το «εμείς». Υπάρχει μια πραγματική μπάντα τώρα. Η νέα κυκλοφορία θα είναι διαφορετική. Αυτή τη φορά δεν θα είναι φόρος τιμής στη γερμανική μουσική. Στον πρώτο δίσκο χρησιμοποίησα κυρίως ματζόρε κλίμακες (όχι όλη την ώρα βέβαια). Ο επόμενος θα είναι πιο σκοτεινός.

Θα είναι ένας concept δίσκος για τις εξορύξεις που γίνονται στη γειτονιά μου εδώ στο Όσλο. Συμβαίνει εδώ και χρόνια, αλλά η φύση έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές εξαιτίας αυτού και είναι ένα ενδιαφέρον θέμα.

Επίσης θα υπάρχουν νέες κατευθυντήριες γραμμές. Όχι αναλογικά synths – όχι mellotrons. Το πιο πιθανό είναι να μην μείνουμε προσκολλημένοι σε αυτές. Αλλά θέλω να ξεφύγω από τον συνήθη prog ήχο. Ο Jan Terje,ο νέος μας κιμπορντίστας, φτιάχνει synths που βασίζονται σε arduinos, game boys κλπ. Έχω και εγώ ένα Synthino XM, ένα Arduino synth.

To 2018 είναι η χρονιά των «παρελαύνοντων μπαντών». Μεγάλωσα και μάλιστα ακόμα αισθάνομαι πως είμαι μέρος αυτού του κινήματος. Σημαίνει πολλά περισσότερα από το να παρελαύνεις απλώς, οι μακριοί χειμώνες δίνουν την δυνατότητα στα συγκροτήματα να δώσουν εξαιρετικές συναυλίες. Αλλά θέλω πραγματικά να τιμήσω αυτό το πολύ σημαντικό σκέλος του νορβηγικού πολιτισμού με το να χρησιμοποιήσω περισσότερα πνευστά στον δίσκο. Δεν ξέρω αν θα έχω αρκετούς πόρους ώστε να το χρηματοδοτήσω, αλλά αυτό θέλω να κάνω, οπότε να μην προσπαθήσω;

Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου και την υπέροχη μουσική! Ευχόμαστε τα καλύτερα, θα τα ξαναπούμε σύντομα!