Baroness – Gold & Grey

Intro: Christos Minos
Translation: L. Statharas, D. Kaltsas
14 / 09 / 2019

Since their first album, Baroness have chosen a different color for each their cover artworks, designed by singer John Baizley, with each color giving the name to each release. This year they’ve reached their fifth album which as usual does not deviate from the tradition and bears the colors of gold and grey.

This year’s colors are coming together with their predecessor, Pink, to paint the band’s path after the near-tragedy of 2012. The car crash which involved the band was crucial for the future of Baroness. However, they found the courage to continue with renewed potential and the belief that the band still had a lot to offer. Gold & Grey seems to be an allegory of that incident. Grey represents bad memories whereas gold reflects the future that may continue to be great.

Grey but mainly gold

According to the band’s statements, the theme of the colors closes with this album, which gives it a distinctive character but is mainly the content that ranks it among the most important points in their career. Although maturity is an abstract word that can hardly describe the phase a band is going through, in Gold & Grey we witness the band’s transition to something different than what we had known till this day. Next to the initial elements that have become increasingly restricted over the years, progressive and psychedelic music are organically added to the material on which the band’s contemporary sound is sculpted.

The sound of Baroness now becomes multilayered. Yes, the metal background is there, but with time, it is obviously receptive to new kinds and influences. The production of the album handled by Dave Fridmann, which has been widely debated and largely criticized by the public for its quality, aims to highlight the adventurous phase the band is in. An adventure full of emotions from post-rock/metal to the psychedelia that take time to be valued.

The album spans about an hour and its duration raises ambition and expectations for the songs. It could be a double album but even so there is something that separates the first from the second half. The first tracks are probably the heaviest. I am Already Gone and Throw me an Anchor are reminiscent of the early days of Mastodon. What is most striking about the hardness or not of the songs is the apparent devotion to the compositions. Their sound incorporates many new elements, classical orchestras, piano, elements that make the sound of Baroness stand at the most mature point of their career. Mastodon’s sound meets King Crimson’s archetypal genius, along with the melancholic melodies of Cure…

The feeling that the album is getting more and more experimental and interesting as it goes on finds confirmation in tracks like Borderlines and keeps the interest untouched. John Baizley’s distinctive voice gives the songs the distinctive seal of the Baronesses identity. Αfter this album, they have added a great deal of interesting stuff to their established style.

Gold & Grey was released in 2019, a year with only few good metal releases, unfortunately. The album is by no means a pure metal release but it does offer what is missing from metal to sound exciting again.

8 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

The tormented by fate Baroness are back with their fifth release and the last of the color spectrum themed albums. The seventeen (!!) tracks that the albums consists of might sound a like a lot but the total runtime is just over an hour and there is enough depth and variation to keep the audience interested. The addition of Gina Gleason as a guitarist and backing vocalist is the only difference in the line-up and she fits quite homogeneously with the band and this more evident by album closer Pale Sun where her vocals fit perfectly with John Baizley’s. The album starts with the “grab-you-by-the-face” Front Toward Enemy which is along with I’m Aldready Gone seem to be designed to be more accessible and somewhat radio friendly in order to work as an introduction to the record. However, the music is a bit rough around the edges which helps in giving the sound more identity. Delving deeper in the record there are many more atmospheric, spookier and psychedelic moments and generally experimental elements that make the album a very interesting listen.

8.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Μετάφραση: Λ. Σταθάρας, Δ. Kαλτσάς
14 / 09 / 2019

Από τον πρώτο δίσκο τους, οι Baroness επιλέγουν ένα διαφορετικό χρώμα για το εξώφυλλο τους, τα οποία φιλοτεχνεί ο τραγουδιστής John Baizley, με το εκάστοτε χρώμα να δίνει και το όνομα της κάθε τους κυκλοφορίας. Φέτος βρισκόμαστε αισίως στο πέμπτο τους album που ως είθισται δεν παρεκκλίνει από την παράδοση και φέρει τα χρώματα του χρυσού και του γκρι.

Τα φετινά χρώματα έρχονται μαζί με τον προκάτοχο τους, το ροζ, να χρωματίσουν τη πορεία της μπάντας μετά την παρ’ ολίγο τραγωδία του 2012. Το αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη η μπάντα στάθηκε καθοριστικό για τη σύνθεση και το μέλλον των Baroness. Ωστόσο, βρήκαν το σθένος να συνεχίσουν με ανανεωμένο δυναμικό και πίστη πως η μπάντα είχε πολλά ακόμα να προσφέρει. Το Gold & Grey δημιουργεί συνειρμούς αναφορικά με το μονοπάτι στο οποίο στέκονται. Το γκρι εκπροσωπεί τις άσχημες αναμνήσεις και στους αντίποδες πάνω στο χρυσό αντικατοπτρίζεται το μέλλον που μπορεί να συνεχίσει να είναι σπουδαίο.

Γκρι αλλά κυρίως χρυσό

Σύμφωνα με τις δηλώσεις της μπάντας, η θεματική των χρωμάτων κλείνει με τον παρόντα δίσκο κάτι που του δίνει μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα αλλά είναι κυρίως το περιεχόμενο που τον κατατάσσει στους σημαντικότερους σταθμούς της μπάντας. Αν και η ωρίμανση είναι μια λέξη αφηρημένη που δύσκολα μπορεί να περιγράψει τη φάση που διανύει μια μπάντα, στο Gold & Grey γινόμαστε κοινωνοί της μετάβασης της μπάντας προς κάτι διαφορετικό σε σχέση με το έχει προηγηθεί . Δίπλα στις αρχικές καταβολές που ολοένα και περιορίζονται με την πάροδο των χρόνων προστίθενται με οργανικό τρόπο η προοδευτική και η ψυχεδελική μουσική που είναι τα υλικά πάνω στα οποία σμιλεύεται ο σύγχρονος ήχος της μπάντας.

O ήχος πλέον των Baroness γίνεται πολυσυλλεκτικός. Ναι μεν υπάρχει το metal υπόβαθρο το οποίο όμως προϊόντος του χρόνου γίνεται δεκτικό σε νέα είδη και επιρροές. Η παραγωγή του δίσκου επιμελημένη από τον Dave Fridmann, η οποία συζητήθηκε πολύ και κατά κύριο λόγο οι κρίσεις του κοινού είναι αρνητικές ως προς τη ποιότητα της, στοχεύει να αναδείξει τη περιπετειώδη φάση στην οποία βρίσκεται η μπάντα. Μια περιπέτεια γεμάτη συγκινήσεις από το post και τη ψυχεδέλεια που θέλουν χρόνο από τον αποδέκτη για εκτιμηθούν όπως τους αξίζει.

Ο δίσκος εκτείνεται σε περίπου μια ώρα και η διάρκεια του αναδύει φιλοδοξία και προσδοκίες για τα τραγούδια του. Θα μπορούσε να γινόταν διπλός όμως ακόμα και έτσι υπάρχει κάτι που διαχωρίζει το πρώτο από το δεύτερο μισό. Τα πρώτα του κομμάτια είναι μάλλον τα πιο σκληρά. Το I am Already Gone, το Τhrow me an Anchor που θυμίζει τις πρώτες ημέρες των Mastodon. Aυτό που κυρίως εντυπωσιάζει πέρα από τη σκληρότητα ή μη των κομματιών είναι η σπουδή που έχει αφιερωθεί στη σύνθεσή της. Ο ήχος τους ενσωματώνει πολλά και καινούργια στοιχεία, κλασικές ενορχηστρώσεις, πιάνο, στοιχεία που κάνουν τον ήχο των Βaroness να στέκεται στο πιο ώριμο σημείο της καριέρας τους. Ο ήχος των Mastodon συναντά την αρχετυπική μεγαλοφυΐα των King Crimson και μαζί αφουγκράζονται τις μελαγχολικές μελωδίες των Cure…

Η αίσθηση πως ο δίσκος όσο κυλάει γίνεται ολοένα και πειραματικός και ενδιαφέρον βρίσκει επιβεβαίωση σε κομμάτια όπως το Borderlines και μέχρι το τέλος κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Η ιδιάζουσα φωνή του John Baizley δίνει στα τραγούδια τη χαρακτηριστική σφραγίδα των Βaroness που μετά το φετινός τους δίσκος έχουν πολλά και ενδιαφέροντα προσδώσει στο παγιωμένο τους ύφος.

Το Gold & Grey έρχεται μέσα σε μια χρονιά όπως το 2019 που δυστυχώς δεν έχει να επιδείξει πολλά αναφορικά με τις metal κυκλοφορίες. Ο δίσκος δεν είναι επ’ ουδενί μια αμιγώς metal κυκλοφορία προσφέρει όμως αυτό που λείπει από metal για να ακουστεί εκ νέου συναρπαστικό.

8 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Μετά από χίλια κύματα οι Baroness επιστρέφουν με τον πέμπτο τους δίσκο και τον τελευταίο που έχει τίτλο βασισμένο στο φάσμα των χρωμάτων. Τα δεκαεπτά (!!) κομμάτια που υπάρχουν στο δίσκο μπορεί να ακούγονται πολλά, αλλά συνολικά ο δίσκος διαρκεί λίγο παραπάνω από μία ώρα ενώ υπάρχει αρκετό βάθος και ποικιλία για να κάνει τον δίσκο ενδιαφέρον. Η κιθαρίστρια και backing vocalist Gina Gleason είναι η μόνη αλλαγή στη σύνθεση της μπάντας και η φωνή της ταιριάζει απόλυτα στην μπάντα και αυτό φαίνεται εξαιρετικά στο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο Pale Sun. Ο δίσκος αρχίζει με τα Front Toward Enemy  που μαζί με το Already Gone σε πιάνουν κατευθείαν από τα μούτρα. Τα κομμάτια είναι λίγο πιο εύπεπτα έως και radio friendly με σκοπό να δουλέψουν σαν εισαγωγή στο δίσκο. Παρόλα αυτά η μουσική είναι αρκετά raw και δίνει ταυτότητα στον ήχο της μπάντας. Όσο πιο βαθιά προχωράμε στο δίσκο τόσο η μουσική γίνεται πιο ατμοσφαιρική, spooky με αρκετά ψυχεδελικά και πειραματικά στοιχεία κάτι που κάνουν το δίσκο πολύ ενδιαφέρον.

8.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας