Guppy Fish – The Fall of Man

Intro: D. Aanastasiadis & D. Kaltsas
Translation: L. Statharas & D. Kaltsas 

The Fall of Man is the full-length debut album of the Athenian prog rockers with the peculiar name Guppy Fish (tropical fish with vivid colors). They have been active for almost a decade, and in 2014 they released their EP entitled Constant Motion of Vanity. This was followed by some concerts and line-up changes. With the solid creative duo of Kostas Kokkalos (guitar) and Manos Tzanoudakis (vocals, piano, keys – some people may remember him from the psych / prog debut of Lemonade Influence), Guppy Fish are back, hopefully for good.

It may have been six years since the band’s EP, but both the mixing and mastering as well as the density of ideas in The Fall of Man show that Guppy Fish had been carefully preparing for their next step.

[bandcamp width=100% height=120 album=243406528 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

NOT easily played

There are 9 very beautiful compositions on the album, including solid, dynamic tracks with heavy elements (e.g. the title track, Easily Played, the wonderful I Don’t Like Your Face) as well as heavy prog instrumental interludes, such as Above the sky (part 1), and lyrical compositions with a dark atmosphere and choral parts (e.g. the truly wonderful Exposed, -the best song on the album in my opinion – Neverending Flow and Justify among others).

From the first album hearings, one may identify Porcupine Tree and Steven Wilson’s solo work, as the band’s greatest influence. And this is partly true. The atmosphere, the lyricism, the vocals and the heavy outbursts, the structure of the compositions and the musical approach are reminiscent of Wilson’s works. But by no means do Guppy Fish just stay there. A well-trained listener will identify a diverse range of influences, from 70s prog rock and psychedelic / trippy elements to alternative / grunge rock from the 90’s in some turns and in playing attitude, but all this is combined to create the band’s own musical language and that’s a real achievement, especially considering this is a debut album.

The maturity with which the compositions are built is impressive. They’re never tedious, never repeated, with no unnecessary self-indulgence, but with a strong rhythm section (Xenophon Tsantilas – bass, and Vangelis Kardamitsis – drums) and some magnificent guitar improvisations (Kostas Kokkalos teaches essential and melodic guitar playing throughout the album). If anyone wants to know how to bring a melodic climax to a song with a guitar solo, he/she should listen to Easily Played. That’s how it’s done. And when it comes to escalating, the essence of the album lies exactly there. Many compositions are built gradually; they take their time and lead to a heavy escalation or a lyrical climax, an element of unquestionable quality. For example, the keyboards in Exposed add a psychedelic element, while the piano in Neverending Flow, Justify, Still Life and Above the sky (part 2) which closes the album ideally (Manos Tzanoudakis – keys and vocals), create dark and ethereal soundscapes, leaving the atmospheric aftertaste and the required variety for a solid album.

The negative elements include perhaps the somewhat Greek accent in some places, e.g. in Still Life, and the persistent choice of “atmospheric” vocals, which cast a one-dimensional shadow on an otherwise multifaceted album. Of course, that doesn’t mean that Guppy Fish’s debut isn’t adorned with great vocal melodies, especially in the aforementioned Above the sky (part 2) and in the excellent I Don’t Like Your Face, which winks to the great stuff created between 1985-1995 by Alice in Chains or Jane’s Addiction, before being completed in an emphatically progressive style. In my opinion, this is the guide for the approach and diversity of their vocals in the future.

Overall, an excellent debut by a band that introduces itself confidently and has nothing to envy from anyone, anywhere.

8 / 10

Dimitris Anastasiadis

2^nd opinion

Guppy Fish impressed us in 2014 with their debut EP and their prog rock / alternative metal sounds. It made them one of the bands “to watch” in the growing prog rock scene in Greece. Six years later they offer us their first full-length album entitled The Fall of Man. Once again, they present dark prog rock songs heavily influenced by Porcupine Tree and Riverside. The songwriting and the artistic expression shows how much the band has grown in these six years. The intriguing guitar and keyboard themes in songs like the opener, The Fall of Man, or Exposed are a great example of their growth. The rhythm section does more of the heavy lifting in the heavier Still Here or the more direct I Don’t Like Your Face. Neverending Flow has a more intense Spock’s Beard / Neal Morse feeling with the piano-based intro and the guitar leads. The ominous Justify changes the mood again and sets up for the proggier Above The Sky, probably the most complete track of the album with a more psychedelic Floydian feel. While the potential that was showcased in the EP is still there, it feels like there is a missing element that would elevate the compositions. The album is filled with great musical ideas that somehow miss a connection that transform a good album into a great one.

7.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Δ. Αναστασιάδης & Δ. Καλτσάς
Μετάφραση: Λ. Σταθάρας & Δ. Καλτσάς

Το The Fall of Man είναι το ντεμπούτο των Αθηναίων prog rockers με το ιδιαίτερο όνομα Guppy Fish (“λεβιστής ο δικτυωτός” στα ελληνικά – τροπικό ψάρι με ζωηρά χρώματα). Βέβαια υπάρχουν σχεδόν μια δεκαετία, ενώ το 2014 είχαν κυκλοφορήσει και ένα EP με τίτλο Constant Motion of Vanity. Ακολούθησαν μερικές συναυλίες και κάποιες αλλαγές στη σύνθεσή τους. Με σταθερό το δίδυμο του Κώστα Κόκκαλου (κιθάρα) και Μάνου Τζανουδάκη (φωνητικά, πιάνο, πλήκτρα – ίσως κάποιοι τον θυμούνται από το ντεμπούτο των Lemonade Influence το 2014), οι Guppy Fish είναι και πάλι εδώ, ας ελπίσουμε για τα καλά αυτή τη φορά.

Μπορεί να έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από τα πρώτα μουσικά δείγματα της μπάντας, ωστόσο τόσο το επίπεδο μίξης και mastering, όσο και η πυκνότητα των ιδεών στο The Fall of Man δείχνουν ότι οι Guppy Fish ετοίμαζαν προσεκτικά το επόμενο βήμα τους.

[bandcamp width=100% height=120 album=243406528 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

NOT easily played

Στο album υπάρχουν 9 πολύ όμορφες συνθέσεις, από στιβαρά, δυναμικά κομμάτια με heavy στοιχεία (όπως το ομώνυμο, το Easily Played, το υπέροχο I Don’t Like Your Face) ως heavy prog instrumental ιντερλούδια, όπως το Above the sky (part 1), αλλά και λυρικές συνθέσεις με σκοτεινή ατμόσφαιρα και χορωδιακά μέρη (όπως το πραγματικά υπέροχο Exposed, το καλύτερο τραγούδι του δίσκου κατά τη γνώμη μου, το Neverending Flow και τo Justify μεταξύ άλλων).

Στις πρώτες ακροάσεις ενδεχομένως κάποιος θα βρει τους Porcupine Tree γενικότερα και τις προσωπικές δουλειές του Steven Wilson ειδικότερα, ως την μεγάλη επιρροή του συγκροτήματος. Και εν μέρει αυτό είναι αλήθεια. Η ατμόσφαιρα, ο λυρισμός, τα φωνητικά και τα heavy ξεσπάσματα, η δομή των συνθέσων και η μουσική προσέγγιση θυμίζουν τα πονήματα του μουσικού από το Λονδίνο. Αλλά σε καμία περίπτωση οι Guppy Fish δεν μένουν σε αυτό. Ο εκπαιδευμένος ακροατής θα εντοπίσει ένα ετερόκλητο φάσμα επιρροών, από 70s prog rock  και ψυχεδελικά / trippy στοιχεία ως και alternative / grunge rock από τη δεκαετία του ‘90 σε κάποιες στροφές και σε attitude, άλλα όλα αυτά συνυφαίνονται στο να δημιουργήσουν την προσωπική μουσική γλώσσα της μπάντας και αυτό είναι ένα πραγματικό επίτευγμα, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ντεμπούτο.                                                                                      

Εντύπωση προκαλεί η ωριμότητα στη διαχείριση των συνθέσεων. Ποτέ κουραστικές, ποτέ επαναλαμβανόμενες, ποτέ περιττές επιδείξεις τεχνικού κάλλους, με σφριγηλό rhythm section (Ξενοφώντας Τσαντίλας στο μπάσο και Βαγγέλης Καρδαμίτσης στα drums) και κάποιους εξαίσιους κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς (ο Κώστας Κόκκαλος δίνει μαθήματα ουσίας και μελωδικότητας). Αν κάποιος θέλει να μάθει πώς γίνεται να φέρεις μια μελωδική κορύφωση σε ένα κομμάτι με ένα κιθαριστικό solo, ας ακούσει το Easily Played. Έτσι γίνεται. Και αναφέροντας την λέξη κλιμάκωση, η ουσία του δίσκου βρίσκεται σε αυτήν. Πολλές συνθέσεις χτίζονται σταδιακά, παίρνουν τον χρόνο τους και οδηγούνται σε μια heavy κλιμάκωση ή μια λυρική κορύφωση, στοιχείο που προσδίδει αναμφισβήτητη ποιότητα στον album. Τα keyboards, για παράδειγμα στο Exposed, δίνουν μια ψυχεδελική πνοή στον δίσκο, ενώ το πιάνο στα Neverending Flow, Justify, Still Life και στο Above the sky (part 2) που κλείνει ιδανικά τον δίσκο (στα πλήκτρα και στα φωνητικά βρίσκεται ο Μάνος Τζανουδάκης) δημιουργούν σκοτεινά και αιθέρια ηχοτοπία, δίνοντας την ατμοσφαιρική επίγευση αλλά και την ποικιλία που χρειάζεται για να «δέσει» ο δίσκος.

Στα αρνητικά συγκαταλέγεται ίσως η ελληνική προφορά και αυτή μόνο σε κάποια σημεία, όπως στο Still Life και η επιμονή με τα «ατμοσφαιρικά» φωνητικά, που ρίχνουν μια μονοδιάστατη σκιά σε ένα κατά τα άλλα πολύπλευρο οικοδόμημα. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι το ντεμπούτο των Guppy Fish δεν είναι διανθισμένο με εξαιρετικές φωνητικές μελωδίες και ειδικά στο Above the sky (part 2) που προαναφέρθηκε και στο  αριστουργηματικό I Don’t Like Your Face που κλείνει το μάτι σε ό,τι πραγματικά μεγάλο γεννήθηκε την δεκαετία 1985-1995, από τους Alice in Chains έως τους Janes Addiction πριν ολοκληρωθεί με εμφατικά progressive ύφος, είναι ο οδηγός κατα την άποψη μου για την προσέγγιση και την ποικιλομορφία στα φωνητικά τους στο μέλλον.

Εξαιρετικό ντεμπούτο από ένα συγκρότημα που σε χαλεπούς καιρούς συστήνεται με αυτοπεποίθηση και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από κανέναν, πουθενά.

8 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

2^η γνώμη

Οι Guppy Fish εντυπωσίασαν το 2014 με το EP τους με prog rock και alternative metal ήχους, που τους τοποθέτησε στον χάρτη με τα ανερχόμενα συγκροτήματα στην ελληνική prog rock σκηνή. Έξι χρόνια αργότερα μας προσφέρουν το πρώτο τους album με τίτλο The Fall of Man και για άλλη μια φορά κινούνται στα γνώριμα dark prog rock κομμάτια με  έντονες επιρροές από Porcupine Tree και Riverside. Οι συνθέσεις και η καλλιτεχνική έκφραση δείχνουν την εξέλιξη της μπάντας. Εξαιρετικό παράδειγμα της εξέλιξης είναι τα ενδιαφέροντα θέματα και αλληλουχίες μεταξύ της κιθάρας και των πλήκτρων σε κομμάτια όπως τα The Fall of Man και Exposed. To rhythm section φέρει εις πέρας την αποστολή του ειδικά στα πιο βαριά Still Here και I Don’t Like Your Face. To Neverending Flow έχει πιο έντονη Spock’s Bear / Neal Morse αίσθηση με το πιάνο και το μπάσο στην εισαγωγή. To δυσοίωνο Justify αλλάζει την διάθεση για μία ακόμη φορά και εισάγει το πιο prog Above the Sky που ίσως είναι το πιο πλήρες κομμάτι του δίσκου με πιο psychedelic, Floydian feel. Ενώ η προοπτική και το ταλέντο που υπήρχε στο EP είναι και εδώ εμφανή, φαίνεται σαν να λείπει ένα στοιχείο που θα ανεβάσει τις συνθέσεις. Ο δίσκος είναι γεμάτος εξαιρετικές ιδέες, αλλά λείπει ένα συνδετικό στοιχείο που θα ανεβάσει έναν καλό δίσκο και θα τον κάνει σπουδαίο.

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας