Threshold – Legends of the Shires

Intro: Alexandros Mantas
Translation: Alexandros Mantas
12 / 09 / 2017

I don’t think I’m going out on a limb by saying that the replacement of Damian Wilson by Glynn Morgan as well as the departure of Pete Morten who wanted to focus on My Soliloquy and thus leaving Karl Groom as the sole guitarist within the first trimester of 2017, were two changes that got us wondering where the progressive metallers were heading to (even though for me this term somewhat puts them in a pigeonhole, I think that anyone who likes his metal a bit more adventurous should check them out – and ask themselves how they lived so long without knowing them). But the answer is here, a double concept album (their first one) and given that Lost in Translation and Small Dark Lines where available during summertime having us rubbing our hands, we can finally listen to all of the “legends”.

Trust the Threshold process

As I was listening to this album, I couldn’t help but picture in my mind’s eye some old friends meeting after donkey years and chewing the fat about too many and various things. They have basically remained the same, excluding some trifle changes that time and experience inevitably impose. The “old friends” here are Glynn Morgan and his old bandmates, “too many” is translated into 83 minutes of music –in case you think it is too much, have my word and hold your horses. “Various” means either straightforward compositions, or proggier ones or more relaxed tunes. Finally “basically the same” means that they still write something only if it is worthy and adds to the song and not just filling it (be it a theme, or a solo, or anything else), their lengthier compositions never make you feel that you do listen to something lengthy, they compose catchy choruses and melodies and they maintain this ability of theirs to communicate with people who are not musicians in spite of their tremendous technical skills.

From the starter The Shire (part 1), which uncannily brought to my mind the amazing cover, until the end, the quality of the ideas is such that the listener barely realizes when the album comes to its end – always a good sign. Even the less capturing songs like On the Edge or the closer Swallowed (a tad cheesy) don’t fall into the category “I wonder where their head had been”, they do have some solid parts; but Legends of the Shires as a whole consists of songs that are unlikely to leave their old fans cold (or new ones that take delight in prog metal) like the more complex, but always meaningful The Man Who Saw Through Time, Trust the Process, the now favourite Lost in Translation or Snowblind (this one somewhat reminds me of Elusive and One Degree Down off Dead Reckoning) or the more straightforward and catchy Small Dark Lines and Stars and Satellites (this one verges on AOR). In general, the album is more accessible and easy to listen to, compared to their previous ones.

There is still one piece of the puzzle that is missing and this is the lyrics because they are usually such that I always can relate to and the line “this life is not for me” that I picked on the second part of The Shire has warmed me up for good. But this issue is soon to be addressed because the album is now officially out. Vinyl of course!

PS: I see that a lot of ink has been spilled over Legends… My friend Goran Petrić posted on his wall the simple status “They did it again”. As simple as that, the best review. Some bands never fail you (excluding the fact that it took them so many years to come back to Greece. Inexcusable, guys!)

7.5 / 10

Alexandros Mantas

2^nd opinion

One more album from the British Threshold, a band that is a byword for good value and consistency in the prog metal field. Damien Wilson is not around anymore, but with Glynn Morgan back to fold they pulled off to add an album to their legacy they can boast about. Morgan does not possess the vocal range of Wilson, but he does possess an amazing tone and he sounds as if it was yesterday that the amazing Psychedelicatessen hit the racks. Small Dark Lines, Lost in Translation, The Man Who Saw Through Time and Trust the Process are, in my opinion, some of the best tunes they have ever done. The album, even though it does falter slightly at some parts, keeps the listener on the edge of their seat, it maintains a nice flow and its production is impeccable and luring. Everything that the fans of the band are attached to is here: amazing lead and rhythm guitar parts by Karl Groom, superb keyboards by Richard West who is, as always, meaningful, tight rhythm section, catchy choruses and riffs that go straight into your head. The marks detracted are solely because of the fact that they stay tethered to the ground they can walk blindfolded and don’t take their chances to try something different. But this is way too much to ask from the band. If you are fond of them, have no second thoughts; after all, they have never failed us.

7.5 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Αλέξανδρος Μαντάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
12 / 09 / 2017

Νομίζω πως δεν λέω κάτι καινούριο αναφέροντας πως η αντικατάσταση του Damian Wilson από τον Glynn Morgan όπως και η αποχώρηση του Pete Morten προκειμένου να αφοσιωθεί στους My Soliloquy αφήνοντας τον Karl Groom ως τον μοναδικό κιθαρίστα εντός του πρώτου τριμήνου του 2017, μας είχαν να αναρωτιόμαστε πού το πάνε οι progressive metallers (αν και για εμένα είναι κάπως περιοριστικός αυτός ο όρος, έχω την αίσθηση πως οποιοσδήποτε θέλει το metal του πιο «περιπετειώδες» θα έπρεπε να τους τσεκάρει-και να αναρωτηθεί πως ζούσε τόσο καιρό χωρίς αυτούς). Η απάντηση όμως είναι εδώ, ένα διπλό concept album (το πρώτο τους) και δεδομένου πως τα Lost in Translation και Small Dark Lines που ήταν διαθέσιμα εντός του καλοκαιριού μας είχαν κάνει να τρίβουμε ήδη τα χέρια μας, τώρα μπορέσαμε να απολαύσουμε όλους τους “μύθους”.

Trust the Threshold process

Όπως άκουγα αυτό το album δεν μπορούσα παρά να φανταστώ κάτι παλιόφιλους να συναντιούνται μετά από χρόνια και να έχουν πολλά, πάρα πολλά και διαφόρων θεμάτων πράγματα να πουν μεταξύ τους. Έχουν παραμείνει κατά βάση οι ίδιοι, κάτι μικροαλλαγές μόνο που φέρνει αναπόφευκτα ο χρόνος και η εμπειρία. Οι «παλιόφιλοι» είναι ο Glynn Morgan με τους παλιούς του γνώριμους, το «πάρα πολλά» εδώ μεταφράζεται σε 83 λεπτά μουσικής – και μη βιάζεστε να πείτε πως το παρατράβηξαν. Το «διάφορα» έχει να κάνει είτε με πιο άμεσες heavy συνθέσεις, είτε πιο prog, είτε πιο χαλαρές στιγμές. Και «παραμένουν οι ίδιοι» σημαίνει πως εξακολουθούν να κάνουν κάτι μόνο αν προσφέρει στο τραγούδι και όχι απλώς για να το βάλουν (είτε είναι θέμα, είτε σόλο ή οτιδήποτε), τα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια που συνθέτουν ποτέ δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι πως ακούς κάτι μακροσκελές, γράφουν «μεγάλα» ρεφραίν και πιασάρικες μελωδίες και διατηρούν αυτή την ικανότητα να επικοινωνούν με ανθρώπους που δεν είναι μουσικοί παρά την εξαιρετική τεχνική τους κατάρτιση.

Από το εναρκτήριο The Shire (part 1) που για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου φέρνει το εξαιρετικό εξώφυλλο στο μυαλό μέχρι το τέλος, η ποιότητα των ιδεών είναι τέτοια που ο ακροατής ούτε καταλαβαίνει πότε έφτασε το τέλος – πάντα ένα καλό σημάδι. Ακόμα και τα λιγότερο ενδιαφέροντα τραγούδια όπως π.χ. το On the Edge ή το τελευταίο Swallowed δεν είναι τέτοια ώστε να πει κανείς «καλά, δεν το άκουσαν;», έχουν πάντα κάτι να προσφέρουν, όμως το Legends of the Shires απαρτίζεται από τραγούδια που δύσκολα θα αφήσουν ασυγκίνητους τους παλιούς οπαδούς τους (ή και νέους που αρέσκονται στο prog metal) όπως τα πιο περίπλοκα, αλλά πάντα ουσιώδη The Man Who Saw Through Time, Trust the Process, το γνωστό πλέον Lost in Translation ή το Snowblind (αυτό θυμίζει κάπως τα Elusive και One Degree Down από το Dead Reckoning) ή τα πιο άμεσα και πιασάρικα όπως το Small Dark Lines ή το Stars and Satellites (αυτό δε είναι στα όρια του AOR). Γενικά θα έλεγα πως ο δίσκος είναι πιο προσβάσιμος και ευκολοάκουστος σε σχέση με τους προηγούμενους.

Ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ που μου λείπει είναι οι στίχοι γιατί τις περισσότερες φορές δένομαι απόλυτα με αυτά που γράφουν και αυτό το “this life is not for me” που ακούγεται στο δεύτερο μέρος του The Shire με έχει βάλει στην πρίζα για τα καλά. Όμως και αυτό το ζήτημα θα λυθεί σύντομα γιατί κυκλοφόρησε και επίσημα. Βινύλιο φυσικά!

ΥΓ:  Έχουν γραφτεί απ’ ό,τι βλέπω πολλά για το Legends… Ο φίλος μου ο Goran Petrić πόσταρε στον τοίχο του στο facebook ένα απλό status: “They did it again”. Έτσι απλά, η καλύτερη κριτική. Κάποιες μπάντες δεν σε απογοητεύουν ποτέ (εκτός του ότι έκαναν πολλά χρόνια για να επιστρέψουν για συναυλία στην Ελλάδα. Αδικαιολόγητοι!)

7.5 / 10

Αλέξανδρος Μαντάς

2^η γνώμη

Ακόμη ένα album από τους Βρετανούς Threshold, την μπάντα που είναι συνώνυμο της ποιότητας και της σταθερότητας στο χώρο του progressive metal. Χωρίς τον σπουδαίο Damien Wilson πλέον, αλλά με τον Glynn Morgan πάλι στο μικρόφωνο, μπορούν να καυχιούνται για ένα ακόμη πολύ καλό album στον κατάλογό τους. Ο Morgan δεν φτάνει τον Wilson σε έκταση, διαθέτει όμως μια εξαιρετική χροιά και δείχνει σαν να μην πέρασε μια μέρα από το εκπληκτικό Psychedelicatessen. Τα Small Dark Lines, Lost in Translation, The Man Who Saw Through Time, Trust the Process είναι κατά τη γνώμη μου μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ. Το album, αν και σε σημεία κάνει μικρές συνθετικές κοιλιές, κρατάει τον ακροατή σε εγρήγορση, έχει άψογη παραγωγή και μια ωραία, στρωτή ροή μεταξύ των κομματιών. Οι σταθερές που αγαπάνε οι φίλοι του συγκροτήματος είναι εδώ: εξαιρετική lead και ρυθμική κιθάρα από τον Karl Groom, άρτια πλήκτρα από τον πάντα ουσιώδη Richard West, δεμένο rhythm section, πιασάρικα refrain και κολλητικά riffs. Οι όποιοι βαθμοί μείον έχουν να κάνουν μόνο ως προς το ότι μένουν στο πεδίο που γνωρίζουν καλά και δεν τολμούν, κάτι το οποίο θα ήταν και υπερβολικό να ζητήσουμε από αυτή την μπάντα πλέον. Όσοι τους αγαπάτε σπεύσατε. Άλλωστε δεν μας απογοήτευσαν και ποτέ.

7.5 / 10

Τάσος Ποιμενίδης