Playgrounded – In Time with Gravity

Intro: Vangelis Christodoulou
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas
17 / 11 / 2017

Playgrounded are striking back five years after Athens, their 2012 debut and boy have things changed. In Time with Gravity finds them with a new drummer but more importantly, the band is now based in Rotterdam, a transition that has probably influenced the new album’s direction. So, say you are about to drastically change life in search for a fresh perspective, to escape, or just for the adventure of it. What do you do? If anything, you’re packing to travel light, you’re getting rid of what’s unnecessary, superfluous, redundant…

The gravitas of a deep transition

In Time with Gravity somehow resumes where Athens left off in an almost metaphysical fashion. The band left the confused Athens amidst a crippling all-inclusive crisis to relocate to the considerably more structured, austere and unrelenting, corporate and industrial landscapes of the yet-vibrant Rotterdam. A courageous move if you ask me, one that doesn’t fail to show that the lads are operating as a unit. Accordingly, the new album is made to travel light, as it is stripped of whatever was excessive with the previous effort and attempts to reflect the current environment.

Emphasis is now laid on building atmosphere and Playgrounded excel at that. Samples and loops are assuming a more dominant role than before (I would like more sonic diversity and a take-no-prisoners attitude here) and in order for it to take effect, the riffs and the harmonic rhythm have been simplified to the absolute essentials. It’s minimalistic, almost static and the execution is calculated with industrial precision by a well-tuned ensemble. There were times I caught my thoughts droning to the album; it indeed tends to have an ambient-like quality that seemingly works better in the background.

However, I would expect scrupulous attention to the melodic lines, as the trap with minimalism is that you somehow have to trigger the audience’s attention: when the floor is static, it can be hard to create something engaging while it affects the composition in general. With the exception of Rotterdam (quite the ringworm, at least for me) and a few moments more, I find the vocal lines be somewhat generic, devoid of the unexpected and sometimes I could use them in absence. I am implying of course that a talented bunch as such could take more creative risks while maintaining their philosophy.

It is obvious that the band have put much effort into this and the transitions have worked out nicely. I think the new drummer fits better here, the loops are showcasing a sharper edge the band builds upon and I do not dare to imagine how they sound live – awesome at the very least. Stylistically they have diverted a bit from the Karnivool / Tool / PoS aesthetics of the previous album to incorporate a more Kevin Moore-goes-shoegaze point of view. I also enjoyed the (a tad Blut aus Nord – 777 trilogy) guitar approach. I wish they gig extensively for the promotion of the album, keep working hard to establish their own unique voice and that it won’t take them four years for the next one.

7 / 10

Vangelis Christodoulou

2^nd opinion

Αfter the release of their EP Athens, Playgrounded decided to move to Rotterdam. A stop in Norway and at the studio with Christer Andre Cederberg resulted in the second album of the band titled In Time with Gravity. The music here continues to blend sounds of progressive rock bands such as Riverside and Porcupine Tree with several electronic music components. In about one hour of music, Playgrounded create a dark atmosphere with many levels of dynamics. Crossing, the song that opens the record, shows the band’s intentions for a rather restrained record without any self-indulgence. Keyboards and samples weave a very nice base for most pieces. The rhythm section builds on the atmosphere of the keys, while Stavros Marconis’ vocals are very nice and create a dark atmosphere. There are a few points on the record that attract attention like the heavy Mute, and the The Stranger – Pt.3 Verdict, but some tracks seem to last a bit longer than they should (The Stranger – Pt.1 Funeral, In Time with Gravity) which costs the coherence of the album.

7.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Kαλτσάς
17 / 11 / 2017

Οι Playgrounded επανέρχονται πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Athens, και τα πράγματα έχουν εμφανώς αλλάξει. Το In Time with Gravity τους βρίσκει με νέο ντράμερ και κυριότερα με νέα βάση επιχειρήσεων το Ρότερνταμ, μία μετάβαση η οποία πιθανότατα επηρέασε την κατεύθυνση του καινούριου άλμπουμ. Ας πούμε λοιπόν ότι θες να αλλάξεις ζωή δραστικά με στόχο μία φρέσκια προοπτική, επειδή θες να δραπετεύσεις ή απλά για την περιπέτεια. Τι κάνεις; Το σίγουρο είναι ότι πακετάρεις ελαφρά και ξεφορτώνεσαι ο,τιδήποτε το αχρείαστο και περιττό…

Η σημασία μίας ριζικής αλλαγής

Το In Time with Gravity κατά κάποιον τρόπο και σχεδόν μεταφυσικά, συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το Athens. Η μπάντα άφησε τη μπερδεμένη Αθήνα εν μέσω μίας καθολικής κρίσης για το αισθητά πιο δομημένο, αυστηρό, επιχειρηματικό και βιομηχανικό αλλά συνάμα ζωηρό Ρότερνταμ. Πρόκειται για μία θαρραλέα κίνηση η οποία δείχνει ακόμη και ότι τα παιδιά λειτουργούν σαν μονάδα. Αντίστοιχα, το νέο άλμπουμ φτιάχτηκε για να αντικατοπτρίσει αυτή την αλλαγή αφήνοντας πίσω όλα αυτά που ήταν περιττά από παρακαταθήκης του προηγούμενου και δεν αντικατοπτρίζουν την νέα πραγματικότητα.

Έμφαση δίνεται πλέον στην ατμόσφαιρα και οι Playgrounded είναι άριστοι σε αυτό. Οι λούπες και τα samples αποκτούν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο από πριν (θα μ’άρεσε περισσότερος ηχητικός πλουραλισμός εδώ καθώς και μία πιο ασυμβίβαστη διάθεση) και για να γίνει αντιληπτός, τα riffs και οι αρμονικοί ρυθμοί έχουν απλουστευτεί ιδιαίτερα. Το αποτέλεσμα είναι μινιμαλιστικό, σχεδόν στατικό και εκτελείται με μαθηματική ακρίβεια από ένα καλοκουρδισμένο σύνολο. Υπήρξαν στιγμές που αφέθηκα να αιωρούμαι ακούγοντας το άλμπουμ, αφού τείνει να έχει μία ambient ποιότητα η οποία όμως φαίνεται να λειτουργεί καλύτερα στο παρασκήνιο.

Παρόλα αυτά θα περίμενα μεγαλύτερη επιμονή στις μελωδικές γραμμές, αφού η κύρια παγίδα στη μινιμαλιστική μουσική είναι ότι κάπως θα πρέπει να κεντρίσεις το ενδιαφέρον του κοινού: είναι δύσκολο να δημιουργήσεις κάτι συναρπαστικό όταν η βάση σου εξελίσσεται νωχελικά, και φυσικά επηρεάζει την ίδια τη σύνθεση. Με εξαίρεση το Rotterdam (μου έχει κολλήσει) και μερικές στιγμές ακόμη, βρίσκω τις φωνητικές γραμμές τυποποιημένες, χωρίς διάθεση να εξερευνήσουν το απρόσμενο και μερικές φορές θα μπορούσαν να λάμπουν δια της απουσίας τους. Αυτό που υπονοώ βέβαια είναι ότι ένα τόσο ταλαντούχο σύνολο θα μπορούσε να ρισκάρει περισσότερο χωρίς να θυσιάσει το παραμικρό από τη φιλοσοφία του.

Είναι φανερό ότι η μπάντα έχει προσπαθήσει πολύ και οι αλλαγές στις οποίες υποβλήθηκε απέδωσαν καρπούς. Νομίζω πως ο νέος ντράμερ ταιριάζει καλύτερα εδώ, οι λούπες επιδεικνύουν μια πλευρά πάνω στην οποία η μπάντα χτίζει και δεν τολμώ καν να φανταστώ πώς ακούγονται live – σίγουρα φανταστικά. Στυλιστικά έχουν κάπως απομακρυνθεί από την Karnivool / Tool / PoS αισθητική τους για να εισάγουν μία πιο Kevin Moore-σε-φάση-shoegaze άποψη, ενώ μ’ άρεσε και ο (ίσως κοντά σε Blut aus Nord – τα 777 ε;) κιθαριστικός ήχος. Ελπίζω να προωθήσουν το άλμπουμ με άπειρες συναυλίες, να συνεχίσουν να δουλεύουν σκληρά ώστε να διαμορφώσουν ξεκάθαρα το δικό τους ύφος και το επόμενο άλμπουμ να μην πάρει τέσσερα χρόνια.

7 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου

2^η γνώμη

Οι Playgrounded αποφάσισαν μετά την κυκλοφορία του Athens να μεταφερθούν στο Rotterdam. Μια στάση στην Νορβηγία και στο στούντιο με τον Christer Andre Cederberg είχε σαν αποτέλεσμα το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο In Time with Gravity. Ο ήχος στο δεύτερο άλμπουμ συνεχίζει να συνδυάζει ήχους κλασσικων progressive rock συγκροτημάτων όπως οι Riverside και οι Porcupine Tree με αρκετά στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής. Στην περίπου μια ώρα μουσικής οι Playgrounded δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα με πολλά επίπεδα που και δυναμικές. Το Crossing που ανοίγει τον δίσκο δείχνει τις προθέσεις της μπάντας για ένα προσεγμένο δίσκο χωρίς πολλές παικτικές φλυαρίες. Τα keyboards και τα samples υφαίνουν μια πολύ ωραία βάση για τα περισσότερα κομμάτια. Το rhythm section χτίζει πάνω στην ατμόσφαιρα των πλήκτρων ενώ τα φωνητικά του Σταύρου Μαρκόνη συμμετέχουν πολύ ωραία στην δημιουργία της σκοτεινής ατμόσφαιρας. Υπάρχουν αρκετά σημεία στο δίσκο τα οποία τραβάνε την προσοχή όπως το βαρύ Mute, και το φλοϋδικό The Stranger – Pt.3 Verdict παρόλα αυτά, κάποια κομμάτια φαίνεται να τραβάνε λίγο παραπάνω σε διάρκεια (The Stranger – Pt.1 Funeral, In Time with Gravity) πράγμα που κοστίζει στην συνοχή του δίσκου.

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας