Pixie Ninja – Ultrasound

Intro: Panagiotis Stathopoulos
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas
24 / 12 / 2017

From the earliest hearings of Pixie Ninja’s full-length debut, you realize that it is not about another artistic vision that simply confirms the sufficiently digested references and influences of its inspirations. On the contrary, the band from Rognan, Norway, seems to have settled in a style that redevelops the sound stimuli of its members, resulting in a particularly effective set of compositions.

[bandcamp width=650 height=120 album=1035302617 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Exciting sonic dystopia

In Ultrasound, Pixie Ninja gather and eventually spread a series of ideas in a fascinating way through a truly modern rather than anachronistic way. Ideas, all of which assemble a dystopian, almost sketchy soundtrack, which is not found in any sound frame e.g. a horror film, but arrives so as to stand as a musical background to what’s happening in our reality, in our lives. In order to accomplish their “ominous” endeavor, with progressive rock (in the the broad sense) logic, Pixie Ninja employ guitars, bass, mellotron, organ, electronic overdubs, drums, metallofon, flute, and etc.

It is such a stylistic wealth of their debut record, with which you are directly and intensely fascinated. Thus, you are fascinated by the sensual electronica of the opening Auditory Hallucinations, which begins with impressed ’70s memories and an electronic view of ambient music as was defined by Jean Michelle Jarre’s first two LPs, the synth adventures of Vangelis, the German kosmische musik, with a more rhythmic and sharp melodic and dreamlike character, that could be found in the best moments of Boards Of Canada. Their rautrock influences are ideally bended with doses of RIO and Zeuhl in the Elusive Wind Wave with the touching presence of the flute.

Progressive rock – with krautrock being part of its overall context – from the 1960s to today is the place to meet what Pixie Ninja has in mind. The band is structured on its freedom and its extensions: based on aesthetics and imagination, and on strict musicological criteria. You hear it in the highlight of Ultrasound, the futuristic Polysomnographic, where Goblin and Future Sound Of London coexist. It’s obvious when listening to the awkward circularity of Personal Improvement Cult, which represents them moving out the greyish urban landscape of the big cities and with guitar and keyboards taking a walk in nature and then to a dark industrial vortex a lá Heldon. If the interlude Une Promenade was missing, which interrupts the flow of the album, we would be talking about a flawless masterpiece…

The main trio by Jostein Haugen, Marius Leirånes (guitar / bass / keyboards) and Johan Hals Jørgensen (organ), assisted by Mattias Olsson (drums, keys, production), and Ketil Vestrum Einarsen (flute) created a remarkably dark sound that is worth mentioning not only among the most important albums of 2017 but also the of the whole decade.

8.5 / 10

Panagiotis Stathopoulos

2^nd opinion

2017 has seen Apollon Records release a flotilla of very good albums, all by norwegian bands but of diverse musical backgrounds. I particularly paid attention to and liked the new Suburban Savages, Weserbergland and Arabs in Aspic releases and I’m happy to include Pixie Ninja to this tentative list. Ultrasound is one of those albums that become more attractive with each consecutive listen. Mixing progressive rock, kraut (with a rather mid-70s Kraftwerk touch), some big rockers and lushy ambient, loosely symphonic parts, Pixie Ninja manage to balance their sensibilities and hone them into an interesting piece of work. There is apparently some retro desire but it is coupled with good compositional skills while the overall sound is fantastic. The fact that it is absolutely instrumental is not dissuading at all but it dramatically adds to the album’s atmosphere, that of a perhaps unreleased late 80s RPG video game soundtrack. Even so, it manages to sound fresh, brisk and promising.

7.5 / 10

Vangelis Christodoulou

Εισαγωγή: Παναγιώτης Σταθόπουλος
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Καλτσάς
24 / 12 / 2017

Από τις πρώτες ακροάσεις του πλήρους διάρκειας ντεμπούτου των Pixie Ninja, αντιλαμβάνεσαι πως δεν πρόκειται για ένα ακόμη καλλιτεχνικό όραμα που επιβεβαιώνει απλώς τις επαρκώς χωνεμένες αναφορές και επιρροές των εμπνευστών του. Αντιθέτως, το μουσικό σχήμα από την κωμόπολη Rognan της Νορβηγίας, μοιάζει να έχει κατασταλάξει σε μια τεχνοτροπία που αναπλάθει απολαυστικά τα ηχητικά ερεθίσματα των μελών του, καταλήγοντας σε ιδιαιτέρως αποτελεσματικό σύνολο συνθέσεων.

[bandcamp width=650 height=120 album=1035302617 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Συναρπαστική δυστοπία ήχων

Στο Ultrasound, οι Pixie Ninja συγκεντρώνουν και εν τέλει απλώνουν με συναρπαστικό τρόπο και μέσα από αληθινά σύγχρονη κι όχι αναχρονιστική οδό, μια σειρά από ιδέες. Ιδέες, που όλες μαζί συναρμολογούν ένα δυστοπικό, σχεδόν σκιαχτικό σάουντρακ, που δεν απαντάται σε κάποια ηχητική πλαισίωση μιας λ.χ. ταινίας τρόμου, μα καταφθάνει ούτως ώστε να σταθεί ως μουσική υπόκρουση των όσων διαδραματίζονται στην πραγματικότητά μας, στις ζωές μας. Για να φέρουν σε πέρας το εν λόγω «δυσοίωνό» τους εγχείρημα, με σαφή προοδευτική ροκ (με την ευρεία έννοια) λογική, οι Pixie Ninja επιστρατεύουν κιθάρες, μπάσο, ποικίλα keyboards, mellotron, όργανο, ηλεκτρονικά overdubs, τύμπανα, μεταλλόφωνο, φλάουτο, κ.α..

Είναι τέτοιος ο υφολογικός πλούτος του παρθενικού τους δίσκου, που γοητεύεσαι άμεσα και έντονα ακόμη και κατά την επίγευσή του. Αφήνεσαι έτσι στην αισθαντική electronica του εναρκτήριου Auditory Hallucinations, που ξεκινάει με εντυπωμένες ’70s μνήμες και μια ηλεκτρονική άποψη ambient κοπής όπως καθορίστηκε από τα πρώτα δύο LP του Jean Michelle Jarre, τις synth περιπέτειες του Vangelis, την γερμανική kosmische musik, για να συνεχίσει κλείνοντας με μια πιο ρυθμική και αιχμηρή μελωδικότητα, επίσης ονειρική, που θα μπορούσε να βρεθεί στις κορωνίδες των Boards Of Canada. Είναι κι οι krautrock καταβολές τους που μπλέκονται εντυπωσιακά με κάτι από RIO και Zeuhl πτυχές, όπως στο Elusive Wind Wave με την παρουσία κι ενός απόκοσμου φλάουτου, που συγκινούν ξανά και ξανά.

Το progressive rock -με το krautrock να αποτελεί μέρος του γενικότερου πλαισίου του- από τα ’60s μέχρι και σήμερα αποτελεί τον τόπο συνάντησης των όσων έχουν κατά νου οι PN. Πάνω στην ελευθεριότητα και τις προεκτάσεις του δομείται το πλάνο του γκρουπ. Κυρίως από θέμα αισθητικής και φαντασίας κι όχι τόσο με αυστηρά μουσικολογικά κριτήρια. Το αφουγκράζεσαι στην κορυφαία στιγμή του Ultrasound, το φουτουριστικά ανατριχιαστικό Polysomnographic, όπου στο κάδρο συνυπάρχουν οι Goblin με τους Future Sound Of London. Είναι δίπλα σου, κατά την ακρόαση της αβυσσαλέας κυκλικότητας του Personal Improvement Cult, το οποίο τους αναπαριστά να ξεμακραίνουν αρχικά από το γκριζωπό αστικό τοπίο των μεγαλουπόλεων και κινούνται με κιθάρα και πλήκτρα προς μια σκανδιναβική “βόλτα” στη φύση, για να μεταφερθoύν σε μια σκοτεινή industrial δίνη a’ la Heldon. Αν έλειπε, δε, και το ιντερλούδιο Une Promenade, που διακόπει τη ροή του άλμπουμ, θα μιλούσαμε για αψεγάδιαστο έπος…

Η βασική τριάδα των Jostein Haugen (κιθάρα/μπάσο/πλήκτρα), Marius Leirånes (κιθάρα / μπάσο / πλήκτρα / μεταλλόφωνο) και Johan Hals Jørgensen (όργανο), με την συμπόρευση των Mattias Olsson (τύμπανα, πλήκτρα, παραγωγή) και Ketil Vestrum Einarsen (φλάουτο), δημιούργησαν ένα υπέροχα σκοτεινό ηχητικό έργο που αξίζει να μνημονεύουμε όχι μόνο με αφορμή τα σημαντικότερα του 2017, αλλά κι ολόκληρης της τρέχουσας δεκαετίας.

8.5 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος

2^η γνώμη

Το 2017 έχει βρει την Apollon Records να εκδίδει μια σειρά από πολύ καλούς δίσκους, όλους από νορβηγικές μπάντες μεν, από διαφορετικά μουσικά περιβάλλοντα δε. Συγκεκριμένα μου κέντρισαν την προσοχή και μου άρεσαν οι Suburban Savages, οι Weserbergland και οι Arabs in Aspic και είμαι χαρούμενος που θα περιλάβω και τους Pixie Ninja σε αυτήν την υπό εξέλιξη λίστα. Το Ultrasound είναι από εκείνα τα άλμπουμ που γίνονται ελκυστικότερα με την κάθε ακρόαση. Αναμιγνύοντας προοδευτικό ροκ, kraut (από μία mid-70s Kraftwerk σκοπιά), κάποιες ροκιές και πλούσια ambient, σχεδόν συμφωνικά μέρη, οι Pixie Ninja καταφέρνουν να ισορροπήσουν τις ευαισθησίες τους και να τις μετσχηματίσουν σε μία ενδιαφέρουσα δουλειά. Είναι ευδιάκριτες οι ρετρό διαθέσεις αλλά συμπληρώνονται από ικανοποιητική συνθετική ικανότητα ενώ το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Το γεγονός ότι είναι ένα απολύτως ορχηστρικό άλμπουμ, δεν αποθαρρύνει καθόλου αλλά προσδίδει σημαντικά στην ατμόσφαιρα του δίσκου, μιας ατμόσφαιρας που θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο ακυκλοφόρητο soundtrack RPG βιντεοπαιχνιδιού των late 80s. Ακόμη κι έτσι, καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο, ζωντανό και υποσχόμενο.

7.5 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου