[Season of Mist, 2020]
Intro: Petros Papadogiannis
The Spaniards Obsidian Kingdom released their self-funded debut Mantis in 2012, a mix of prog and post-rock / metal, five years after they were formed. Next year’s Torn & Burnt contained industrial / electronic remixes of tracks from their first album and in 2016 they signed with Season of Mist, with the very good A Year with No summer where they returned to a heavier approach to the sound of their debut album.
This year’s Meat Machine finds the Catalan band ready to achieve international recognition, and without a doubt this is the most ambitious step in their career to date.
[bandcamp width=100% height=120 album=1226372772 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Different prog metal (and not just that)
I can only imagine the big surprise it will bring to the listeners who knew Obsidian Kingdom before Meat Machine, with the first screams and the solid metal guitar riffing. Apart from the raw energy it generously gives us however, The Edge alternates the sounds and the mood with the presence of female vocals.
The Pump and Meat Star that have been selected as the album’s singles and videos, a proof of how much their record company believes in them, are two heavy tracks that stand somewhere between Neurosis and Mastodon, the whole groove of the album is impossible not to remind the latter.
In Mr Pan the nu metal elements are quite reminiscent of the respective bands from the early 00’s. The amazing Naked Politics is a melodic composition that has something of that emotional uplift exuded by some of the classic compositions of Deftones and A Perfect Circle. No doubt, this is the most alternative moment of the album.
But things are quite complex. It is not only the fantastic vocal performances that overflow with passion and expressiveness and are the best thing in Meat Machine. All the musicians shine through the production that allows the songs to highlight the technical skills of the band members. From the melodic guitar solos to the solid rhythm section and the keys / synths that have a leading role. The mastering has been carried out by Magnus Lindberg, who is also a member of the Swedish Cult of Luna, also a band of Season of Mist.
To be honest, the Mediterranean origin of the band made me wonder if the English pronunciation would be good enough, but truth is the performance is perfect.
Flesh World stands out, due to the great ethereal and alternative female vocals, with the eerie music referring to Chelsea Wolfe’s sludgiest elements.
Spanker and Vogue are two compositions that flirt with the electronic element, exude something from a more technical version of Nine Inch Nails, and both are remarkable.
The Voivod style in the riffing of Womb of Fire is combined with electronic elements to bring calm before A Foe, a song with only female vocals which closes a truly great album.
If all the progressive mood and the energy of Obsidian Kingdom, their ability to create compact and memorable songs without sacrificing musicality and technique are incarnated on stage, then they are doomed to leave the underground scene and be heard by a really large audience. Maybe it’s just a matter of time.
8 / 10
Petros Papadogiannis
2nd opinion
The Spaniards Obsdian Kingdom manage to combine a number of different influences in their own way in their fourth album. In Meat Machine we hear elements of Mastodon, Neurosis, and even Nine Inch Nails. This is metal music that meets industrial and alternative rock. There are also Deftones influences on the vocals, especially when they are not extreme, but we must also note the existence of a female voice which adds another component that complicates any attempt for genre categorization. Meat Machine is a mosaic where the talent of its creators provides coherence. It can jump from heavy edges to more melodic moments, it has some complex parts and embraces a more digestible sound elsewhere. It has a unique breath that guides the band to a fairly original set of songs. On this record I can find a connection with some special bands of the past (especially ‘90s bands) that changed the way we listen to modern metal. Meat Machine may not be that great, but it brings boldness in a genre that is now familiar with “weirdness”.
7 / 10
Christos Minos
[Season of Mist, 2020]
Εισαγωγή: Πέτρος Παπαδογιάννης
Οι Ισπανοί Obsidian Kingdom πέντε χρόνια έπειτα από τη σύστασή τους κυκλοφόρησαν το 2012 το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους Mantis, ένα μείγμα prog και post-rock / metal. To Torn & Burnt της επόμενης χρονιάς περιείχε industrial / ηλεκτρονικά remixes κομματιών του πρώτου τους άλμπουμ και το 2016 τους βρήκε στην αγκαλιά της Season οf Mist, με το αξιοπρεπέστατο A Year with No summer όπου επανήλθαν σε μία πιο βαριά προσέγγιση του ήχου του πρώτου άλμπουμ τους.
Το φετινό Meat Machine βρίσκει το καταλανικό σχήμα έτοιμο να γνωρίσει τη διεθνή αναγνώριση και χωρίς αμφιβολία πρόκειται για το πιο φιλόδοξο βήμα στη μέχρι σήμερα πορεία τους.
[bandcamp width=100% height=120 album=1226372772 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Διαφορετικό prog metal (και όχι μόνο)
Μπορώ να φανταστώ μόνο τη μεγάλη έκπληξη που θα προκαλέσει στους ακροατές που είχαν έρθει σε επαφή με τους Obsidian Kingdom πριν το Meat Machine, με το που σκάσουν οι πρώτες κραυγές από τον τραγουδιστή και τα συμπαγή metal riffs από τις κιθάρες. Το The Edge όμως πέρα από την ωμή ενέργεια που δίνει απλόχερα στον ακροατή, εναλλάσσει τους ήχους και τη διάθεση με την παρουσία γυναικείων φωνητικών.
Tα The Pump και Meat Star που έχουν επιλεχθεί ως single και video του album, δείγμα του πόσο τους πιστεύει η εταιρεία τους, είναι δύο heavy κομμάτια που στέκουν κάπου μεταξύ των Neurosis και των Mastodon, το όλο groove του album είναι αδύνατο να μη θυμίσει τους τελευταίους.
Στο Mr Pan τα ψήγματα επιρροών από το nu metal θα θυμίσει αρκετά τα αντίστοιχα συγκροτήματα από τις αρχές των 00’s. Το εκπληκτικό Naked Politics είναι μία μελωδική σύνθεση που έχει κάτι από εκείνη τη συναισθηματική ανάταση που αποπνέουν κάποιες από τις κλασικές συνθέσεις των Deftones και των A Perfect Circle. Η πιο alternative στιγμή του δίσκου.
Τα πράγματα όμως είναι αρκετά περίτεχνα. Δεν είναι μόνο οι καθηλωτικές φωνητικές ερμηνείες του τραγουδιστή που ξεχειλίζουν από πάθος και εκφραστικότητα και αποτελούν το αποκορύφωμα του Meat Machine, αλλά όλοι οι μουσικοί λάμπουν μέσα από την παραγωγή που επιτρέπει τα τραγούδια των Obsidian Kingdom να αναδείξουν τις τεχνικές δυνατότητες των μελών. Από τα μελωδικά solos της κιθάρας μέχρι το στιβαρό rhythm section και τα πλήκτρα / synths που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το mastering έχει επιμεληθεί ο Magnus Lindberg, ο οποίος είναι και μέλος των Σουηδών Cult of Luna, που συμπεριλαμβάνονται στα ομογάλακτα με τους Ισπανούς συγκροτήματα.
Για να πω την αλήθεια, η Μεσογειακή καταγωγή του συγκροτήματος με έβαλε σε σκέψη κατά πόσο η προφορά των αγγλικών στίχων θα αποδιδόταν ικανοποιητικά, αλλά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται καθώς η απόδοση είναι άρτια.
Τo Flesh World ξεχωρίζει, γιατί τα γυναικεία φωνητικά αναλαμβάνουν τα ηνία, κάπου μεταξύ αιθέριων και alternative, με την απόκοσμη μουσική να παραπέμπει στα πιο sludge στοιχεία μίας Chelsea Wolfe.
Τα Spanker και Vogue είναι δύο συνθέσεις που αποπνέουν κάτι από μία τεχνική εκδοχή των Nine Inch Nails, φλερτάρουν έντονα με το ηλεκτρονικό στοιχείο και αμφότερες είναι αξιόλογες.
To Voivod στυλ στο riffing του Womb of Fire θα συνδυαστεί με ηλεκτρονικά στοιχεία για να φέρει την ηρεμία στο τελευταίο A Foe, με μόνο γυναικεία φωνητικά για να επιστεγάσει ένα πραγματικά εξαιρετικό άλμπουμ.
Η όλη προοδευτική διάθεση και ενέργεια των Obsidian Kingdom, η ικανότητά τους να δημιουργούν συμπαγή και ευκολομνημόνευτα τραγούδια χωρίς να θυσιάζεται η μουσικότητα και η τεχνική, σε περίπτωση που ενσαρκωθεί και στη σκηνή, τότε είναι καταδικασμένοι να εγκαταλείψουν το underground και να ακουστούν σε πραγματικά μεγάλο ακροατήριο. Ίσως και να είναι απλώς θέμα χρόνου.
8 / 10
Πέτρος Παπαδογιάννης
2η γνώμη
Οι Ισπανοί Obsdian Kingdom με το τέταρτο δίσκο τους καταφέρνουν να ενώσουν ένα πλήθος διαφορετικών επιρροών με ένα δικό τους τρόπο. Στο Meat Machine ακούμε από Mastodon και Neurosis μέχρι και Nine Inch Nails. Metal μουσική που συναντά το industrial και το εναλλακτικό ροκ. Ακούμε επιρροές από Deftones στα φωνητικά όταν αυτά δεν είναι ακραία αλλά πρέπει να σημειώσουμε και την ύπαρξη γυναικείας φωνής η οποία προσθέτει ένα ακόμα συστατικό που ραγίζει κάθε προσπάθεια για εύκολη κατηγοριοποίηση του δίσκου. Το Meat Machine είναι ένα μωσαϊκό όπου το ταλέντο των δημιουργών του του παρέχει συνεκτικότητα. Μπορεί να μεταπηδά από τις σκληρές αιχμές σε πιο μελωδικές στιγμές,να ακούγεται σε σημεία δύσκολα προσπελάσιμο και αλλού να αγκαλιάζει ένα πιο εύπεπτο ήχο. Έχει μια μοναδική πνοή που καθοδηγεί την μπάντα σε ένα αρκετά πρωτότυπο σύνολο τραγουδιών. Στο δίσκο μπορώ να βρω ένα δεσμό με κάποιες ιδιαίτερες μπάντες του παρελθόντος(ειδικά του ‘90) που άλλαξαν το τρόπο που ακούμε το σύγχρονο metal. Μπορεί το Meat Machine να μην είναι τόσο σπουδαίο, κουβαλά όμως μια τόλμη σε μια αρένα που είναι πλέον εξοικειωμένη με το «περίεργο».
7 / 10
Χρήστος Μήνος
