[Sumerian Records, 2021]
Intro: Giannis Voulgaris
Let’s take things from the beginning. Colors was a major album in the career of Between the Buried and Me, the first to have a progressive aesthetic and also Colors II comes right after the inconceivable Automata I and II. Therefore, when I heard that they were going to make the second part of Colors, I was afraid a bit because many bands when they “dig” into their discography most of the time the result is not up to par with the first part. The same is done in movies (rarely the sequel is equal), in series, etc. But Between the Buried and Me on the one hand is not a random band and on the other hand at the moment they are at their best, so maybe they will manage to do what few have achieved. Does Colors II fill its shoes or is it lagging behind overall? Let’s see.
The Tales from Topographic Oceans of ΒΤΒΑM
Between the Buried and Me have been proven to be under a good moon for quite some time, specifically from Coma Ecliptic to this day their albums are inspired and fresh, giving a new direction to the band, completely leaving their deathcore past behind. Their music is now enriched with many progressive elements but also with different kinds of music, such as jazz, space rock, street music etc., while the use of clean vocals helps in the immediacy of the songs. For example, the song Fix the Error is a typical case of this. The climax of all this was Automata I and II and now with Colors II the band is trying to continue from where it left off three years ago.
The new album has the basic musical characteristics of the band, namely (very) thoroughly worked songs in which each time a different instrument is a protagonist, riffs and melodies that excite, they have the top rhythm section in the extreme space in my opinion and a nice mix of clean – extreme vocals. They also tread on the waters of Colors I, where all the songs are just parts of a wider composition, while also intensifying the aggressive element. In all this music if you put a strong production you automatically get the new release of Between the Buried and Me.
But wait a minute! The truth is that all of the above is true, but unfortunately the band has set the bar so high that these things alone are not enough. In Colors I the band changed its musical perspective and its concept was the transition to a new situation after an important event (for them at the time it was the departure from their then record label). In Colors II this is half true, because on one hand we have a similar concept (the introspection after the pandemic – who we are as a band and where do we go), but musically they do not reinvent themselves. Here we are dealing with an extravagant version of themselves, since in the 80 minutes of the album there is mayhem. Ideas upon ideas, one riff succeeding the other, solos from each musician and also solos from guest musicians (Portnoy etc.), alternative structures to songs under the umbrella of extreme metal sound. The whole work is reminiscent of contemporary Dream Theater and I don’t mean this as a compliment.
There are tracks that make you pick up you jaw from the floor, e.g. Never Seen / Future Shock, which while it’s basically death metal it suddenly has a point reminiscent of Genesis or a melodic refrain that becomes an earworm or the prog rock passage in odd meters at the end which is my favorite part throughout the album,or in Prehistory which in its three minutes is a whole musical journey. There are also the most direct ones like The Double Helix of Extinction and The Future is Behind Us that reminded me of Haken if they were playing death metal. There are some others that personally did not hit the spot, such as Turbulent which has a very intense 80s synth sound or the short Monochrome and Stare into the Abyss that reminded of leftovers of previous albums. While Human is Hell is a prog metal epic that everyone should listen to because in its 15 minutes it combines melody, immediacy and substance, something that also happens in Bad Habits (the best song here for me) too, ranking them among the best of their careers. But all this leaves you lost in the end, struggling to remember what you first heard, where you went extreme,which song you want to hear again etc.
Without being too long winded, Colors II is a good album in general, one of those who want a lot of inspiration, musical knowledge of composition and executive ability to be recorded, but it was released by Between the Buried and Me who are probably the only ones now who have a new musical proposal for prog and unfortunately you expect something more. Maybe if it was shorter in duration or more well thought of ideas I would enjoy him more, but 80 minutes is a lot.
7.5 / 10
Giannis Voulgaris
2nd opinion
Although I never listened to Between the Buried And Me as much as I would have liked I was very surprised with Automata I and II and my interest was rekindled. Their greatest asset is the perpetual experimentation and in Colors II it is present again. In the hearty 78 minutes, we hear precipitating riffs, frantic alternations and of course unpredictable labyrinthine compositions. Of course, having the pioneering for its time Colors I as a guide, the present work satisfies those who want to hear unconventional progressive extreme metal that flirts intensely with jazz and not more. The production highlights every hidden aspect of the North Carolinians who succeed in writing memorable songs, although relatively long (e.g. Revolution In Limbo, Never Seen / Future Shock), while their technical samples are at a very high level. In addition, dual vocals are of high quality in every aspect, a characteristic that is rare. Especially in the most melodic places, this attribute is one of the greatest assets of Between the Buried And Me without of course anyone lagging behind, it’s been a long time since I’ve heard such a wide variety of guitar ideas and melodies that still dance in my intellect. In conclusion, Colors II talks to all fans of progressive music and despite its partial extremity, it is a very mature musical credential that, although it does not shake the furious waters like its homonymous spiritual father 14 years ago (Colors I), it certainly does not leave them stagnant and this is already a commendable feat.
8 / 10
Meletis Doulgeroglou
[Sumerian Records, 2021]
Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
Nα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Colors ήταν ένας σημαντικότατος δίσκος στην καριέρα των Between the Buried and Me, ο πρώτος που είχε μια progressive αισθητική και επίσης το Colors II έρχεται αμέσως μετά τα ασύλληπτα Automata I και II. Επομένως, όταν άκουσα ότι θα βγάλουν το δεύτερο μέρος του Colors, μαζεύτηκα κάπως διότι πολλά συγκροτήματα όταν «σκαλίζουν» τη δισκογραφία τους τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα είναι άνισο με το πρώτο μέρος. Το ίδιο γίνεται και σε ταινίες (σπάνια το sequel είναι ισάξιο), σε σειρές κ.τ.λ. Αλλά οι Between the Buried and Me αφενός δεν είναι ένα τυχαίο συγκρότημα και αφετέρου αυτή τη στιγμή είναι στα καλύτερά τους, άρα ίσως και να καταφέρουν να κάνουν αυτό που ελάχιστοι έχουν πετύχει. Γεμίζει το Colors II τα παπούτσια του ή υστερεί συνολικά; Για να δούμε.
Το Tales from Topographic Oceans των ΒΤΒΑM
Οι Between the Buried and Me είναι αποδεδειγμένα σε καλό φεγγάρι εδώ και αρκετό καιρό, συγκεκριμένα από το Coma Ecliptic μέχρι σήμερα οι δίσκοι τους είναι εμπνευσμένοι και φρέσκοι δίνοντας μια νέα κατεύθυνση στη μπάντα, αφήνοντας εντελώς το deathcore παρελθόν τους. Τη μουσική τους πλέον την εμπλουτίσουν με πολλά progressive στοιχεία αλλά και με διαφορετικά ήδη μουσικής, όπως jazz, space rock, μουσική του δρόμου κ.α., ενώ η χρήση καθαρών φωνητικών βοηθά και στην αμεσότητα των τραγουδιών. Για παράδειγμα το τραγούδι Fix the Error είναι χαρακτηριστική περίπτωση αυτού. Η κορύφωση όλων αυτών ήταν τα Automata I και II και τώρα με το Colors II η μπάντα προσπαθεί να συνεχίσει από εκεί που το άφησε πριν από τρία χρόνια.
Ο νέος δίσκος έχει τα βασικά μουσικά χαρακτηριστικά της μπάντας, δηλαδή πολύ – μα πάρα πολύ – δουλεμένα τραγούδια στα οποία κάθε φορά και διαφορετικό όργανο είναι πρωταγωνιστής, riffs και μελωδίες που ενθουσιάζουν, το κορυφαίο rhythm section στον ακραίο χώρο κατά την άποψή μου και μια ωραία μίξη καθαρών – ακραίων φωνητικών. Πατάει και στη βάρκα του Colors I, όπου όλα τα τραγούδια είναι απλώς τμήματα μιας σύνθεσης, ενώ επίσης εντείνουν και το aggressive στοιχείο. Σε όλη αυτή τη μουσική αν της βάλεις και μια δυνατή παραγωγή παίρνεις αυτομάτως την νέα κυκλοφορία των Between the Buried and Me.
Μισό λεπτό! Η αλήθεια είναι πως τα παραπάνω ισχύουν, αλλά δυστυχώς η μπάντα έχει θέσει τόσο ψηλά τον πήχη που αυτά από μόνα τους δε φτάνουν. Στο Colors I η μπάντα άλλαξε τη μουσική σκοπιά της και το concept του ήταν η μετάβαση σε μια νέα κατάσταση μετά από ένα σημαντικό γεγονός (για αυτούς τότε ήταν η αποχώρηση από την τότε δισκογραφική τους). Στο Colors II αυτό ισχύει κατά το ήμισυ, γιατί αφενός έχουμε ένα παρόμοιο concept (την ενδοσκόπηση μετά την πανδημία – ποιοι είμαστε ως μπάντα και που πάμε), αλλά μουσικά δεν επανεφεύρουν τον εαυτό τους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια extravagant έκδοση του εαυτού τους, αφού στα 80 λεπτά του δίσκου γίνεται ο κακός χαμός. Ιδέες επί ιδεών, το ένα riff να διαδέχεται το άλλο, solos από κάθε μουσικό και επίσης solos από guest μουσικούς (Portnoy κ.α.), εναλλακτικές δομές στα τραγούδια κάτω από την ομπρέλα του extreme metal ήχου. Το όλο πόνημα θυμίζει σύγχρονους Dream Theater και αυτό δεν το λέω ως κομπλιμέντο.
Υπάρχουν κομμάτια που σε κάνουν να μαζεύεις το σαγόνι από το πάτωμα, π.χ. το Never Seen / Future Shock, που ενώ είναι death metal κατά βάση και ξαφνικά έχει ένα σημείο που θυμίζει Genesis ή ένα μελωδικό refrain που κολλάς ή το prog rock πέρασμα σε odd meters στο τέλος που είναι το αγαπημένο μου σημείο σε όλο το δίσκο και σκαλώνεις άσχημα ή το Prehistory που στα τρία του λεπτά είναι ένα ολόκληρο μουσικό ταξίδι. Υπάρχουν και τα πιο άμεσα όπως τα The Double Helix of Extinction και The Future is Behind Us που εμένα μου θύμισαν Haken αν έπαιζαν death metal. Υπάρχουν κάποια άλλα, που προσωπικά δεν με κράτησαν όπως για παράδειγμα το Turbulent που έχει πολύ έντονο 80s synth ήχο ή τα ολιγόλεπτα Monochrome και Stare into the Abyss που θύμισαν leftovers προηγούμενων δίσκων. Ενώ το Human is Hell είναι ένα prog metal έπος που πρέπει όλοι να ακούσουν γιατί στα 15 λεπτά του συνδυάζει μελωδία, αμεσότητα και ουσία, κάτι που κάνει και το Bad Habits (κορυφαίο για μένα), κατατάσσοντάς τα στα καλύτερα της καριέρας τους. Αλλά όλα αυτά σε αφήνουν χαμένο στο τέλος, παλεύοντας να θυμηθείς τι πρωτοάκουσες, σε πιο σημείο πορώθηκες, πιο κομμάτι θες να ξανακούσεις, κ.ο.κ.
Για να μη μακρηγορώ, το Colors II είναι ένας καλός δίσκος γενικώς, από αυτούς που θέλουν πολύ έμπνευση, μουσικές γνώσεις σύνθεσης και εκτελεστική ικανότητα για να ηχογραφηθούν, όμως τον κυκλοφόρησαν οι Between the Buried and Me που είναι ίσως οι μόνοι πλέον που έχουν μια νέα μουσική πρόταση για το prog και δυστυχώς περιμένεις κάτι περισσότερο. Ίσως αν ήταν μικρότερος σε διάρκεια ή πιο μαζεμένες οι ιδέες να τον απολάμβανα περισσότερο, αλλά τα 80 λεπτά είναι πολλά.
7.5 / 10
Γιάννης Βούλγαρης
2η γνώμη
Παρότι ποτέ δεν ασχολήθηκα όσο θα ήθελα με τους Between the Buried And Me, εξεπλάγην πολύ θετικά με τα Automata I και II και το ενδιαφέρον μου αναζωπυρώθηκε. Το μεγαλύτερο προσόν τους είναι ο αέναος πειραματισμός και στο Colors II δίνει ξανά το παρών. Μέσα στα χορταστικά 78 λεπτά, ακούμε κατακρημνιστικά riffs, ξέφρενες εναλλαγές και φυσικά απρόβλεπτες δαιδαλώδεις συνθέσεις. Βεβαίως, έχοντας ως οδηγό το πρωτοποριακό για την εποχή του Colors I, το παρόν πόνημα ικανοποιεί όσους θέλουν να ακούσουν αντισυμβατικό προοδευτικό ακραίο metal που φλερτάρει έντονα με τη jazz και όχι μόνο. Η παραγωγή αναδεικνύει κάθε κρυμμένη πτυχή των βορειοκαρολινέζων οι οποίοι επιτυγχάνουν στη συγγραφή αξιομνημόνευτων τραγουδιών αν και σχετικά μακροσκελών (π.χ. Revolution In Limbo, Never Seen / Future Shock), ενώ τα τεχνικά του δείγματα βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Επιπροσθέτως, τα διττά φωνητικά είναι ποιοτικά σε κάθε έκφανση τους, ένα χαρακτηριστικό που σπανίζει. Ειδικά στα πιο μελωδικά σημεία, το προσόν αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα των Between the Buried And Me χωρίς βέβαια να υστερεί ουδείς, εν αντιθέσει, είχα καιρό να ακούσω τόσο μεγάλη ποικιλία στις κιθαριστικές ιδέες και σε μελωδίες που χορεύουν ακόμα στη νόηση μου. Εν κατακλείδι, το Colors II απευθύνεται σε όλους τους οπαδούς της προοδευτικής μουσικής και παρά την μερική του ακρότητα, πρόκειται για ένα πολύ ώριμο μουσικό διαπιστευτήριο που αν και δεν ταρακουνάει μανιασμένα τα νερά όπως ο ομώνυμος πνευματικός πατέρας του προ 14 ετών (Colors I), σίγουρα δεν τα αφήνει στάσιμα και αυτό είναι ήδη ένα αξιέπαινο κατόρθωμα.
8 / 10
Meletis Doulgeroglou
