Asia Minor – Points of Libration

Intro: Paris Gravouniotis

One of the underground prog rock bands that was active during the difficult for the genre late 70s – early 80s and gained a very prominent status (especially a few years later due to the wonderful reissues of Musea) is undoubtedly the – established in Paris – Turkish band Asia Minor. Their excellent debut album (Crossing the Line – 1979) impressed with its melodic and melancholic sound that brought Camel to mind. This sound was further embellished with more oriental elements – that were already traceable on their debut – and even more impressive results in songwriting in their second album (Between Flesh And Divine – 1980) is a masterpiece and one of the top progressive rock records of the 80s. After their split-up and 40 long years later, almost no one expected their return this year.

[bandcamp width=100% height=120 album=3829132196 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

An unexpected return, below expectations

One of the most unexpected and pleasant news this year was the release of the third studio album of Asia Minor after the distant year 1980. Surely, even the most optimistic prog fan would not expect the greatness of Between Flesh and Divine to be repeated, not only because of its undeniable quality, but also because none of the band mambers has since participated in any other recording. Setrak Bakirel (vocals, guitars) and Eril Tekeli (guitars, flute) continue to lead the band without having their companion, drummer Lionel Beltrami, on their side. The line up also includes Evelyne Kandel on bass, Micha Rousseau on keyboards, and Julien Tekeyan on drums.

If one listened to the eight songs of Points of Libration without knowing the year of its release, he/she could well believe that it was released in 1982. The production sounds 100% 80s with all the positive but mostly negative that this implies. Truth is, it’s quite flat and “empty”, not being able to highlight the ideas of Asia Minor. The band’s influences remain the same, with Camel defining them to a large extent, secondarily Genesis, and also some French symphonic prog bands such as Ange and Pulsar. The album opener, Deadline of A Lifetime, has an aura which reminds us of their first two albums as well as Eloy (Planets / Metromania era). Unfortunately, the vocals that are more noticeable here than in the past, do not help at all and the very poor English pronunciation in some places becomes completely awkward. In the Mist and Crossing In Between invest in their more acoustic side with the flute and the guitar weaving very beautiful melodies.

In Oriental Game and The Twister one would expect the band’s talent to unfold and enjoy a plethora of melodies and more complex and adventurous patterns in these two long compositions. However, except for a few moments, they sound mediocre, failing to justify their long duration. On the other hand, Melancholia’s Kingdom is perhaps the album’s highlight, with its sweet melancholy reminding us a bit of the dreamy atmosphere of Lost In A Dream Yell. Radyo Hatirasi, the last track, is sung in Turkish and unfortunately it’s the only song that combines the oriental element of their homeland’s folk music with progressive rock.

In conclusion, Points of Libration is a rather mediocre album that could be much more impressive if the production and the vocals were better. Compositionally, I think that they did not manage to overcome the long absence of four decades, while they could incorporate some modern elements, showing that they are not familiar with the contemporary prog sound as listeners. Their return is definitely great news, and with an even better future release they will give an extra meaning to it.

5.5 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

A return after a “short” break of four decades, a revisit of the excellent second album and an attempt to integrate into the new framework of development of progressive rock. Therefore, Asia Minor is re-established by investing on the strong Camel, Pink Floyd foundations, but also on early King Crimson folk influences and seek the connection with Between flesh and Divine (1980).

The elements are there, i.e. melodies that go hand in hand with Moonmadness, oriental scales of traditional Turkish music, orchestrations that develop and combine the complex with the atmospheric, and the folk with the nostalgic. And if some of the compositions could have a place in both of Asia Minor’s previous records, the nostalgic mood and creative quality and intentions are not enough to gain the momentum that could makes it stand out from what’s simply “expected”. The “flat” production, on the other hand, does not help the compositions escape the lack of inspiration.

6.5 / 10

Panos Papazoglou

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης

Μία από τις μπάντες του underground prog rock χώρου που έδρασαν στα δύσκολα για το είδος late 70s – early 80s και έχουν αποκτήσει ένα πολύ δυνατό status (κυρίως μετέπειτα λόγω των φοβερών επανεκδόσεων της Musea) είναι αναμφίβολα οι Τούρκοι – αλλά εγκαθιδρυμένοι στο Παρίσι – Asia Minor. Το εξαιρετικό τους ντεμπούτο (Crossing the Line -1979) έκανε αίσθηση με το μελωδικότατο αλλά και μελαγχολικό τους ήχο που έφερνε απευθείας στο νου τους Camel. Διανθίζοντάς τον με περισσότερα ανατολίτικα στοιχεία που υπήρχαν ήδη στο ντεμπούτο τους αλλά και με ακόμα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα στον συνθετικό τομέα, ο δεύτερος δίσκος τους (Between Flesh And Divine – 1980) είναι ένα στολίδι και ένα από τους κορυφαίους progressive rock δίσκους των 80s. Μετά από τη διάλυσή τους και 40 ολόκληρα χρόνια αργότερα, σίγουρα τη φετινή δισκογραφική τους επιστροφή δεν την περίμενε σχεδόν κανείς.

[bandcamp width=100% height=120 album=3829132196 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μία απροσδόκητη επιστροφή, μη αντάξια των προσδοκιών

Ένα από τα πιο απροσδόκητα και συνάμα ευχάριστα φετινά νέα ήταν η είδηση της τρίτης studio κυκλοφορίας των Asia Minor μετά το μακρινό 1980. Σίγουρα ούτε ο πιο αισιόδοξος prog fan δεν θα περίμενε να πλησιάζει το μεγαλείο του Between Flesh and Divine, όχι μόνο λόγω της αδιαμφισβήτητης ποιότητάς του, αλλά και επειδή κανένα μέλος τους δεν συμμετείχε έκτοτε σε κάποια άλλη δουλειά ώστε να έχουμε κάποιο πιο πρόσφατο δείγμα. Στο line up, τα ηνία της μπάντας συνεχίζουν να τα κρατούν οι Setrak Bakirel (φωνητικά, κιθάρες) και Eril Tekeli (κιθάρες, φλάουτο) χωρίς όμως να έχουν πλέον στο πλευρό τους τον συνοδοιπόρο τους και drummer στα δύο πρώτα albums Lionel Beltrami. Το σχήμα συμπληρώνουν οι Evelyne Kandel στο μπάσο, Micha Rousseau στα πλήκτρα και Julien Tekeyan στα drums.

Αποτελούμενο από οκτώ συνθέσεις, το Points of Libration αν το άκουγε κανείς χωρίς να γνωρίζει το έτος κυκλοφορίας του θα μπορούσε κάλλιστα να πιστέψει ότι βγήκε το 1982. Η παραγωγή ηχεί εντελώς 80ς με ό,τι θετικό αλλά κυρίως αρνητικό συνεπάγεται, όντας αρκετά άδεια και μην μπορώντας να αναδείξει τις ιδέες των Asia Minor. Οι επιρροές τους παραμένουν σχεδόν οι ίδιες, με τους Camel να τους καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και δευτερευόντως οι Genesis αλλά και τα σχήματα του γαλλικού symphonic prog όπως οι Ange και οι Pulsar. Το εναρκτήριο Deadline of A Lifetime έχει έναν αέρα από τους δύο προηγούμενους δίσκους θυμίζοντας μέχρι και Eloy της Planets / Metromania περιόδου τους. Δυστυχώς τα φωνητικά που εδώ είναι αισθητά περισσότερα σε σχέση με το παρελθόν τους, δεν βοηθούν καθόλου όπως και η πολύ κακή προφορά της αγγλικής που σε σημεία γίνεται εντελώς άβολη. Η συνέχεια με τα πιο μικρά σε διάρκεια In The Mist και Crossing In Between επενδύει στην πιο ακουστική τους πλευρά με το φλάουτο και την κιθάρα να υφαίνουν πολύ όμορφες μελωδίες.

Στα Oriental Game και The Twister θα περίμενε κανείς να ξεδιπλωθεί το ταλέντο τους και ο ακροατής να ακούσει στις δύο αυτές μακροσκελείς συνθέσεις πληθώρα μελωδιών και ένα πιο περίπλοκο και περιπετειώδες πρόσωπο. Ωστόσο, πλην ελάχιστων στιγμών δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τη μετριότητα μην καταφέρνοντας να δικαιολογήσουν και τη μεγάλη τους διάρκεια. Από την άλλη, το Melancholia’s Kingdom είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου, με τη γλυκιά του μελαγχολία να θυμίζει λίγο το την ονειρώδη ατμόσφαιρα του Lost In A Dream Yell. Το Radyo Hatirasi που ρίχνει και την αυλαία, είναι τραγουδισμένο στα τούρκικα και δυστυχώς είναι το μόνο κομμάτι που συνδυάζει το ανατολίτικο στοιχείο της ιδιαίτερης πατρίδας τους με το progressive rock.

Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μία μάλλον μέτρια προσπάθεια που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη μόνο και μόνο από την παραγωγή και τα φωνητικά όπως αναφέραμε και παραπάνω. Συνθετικά νομίζω ότι δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτήν την τεράστια απουσία τεσσάρων δεκαετιών από τα μουσικά δρώμενα, ενώ θα μπορούσαν να ενσωματώσουν και αρκετά πιο σύγχρονα στοιχεία δείχνοντας ότι μάλλον απέχουν από την prog επικαιρότητα και ως ακροατές. Το γεγονός της επιστροφής τους σίγουρα είναι ένα χαρμόσυνο νέο, και με μία ακόμη πιο δυνατή κυκλοφορία θα δώσουν ένα επιπλέον νόημα σε αυτήν.

5.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Μια επιστροφή ύστερα από ένα «μικρό» διάλειμμα τεσσάρων δεκαετιών, μια προσέγγιση στο εξαιρετικό δεύτερο άλμπουμ και μια νέα προσπάθεια να ενταχθούν στο νέο πλαίσιο ανάπτυξης του προοδευτικού χώρου. Οι Asia Minor, επανασυστήνονται λοιπόν πατώντας στα γερά Camel, Pink Floyd θεμέλια, αλλά και σε πρώιμες folk επιρροές King Crimson και επιδιώκουν τη σύνδεση με το Between flesh and Divine (1980).

Τα στοιχεία είναι εκεί, δηλαδή μελωδίες που συμβαδίζουν με το Moonmadness, ανατολίτικες κλίμακες παραδοσιακής τουρκικής μουσικής, ενορχηστρώσεις που αναπτύσσουν και συνδυάζουν το πολύπλοκο με το ατμοσφαιρικό, και το folk με το νοσταλγικό. Και αν κάποιες εκ των συνθέσεων θα μπορούσαν να έχουν θέση και στις προηγούμενες δύο δισκογραφικές δουλειές των Asia Minor, η νοσταλγική διάθεση και η δημιουργική ποιότητα και προθέσεις που χαρακτηρίζουν την προσπάθεια, δεν είναι αρκούν για να προσδώσουν στο άλμπουμ τη δυναμική εκείνη που θα μπορούσε να το κάνει να ξεχωρίσει από το απλά «αναμενόμενο». Η «επίπεδη» παραγωγή από την άλλη, δε βοηθάει και τις συνθέσεις να ξεφύγουν από τη χωρίς φαντασία διεκπεραίωση.

6.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου