Antoine Fafard – Sphère

Intro: Giannis Zavradinos
Translation: Alexandros Mantas
12 / 12 / 2016

sooner or later, the hard work and devotion to art pay off and vindicate. The bio and recording career of Antoine Fafard is an illuminating example. It has do with a talented Canadian bassist who goes places in jazz-rock / fusion the last fifteen years and his growing reputation matches the expectations of every demanding musicphile who longs for orchestral innovations.
He set off his career by forming Spaced Out and participated to all of their five studio recordings. His meaningful playing and big sound combined with high technique, stirred the interest. Being restless, he tried his hand at classical and electric guitar, something that resulted in broadening his horizons in composition, especially with regard to melody and harmony. In 2011 he released his debut Solus Operandi and since then in everything he does, numerous stars like Dave Weckl, Terry Bozzio, Jerry Goodman, Scott Henderson, Simon Phillips, Chad Wakerman, Vinnie Colaiuta and others honour him with their participation. His former work Ad Perpetuum (2014), was highly acclaimed by the critics.

In the sphere of imagination

This year’s work entitled Sphère, released by the new-founded label Timeless Momentum, is Fafard’s fourth solo album. Compared to his earlier recordings, it maintains the bare minimum number of guests in order to give it a uniform character and stigma. Aside from the guitarist Jerry De Villiers Jr. with whom he collaborates for years now, the link that keeps together the entire band is Gary Husband who does double duty (drums, keyboards). The themes, as well as their development, combine masterly the rhythm with the chord progressions in harmonic level, where the well-placed and reasonably extended improvisations add-up to and reinforce the song’s structure. Fafard unfolds here his talent and dexterity with easy-to-come-across (even to the uninitiated) bass lines and monodies in perfect harmony with Husband, who adds a third voice on the keyboards, either as soloist or as creator of atmospheric soundscapes. De Villiers on the other hand, a virtuoso but essential in his playing with phrases that bring Holdsworth to mind, without the slightest inclination to mimic or bubble, adorns with his warm and melodic playing the compositions (in three of them is a co-writer with Fafard).

It is very difficult to pick individual songs as favourite ones during the first listens and definitely mood changes could bring out the virtues and the assorted aspects. But when the initial enthusiasm wanes, no one can remain unimpressed by the atmosphere of Cherish (where Husband is, in essence, in a dialogue with his own self between the drums and the piano), or by No-brainer that nods to Mahavishnu Orchestra, as well as by the rhythmic complexity of Bubonic Groove that enthuses with the interactions between the musicians. One more remarkable moment is the starter Reminiscence whose well-balanced development brings to mind Fafard’s older stuff. Fafard has also taken care of the production himself and he did a splendid work, where the dynamics and the aesthetic highlight the personal mood and style.

Sphère is about to rejuvenate the interest, both for the jazz / fusion genre and Antoine Fafard. At this time where everything is taken for granted and originality is rare, the tasteful freshness that characterizes his releases should be a motive to dig into them. Nevertheless, any reference points and comparison measures should not be ignored. With an open mind and showing trust to musicians who pave the way to the evolution via modern ways of expression, works like this have a special place in our heart. Hats off to Antoine for delivering one more marvellous work.

8.5 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion 

Sphère is not a typical solo album that one normally expects from a fusion bassist and this deserves medal, it is in fact the aspect that ranks this release among the best of its kind of 2016. No endless technical exercises on the fretboard, unchecked “technocracy” and extended usage of atonal scales here, in other words all these features that led to stagnation this particular genre. Antoine Fafard gives infinite space to his musicians who take advantage of it in such a way that the listener gets the impression that Sphère is the outcome of a band and a tight one no less. Gary Husband’s star shines here, be it on the drums or on the synths / pianos and Jerry De Villiers Jr. is hot on his heels offering some of the most stunning improvisations of this year (for instance on the best, in my opinion, cut Still Invictus) and in this melodic and lyrical style Antoine Fafard is more mature and eloquent than ever, all of the above are the foundations of this sonic structure.

8.5 / 10

Dimitris Anastasiadis

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός
12 / 12 / 2016

Η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση στην τέχνη αργά ή γρήγορα αποδίδει και δικαιώνει. Το βιογραφικό και η δισκογραφία του Antoine Fafard αποτελεί τρανό παράδειγμα. Πρόκειται για έναν ταλαντούχο μπασίστα από τον Καναδά που διαπρέπει στην Jazz rock / fusion σκηνή τα τελευταία 15 περίπου χρόνια και η αυξανόμενη φήμη του ανταποκρίνεται στις προσδοκίες κάθε μουσικόφιλου με απαιτητικό αισθητήριο και καλοακονισμένο ένστικτο για ορχηστρικές καινοτομίες.

Ξεκίνησε την καριέρα του με τους Spaced Out όπου και συμμετείχε και στις πέντε στουντιακές τους κυκλοφορίες. Ήδη το μεστό και γεμάτο όγκο παίξιμο συνδυασμένο με υψηλή τεχνική έκανε αίσθηση. Όντας ανήσυχος, ασχολήθηκε με την κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διευρύνει τους συνθετικoύς του ορίζοντες ιδιαίτερα στην μελωδία και την αρμονία. Το 2011 κυκλοφορεί το ντεμπούτο του “Solus Operandi” και έκτοτε σε ό,τι και αν κάνει, πλειάδα αστεριών όπως Dave Weckl,Terry Bozzio, Jerry Goodman, Scott Henderson, Simon Phillips, Chad Wakerman, Vinnie Colaiuta κ.α. τον τιμούν με τη συμμετοχή τους. Η προηγούμενη δουλειά του, “Ad Perpetuum” (2014), απέσπασε εξαιρετικές κριτικές.

Στη σφαίρα της φαντασίας

Η φετινή δουλειά του Fafard με τίτλο “Sphère” που κυκλοφορησε τον Σεπτέμβριο μέσω της νεοσύστατης Τimeless Momentum, αποτελεί την τέταρτη προσωπική του δουλειά. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες, διατηρεί τον ελάχιστο δυνατό αριθμό συνεργατών για να δώσει ένα ενιαίο χαρακτήρα και στίγμα. Πέρα απο τον επί σειρά ετών κιθαρίστα του Jerry De Villiers Jr, ο συνδετικός κρίκος στο όλο στήσιμο της μπάντας είναι ο Gary Husband σε διπλό ρόλο (ντραμς, πλήκτρα). Τα θέματα καθώς και η ανάπτυξή τους συνδυάζουν με τον πιο υποδειγματικό τρόπο τον ρυθμό με την πρόοδο συγχορδιών σε αρμονικό επίπεδο, όπου σε σωστά σημεία και με φυσιολογικές διάρκειες οι αυτοσχεδιασμοί συμπληρώνουν και ενισχύουν δομικά. Ο Fafard εδώ ξεδιπλώνει το ταλέντο και την δεξιοτεχνία του με κατανοητές (ακόμα και σε μη μυημένους) μπασογραμμές και μονωδίες σε απόλυτη ταύτιση με τον Husband, o oποίος προσθέτει μια τρίτη φωνή στα πλήκτρα είτε ως σολίστας είτε ως δημιουργός ατμοσφαιρικών ηχοτοπίων. O δε De Villiers, βιρτουόζος αλλά ουσιαστικός με φράσεις που θυμίζουν Holdsworth χωρίς καμμία τάση μιμιτισμού και φλυαρίας, στολίζει με το ζεστό και μελωδικό του παίξιμο τις συνθέσεις (σε τρεις από αυτές συμμετέχει και ως συνδημιουργός με τον Fafard).

Φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κάποιο κομμάτι κατά τις πρώτες ακροάσεις και σίγουρα η εκάστοτε διάθεση πιθανόν να αναδείξει τις αρετές και τις υπέροχες πτυχές. Όταν όμως ο αρχικός ενθουσιασμός καταλαγιάσει, δεν γίνεται να μείνει κανείς ασυγκίνητος από την ατμοσφαιρικότητα του “Cherish” (εδώ ουσιαστικά ο Husband σε ένα διάλογο με τον εαυτό του σε πιάνο-ντραμς) ή με το “No Brainer” που παραπέμπει σε Mahavishnu Orchestra, καθώς και με την ρυθμική πολυπλοκότητα του “Bubonic Groove” που εντυπωσιάζει με την αλληλεπίδραση των μουσικών. Άλλη αξιοσημείωτη στιγμή του δίσκου είναι το εναρκτήριο “Reminiscence”, με την ισορροπημένη του ανάπτυξη να θυμίζει αρκετά παλαιότερες δουλειές του Fafard. Tην παραγωγή του δίσκου έχει αναλάβει ο ίδιος κάνοντας εξαιρετική δουλειά στον ήχο, όπου η δυναμική και η αισθητική τονίζουν την προσωπικότητα και το ύφος του έργου.

Το “Sphère” έρχεται να ανανεώσει το ενδιαφέρον τόσο για τo jazz / fusion ιδίωμα όσο και για τον Αntoine Fafard. Η καλαίσθητη φρεσκάδα που χαρακτηρίζει την δισκογραφία του πρέπει να αποτελέσει κίνητρο για εις βάθος ενασχόληση σε μια εποχή όπου τα πάντα θεωρούνται δεδομένα και η πρωτυπία τείνει να εκλείψει. Παρόλα αυτά, τα όποια σημεία αναφοράς και σύγκρισης δεν μπορούν να αγνοηθούν. Με ανοιχτό μυαλό και εμπιστοσύνη απέναντι σε μουσικούς που δείχνουν τον δρόμο προς την εξέλιξη με νέους τρόπους έκφρασης, έργα σαν αυτό έχουν και παραέχουν θέση στην καρδιά μας. Eυχαριστούμε τον Antoine για άλλη μία εξαιρετική του δουλειά.

8.5 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη 

Το “Sphère” δεν είναι ο κλασικός solo δίσκος που περιμένει κανείς από έναν fusion μπασίστα και αυτό είναι το μεγάλο του παράσημο, το χαρακτηριστικό που το κατατάσσει μέσα στις καλύτερες κυκλοφορίες του είδους για το 2016. Εδώ δεν υπάρχουν οι ατελείωτες τεχνικές ασκήσεις πάνω στην ταστιέρα, η άκρατη «τεχνοκρατία» και η εκτεταμένη χρήση atonal κλιμάκων. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά δηλαδή που οδήγησαν ιστορικά σε ένα τέλμα το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Ο Antoine Fafard δίνει άπλετο χώρο στους μουσικούς του, οι οποίοι τον εκμεταλλεύονται με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε το “Sphère” να νομίζεις ότι είναι το πόνημα μιας μπάντας και μάλιστα σφιχτοδεμένης. Το άστρο του Gary Husband λάμπει εδώ, είτε στα τύμπανα είτε στα synth/piano και ο Jerry De Villiers Jr. τον ακολουθεί για να προσφέρει μερικούς από τους πιο εκτυφλωτικούς κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς που θα ακούσει κανείς φέτος (π.χ. στο καλύτερο κατά τη γνώμη μου κομμάτι του δίσκου, “Still Invictus”) και μέσα σε όλο αυτό το μελωδικό και λυρικό ύφος, ο Antoine Fafard πιο ώριμος και μεστός από ποτέ, είναι τα θεμέλια και η βάση του όλου ηχητικού οικοδομήματος.

8.5 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης