Kings of the Valley – Kings of the Valley

Intro: Dimitris Kaltsas

Few people took notice of the EP of Kings of the Valley in 2017, but it is certain that those few appreciated the promises left by the quartet from Norway. They themselves state that they play music characterized by intense guitar riffs, melodic bass, pulsating drums and vocal harmonies. The band’s expression has strong common features with seventies rock, psychedelic rock, good old prog rock and stylish stoner rock.

The band’s full-length debut album comes to confirm those expectations and Christopher Roseth Sand (guitar, vocals), Øystein Megård (keyboards, guitar), Markus Teksum (bass), Esten Mortensen Holien (drums, percussion) deserve our attention.

One of the best debut albums in recent years

The debut album of the Norwegian band from Trondheim comes to break the uncertainty after the second lockdown with its endless lyricism. Taking into account the fact that it is a debut and that it was released during this unprecedented health, social and economic crisis, the self-titled album of Kings of the Valley is a small miracle.

Without introductions, without fanfares and without unnecessary bullshit, the album is opens with a masterpiece: At the Gate. The track is a paradigm of how to integrate excellent melodic vocal lines, even using more pop forms, in a riff-oriented prog rock feast. The band knows what and how to do it, it has an incomparable maturity – rare for a debut album – and it achieves something that few, very well-known in the genre have achieved. That is, to combine sophisticated music and sound progressive and at the same time to be easily accessible by any listener.

After this dynamite comes the much calmer ten-minute The Golden Shore which completely changes the style and atmosphere in such a way that I initially felt confused. But after listening to it again, I surrendered to its transcendental, ethereal character, with these awesome sweet laid-back melodies, harmonizing vocals, and prog rock outbursts. After the middle of the piece comes an impressive stylistic change, which is marked by the piano and leads to an atmospheric climax with haunting vocals that so happily reminded me of the masterpieces of Crosby, Stills, Nash & Young.

Living by Default is the first video clip of the band. An excellent rocker, characterized by atmospheric vocals, an element in which Kings of the Valley have excelled. And they know it. This is followed by Not Alone (lasting almost 13 minutes), which launches the record into stratosphere. Psychedelic visions, an ocean of lyricism, vocal melodies that lure you into nostalgic memories and melancholic murmurs that end in a unique psychedelic climax. The album closes with Peace, which has the same atmospheric style and leaves the listener with a sweet aftertaste and tranquility, a serene ending to this wonderful journey.

The band’s influences include the excellent Norwegian scene as they themselves mention (Motorpsycho of course, Elder etc.), King Crimson and generally there is a sweet combination of various 70s rock sounds (but also folk as mentioned above), from prog to stoner rock and psychedelia. But the main thing is that they never cease to sound modern, convincing that they have something fresh to say. It’s just that in order to achieve that they step on the backs of giants of the glorious past.

Almost everything that produces critical speech is semantically trapped in the suffocating dipole of positive-negative elements. This cannot be applied here. There are no negative things to say, there are no weak points in this sonic construction and its effortless flow. Could it be longer, with more compositions? Maybe, maybe not. If someone wants to listen to something really beautiful that will color the dullness of the upcoming winter, this has no significance.

8.5 / 10

Dimitris Anastadiadis

2^nd opinion

From the first listening it becomes clear that the five tracks of the album were written during endless jamming sessions. The flow and alternation of ideas and themes is exciting and original. That is because the ingredients are not exactly ordinary, and on the other hand because the style is quite different on the two sides of the album. The amazing At the Gate and Living by Default are the shortest and most direct rock tracks, with references to 70s prog and heavy rock, the aggressive riffing of Motorpsycho and stoner rock, while the exciting epic The Golden Shore confirms the band’s love for Uriah Heep and Camel. On the second side, however, things change a lot, with Not Alone sounding closer to the psychedelic side of Porcupine Tree in the 90s and Hawkwind’s space rock, while Peace closes the album atmospherically without though reaching the level of the previous tracks.

The energy, the great vocal lines, the impressively high compositional level and this unique mix of influences make Kings of the Valley special. Overall, this is an impressive debut by a band that already has our attention.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Το ομώνυμο EP των Kings of the Valley που κυκλοφόρησε το 2017 λίγοι το άκουσαν, αλλά είναι βέβαιο πως αυτοί οι λίγοι εκτίμησαν τις υποσχέσεις που άφησε το κουαρτέτο από την Νορβηγία. Οι ίδιοι δηλώνουν πως παίζουν μουσική με έντονα κιθαριστικά riffs, μελωδικό μπάσο, παλλόμενα ντραμς και φωνητικές αρμονίες. Η μουσική της μπάντας έχει στοιχεία από 70s rock, ψυχεδελικό rock, παλιό καλό prog rock και στυλιζαρισμένο stoner rock.

Το φετινό ομώνυμο full-length album τους έρχεται να επιβεβαιώσει εκείνες τις προσδοκίες και σύνολο των Christopher Roseth Sand (κιθάρα, φωνητικά), Øystein Megård (πλήκτρα, κιθάρα), Markus Teksum (μπάσο), Esten Mortensen Holien (ντραμς, κρουστά) αξίζει την προσοχή μας.

Ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών

Το ντεμπούτο των Νορβηγών από το Trondheim έρχεται να σπάσει την αβεβαιότητα και την αμηχανία του δεύτερου lockdown με τον απύθμενο λυρισμό του. Τηρουμένων των αναλογιών (ότι είναι δηλαδή ντεμπούτο και ότι κυκλοφόρησε μέσα σε αυτή την πρωτοφανή υγειονομική, κοινωνική και οικονομική κρίση), το ομώνυμο άλμπουμ των Kings of the Valley είναι ένα μικρό θαύμα.

Χωρίς εισαγωγές, χωρίς φανφάρες και χωρίς περιττά φτιασίδια, ο δίσκος συστήνεται με το αριστουργηματικό At the Gate. Το κομμάτι είναι πρότυπο για το πως να ενσωματώσει κανείς εξαιρετικές μελωδικές φωνητικές γραμμές, κλείνοντας μάλιστα το μάτι και σε πιο pop φόρμες, σε μια riff-oriented prog rock πανδαισία στο παρασκήνιο. Η μπάντα ξέρει τι θέλει και πώς να το πραγματοποιήσει, έχει μια απαράμιλλη μεστότητα αν σκεφθεί κανείς ότι πρόκειται για το πρώτο full length της και επιτυγχάνει κάτι το οποίο στο είδος έχουν καταφέρει λίγοι και ξακουστοί. Να παντρέψει εξεζητημένα ακούσματα, να ακούγεται προοδευτική και να είναι ταυτόχρονα εύκολα προσεγγίσιμη από οποιονδήποτε ακροατή.

Μετά τον δυναμίτη έρχεται το δεκάλεπτο The Golden Shore για να ρίξει τους τόνους και να αλλάξει τελείως ύφος και ατμόσφαιρα, με τέτοιο τρόπο που αρχικά ένιωσα μια σύγχυση. Όμως μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις αφέθηκα στον υπερβατικό, αιθέριο χαρακτήρα του, με τις φοβερές μελιστάλακτες laid-back μελωδίες του, τα harmonizing φωνητικά του και τις prog rock εξάρσεις του. Μετά την μέση του κομματιού έρχεται μια εντυπωσιακή υφολογική αλλαγή, η οποία σηματοδοτείται με το πιάνο και οδηγεί σε μια ατμοσφαιρική κορύφωση με τις στοιχειωτικές διφωνίες οι οποίες τόσο ευχάριστα μου έφεραν στο νου τα αριστουργήματα των Crosby, Stills, Nash & Young.

Το Living by Default είναι και το πρώτο video clip του συγκροτήματος. Ένα εξαιρετικό rocker, με χαρακτηριστικό τα ατμοσφαιρικά φωνητικά, στοιχείο στο οποίο έχουν αριστεύσει οι Kings of the Valley. Και το ξέρουν. Ακολουθεί το Not Alone (έχει διάρκεια σχεδόν 13 λεπτά), το οποίο εκτοξεύει τον δίσκο στην στρατόσφαιρα. Ψυχεδελικές οπτασίες, ωκεανός λυρισμού, φωνητικές μελωδίες που σε παρασύρουν σε νοσταλγικές θύμισες αλλοτινών καιρών που έσβησαν για πάντα και μελαγχολικά μουρμουρητά που καταλήγουν σε μια ανεπανάληπτη ψυχεδελική κορύφωση. Ο δίσκος κλείνει με το Peace, που κινείται στο ίδιο ατμοσφαιρικό ύφος και αφήνει τον ακροατή με μια γλυκιά επίγευση και ηρεμία, μια γαλήνια κατάληξη στο όλο ηχητικό ταξίδι.

Να σημειωθεί εδώ ότι οι επιρροές τους περιλαμβάνουν την εξαιρετική νορβηγική σκηνή όπως οι ίδιοι αναφέρουν (Motorpsycho βεβαίως, Elder κλπ.), τους King Crimson και γενικότερα δεν λείπει ένας γλυκός συγκερασμός ποικίλων 70s rock ακουσμάτων (αλλά και φολκ όπως είπαμε παραπάνω), από prog μέχρι stoner rock και ψυχεδέλεια. Το βασικό όμως είναι ότι δεν παύουν ποτέ μα ποτέ να ακούγονται σύγχρονοι με αποτέλεσμα ο ακροατής να νιώθει ότι έχουν κάτι φρέσκο να πουν. Απλά για να το κάνουν πατούν σε ηχητικές πλάτες γιγάντων του ένδοξου παρελθόντος.

Σχεδόν σε οτιδήποτε παράγεται κριτικός λόγος, σημειολογικά εγκλωβίζεται στο ασφυκτικό δίπολο θετικών – αρνητικών στοιχείων. Εδώ καταλύεται κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν αρνητικά, δεν υπάρχουν σημεία στα οποία απογυμνώνεται το συμπαγές του μουσικού οικοδομήματος, η αβίαστη ροή του. Θα μπορούσε να έχει περισσότερη διάρκεια, περισσότερες συνθέσεις; Ίσως, ίσως και όχι. Για εκείνον που θέλει να ακούσει κάτι πραγματικά όμορφο που θα χρωματίσει την μουντάδα του επερχόμενου χειμώνα, δεν έχει καμία, μα καμία σημασία.

8.5 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

2^η γνώμη

Από την πρώτη ακρόαση γίνεται φανερό πως τα πέντε κομμάτια του δίσκου έχουν προκύψει από ανεξάντλητα jamming sessions. Η ροή και η εναλλαγή των ιδεών και θεμάτων είναι συναρπαστική, όσο και πρωτότυπη. Κι αυτό, αφενός γιατί τα συστατικά δεν είναι ακριβώς συνηθισμένα και αφετέρου γιατί το ύφος είναι αρκετά διαφορετικό στις δύο πλευρές του album. Τα εκπληκτικά At The Gate και Living by Default είναι τα πιο σύντομα και άμεσα κομμάτια, με αναφορές στο prog και heavy rock των 70s, την riffing επιθετικότητα των Motorpsycho αλλά και το stoner rock, ενώ το συναρπαστικό epic The Golden Shore επιβεβαιώνει την αγάπη τους για τους Uriah Heep και τους Camel. Στη δεύτερη πλευρά, όμως, τα πράγματα αλλάζουν αρκετά, με το Not Alone να θυμίζει αρκετά τους ψυχεδελικούς Porcupine Tree των 90s και τους ηχητικούς πειραματισμούς των Hawkwind, ενώ το Peace κλείνει ατμοσφαιρικά το δίσκο χωρίς να φτάνει το επίπεδο των προηγούμενων κομματιών.

Η ενέργεια, οι εύστοχες φωνητικές γραμμές, το εντυπωσιακά υψηλό επίπεδο των κομματιών και αυτή η μοναδική μίξη επιρροών κάνει τους Kings of the Valley ξεχωριστούς. Συνολικά πρόκειται για ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο από μία μπάντα που είναι βέβαιο ότι θα μας απασχολήσει στο μέλλον.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς