[Tik Records, 2017]
Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas
25 / 09 / 2017
As their name implies, Tojka from Bergen, Norway, is a trio comprised of Gjert Hermansen (vocals, drums), August Riise (vocals, keyboards) and Simon Kverneng (vocals, bass). I Speilvendthet is the band’s first full-length album released earlier this year by Tik Records. The three musicians state that they play progpop and just a few seconds of their music are enough to be fully confirmed. But surprises only start when the play button is pushed…
Τhe progpoppest of them all?
Prog + Pop = Sant (or real, true), as the norwegian trio from Bergen declares. Is the combination real, true or feasible though? I know a statement as such would make certain prog aficionados blush with despise, but come to think of it, prog used to be pop right? There was an era when Yes, Genesis, King Crimson or Rush were playing sold-out arenas. Pink Floyd were shaping a whole generation. Or wait, all this is still true here. All of these bands still play sold-out arenas while boasting excessive selling numbers with every release. And who among us may suggest that bands as diverse and mass-appealing as the Beatles or Radiohead haven’t been expanding on their pop sensibilities? Who may argue against say Pet Sounds as “…not being prog enough”? On the other hand, what is labeled as prog isn’t necessarily forward-looking and risk-taking. Many an artist have felt so secure in their bubble as to keep putting out what shall not disappoint their fan base. Prog is, at least to me, the tendency to incrementally or radically evolve from one’s standards as well as the desire to create something (that is perceived as) new. And to the extent that artists would like their product to be accepted at some level, their music is pop-oriented by definition.
I hated the album. I hated what seemed to be an obnoxious attempt to conjoin the late 70s / early 80s sound of bands like Yes, Genesis, Gentle Giant and ELP and even add ELO and Asia to the mix: “Eww is that cheesy sympho-prog designed to serve as a Jackie Chan movie OST?” But for some reason I never shelved it and so I kept listening to it much to my displeasure. I soon began to realize that the album is a multitude of references starting with the bands above and always transitioning to and fro certain farfisa-driven italiano prog moments and Canterbury-bound soundscapes (Hatfield and the North anyone?). In some weird circumstance, every time I felt I had too much, the album progressed unexpectedly, taking some daring undercuts and sophisticated turns. Every time I was out, they pulled me back in. See what happened there? I went from cheesy to sophisticated in a matter of minutes. There’s something with this statement of an album. On top it went, I played it over and over again.
I loved the album. For what is basically a trio, Trojka create music that serves the song as an end unto itself. As such, don’t expect any masturbatory interludes or flamboyant solos to yawn you to infinity. The purpose here is one and one only: to dance you to death as your lord meant you to, although it will sometimes feel awkward. What may start off as a ballad can end up as a Crimson-inspired anthem in synths. The groove is prevalent throughout and you really get the vibe that it was recorded organically as the execution is certainly not-too-perfect and allows for a degree of clumsy. Gjert Hermansen on drums, August Riise on keyboards and Simon Kverneng on bass have indeed assembled a strong core functioning uniquely.
The transition from AOR verses to arena rock riffs to quirky latin jazz fusion polyrhythmic intervals clearly shows a tongue-in-cheek approach, one’s gotta admire that. I didn’t particularly like the lead vocals, but I find the way the band is harmonizing to be genial. All three members sing and so possibly do their guests which stands for some variety that to me is always welcome. I wish Njål Paulsberg’s crystal clear production was less flat out, but maybe this serves the punchy bass lines right, especially when this is combined with the somewhat loose (as in not tight) drum sound. And err.. what about the guitar? Some will miss that, I can take it or leave it. Apart from an acoustic guitar, the rest of the 6-strings were deemed redundant. Instead, the album’s sound palette is complemented with cello, viola, violin, vibes, (quite possibly) flugelhorn as well as flute (played by Pernille Boye Ahlgren) and the more prominent saxophone (handled by none other than Benjamin Mekki Widerøe of Seven Impale fame).
Overall, this is a very enjoyable output that absolutely deserves more attention. It clearly shows the level of care taken to get this out there, and it is certainly not an easy album, don’t be mistaken by its wrap. I believe it’s a pebble of progress, in that it clearly evolves forth from its influences and sports multi-layered sensibilities. If my norwegian is any good, the topics in their lyrics range from humoristic to existential, but I guess I must have missed some context. I think people will not be put off by the fact that Trojka sing in norwegian as it is a very beautiful and singing language and it definitely serves the music. On their previous EP titled “Menn fra Jorden” they had a track called Keiserne av Progpop (The Emperors of Progpop). I wish that for them with all my heart. Til neste farvel or until the next goodbye.
8 / 10
Vangelis Christodoulou
2nd opinion
The debut of Trojka is a perfect example of the wealth of progressive music. What amazes at each consecutive hearing is different from the previous one. Initially, the pop element develops in an unprecedented prog environment, but retains an inherently compositional character. Then, the “provocatively” 80s synths, the ease of the jazz-fusion injections, the brilliant orchestration with the guitar almost entirely absent but not missing, the groove that emerges even from the most atmospheric or busy parts, the vintage spirit which oozes freshness instead of nostalgia… You could add a lot more. Even the not so great vocals are brought forth through the wonderful vocal melodies. The most important of all, perhaps, is that Trojka have a compositional and stylistic mark with only indirect references to their influences. A rare debut in every respect. Listening to it makes you love prog music effortlessly.
8 / 10
Dimitris Kaltsas
[Tik Records, 2017]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Καλτσάς
25 / 09 / 2017
Όπως δηλώνει και το όνομά τους, οι Trojka από το Bergen της Νορβηγίας είναι trio αποτελούμενο από τους Gjert Hermansen (φωνητικά, τύμπανα), August Riise (φωνητικά, πλήκτρα) και Simon Kverneng (φωνητικά, μπάσο). To I Speilvendthet είναι το πρώτο album της μπάντας που κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος από την Tik Records. Οι ίδιοι δηλώνουν πως παίζουν progpop και λίγα δευτερόλεπτα μουσικής αρκούν για να επιβεβαιωθούν πλήρως. Κι όμως, οι εκπλήξεις απλώς ξεκινούν όταν πατηθεί το play…
Τhe progpoppest of them all?
Prog + Pop = True, όπως λένε οι Νορβηγοί από το Μπέργεν. Είναι όμως ο συνδυασμός αληθινός και εφικτός; Ξέρω πως μια τέτοια δήλωση θα έκανε πολλούς να αφρίσουν από περιφρόνηση αλλά αν το καλοσκεφτούμε, το prog ήταν πάντα pop, σωστά; Υπήρχε μία εποχή όπου οι Yes, οι Genesis οι King Crimson και οι Rush γέμιζαν στάδια. Οι Pink Floyd καθόριζαν μία ολόκληρη γενιά. Αλλά για μισό λεπτό, όλα αυτά δεν συμβαίνουν ακόμη και σήμερα; Όλοι οι προαναφερθέντες γεμίζουν στάδια ενώ επιδεικνύουν υψηλότατες πωλήσεις. Και ποιος από μας μπορεί να ισχυριστεί ότι μπάντες τόσο ποικιλόμορφες όσο οι Beatles ή οι Radiohead δεν έχουν αναβαθμίσει την pop αισθητική τους; Ποιος μπορεί πραγματικά να πει ότι το Pet Sounds «…δεν είναι αρκετά prog»; Από την άλλη, ό,τι φέρει prog ταμπέλα δεν είναι απαραίτητα προοδευτικό. Έχουν υπάρξει αρκετές περιπτώσεις καλλιτεχνών που βολεύτηκαν στις δάφνες τους από φόβο μην δυσαρεστήσουν το κοινό τους. Το prog όμως αντιπροσωπεύει την ροπή προς την βαθμιαία ή ακόμη και τη ριζοσπαστική εξέλιξη από τα καθιερωμένα και την διάθεση για την δημιουργία του καινούριου (ή έστω του εκλαμβανόμενου ως τέτοιου). Και από τη στιγμή που οι prog καλλιτέχνες θα ήθελαν το προϊόν τους να χαίρει oποίας απήχησης ώστε να το παράγουν και να το διαθέσουν, η μουσική τους (ή το προϊόν τους) είναι εξ’ορισμού pop.
Το μίσησα το άλμπουμ. Μίσησα όλο αυτό που έμοιαζε να θέλει να ενώσει τον late 70s / early 80s ήχο των Yes, Genesis, Gentle Giant και ELP, και ακόμη να προσθέσει στο μίγμα ολίγη από ELO και Asia. Τελείως φάση κιτς συμφωνικού prog που θα μπορούσε άνετα να ντύνει ταινίες Ψάλτη, Μιχαλόπουλου και Γαρδέλη! Αλλά για κάποιο λόγο συνέχισα να το ακούω, σχεδόν μαζοχιστικά. Σύντομα κατάλαβα ότι ο δίσκος περιλαμβάνει πληθώρα αναφορών που ναι μεν ξεκινά από τις παραπάνω μπάντες αλλά ταυτόχρονα φλερτάρει με τις φαρφιστικές ιδεοληψίες του ιταλικού prog και τα ηχοτοπία της σχολής του Canterbury (λέγε με Hatfield and the North). Με ένα περίεργο τρόπο, κάθε φορά που έλεγα «…έλεος, το βγάζω!!», κάθε φορά το άλμπουμ έπαιρνε απροσδόκητες και εκλεπτυσμένες στροφές. Κάθε φορά που ήμουν να την κάνω, οι Trojka με τραβούσαν πάλι πίσω. Και βλέπεις τι έγινε εδώ: πήγα από το κιτς στο εκλεπτυσμένο μέσα σε μια στιγμή. Κάτι παίζει με αυτόν τον δίσκο, κάτι θέλει να πει. Και πάλι από την αρχή, τον έβαλα να παίζει ξανά και ξανά.
Το αγάπησα το άλμπουμ. Το τρίο των Trojka δημιουργεί μουσική η οποία υπηρετεί το τραγούδι σαν αυτοσκοπό. Συνεπώς μην περιμένεις αυνανιστικά ιντερλούδια ή φαντεζί σόλο που θα σε κάνουν να χασμουριέσαι στο άπειρο. Ο σκοπός εδώ είναι ένας και μοναδικός και αυτός είναι να χορέψεις μέχρι θανάτου όπως προστάζει ο κύριος ο θεός σου. Αν κι εδώ που τα λέμε θα φαίνεται λίγο αδέξιο, αφού κομμάτια που ξεκινούν σαν μπαλάντες καταλήγουν σε Crimsonικές ελεγείες βουτηγμένες σε synth. Το groove βέεβαια είναι διάχυτο και πραγματικά νιώθεις πως το όλο εγχείρημα είναι οργανικό μιας και η εκτέλεση ξεφεύγει την παγίδα της τελειομανίας ενώ αφήνει περιθώρια για το ατημέλητο. Ο Gjert Hermansen, ο August Riise και ο Simon Kverneng στα τύμπανα, πλήκτρα και μπάσσο αντίστοιχα, έχουν σχηματίσει έναν δυνατό πυρήνα που λειτουργεί μοναδικά.
Η μετάβαση από AOR κουπλέ σε arena rock riffs και από εκεί σε μυστήρια fusion jazz πολυρυθμικά διαλείμματα, καταδεικνύουν την παιχνιδιάρικη διάθεση της μπάντας. Οι lead φωνές δεν μου άρεσαν αλλά βρίσκω ιδιοφυή τον τρόπο που όλα τα φωνητικά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Όλα τα μέλη τραγουδούν και πιθανώς να συνδράμουν και οι καλεσμένοι στον δίσκο, κάτι που δίνει points ποικιλίας. Θα ήθελα η πεντακάθαρη παραγωγή του Njål Paulsberg να είναι πιο πλούσια αλλά ίσως δεν θα ταίριαζε με τον γεμάτο ατάκα ήχο του μπάσσου, ειδικά όπως συνδυάζεται με τον ράθυμο ήχο των τυμπάνων. Και πού είναι η κιθάρα; Ίσως λείψει σε κάποιους αλλά σίγουρα όχι σε εμένα. Εκτός από μία ακουστική, οι κιθάρες είναι γενικά απούσες. Αντ’ αυτών η ηχοπαλλέτα συμπληρώνεται από τσέλο, βιόλα, βιολί, βιμπράφωνο, (πιθανότατα) φλικόρνο, αλλά και φλάουτο (από τον Pernille Boye Ahlgren) και σαξόφωνο (από τον Benjamin Mekki Widerøe, γνωστό από τους Seven Impale, ).
Τελικά πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο ντεμπούτο το οποίο χρήζει περαιτέρω απήχησης. Η φροντίδα με την οποία η μπάντα εξέδωσε το τελικό προϊόν είναι εμφανής, ενώ το τελικό αποτέλεσμα επιβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται για ένα εύκολο άλμπουμ, όσο κι αν μπερδεύει το περιτύλιγμα. Πιστεύω πως είναι ένα βήμα προόδου αφού εξελίσσεται πέρα από τις αναφορές του ενώ επιδεικνύει πολυεπίπεδες ευαισθησίες. Αν τα νορβηγικά μου είναι καλά, τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται οι Trojka ποικίλλουν μεταξύ χιούμορ και υπαρξισμού, αν και σίγουρα έχω χάσει κάπου το νόημα. Τα νορβηγικά είναι μια πολύ όμορφη και τραγουδιστή γλώσσα, η οποία νομίζω δεν θα απογοητεύσει τους ακροατές. Στο προηγούμενο τους EP Menn fra Jorden είχαν ένα κομμάτι με τίτλο Keiserne av Progpop (Οι αυτοκράτορες του progpop). Τους το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου. Til neste farvel ή μέχρι το επόμενο αντίο.
8 / 10
Βαγγέλης Χριστοδούλου
2η γνώμη
Το ντεμπούτο των Trojka αποτελεί ένα ιδανικό παράδειγμα του πλούτου της προοδευτικής μουσικής. Αυτό που καταπλήσσει σε κάθε ακρόαση είναι διαφορετικό από την ακριβώς προηγούμενη. Αρχικά, το pop στοιχείο που αναπτύσσεται σε ακραιφνές prog περιβάλλον διατηρώντας όμως ακέραιο συνθετικό χαρακτήρα. Κατόπιν, τα κατά τόπους «προκλητικά» 80s synths, η φυσικότητα των jazz-fusion ενέσεων, η ευφυέστατη ενορχήστρωση με την κιθάρα να απουσιάζει δικαιολογημένα σχεδόν εξολοκλήρου, το groove που αναδύεται ακόμα και από τα πιο ατμοσφαιρικά ή τεχνικά σημεία, το vintage πνεύμα που αντί νοσταλγικότητας αποπνέει φρεσκάδα… Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά ακόμα. Ακόμα και τα μη σπουδαία φωνητικά αναδεικνύονται μέσω των υπέροχων φωνητικών μελωδιών. Το σημαντικότερο όλων, ίσως, είναι ότι οι Trojka έχουν συνθετικό και εκφραστικό στίγμα με έμμεσες και μόνο αναφορές στις επιρροές τους. Σπάνιο ντεμπούτο από κάθε άποψη. Ακούγοντάς το αγαπά κανείς αβίαστα την prog μουσική.
8 / 10
Δημήτρης Καλτσάς
Κάντε το πρώτο σχόλιο