Tenderton – Tenderton

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas

Tenderton from Norway are Arild Hammerø’s new project, along with his bandmate in Atlanter, Morten Kvam (bass), keyboardist Haakon-Marius Pettersen, who has been member of various bands (Anti-Depressive Delivery among them) and Marius Simonsen on the drums, member of Montée just like Pettersen. The debut of Tenderton falls into the beloved category of contemporary Scandinavian underground and they describe their own music as “chivalric prog from Norway”. How much more interesting can it get?

An Atlanter’s mere spin-off? I don’t think so

Before I hit the play button for the first time, I was aware that my deep love for Atlanter could affect negatively my judgment about Tenderton’s debut. Even though the similarities with the top band are inevitable, since two out of four members are common in the two bands, it doesn’t take much of a strain to value Tenderton and their wonderful record.

The structure of the indeed “chivalric prog” of Tenderton’s debut album is clear: three 13-minute epics, an experimental interlude before the end and everything is instrumental, of course. No matter how the ethereal guitar melodies bring inescapably Atlanter to mind, the nature of the songs is clearly more jamming, more relaxed and more direct progressive rock with warm vintage sound, standing with one foot in the 70’s and one foot in the present.

The starter Bolero sets the ball rolling with a pompous and sluggish pace, with Hammerø’s unmistakable and unparalleled slide guitar (familiar to the already initiated) in the lead for five minutes and past this mark, after a brief deconstruction, the second part of the song kicks in, developing and enhancing the basic melody which results in a prog rock explosion where symphonic (synths are in the picture here), folk, and avant-jazz elements parade, till the guitar solo over this magnificent melody into the final climax.

Skokk starts similarly with the inexhaustible Hammerø once again in the lead, with beautiful mellotron shades from Pettersen whose astonishing melodies signal the beginning (on the fifth minute once again) of perhaps the record’s best song (even though it’s difficult to be dead certain), with a post-rock development, sound, and pompous style which clearly nods to Mike Oldfield. The quartet here is very tight, with melodic bass lines from Kvam, technical drum fills, amazing prog keyboards, and a guitar that pulls off to bridge the seemingly cultural chaos between North Europe and the Far East.

The just four-minute Humle is a jazzy experimental intermission which seems to come off too easily for the four musicians with its improvisational disposition, while it is a first class opportunity to take delight in Simonsen’s drumming.

Journey One bookends the album in the most unexpected way, starting off with a lively latin / fusion groove. After the energy-consuming intro, it progresses in a more ambient and post-rock abstract style which shapes up in an ingenious pop melody that is transmogrified into a spaced-out heavy prog one (!) that fades into infinity, completing an overly adventurous listen and a succession of surprises.

The debut of Tenderton is far more than an Atlanter’s spin-off. It is relaxed, natural, inspired music meant for all and sundry, especially for the fans of Norwegian prog that’s flourishing. It is recommended for listens in the house, when taking a walk, in the car, in the bus, in the train, in the morning, at noon, in the evening, and at night.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion 

The self-titled debut of Tenderton is the outcome of the urge of four musicians to coexist by way of jamming. Nevertheless, the final result exceeds by far the mindset of a mere jamming session. Spontaneity cries out throughout the entire duration, but the Norwegians made sure to graft it onto more relaxed compositional structures. The sweet and adventurous playing is the basic component of their sound, whereas their style could be put down as improvisational progressive rock, casting occasionally furtive looks to jazz and fusion. Those who worshipped the first two albums of Atlanter should check this out, because they will experience a somewhat more laid back side of theirs. The same goes for the fans of the made-in-Norway progressive scene as a whole.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Οι Tenderton από την Νορβηγία είναι ένα νέο project του κιθαρίστα Arild Hammerø (Atlanter) με τον συνοιδοιπόρο του στους Atlanter, Morten Kvam στο μπάσο, τον κημπορντίστα Haakon-Marius Pettersen, μέλος διαφόρων συγκροτημάτων μεταξύ των οποίων και οι Anti-Depressive Delivery και τον Marius Simonsen στα ντραμς, μέλος των Montée, όπως και ο Pettersen. Το ντεμπούτο των Tenderton ανήκει στην αγαπημένη κατηγορία του σύγχρονου σκανδιναβικού underground και οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική τους ως «ιπποτικό prog από την Νορβηγία». Πόσο πιο ενδιαφέρον μπορεί να γίνει;  

Ένα απλό spin-off των Atlanter; Δεν νομίζω

Πριν πατήσω το play για πρώτη φορά, γνώριζα πως η μεγάλη μου αγάπη για τους Atlanter θα μπορούσε να επιδράσει αρνητικά στην κρίση μου για το ντεμπούτο των Tenderton. Αν και οι ομοιότητες με το κορυφαίο σχήμα είναι αναπόφευκτες, καθώς δύο από τα τέσσερα μέλη είναι κοινά στις δύο μπάντες, δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για την εκτίμηση των Tenderton και του πανέμορφου δίσκου τους.

Η δομή των 43 λεπτών όντως «ιπποτικού prog» στο ομώνυμο ντεμπούτο των Tenderton είναι σαφής: τρία 13-λεπτα epics, ένα πειραματικό ιντερλούδιο πριν το κλείσιμο και τα πάντα ορχηστρικά βέβαια. Όσο κι αν οι αιθέριες μελωδίες από την κιθάρα θυμίζουν αναπόφευκτα τους Atlanter, ο χαρακτήρας των κομματιών εδώ είναι σαφώς πιο jamming, πιο χαλαρός και πιο άμεσα progressive rock με ζεστό vintage ήχο που όμως χρωστά στα 70s όσα ακριβώς και στο σήμερα.

Το εναρκτήριο “Bolero” ξεκινά με πομπώδες αργόσυρτο ύφος υπό την καθοδήγηση της -γνώριμης στους ήδη μυημένους- slide κιθάρας του Hammerø μέχρι το πέμπτο λεπτό, όταν μετά από μια σύντομη αποδόμηση ξεκινά το δεύτερο τμήμα του κομματιού με την υπέροχη βασική μελωδία να αναπτύσσεται και να εμπλουτίζεται, οδηγούμενη σε μια prog rock έκρηξη με παρέλαση συμφωνικών (εδώ ακούμε και synths), folk και avant-jazz στοιχείων, μέχρι το κιθαριστικό solo πάνω στην υπέροχη εκείνη μελωδία και την τελική κορύφωση.

Το “Skokk” ξεκινά ομοίως ήπια με οδηγό και πάλι τον ανεξάντλητο Hammerø, υπέροχους mellotron χρωματισμούς από τον Pettersen, από τις εκπληκτικές μελωδίες του οποίου ξεκινά -στο πέμπτο λεπτό και πάλι- ίσως το κορυφαίο τμήμα του δίσκου (αν και αυτό είναι δύσκολο να το πει κανείς με βεβαιότητα), με post-rock κλιμάκωση, ήχο και μεγαλοπρεπές ύφος που παραπέμπει με ευκολία στον Mike Oldfield. Eδώ το κουαρτέτο δένει άψογα, με μελωδικές μπασογραμμές από τον Kvam, τεχνικά γεμίσματα στα ντραμς, θαυμάσια prog πλήκτρα και κιθάρα που καταφέρνει να αμβλύνει το φαινομενικό πολιτισμικό χάος μεταξύ Β. Ευρώπης και Άπω Ανατολής.

Το μόλις 4-λεπτο “Humle” είναι ένα jazzy πειραματικό διάλειμμα που φαντάζει πάρα πολύ εύκολο για τους τέσσερις με τον αυτοσχεδιαστικό του χαρακτήρα, ενώ αποτελεί και μία πρώτης τάξης ευκαιρία να θαυμάσουμε το drumming του Simonsen.

Το “Journey One” κλείνει το album με τον πλέον απροσδόκητο τρόπο, ξεκινώντας με έντονο latin / fusion groove. Μετά το ενεργοβόρο ξεκίνημα, η μετάβαση γίνεται προς ambient και post-rock αφαιρετικό κλίμα που σχηματοποιείται σε μία πανέξυπνη pop μελωδία που μεταλλάσσεται σε spaced-out heavy prog (!) που χάνεται στο υπερπέραν ολοκληρώνοντας μία άκρως περιπετειώδη ακρόαση και μία αλληλουχία απανωτών εκπλήξεων.

Το ντεμπούτο των Tenderton είναι πολύ παραπάνω από ένα spin-off των Atlanter. Είναι χαλαρή, αβίαστη, εμπνευσμένη μουσική, προορισμένη για όλους και κυρίως τους λάτρεις του σύγχρονου νορβηγικού prog που ανθίζει ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια. Συνίσταται για ακροάσεις στο σπίτι, σε περιπάτους, στο αυτοκίνητο, στο λεωφορείο, στο τρένο, το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα και το βράδυ.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη 

Ο ομώνυμος δίσκος των Tenderton είναι δημιούργημα της ανάγκης τεσσάρων μουσικών να συνυπάρξουν μέσω της οδού του τζαμαρίσματος. Το τελικό αποτέλεσμα παρόλα αυτά ξεπερνά κατά πολύ τη λογική ενός απλού jamming session. Ο αυθορμητισμός φωνάζει μεν παρών καθ’ όλη τη διάρκεια, αλλά οι Νορβηγοί έχουν φροντίσει να τον μπολιάσουν πάνω σε χαλαρές συνθετικές δομές. Το γλυκό και περιπετειώδες παίξιμο αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό του ήχου, ενώ το ύφος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κυρίως ως αυτοσχεδιαστικό progressive rock, που λοξοκοιτάει αραιά προς τη jazz και το fusion. Όσοι λάτρεψαν τους δύο πρώτους δίσκους των Atlanter οφείλουν να σπεύσουν, γιατί εδώ θα βρουν μια διαφορετική και πιο laid back πτυχή τους. Το ίδιο ισχύει και για τους λάτρεις της “made-in-Norway” προοδευτικής σκηνής γενικότερα.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας