Not Blood Paint – Believing is Believing

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
05 / 12 / 2016

Not Blood Paint were formed in 2008 in Bushwick, Brooklyn of New York by guitarists George Frye and Joe Stratton, bassist Mark Jaynes and drummer Seth Miller. From their first steps, it was made clear that they did not intent to follow beaten or handy tracks. They are motivated purely by art itself and limitations are non-existent, while the theatrical element has been dominant in their music right from the start. La Normalidad (2012) simply signaled the inauguration of the band’s course for the few who listened to it. This years’ Believing is Believing is their second full-length album, a well-prepared premeditated blow, to exclusively unsuspecting receivers.

[bandcamp width=650 height=120 album=741656201 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The Power to Believe

The definition of a grower album is a task that requires careful and meticulous scrutiny. What is it that urges us to read belatedly behind the notes and make us addicted to albums? Believing is Believing is not just a grower. It belongs to the closed group of albums that are apt to jack up the listener from their chair and dilate their eyes, even several listens after the first one. But first things first.

Theoretically the album is above suspicion. Ten independent songs of short duration (from three-and-a-half to six-and-a-half minutes), with no fancy atmosphere, straightforward, simple-structured yet unpredictable, with diminished orchestral parts and generally of low speed. Yet, it is probably this sluggish pace that hypnotizes slyly and also the incredible flaw of the songs, a flaw that hinders initially the proper judgment of each one individually. Of course it’s precisely this belated and escalating evaluation that brings out the majesty of Not Blood Paint’s musical proposition, especially when it is combined with the realization of their aesthetic achievement.

Stylistically, it is no far-fetched to say that Believing is Believing introduces more of a personal style than rehashing hoary old forms. The straightforward rock of Not Blood Paint is a crossbreed mainly between art-rock and crossover / alt-prog (but also pop-rock, post-rock and glam rock) where dynamism and lyricism contradict each other in a mystical, ceremonial, sexy and not by a long chalk dark atmosphere. The New Yorkers pull off to make everything sound as “natural” when first listened to. Vintage coexists with alternative in perfect harmony, dancing groove with pompous heavy rock, 70s prog with early 80s post-punk. Stripping down the elements that NPB have so craftily absorbed in their sound, what catches the eye (or should I say ear) are Dear Hunter, Muse, Rishloo, Ween and, above all, the melodic “sweetness” of Casey Crescenzo whose influence has already permeated a big proportion of the American rock scene, underground or not.

The narrative and mystical nature of the songs really takes off by the prodigious vocal skills of the former Michigan classmates. Aside the sharp guitar licks and rhythmic changes, vocal-wise the album is marvellous, even though in any other band such a charismatic voice as George Frye’s would render the other superb ones redundant. The quartet’s team spirit and vibrant theatricality are of the few perspicuous elements. Once someone delves into the “mythologies” of Not Blood Paint, comes (totally unexpectedly) face-to-face with ten catchy and (no matter how incredulous it sounds) perfectly even songs, ten potential hits, ten completely interesting stories with epic climaxes, unpredictable twists and literally not a single superfluous melodic phrase. The shortly before puzzling Believing is Believing is now an addiction.

9 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion 

It’s almost a certainty that every year the deep underground has something in store for us to remember. The second full-length album of Not Blood Paint comes out of nowhere to redefine the term “crossover”. The band from Brooklyn presents us an odd amalgam of musical influences as far afield as metal, glam, post-punk and prog rock, with the guitars always up front. Nevertheless their style has been clearly crystallized whereas their image seems to interact “cheekily” with the music. Of course the main plus is the amazing songs, a fact that becomes instantly perceptible, despite the fact that the record requires multiple listens to disclose all of its aces. Musicphile diggers of all kinds and races, should dedicate the necessary time that this killer release deserves.

9 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
05 / 12 / 2016

Οι Not Blood Paint σχηματίστηκαν το 2008 στο Bushwick του Brooklyn της Νέας Υόρκης από τους κιθαρίστες George Frye και Joe Stratton, τον μπασίστα Mark Jaynes και τον ντράμερ Seth Miller. Από τα πρώτα τους βήματα ήταν σαφές ότι δεν ήταν διατεθημένοι να ακολουθήσουν πεπατημένες, ούτε εύκολες οδούς. Τα ελατήρια είναι αποκλειστικά καλλιτεχνικά και οι περιορισμοί ανύπαρκτοι, με τη θεατρικότητα να κυριαρχεί στη μουσική τους από νωρίς. Το “La Normalidad” (2012) απλώς σήμανε το ξεκίνημα της πορείας των Not Blood Paint στους λίγους που το άκουσαν. Το φετινό “Believing is Believing” είναι η δεύτερη full-length κυκλοφορία τους, ένα καλά προμελετημένο «χτύπημα» με αποκλειστικά απροετοίμαστους δέκτες.

[bandcamp width=650 height=120 album=741656201 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The Power to Believe

Η έννοια του grower album χρίζει βαθιάς και ενδελεχούς ανάλυσης. Τι είναι αυτό που μας ωθεί στην ετεροχρονισμένη ανάγνωση πίσω από τις νότες που δημιουργεί αυτή τη γλυκιά εξάρτηση με δίσκους; Το “Believing is Believing” δεν είναι απλώς grower. Ανήκει στην μικρή κατηγορία των albums που είναι ικανά να σηκώσουν τον ακροατή από την καρέκλα ή να προκαλέσουν διαστολή της κόρης των οφθαλμών, ακόμα και αρκετές ακροάσεις μετά την πρώτη. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Θεωρητικά το album είναι υπεράνω «πάσης υποψίας»: 10 τραγούδια διάρκειας (3,5-6,5 λεπτά), ανεξάρτητα μεταξύ τους, χωρίς υπερβολικές ατμόσφαιρες, άμεσα, με δομή απλή αλλά απρόβλεπτη, περιορισμένα ορχηστρικά μέρη και γενικά σχετικά χαμηλές ταχύτητες. Κι όμως, κατά πάσα είναι αυτός ο αργόσυρτος ρυθμός που υπνοτίζει ύπουλα και η απίστευτη ροή των κομματιών εκείνη που σε αρχικά στάδια δεν επιτρέπει τη σωστή αποτίμηση καθενός ξεχωριστά. Βέβαια, αυτή ακριβώς η ετεροχρονισμένη και κλιμακούμενη εκτίμηση αναδεικνύει τη μαγεία της μουσικής πρότασης των Not Blood Paint, ειδικά όταν συνδυάζεται με τη συνειδητοποίηση του αισθητικού επιτεύγματός τους.

Στυλιστικά δε θα ήταν καμία υπερβολή να πει κανείς πως το “Believing is Believing” περισότερο μας συστήνει ένα προσωπικό ύφος, παρά ανακυκλώνει χιλιοακουσμένες φόρμες. Το άμεσο rock των Not Blood Paint αποτελεί διασταύρωση κυρίως art-rock και crossover / alt-prog (αλλά και pop-rock, post-rock, glam rock) με τον δυναμισμό και τον λυρισμό να αντιμάχονται σε μια αποκρυφιστική, τελετουργική, sexy και κάθε άλλο παρά σκοτεινή ατμόσφαιρα. Οι Νεοϋορκέζοι καταφέρνουν να κάνουν τα πάντα να ηχούν «φυσιολογικά» στις πρώτες ακροάσεις. Το vintage συνυπάρχει με το alternative απόλυτα αρμονικά, το χορευτικό groove με το πομπώδες ύφος, τα prog 70s με τα post-punk πρώιμα 80s. Αποκρυπτογραφώντας τα στοιχεία που έχουν αφομοιώσει τόσο καλά, οι «προφανείς» επιλογές είναι oι Dear Hunter, οι Muse, οι Rishloo, οι Ween, αλλά η σημαντικότερη όλων είναι η μελωδική «γλύκα» του Casey Crescenzo, που έχει ήδη επηρεάσει ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής rock σκηνής, underground και μη.

Ο αφηγηματικός και μυστικιστικός χαρακτήρας των κομματιών των Not Blood Paint απογειώνεται με την ερμηνευτική δεινότητα και των τεσσάρων παλιών συμμαθητών στο Michigan. Εκτός των αιχμηρών κιθαριστικών licks και των ρυθμικών αλλαγών, φωνητικά το album είναι συγκλονιστικό, αν και σε οποιαδήποτε άλλη μπάντα μία τόσο χαρισματική φωνή όπως αυτή του George Frye δε θα είχε ανάγκη τις άψογες φωνές των υπολοίπων. Η ομαδικότητα του κουαρτέτου και η έντονη θεατρικότητα ήταν από τα λίγα εξαρχής εύληπτα στοιχεία. Αφού εισέλθει κανείς στις «μυθολογίες» των Not Blood Paint έρχεται (εντελώς ξαφνικά) αντιμέτωπος με 10 πιασάρικα και (όσο απίστευτο κι αν ακούγεται) απόλυτα ισάξια κομμάτια, 10 δυνητικά hits, 10 άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες με επικές κορυφώσεις, απρόβλεπτες ανατροπές και κυριολεκτικά ούτε μία μη σημαντική μελωδική φράση. Το μέχρι πρότινος περίεργο “Believing is Believing” είναι πια εξαρτησιογόνο.

9 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη 

Είναι σχεδόν δεδομένο πως κάθε χρονιά το βαθύ underground θα μας δώσει κάτι για να θυμόμαστε. Ο δεύτερος δίσκος των Not Blood Paint έρχεται από το πουθενά για επαναπροσδιορίσει τον όρο “crossover”. Η μπάντα από το Brooklyn μας παρουσιάζει τρελό αμάλγαμα μουσικών επιρροών, από το metal και το glam rock μέχρι τo post-punk και το prog rock και τις κιθάρες πάντα στο προσκήνιο. Παρόλα αυτά το ύφος τους έχει σαφέστατα αποκρυσταλλωθεί, ενώ και το image τους μοιάζει να αλληλεπιδρά «τσαχπίνικα» με τη μουσική. Το μεγάλο συν βέβαια είναι τα εκπληκτικά κομμάτια, κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό παρότι ο δίσκος θέλει πολλές ακροάσεις για να αποκαλύψει όλες του τις χάρες. Μουσικόφιλοι σκαπανείς όλων των φυλών και ειδών οφείλουν να αφιερώσουν το απαραίτητο χρόνο που αξίζει σε αυτή τη δισκάρα.

9 / 10

Κώστας Μπάρμπας