[Self-released, 2022]
Intro: Dimitris Kaltsas
This year, Naxatras had their 10th anniversary as a band. The group from Thessaloniki released its self-titled debut in 2015 and their DIY psychedelic / stoner intentions became immediately clear and thus the band gained a loyal following mainly in Greece. The next two albums, II (2016) and III (2018), established the band in the domestic underground scene and then followed four years without any release. The reason became clear from the first listen of this year’s ambitious album titled… IV, in which Naxatras sound more progressive than ever…
Reaching the top after a change of course
The fourth album of Naxatras will probably be the defining record of the band’s career, since it marks a huge change in their sound and the way they compose their music. The group that shook the waters of the stoner scene, with the psych explorations they applied to their first three releases, is now at the critical limit, not of de-characterizing their psych side. but of fully connecting with the prog rock sound of the 70s. Obviously, there were signs that this would happen to some degree (e.g. the guitar playing on On the Silver Line in III), but few knew or suspected that Naxatras would release one of the best prog records of a local scene that admittedly we can’t say that it gets the acceptance of the Greek audience.
The addition of a fourth member, Pantelis Kargas, on keyboards is immediately noticeable in the opening Reflection (Birth), where the piano fills give a completely different perspective on the basic guitar concept. And despite these extra elements, the guitars continue to be in the center of the Greek band. The seven-minute Omega Madness essentially spreads a palette of riffs that transport us to Eloy’s dreamlands and largely defines the style of the album. Right next to this composition, Journey to Narahmon and The Battle of Crystal Fields are placed, which build a very specific spacy environment (sic) with keys in and virtuoso playing on bass, drums and of course guitar solos. Especially the work that has been done by Yiannis Konstantelias, is one of the best we have heard in recent years from the Greek scene and I think that this playing will win the test of time.
If we had to match IV with another contemporary album, so that a listener would find common codes, it would be Sketches of Brunswick East by King Gizzard & The Lizard Wizard, a top prog rock album from another top psych band. I think that sooner or later, the fans of the group will love it, and despite the change of course the recognition for IV will come, since it does not lag behind any of the categories that a record is usually evaluated. Even the vocals that you hear in The Answer, Ride with Time, Horizon by Konstantelias, while not exciting, do not take away from the vibe of the group at all (perhaps because there is a proper management of vocal abilities, a feature that is not a given for other bands of this genre).
I have to give credit to the band for two more compositions, the funky Radiant Stars, which reminds me of Pink Floyd at their best and the most metal Eloy composition of the record, the wonderful Horizon which also proves that the group has tremendous potential to change and incorporate influences without breaking the flow of the album. There is no doubt that IV is the best album that Naxatras have released, but there are certainly questions about its acceptance by the band’s followers. For those who show patience and listen to the vision of the group, I think that the apotheosis for the songs that we find in here is certain.
9 / 10
Alexandros Topintzis
2nd opinion
After three dynamic attempts, this year’s release of Naxatras from Thessaloniki comes as a final vindication for them and for all those who believed in them from their first release until today. IV opens up much more musical landscapes by removing the stigma of a jam band. Naxatras show us that during all this time without live shows, they let their musical instincts free and added numerous new elements to their music such as keyboards. More psych than ever in their career so far with their sound no longer so hard and dry but enriched with a fresh appetite for creativity. They literally unfold all this knowledge and appetite and we are presented with this great release, an oasis of joy and an opportunity for exploration.
Songs like Ride With Time, Horizon and Battle of Crystal Fields are not released and heard every day. With this release, Naxatras have made a difference with their inspiration and I am certain they’ll thrive in their live shows. A very pleasant surprise in the not so interesting musical year so far.
8.5 / 10
Kostas Rokas
[Self-released, 2022]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Φέτος οι Naxatras συμπλήρωσαν 10 χρόνια από την ίδρυσή τους. Το σχήμα από την Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του το 2015 και οι DIY ψυχεδελικές / stoner προθέσεις τους έγιναν άμεσα σαφείς κι έτσι η μπάντα απέκτησε πιστούς φίλους κυρίως στην Ελλάδα. Τα II (2016) και III (2018) καθιέρωσαν το συγκρότημα στην εγχώρια underground σκηνή και στη συνέχεια ακολούθησαν τέσσερα χρόνια χωρίς κάποια κυκλοφορία. Το γιατί γίνεται σαφές από την πρώτη ακρόαση του φετινού φιλόδοξου IV, στο οποίο οι Naxatras ηχούν πιο προοδευτικοί από ποτέ…
Φτάνοντας στην κορυφή μετά από αλλαγή πορείας
Το τέταρτο album των Naxatras πιθανότατα θα είναι ο καθοριστικός δίσκος της καριέρας του σχήματος, αφού σε αυτόν επιτελείται μια τεράστια αλλαγή στον ήχο τους και στον τρόπο που συνθέτουν την μουσική τους. Το group που τάραξε τα νερά της stoner σκηνής, με τις psych αναζητήσεις που εφάρμοσαν στις τρεις πρώτες κυκλοφορίες τους, πλέον βρίσκεται στο κρίσιμο όριο, όχι του αποχαρακτηρισμού της psych πλευράς τους αλλά της πλήρους σύνδεσης με το prog rock ήχο των 70s. Προφανώς και υπήρχαν ενδείξεις ότι θα συμβεί αυτό σε έναν βαθμό (π.χ το παίξιμο της κιθάρας στο On the Silver Line στο III), όμως ελάχιστοι γνώριζαν ή πιθανολογούσαν ότι οι Naxatras θα κυκλοφορούσαν έναν από τους καλύτερους prog δίσκους μιας τοπικής σκηνής που ομολογουμένως δεν μπορούμε να πούμε ότι απολαμβάνει της αποδοχής του ελληνικού κοινού.
Η προσθήκη τέταρτου μέλους, του Παντελή Κάργα, στα πλήκτρα γίνεται άμεσα αντιληπτή στο εναρκτήριο Reflection (Birth), όπου τα γεμίσματα με πιάνο, δίνουν μια εντελώς διαφορετική οπτική πάνω στην κεντρική κιθαριστική ιδέα. Και παρά τις προσμίξεις αυτές, οι κιθάρες συνεχίζουν να βρίσκονται στο κεντρικό πλάνο των Θεσσαλονικιών. Το Omega Madness, σε επτά λεπτά ουσιαστικά απλώνει μια παλέτα από riff που μας μεταφέρουν στις ονειροχώρες των Eloy και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το στυλ που κινείται ο δίσκος. Ακριβώς δίπλα σε αυτή την σύνθεση, τοποθετούνται τα Journey to Narahmon και The Battle of Crystal Fields, τα οποία χτίζουν ένα πολύ συγκεκριμένο spacy περιβάλλον (sic) με πλήκτρα και βιρτουόζικα παιξίματα σε μπάσο, drums και φυσικά κιθαριστικά solo. Ειδικά η δουλειά που έχει γίνει σε αυτό το πεδίο από τον Γιάννη Κωνσταντελιά, είναι από τις ποιοτικότερες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική σκηνή και θεωρώ θα κερδίσει το στοίχημα του χρόνου.
Εάν πρέπει να αντιστοιχήσουμε το IV με ένα άλλο σύγχρονο album, έτσι ώστε ένας ακροατής του σήμερα να βρει κοινούς κώδικες, αυτό θα ήταν το Sketches of Brunswick East των King Gizzard & The Lizard Wizard, ένα κορυφαίο prog rock άλμπουμ από μια επίσης κορυφαία psych μπάντα. Θεωρώ πως αργά ή γρήγορα, οι fans του group θα ψηθούν, παρά την αλλαγή πλεύσης και η αναγνώριση του IV θα έρθει, μιας και δεν υστερεί καμιά από τις κατηγορίες που συνήθως αξιολογείται ένας δίσκος. Ακόμα και τα φωνητικά που θα βρείτε στα The Answer, Ride with Time, Horizon από τον Κωνσταντελιά, ενώ δεν ενθουσιάζουν, δεν αφαιρούν καθόλου από το vibe του group (ίσως γιατί υπάρχει σωστή διαχείριση των δυνατοτήτων, χαρακτηριστικό που δεν είναι δεδομένο για άλλες μπάντες παρόμοιου ύφους).
Κλείνοντας το κείμενο, να αποδώσουμε τα εύσημα στο group για δύο ακόμα συνθέσεις, το funky Radiant Stars, το οποίο θυμίζει Pink Floyd στα καλύτερα τους και την πιο Eloy-metal σύνθεση του δίσκου, το υπέροχο Horizon που εξίσου αποδεικνύει ότι το group διαθέτει τρομερή δυνατότητα να αλλάζει και να ενσωματώνει επιρροές, χωρίς να χαλάει η ροή του υλικού της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το IV είναι το καλύτερο album που έχουν κυκλοφορήσει οι Naxatras, σίγουρα υπάρχουν ερωτηματικά για την αποδοχή του από το κοινό που τους ακολουθεί. Για όσους επιδείξουν υπομονή και αφουγκραστούν το όραμα του group, θεωρώ ότι η αποθέωση για τα τραγούδια που βρίσκουμε εδώ μέσα είναι μονόδρομος.
9 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
2η γνώμη
Μετά από τρεις δυναμικές απόπειρες η φετινή κυκλοφορία των Θεσσαλονικιών Naxatras έρχεται σαν μια οριστική δικαίωση για τους ίδιους αλλά και για όλους αυτούς που τους πίστεψαν από την πρώτη κυκλοφορία τους μέχρι σήμερα. Το IV ανοίγει πολύ περισσότερα μουσικά τοπία βγάζοντας από πάνω της το στίγμα μιας jam μπάντας. Οι Naxatras μας δείχνουν ότι όλο αυτό το διάστημα χωρίς ζωντανή ενεργό δράση, να άφησαν ελεύθερα τα μουσικά ένστικτα τους και πρόσθεσαν πολλά νέα στοιχεία στην μουσική τους όπως τα πλήκτρα. Περισσότερο psych από ποτέ στην μέχρι τώρα πορεία τους με τον ήχο τους να μην είναι πιά τόσο σκληρός και ξερός αλλά να έχει εμπλουτιστεί με μια φρέσκια όρεξη δημιουργικότητας. Ξεδιπλώνουν στην κυριολεξία όλη αυτήν την γνώση και την όρεξη και μας παρουσιάζεται η παρούσα κυκλοφορία σαν μια όαση ταξιδιάρικης χαράς και ευκαιρία εξερεύνησης.
Τραγούδια όπως τα Ride With Time, Horizon και Battle of Crystal Fields δεν κυκλοφορούν και δεν ακούμε κάθε μέρα. Οι Naxatras με την παρούσα κυκλοφορία έχουν κάνει την διαφορά με την έμπνευση τους και προβλέπω να σαρώνουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις στο διψασμένο λόγω μεγάλης αποχής κοινό. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στην όχι και τόσο ενδιαφέρουσα (μέχρι τώρα) μουσικά χρονιά.
8.5 / 10
Κώστας Ρόκας
