Dream Theater – A View From the Top of the World

Intro: Tasos Poimenidis

Each new Dream Theater release becomes talk of the town in the prog community and A View From the Top of the World could not be an exception. The debate over where inspiration ends and decline begins in the history of Dream Theater never ends and varies for each one of us. The band’s fans still treat them like a sacred cow, while those against probably wait for a weak album to start their criticism. There is no doubt, however, that Dream Theater is one of the most important bands that have appeared in the last 30 years in the heavy sound.

Kick-start point (?)

Fifteenth official full-length studio album for Dream Theater and as always all their releases are the subject of discussion, for all the reasons we know, wrong or not. Anyone expecting something experimental or even hope the band will step a little out of its comfort zone will surely be disappointed. It seems that the band that had changed 1000 faces, moods and styles with unique mastery until Octavarium no longer exists and I think it no longer makes sense to expect something like that. There are no compositional risks in A View From the Top of the World, where one will encounter the established style of Dream Theater.

It is now clear how crucial Portnoy’s role was while the band was still experimenting, and a technically superb drummer is not enough to replace his significant contribution as a composer and leader. However, someone who is waiting to hear a solid new album from Dream Theater without comparing it to the glorious distant past or something better than their recent weak albums, he/she will probably have a good time with their new record.

The strong parts of the album are definitely the most technical and heavy. There are numerous nice themes with (expectedly) many changes and of course the highest technical level by all the instruments. Petrucci’s most technical solos and Mangini’s amazing drumming steal the show and are essentially the things to look out for on the record and the most memorable as well. On the downside now, the more melodic and neo-prog do not serve their purpose most of the times and are mostly typical and repeated. Another compositional disadvantage is that the vocal lines are often flat and somewhat predictable and in any case do not seem to have been written by a singer but by the other members.

Andy Sneap’s production and mixing is perfect for Dream Theater’s prog metal. He has brought the drums in the forefront in an impressive way while we can hear Myung’s themes much more compared to their older works. The distorted guitars are bulky leading the tracks while Rudess’s keys sound more old school and less tiring than in their previous album.

In conclusion, this is a heavy musical proposal with excellent performance and all the clichés of late Dream Theater, impeccable production, mediocre vocal lines, satisfactory but very rarely great songwriting. Probably as a whole it’s a bit tiring and I would have a lot of doubts about the album’s timelessness, but on the other hand I cannot deny that in relation to their recent works there is progress in everything, while there are many beautiful scattered parts. It is an album that is clearly addressed to the band’s existing friends and fans. The educated listener will probably not be surprised by Dream Theater here.

7 / 10

Tasos Poimenidis

2^nd opinion

The previous album had some great moments and it awakened hope that the band would return to the right path. Sadly though, much of the new album sounds like leftovers from their better albums of the early 2000s. The first third of the album sounds engaged and promising, but then the mood goes in the opposite direction and reaches a boringly lukewarm level, with no chance of captivating the listener. The cool thing is that the guitars sound more “rocky” in some riffs and solos and the drums finally sound attractive. On the other hand, the timbres of the keys and bass seem to get worse with each record. Answering the Call and Awaken the Master are the highlights here. I love the drive of those two, very reminiscent of early 2000s Dream Theater. The title track is probably the biggest disappointment, being just a 20-minute long riff salad. I find this really below average on all levels. Last but not least, Mangini is finally playing with his heart and not just his mind. This is without a doubt his best work with the band, but that’s not enough to save the album from mediocrity.

5.5 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης

Κάθε καινούρια κυκλοφορία των Dream Theater γίνεται talk of the town στην prog κοινότητα και δεν θα μπορούσε το A View From the Top of the World να αποτελεί κάποια εξαίρεση. Η συζήτηση για το πού τελειώνει η ακμή και αρχίζει η παρακμή δισκογραφικά για τους Dream Theater δεν τελειώνει ποτέ και πάντα ποικίλει για τον καθένα μας. Οι οπαδοί τους τους αντιμετωπίζουν ακόμη και τώρα σαν ιερή αγελάδα, ενώ οι πολέμιοι μάλλον περιμένουν κάθε φορά το στραβοπάτημα για να μαυρίσουν την μπάντα. Δεν χωράει αμφιβολία πάντως στο ότι οι Dream Theater είναι από τις πιο σημαντικές μπάντες που εμφανίστηκαν τα τελευταία 30 χρόνια στον σκληρό ήχο.

Σημείο ανάκαμψης (;)

Δέκατος πέμπτος επίσημος full-length studio δίσκος για τους Dream Theater λοιπόν και όπως πάντα όλες τους οι κυκλοφορίες είναι αντικείμενο συζήτησης, για όλους τους λόγους που ξέρουμε, λάθος και μη. Όποιος περιμένει κάτι πειραματικό ή έστω να δει τους Dream Theater να βγαίνουν έστω ελάχιστα έξω από το comfort zone τους σίγουρα θα απογοητευτεί. Φαίνεται πως εκείνη η μπάντα που μέχρι το Octavarium άλλαζε 1000 πρόσωπα, διαθέσεις και ύφος με μαεστρία ελάχιστων άλλων δεν υπάρχει πια και νομίζω δεν έχει πλέον και νόημα να την περιμένουμε. Δεν υπάρχουν συνθετικά ρίσκα στο A View From the Top of the World, όπου θα συναντήσει κανείς το παγιωμένο ύφος των Dream Theater.

Είναι φανερό πλέον το πόσο καταλυτικός ήταν ο ρόλος του Portnoy όσο η μπάντα ακόμη πειραματιζόταν και δεν αρκεί ένας απλά τρομερά τεχνικός drummer για να αντικαταστήσει τη σημαντικότατη συνεισφορά του σαν συνθέτη και ηγέτη στην μπάντα. Κάποιος βέβαια που περιμένει να ακούσει καινούρια δουλειά από τους Dream Theater η οποία να παρουσιάζει μια σχετική αρτιότητα χωρίς να βάλει το συγκριτικό πήχη του υπέρλαμπρου απώτερου παρελθόντος ή αν βάλει δίπλα τον χαμηλό πήχη των πρόσφατων album τους πιθανά θα περάσει καλά με την καινούρια τους δουλειά.

Τα δυνατά σημεία του δίσκου είναι σίγουρα τα πιο τεχνικά και heavy. Υπάρχουν αρκετά όμορφα θέματα με αναμενόμενα πολλές αλλαγές και φυσικά αναμενόμενα άψογη εκτέλεση από όλα τα όργανα. Τα πιο τεχνικά solos του Petrucci και τα εκπληκτικά τύμπανα του Mangini είναι που κλέβουν την παράσταση και στην ουσία είναι τα πράγματα που προσέχει κανείς στον δίσκο και τα περισσότερο αξιομνημόνευτα. Στα αρνητικά τώρα, τα πιο μελωδικά και πιο neo-prog τις περισσότερες φορές δεν εξυπηρετούν τον σκοπό τους και είναι ως επί το πλείστον τυπικά και αναμενόμενα. Άλλο ένα μειονέκτημα συνθετικό είναι πως οι φωνητικές γραμμές πολλές φορές είναι flat και κάπως προβλέψιμες και σε κάθε περίπτωση δεν φαντάζουν να έχουν γραφτεί από τραγουδιστή αλλά από τα υπόλοιπα μέλη.

Η παραγωγή και η μίξη του Andy Sneap είναι άψογη για το prog metal των Dream Theater. Έχει φέρει πολύ μπροστά τα τύμπανα με εντυπωσιακό τρόπο ενώ ακούμε πολύ περισσότερο τα θέματα του Myung σε σχέση με τις παλιότερες δουλειές τους. Οι κιθάρες με την παραμόρφωση είναι ογκώδεις και οδηγούν τα κομμάτια ενώ τα πλήκτρα του Rudess ηχητικά ακούγονται πιο old school και λιγότερο κουραστικά από ότι στις προηγούμενες δουλειές τους.

Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια συνολικά heavy μουσική πρόταση, αρτιότατη εκτέλεση, με πολλές πεπατημένες και όλα τα κλισέ ύστερων Dream Theater, άψογη παραγωγή, μέτριες φωνητικές γραμμές, ικανοποιητική αλλά πολύ σπάνια απαστράπτουσα συνθετική δουλειά. Μάλλον στο σύνολο της κουράζει και θα αμφέβαλλα πολύ για τη διαχρονικότητά της, από την άλλη δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι σε σχέση με τις πρόσφατες δουλειές τους υπάρχει μια πρόοδος στα πάντα, ενώ υπάρχουν διάσπαρτα πολλά όμορφα σημεία. Μάλλον ένας δίσκος πάντως που απευθύνεται καθαρά σε υπάρχοντες φίλους και οπαδούς της μπάντας. Ο διαβασμένος ακροατής μάλλον δεν θα εκπλαγεί από τους Dream Theater εδώ.

7 / 10

Τάσος Ποιμενίδης

2^η γνώμη

Το προηγούμενο album είχε μερικές υπέροχες στιγμές και ξύπνησε την ελπίδα ότι το συγκρότημα θα επέστρεφε στον σωστό δρόμο. Δυστυχώς όμως, μεγάλο μέρος του νέου δίσκου ακούγεται σαν ό,τι περίσσεψε από τα καλύτερα albums τους στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Το πρώτο τρίτο του δίσκου ακούγεται ελκυστικό και πολλά υποσχόμενο, αλλά στη συνέχεια η διάθεση πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση και φτάνει σε ένα βαρετά χλιαρό επίπεδο, χωρίς καμία πιθανότητα να κρατήσει τον ακροατή. Το ωραίο είναι ότι οι κιθάρες ακούγονται πιο rock σε κάποια riffs και solos και τα ντραμς ακούγονται επιτέλους ελκυστικά. Από την άλλη, τα ηχόχρωμα των πλήκτρων και του μπάσου φαίνεται να χειροτερεύουν με κάθε δίσκο. Τα Answering the Call και Awaken the Master είναι τα highlights εδώ. Μου αρέσει το drive αυτών των δύο, που θυμίζει πολύ τους Dream Theater των αρχών του 2000. Το ομότιτλο κομμάτι είναι ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση, καθώς είναι μια 20λεπτη σαλάτα από riffs. Το βρίσκω πολύ κάτω από το μέσο όρο σε όλα τα επίπεδα. Τέλος, ο Mangini παίζει επιτέλους με την καρδιά του και όχι μόνο με το μυαλό του. Αυτή είναι χωρίς αμφιβολία η καλύτερη δουλειά του με το συγκρότημα, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να σώσει το άλμπουμ από τη μετριότητα.

5.5 / 10

Goran Petrić