Disillusion – Ayam

Intro: Dimitris Kaltsas

Disillusion were formed in 1994 as the creative vehicle of Andy Schmidt, composer, singer and multi-instrumentalist. After three EPs in which the young musicians were searching for their sound, Jens Maluschka (drums) and Rajk Barthel (guitar) joined the band and in 2004 they released their debut titled Back to Times of Splendor, an original mix of progressive metal and melodic death metal. Two years later, Gloria impressed for the unprecedented choice to mix progressive metal with industrial, which in fact no one else has done since with such artistic success.

Well-deserved success never came for Schmidt’s band, hence Disillusion went into hiatus for nearly a decade and returned with a new line-up with the excellent The Liberation in 2019. Ayam came out this year to convince everyone that they still have something to say after all these years, and that it is never too late for success. Let’s hope so…

Disillusion continue to walk their own lonely path to recognition and once again offer a great example of their identity

The answers, regarding the quality constants of a band that managed to leave their own touch on progressive heavy sound with two early releases, but did not record for a long time, were given with an extremely emphatic momentum a few years ago. The Liberation was a triumphant return, worthy of enthusiastic reviews for Disillusion and their own trend in progressive sound, which has lost its glamor and vanguard a long time ago.

Listeners familiar with the Germans’ sound from the days of their first two EPIC records (Back to Times of Splendor and Gloria) were already aware of their intentions to re-approach a heavier aspect of their sound through The Liberation, with innovations and elements of eclecticism dominating and highlighting their talent to develop their ideas into complete compositions, building albums with an identity in a microcosm of their own. And if 13 years had passed between Gloria (2006) and The Liberation (2019), this is a detail on which the mastermind behind Disillusion, Andy Schmidt, seems to have worked with particular fervor, as he bridged the two faces of the band in a unique way and restored them to a rightfully earned place in the modern scene.

So, three years after their dynamic return, they follow the same path, and the destination is their new album, Ayam. Already from the similarities of the two covers, and the sonic similarities, the comparison with The Liberation is obvious and expected. But how does it manage to stand the comparison with an excellent album? First, they safely continue the exploration of their sonic wealth, with a clear reference to the continuation of their previous record and in almost sixty minutes they undertake the mapping of a familiar, but diverse ocean. With the European progressive hard sound aesthetic, Disillusion have an undeniable ability to combine catchy riffs with awkward transitions, extremely heavy parts with atmospheric endings, and overall clever songwriting. Modern sound, clean production, use of brass, strings, etc. and generally a rich result.

From the very first impressions of Am Abgrund, Disillusion show their moods from the get go. This eleven-minute composition includes all those elements that are prevalent in their releases, with a variety of vocals, dynamic tones, solos, heavy on the verge of their debut. And then, simply listening to the rest of the compositions that follow, the value of the new release is enhanced. Even a touch towards the unique Gloria (an underrated album after all) with Tormento perhaps adds another element to their progressive ascent. And if perhaps a passage there or elsewhere reminds of something, this ultimately becomes a part of the sound of Disillusion, who have managed to build a personal identity with the persistence and peculiarity of their style.

With Driftwood they follow more atmospheric passages, while with Abide the Storm they offer perhaps their most characteristic moment, an amalgamation of the band’s recognizable elements, with alternating moods and riffs succeeding one another, but also a more melodic approach to contributes to the balance of the song.

All in all, Disillusion manage to follow up a Liberation-like triumph that preceded it with an equally successful attempt to tap into the sound envisioned from the beginning by Andy Schmidt and assisted by the performance and compositional skills the other band members. Ayam is an album with a rich sound, progressive references, crystal clear production and is added to a series of three albums that reach the peaks that this particular genre has not known for a long time. From here on, there is no point in comparison it with Liberation. What matters is stating and confirming Disillusion’s steady, qualitative and perhaps lonely path towards wide recognition. Ayam is one of the best releases of the year and the ease with which this happens is a testament to its value.

8.5 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

It seems that since their comeback, Disillusion are moving at an acquired speed. The Liberation, after that highly experimental Gloria, was the first sample of Andy Schmidt’s revamped artistic vehicle. The new form of the band chose to leave the past behind and follow another – equally interesting – path towards progressive metal. Ayam expands on the style of its predecessor, and has a more complete form. Between the hard metal outbursts that urge you to align with their intensity and the atmospheric parts that invite you to get lost in their abyss, an instrumental mood permeates the above and acts as the binding factor. The years of confinement imposed by the pandemic have instilled an angry expression that dives into unbridled melancholy to set the band’s sound. The most important thing is that the band seems determined to deliver their greatest work yet. The perfect production and including each track bear Disillusion’s characteristic stamp.

9 / 10

Christos Minos

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Οι Disillusion σχηματίστηκαν το 1994 ως δημιουργικό όχημα του Andy Schmidt, συνθέτη, τραγουδιστή και πολυοργανίστα. Μετά από τρία EP στα οποία το σχήμα έψαχνε τον ήχο του, στην μπάντα προσχώρησαν οι Jens Maluschka (ντραμς) and Rajk Barthel (κιθάρα) και το 2004 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους με τίτλο Back to Times of Splendor, ένα πρωτότυπο για την εποχή μείγμα progressive metal και μελωδικού death metal. Δύο χρόνια μετά, το Gloria εντυπωσίασε για την πρωτοφανή επιλογή να αναμείξουν το προοδευτικό metal με το industrial, κάτι που επί της ουσίας κανείς άλλος δεν τόλμησε με τέτοια καλλιτεχνική επιτυχία.

Η καταξίωση που τόσο δικαιούνταν το σχήμα του Schmidt και οι Disillusion παρέμειναν ανενεργοί για περίπου μία δεκαετία και επέστρεψαν με ανανεωμένη σύνθεση με το εξαιρετικό The Liberation το 2019. Το Ayam κυκλοφόρησε φέτος για να πείσει τους πάντες πως έχουν κάτι να πουν ακόμα και τόσα χρόνια μετά, αλλά ίσως και ότι ποτέ δεν είναι αργά για την επιτυχία. Μακάρι…

Οι Disillusion συνεχίζουν να πορεύονται σε ένα δικό τους, μοναχικό μονοπάτι προς την αναγνώριση και προσφέρουν ξανά ένα εξαιρετικό δείγμα της ταυτότητάς τους

Οι απαντήσεις, όσον αφορά τις ποιοτικές σταθερές ενός συγκροτήματος που με δύο πρώιμες κυκλοφορίες κατάφερε να αφήσει τη δική του πινελιά στον προοδευτικό heavy ήχο, αλλά απείχε για μεγάλο χρονικό διάστημα από τα δισκογραφικά δρώμενα, δόθηκαν με μια εξαιρετικά εμφατική ορμή προ λίγων ετών. Γιατί το Liberation υπήρξε μια διθυραμβική επιστροφή, άξια θριαμβολογικού περιεχομένου γύρω από τους Γερμανούς Disillusion και το εκτόπισμά τους σε ένα μουσικό γίγνεσθαι μιας τάσης του progressive ήχου, η οποία έχει χάσει την αίγλη και την πρωτοπορία της προ πολλού.

Οι ακροατές με εξοικείωση στον ήχο των Γερμανών από τις εποχές των δύο ΕΠΙΚΩΝ δίσκων της πρώτης περιόδου τους (Back to Times of Splendor και Gloria), είχαν ήδη από το Liberation αντιληφθεί τις προθέσεις τους να προσεγγίσουν εκ νέου μια πιο heavy πτυχή του ήχου τους, με τις καινοτομίες και τα στοιχεία εκλεκτικισμού να κυριαρχούν και να αναδεικνύουν το ταλέντο τους να αναπτύσσουν τις ιδέες τους σε ολοκληρωμένες συνθετικές προτάσεις, κτίζοντας άλμπουμ με ταυτότητα σε ένα δικό τους μικρόκοσμο. Και αν μεσολάβησαν 13 χρόνια μεταξύ του Gloria (2006) και του Liberation (2019), αυτή είναι μια λεπτομέρεια, πάνω στην οποία ο ιθύνων νους πίσω από τους Disillusion, Andy Schmidt, φαίνεται να δούλεψε με ιδιαίτερη ζέση, καθώς γεφύρωσε τις δύο εκφάνσεις της μπάντας με μοναδικό τρόπο και τους επανέφερε σε μια δικαιωματικά κερδισμένη θέση στη σύγχρονη σκηνή.

Έτσι λοιπόν, τρία χρονιά μετά τη δυναμική επιστροφή τους  ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι, και με προορισμό το νέο τους πόνημα, Ayam. Ήδη από τις ομοιότητες του εξωφύλλου, αλλά και τις πρώτες ηχητικές αναφορές, η σύγκριση με το Liberation είναι εμφανής και αναμενόμενη. Όμως, πώς καταφέρνει να σταθεί, έχοντας να διαδεχτεί ένα εξαιρετικό άλμπουμ; Καταρχάς, όπως ήδη αναφέρθηκε, συνεχίζουν με ασφάλεια την εξερεύνηση του ηχητικού τους πλούτου, με μια σαφή αναφορά στη συνέχεια του προηγούμενου δίσκου τους και σε σχεδόν εξήντα λεπτά αναλαμβάνουν τη χαρτογράφηση ενός γνώριμου, αλλά πολυποίκιλου ωκεανού. Με παρούσα την αισθητική του ευρωπαϊκού προοδευτικού σκληρού ήχου να πλανάται, οι Disillusion έχουν μια αναντίρρητη ικανότητα να συνδυάζουν ευκολομνημόνευτα riffs με δύστροπα περάσματα, εξαιρετικά heavy σημεία με ατμοσφαιρικές απολήξεις, αλλά και συνολικά ένα έξυπνο γράψιμο συνθέσεων. Μοντέρνος ήχος, καθαρή παραγωγή, χρήση πνευστών, εγχόρδων κ.τ.λ. και γενικά ένα πλούσιο αποτέλεσμα.

Από την πρώτη κιόλας εντύπωση που αφήνουν με το Am Abgrund, οι Disillusion εξ αρχής δείχνουν τις διαθέσεις τους. Εντεκάλεπτη σύνθεση, συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που βρίσκονται διάχυτα στις κυκλοφορίες τους, με ποικιλία στα φωνητικά, δυναμικές έντονες, σόλο, heavy στα όρια του ντεμπούτου τους. Και εν συνεχεία, με τις υπόλοιπες συνθέσεις που ακολουθούν, απλά οι ακροάσεις ενισχύουν την αξία κάθε νέας κυκλοφορίας των Γερμανών. Ακόμα και μια πινελιά προς το ιδιαίτερο Gloria (ένα υποτιμημένο άλμπουμ τελικά) με το Tormento φερ’ ειπείν προσθέτει άλλο ένα στοιχείο στην προοδευτική τους ανέλιξη. Και αν ίσως ένα πέρασμα εκεί ή αλλού ή παρακάτω θυμίζει κάτι, αυτό γίνεται εν τέλει ένα κομμάτι του ήχου των Disillusion, οι οποίοι έχουν καταφέρει να κτίσουν με την επιμονή και την ιδιαιτερότητα του στυλ τους, μια προσωπική ταυτότητα.

Με το Driftwood ακολουθούν πιο ατμοσφαιρικά περάσματα, ενώ με το Abide the Storm προσφέρουν ίσως την πιο χαρακτηριστική στιγμή, ένα αμάλγαμα των αναγνωρίσιμων στοιχείων της μπάντας, με εναλλασσόμενες τις διαθέσεις και τα riffs να διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά και μια πιο μελωδική προσέγγιση να συνεισφέρει στην ισορροπία του κομματιού.

Συνολικά, οι Disillusion καταφέρνουν να ακολουθήσουν ένα θρίαμβο σαν το Liberation που προηγήθηκε με μια εξίσου επιτυχημένη απόπειρα να αγγίξουν τον ήχο που οραματίζεται από την αρχή ο Andy Schmidt και συνεπικουρούν τα υπόλοιπα μέλη με τις εκτελεστικές και συνθετικές τους ικανότητες. Το Ayam είναι και αυτό ένα άλμπουμ με πλούσιο ήχο, προοδευτικές παραπομπές, πεντακάθαρη παραγωγή και έρχεται να προστεθεί σε ένα σερί τριών δίσκων που αγγίζουν τις κορυφές που ο συγκεκριμένος χώρος από καιρό παλεύει να αναδείξει. Από ‘κει και πέρα, δεν έχει νόημα μιας συνεχούς σύγκρισης με το προηγηθέν Liberation (παρόλο που μόνη της γίνεται…), αλλά η αναφορά και επιβεβαίωση της σταθερής, ποιοτικής και μοναχικής ίσως πορείας των Disillusion προς την ευρεία αναγνώριση. Το Ayam είναι μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς και η ευκολία με την οποία συμβαίνει αυτό είναι δείγμα της αξίας του.

8.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Φαίνεται πως οι Disillusion, από τη στιγμή της επανόδου τους, κινούνται με κεκτημένη ταχύτητα. Το Liberation, μετά από εκείνο το εξόχως πειραματικό Gloria, ήταν το πρώτο δείγμα γραφής του ανακαινισμένου οχήματος του Andy Schmidt . Η νέα μορφή της μπάντας επέλεξε να αφήσει πίσω της το παρελθόν για να ακολουθήσει ένα άλλο – εξίσου ενδιαφέροντα – δρόμο προς το προοδευτικό metal. To Αyam επεκτείνει το ύφος του προκατόχου του, προσδίδοντας του μια πιο ολοκληρωμένη μορφή. Ανάμεσα  στα σκληρά metal ξεσπάσματα που σε παρακινούν να ευθυγραμμιστείς με την ένταση τους και τα ατμοσφαιρικά τους σημεία που σε καλούν να χαθείς στην άβυσσο τους, μια ορχηστρική διάθεση διαπνέει τα προηγούμενα και λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία. Τα χρόνια του εγκλεισμού που επέβαλε η πανδημία ενστάλαξαν στη μπάντα μια οργισμένη έκφραση που βουτάει στην άπλετη μελαγχολία για να στήσει τους ήχους της. Το κυριότερο: η μπάντα φαίνεται χαλυβδωμένη να καταθέσει το σπουδαιότερο της έργο. Η άρτια παραγωγή και το κάθε κομμάτι κουβαλούν τη χαρακτηριστική πλέον σφραγίδα  τους.

9 / 10

Χρήστος Μήνος