Crippled Black Phoenix – Ellengæst

Intro: Lefteris Statharas

The fact that Crippled Black Phoenix have been absent from our (virtual) newsroom is a very positive thing. Drama and constant lineup changes have occupied our updates several times. Nevertheless, CPB have enjoyed great recognition in Greece with a cult following and especially after Great Escape they have enjoyed critical acclaim as well. Born from the mind, heart and soul of Justin Greaves, they tend to change their sound a between albums (undoubtedly part of it is due to the lineup changes). However, Greaves has repeatedly stated that he will always try to go outside of the box. In this strange year we live in Ellengæst is the new album that CPB present us and this time since they found themselves without a lead vocalist, Justin Greaves enlisted some guests to help with the vocals, and we may find some of them familiar…

The hidden weapon of CBP

Crippled Black Phoenix have a lot to be proud of. They have managed to build an impressive back catalogue without making any discounts or succumbing to any trends. Many changes in style and many incorporation of elements from different genres making it hard to fit any mold as a band.  Ellengæst moves away from the more soundtrack-oriented Great Escape and is more focused songwriting wise. The starter House of Fools opens up with a trumpet but quickly changes the mood with a heavy and sludgy riff that basically resets everything. Because right after the reset things become calmer, more atmospheric, grandiose and perhaps due to Vincent Cavanagh’s guest appearance there are many instances that are reminiscent of Anathema.

Vincent Cavanagh appears also on the second track (Lost) which despite the unsettling video clip deserves many repeats as it is quite energetic and maybe the combination of lyrics and the imagery of the video clip it moves you in to actually taking some action. The voice of Belinda Kordic is the hidden weapon of this album as she’s quite unique and hopefully she will have more times to shine in the future of the band. Especially in Everything I Say, she elevates the track with her very theatrical and visceral interpretation that fits the doom and gloom of the album. The song goes through the quiet-LOUD-quiet transitions very masterfully with a nice simple piano melody and the hazy production of the drums and guitar emphasizing the dark character of the atmosphere. 

The rest of the tracks are split in two categories. Firstly, very low tempo, slugish with heavy emphasis on the atmosphere. In the Night features guest vocals from Gaahl (Ex-Gorgoroth, God Seed etc) who does not provide black metal vocals but is almost reciting the lyrics with his very deep voice. The Invisible Past gives a nod to the early CPB albums with more post-rock and spacey atmospheres.

Then on the other side we have the new wave, post-punk tracks. Cry of Love is a quick five-minute track with Ryan Patterson and Suzie Stapleton handling the vocals. While it’s a nice upbeat and engaging song, it’s a bit incongruous compared to the rest of the tracks. Lastly, the album closer is a cover of Bauhaus’ She’s in Parties. Again, a very pleasant surprise and a great cover, however it leaves a taste that is different from the rest of the album.

The biggest problem of the album is pacing and flow. While the constant changes of the style and the spoken samples could work as a breather, they are so different that they actually take you out of the spirit of the album. While there are some great songs individually (Lost and Everything I Say are amongst my favorites) there is some cohesion missing. The secret weapon of this album is Belinda Kordic that elevates the songs and wouldn’t be farfetched to say that she elevates the guest vocalists as well.

7.5 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

It is a fact that in recent years Justin Greaves’s music vehicle had fallen into a quagmire, with the release of the mediocre albums Bronze and Great Escape. But with Ellengæst, Crippled Black Phoenix have certainly made a ​​comeback. What stands out in the first place is the transformation of the line-up into a musical crew of distinguished personalities, such as those of Gaahl, Jonathan Hulten, Vincent Cavanagh, and Ryan Patterson, member the post-punk band Fotocrime. Their tremendously expressive voices, plus that of Belinda Kordic, effectively enrich Greaves’ emotionally charged and very catchy compositions. The post-apocalyptic / trippy / dark / post-rock in Ellengæst is adorned with goth / post-punk motifs (Cry of Love) in an extremely successful way, keeping in mind the choice to cover a timeless post-punk / goth rock hit (She’s in Parties). The first four compositions are impressive with unique hooks, riveting atmospheres and amazing performances by the guest singers. The only objection is the infinitely repeated chorus of Everything I Say and the somewhat endless The Invisible Past. If the aforementioned compositions were approached more substantially, Ellengæst would be considered one of the band’s best releases. However, keep in mind that the album includes several great tracks.

8 / 10

Thomas Sarakintsis

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας

Το γεγονός πως οι Crippled Black Phoenix δεν απασχόλησαν το (ψηφιακό) newsroom μας είναι αρκετά θετικό. Drama και διαρκής αλλαγή μελών στη σύνθεση τους ήταν τα πιο συχνά updates που είχαμε από το στρατόπεδο τους. Παρόλα αυτά οι CPB έχουν μεγάλο fanbase στην Ελλάδα και ιδιαιτέρως μετά την τελευταία τους δουλειά Great Escape έχουν και μια σχετική αναγνώριση από κριτικούς. Γεννημένοι από το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή του Justin Greaves, συνηθίζουν να αλλάζουν λίγο τον ήχο τους (αναμφίβολα απόρροια της αλλαγής στο lineup). O Greaves έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι θα προσπαθεί πάντα να σπάει το καλούπι. Σε αυτόν τον παράξενο χρόνο που διανύουμε, το Ellengæst είναι το καινούριο άλμπουμ των CPB και αυτή τη φορά βρίσκουν τους εαυτούς τους χωρίς lead vocalist. O Justin Greaves προσκάλεσε κάποιους φίλους του για να κάνουν guest, μερικούς μάλιστα ίσως τους αναγνωρίσουμε…

To κρυφό όπλο των CBP

Οι Crippled Black Phoenix μπορούν να είναι περήφανοι για πολλά πράγματα. Έχουν δημιουργήσει μια εντυπωσιακή δισκογραφία χωρίς να κάνουν εκπτώσεις ή να ακολουθούν περπατημένες. Οι αλλαγές στον ήχο και οι πολλές ενσωματώσεις στοιχείων από διαφορετικά στυλ, κάνουν δύσκολη την ένταξη της μπάντας σε κάποια συγκεκριμένη σκηνή. Το  Ellengæst απομακρύνεται από τον ήχο του Great Escape που είχε πολλά στοιχεία soundtrack και είναι πιο προσεγμένο ως προς τις συνθέσεις. Το εναρκτήριο House of Fools ανοίγει με μια τρομπέτα, αλλά γρήγορα αλλάζει ύφος με ένα βαρύ και sludgy riff να κάνει μια επανεκκίνηση. Κι αυτό, γιατί αμέσως μετά τα πάντα γίνονται πιο ήρεμα, πιο μεγαλοπρεπή και πιο ατμοσφαιρικά. Ίσως φταίει η συμμετοχή του Vincent Cavanagh στα φωνητικά, αλλά υπάρχουν πολλά σημεία που θυμίζουν Anathema και στο κομμάτι αλλά και στον υπόλοιπο δίσκο.

Ο Vincent Cavanagh εμφανίζεται και στο δεύτερο κομμάτι (Lost) στο οποίο, παρά το βίντεο που είναι γεμάτο με σκληρές εικόνες, αξίζουν πολλές ακροάσεις. Είναι αρκετά ενεργητικό και ίσως ο συνδυασμός των στίχων με τις εικόνες του βίντεο σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς από την καρέκλα σου λίγο και να κάνεις κάτι. Η φωνή της Belinda Kordic είναι το μυστικό όπλο του δίσκου μιας και είναι ακούγεται μοναδική και ευελπιστούμε πως θα έχει και άλλες ευκαιρίες να λάμψει στο μέλλον της μπάντας. Ειδικά στο Everything I Say, ανεβάζει τη σύνθεση με τη θεατρική και ψυχωμένη απόδοσή της που ταιριάζει στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου. Το κομμάτι περνάει από την αλληλουχία χαμηλά-ΔΥΝΑΤΑ-χαμηλά με μεγάλη μαεστρία με μια απλή μελωδία στο πιάνο και τη μουντή παραγωγή στα ντραμς και την κιθάρα να τονίζουν τον σκοτεινό χαρακτήρα της ατμόσφαιρας.

Τα υπόλοιπα κομμάτια στον δίσκο είναι χωρισμένα σε δύο κατηγορίες. Αρχικά, έχουμε τα πολύ χαμηλού tempo κομμάτια με έμφαση στην ατμόσφαιρα. Στο In  the Night βρίσκουμε τον Gaahl (Ex-Gorgoroth, God Seed κ.α.) ο οποίος όμως δεν κάνει black φωνητικά, αλλά σχεδόν απαγγέλει τους στίχους με την πολύ βαρύτονη φωνή του. Το The Invisible Past κλείνει λίγο το μάτι προς τα πρώτα άλμπουμ των CPB με πιο post-rock / space αμτόσφαιρα.

Από την άλλη, έχουμε τα new wave, post-punk κομμάτια. Το Cry of Love είναι ένα γρήγορο 5λεπτο κομμάτι με τον Ryan Patteron και την Suzie Stapleton στα φωνητικά. Προκειται για ένα ωραίο upbeat κομμάτι, αλλά λίγο παράταιρο συγκριτικά με τα υπόλοιπα του δίσκου. Τέλος, το album κλείνει με μια διασκευή στο She’s in Parties των Bauhaus. Μια ευχάριστη έκπληξη σίγουρα και μια πολύ ωραία διασκευή, αλλά αφήνει μια διαφορετική γεύση συγκριτικά με τον υπόλοιπο δίσκο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο δίσκο είναι η ροή. Ενώ οι πολλές εναλλαγές σε ύφος και τα samples θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ένα διάλειμμα, είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές που σε βγάζουν από τον δίσκο. Ενώ υπάρχουν εξαιρετικά κομμάτια (τα Lost και Everything I Say για παράδειγμα), λείπει η συνοχή. Σίγουρα όμως, η Belinda Kordic ξεχωρίζει καθώς ανεβάζει τα κομμάτια και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ανεβάζει και τους guest τραγουδιστές.

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το μουσικό όχημα του Justin Greaves είχε περιπέσει σε τέλμα, με τις κυκλοφορίες των μέτριων Bronze και Great Escape albums. Όμως, με το Ellengæst οι Crippled Black Phoenix ανακάμπτουν. Αυτό που κατ’ αρχήν ξεχωρίζει είναι η μεταβολή του line-up σε ένα μουσικό πλήρωμα αποτελούμενο από εκλεκτές προσωπικότητες, όπως αυτές των Gaahl, Jonathan Hulten, Vincent Cavanagh και του Ryan Patterson του post-punk σχήματος Fotocrime. Οι φοβερά εκφραστικές φωνές τους, συν αυτή της Belinda Kordic, εμπλουτίζουν αποτελεσματικά τις συναισθηματικά φορτισμένες και εν πολλοίς πιασάρικες δομές του Greaves. Το μετά – αποκαλυπτικό / ταξιδιάρικο / dark / post-rock που οικειοποιείται το Ellengæst διανθίζεται από goth / post-punk μοτίβα (Cry of Love) με εξαιρετικά επιτυχημένο τρόπο, τηρουμένης και της επιλογής να διασκευάσουν ένα διαχρονικό hit της post-punk / goth rock σκηνής (She’s in Parties). Οι τέσσερις πρώτες συνθέσεις, λοιπόν, είναι εντυπωσιακές με ανεπανάληπτα hooks, καθηλωτικές ατμόσφαιρες και εκπληκτικές ερμηνείες από τους καλεσμένους τραγουδιστές. Μόνη ένσταση το απείρως επαναλαμβανόμενο refrain του Everything I Say και το κάπως ατέρμονο The Invisible Past. Αν οι προαναφερόμενες συνθέσεις προσεγγίζονταν ουσιαστικότερα, το Ellengæst θα λογιζόταν ως μία εκ των κορυφαίων δισκογραφικών στιγμών της μπάντας. Εντούτοις, λάβετε υπ’ όψιν  ότι το album περιλαμβάνει αρκετές τραγουδάρες.

8 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης