[Self-released, 2020]
Intro: Kostas Barbas
Arnaud Bukwald is one of those musicians who work in isolation within their artistic microcosm and create without companions, while they are also fans of the genre they play. Bukwald calls himself an underground troubadour from France, as well as a singer, composer, orchestrator, multi-instrumentalist and astronaut. Apart from being an astronaut, he practices all the rest in his discography, which started in 2011 with Bizarremporium and continued in 2013 with Mysterious Vampire. He has also released covers of Pink Floyd and Gil Scott-Heron songs. Since then, he has worked on a series of albums with the general title La Marmite Cosmique. The sixth part of the series was released this year.
[bandcamp width=100% height=120 album=2702869645 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
A chameleon prog suite
In the sixth part of the La Marmite Cosmique series which was released in September and adorns a diverse discography, Arnaud Bukwald with his moderate genius manages to combine genres and moods with subtle layers of poetry and romance. The two tracks function as two poles that spread soundscapes, recalling the multilevel evolution of progressive rock from since its birth. Of course, the psychedelic passages are not absent as an improvisational passage when the themes are exhausted, and thus in this clever, trippy way they are completed.
Conte Lunaires opens with a zeuhl atmosphere and the characteristic vocal invocations accompanied by wind instruments which add a symphonic dimension. What follows is more jazzy, closer to the Canterbury scene. The references to Soft Machine evolve into more melodic passages with flute which end up with something that seems to be the heart of the composition. Poetry and romance prevail in a beautiful folk moment with female vocals reminiscent of Renaissance (Ashes Are Burning and Turn of the Cards era). The circle is slowly closing with the aforementioned characteristic elements alternating with dreamy paths and the saxophones on a leading role in themes with jazz shades but no improvisation outbursts. The epilogue is sealed with the organ accompanying the lead guitar with a pompous snout.
Dynamogeny begins as a lyrical Floyd-ish ballad with the à la Bardens keys intervening until a wonderfully nightmarish point enters and then is interrupted in a rather funny way. This is followed by a prolonged synthesizer solo, which by the way is the psychedelic basis of Bukwald’s music as a common component throughout his discography. Exotically hypnotic with a repetitive rhythm, it’s left to the freedom of its creator until it ends. Excellent sound with great performance and an unwavering love for music.
It is truly admirable that an artist inspired and edited the stitching of ideas in a special and so personal way. This is not a typical case of one-man band. There is vision, depth, generosity, and productive “insanity” that is embodied with exemplary seriousness. Bukwald’s diverse personality is fully reflected in this album which is the ideal motivation for a more thorough research into his previous releases and inspires anticipation for those to come. His ambition and consistency give us the right to hope that his next steps will be even more exuberant and homogeneous, worthy of his talent. La Marmite Cosmique adorns an already interesting year in music.
7.5 / 10
Giannis Zavradinos
2nd opinion
The sixth part of Arnaud Bukwald’s La Marmite Cosmique comes from the underground depths of progressive rock and is addressed mainly to those who dig deep into the genre. It is clear that Bukwald loves the 70s and gives us two long pieces with many influences from that era. As a Frenchman, he has the avant-garde element in him and above all the version given by Magma. This does not prevent him from giving a strong symphonic character to the compositions, while at the same time using the echoes of the Canterbury sound, as many musicians from Central Europe had done in the past. The first composition, Contes Lunaires, easily stands out, and is the main reason for someone to listen to the album. Dynamogeny that follows begins nicely and Floyd-ically, but then gets very knotty with the experimentation he attempts. Bukwald proves to be a very good player in all the instruments he uses, but truth is the lack of musicians other than the female vocalist is obvious. The final result, however, justifies him as an independent artist and makes us anticipate a possible seventh sequel to the series.
7.5 / 10
Kostas Barbas
[Self-released, 2020]
Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Ο Arnaud Bukwald αποτελεί μία από αυτές τις περιπτώσεις μουσικών που λειτουργούν απομονωμένοι στον καλλιτεχνικό τους μικρόκοσμο και δημιουργούν χωρίς συνοδοιπόρους, ενώ είναι και οπαδοί του είδους με το οποίο ασχολούνται. Ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του underground τροβαδούρο από τη Γαλλία, όπως επίσης και τραγουδιστή, συνθέτη ενορχηστρωτή, πολυοργανίστα και αστροναύτη. Εκτός της ιδιότητας του αστροναύτη, τις υπόλοιπες τις εξασκεί στη μέχρι τώρα δισκογραφία του η οποία άρχισε το 2011 με το Bizarremporium και συνεχίστηκε το 2013 με το Mysterious Vampire. Παράλληλα έχει κυκλοφορήσει και ηχογραφήσεις διασκευών στους Pink Floyd αλλά και στον Gil Scott-Heron. Από εκεί και πέρα έχει ασχολήθηκε με μια σειρά δίσκων με γενικό τα τίτλο La Marmite Cosmique. Φέτος κυκλοφορεί το έκτο μέρος της σειράς.
[bandcamp width=100% height=120 album=2702869645 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Μία χαμαιλεόντια prog σουίτα
Στην έκτη προσθήκη της σειράς La Marmite Cosmique που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο και που κοσμεί μια πολυποίκιλη δισκογραφία, ο Arnaud Bukwald με την μετριοπαθή ιδιοφυΐα του καταφέρνει να συνδυάσει ιδιώματα και διαθέσεις με λεπτές στρώσεις ποίησης και ρομαντισμού. Οι δύο ενότητες λειτουργούν σαν δύο πόλοι που απλώνουν μουσικές αποχρώσεις υπενθυμίζοντας την πολυεπίπεδη εξέλιξη του progressive rock από τη γέννησή του μέχρι σήμερα. Δεν απουσιάζουν βέβαια και τα ψυχεδελικά περάσματα ως αυτοσχεδιαστική δίοδος όταν τα θέματα εξαντλούνται και με αυτόν τον έξυπνο και ταξιδιάρικο τρόπο σηματοδοτείται η ολοκλήρωση τους.
Tο Conte Lunaires ανοίγει μέσα σε μια zeuhl ατμόσφαιρα με τις χαρακτηριστικές φωνητικές επικλήσεις συνοδευόμενες από πνευστά δίνοντας μια συμφωνική διάσταση. Η συνέχεια είναι πιο jazz, προσκείμενη περισσότερο στη σκηνή του Canterbury. Οι αναφορές στους Soft Machine δίνουν τη σκυτάλη σε πιο μελωδικά περάσματα με φλάουτο για να καταλήξει σε κάτι που διαφαίνεται ως καρδιά της σύνθεσης. Ποίηση, ρομαντισμός σε μια πανέμορφη folk στιγμή με τα γυναικεία φωνητικά να παραπέμπουν στους Renaissance εποχής Ashes Are Burning και Turn of the Cards. O κύκλος σιγά σιγά κλείνει με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά στοιχεία να εναλλάσσονται με ονειρικά μονοπάτια και τα σαξόφωνα να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε θέματα μέσα απο jazz αποχρώσεις χωρίς αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις. Ο επίλογος επισφραγίζεται με το όργανο να πλαισιώνει με πομπώδη στόμφο τη lead κιθάρα.
Το Dynamogeny ξεκινάει ως μπαλάντα θυμίζοντας Pink Floyd στον λυρισμό με τα πλήκτρα à la Βardens να παρεμβάλουν μέχρι να μπει ένα υπέροχα εφιαλτικό σημείο και να διακοπεί με διασκεδαστικό τρόπο. Ακολουθεί ένα παρατεταμένο solo στο synthesizer προσδίδοντας την ψυχεδελική βάση της μουσικής του Bukwald ως κοινή συνισταμένη σε όλο το μήκος της δισκογραφίας του. Εξωτικά υπνωτιστικό με ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμό, αφήνεται στην ελευθερία του δημιουργού μέχρι να σβήσει. Ηχητικά άρτια και εξαιρετική δουλειά με μεστή απόδοση και αμοντάριστη αγάπη για την μουσική.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός το ότι ένας καλλιτέχνης εμπνεύστηκε και επιμελήθηκε τη συρραφή των ιδεών με τρόπο ιδιαίτερο και προσωπικό. Δεν πρόκειται για μια τυπική one-man band περίπτωση. Υπάρχει όραμα, βάθος, δοτικότητα και παραγωγική τρέλα που ενσαρκώνεται με υποδειγματική σοβαρότητα. Η πολυσχιδής προσωπικότητα του Bukwald αντικατοπτρίζεται σε απόλυτο βαθμό στο παρόν εγχείρημα και δίνει κίνητρα για πιο ενδελεχή έρευνα στις παρελθούσες κυκλοφορίες και εμπνέει την αναμονή για αυτές που έπονται. Η φιλοδοξία και η συνέπειά του μας δίνει το δικαίωμα να ελπίζουμε πως η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο πληθωρική και ομοιογενής, αντάξια του ταλέντου του. Το La Marmite Cosmique έρχεται να κοσμήσει μίια ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσα δισκογραφική χρονιά
7.5 / 10
Γιάννης Ζαβραδινός
2η γνώμη
Το έκτο μέρος του La Marmite Cosmique του Arnaud Bukwald προέρχεται από τα βάθη του underground του progressive rock και απευθύνεται κυρίως σε όσους σκάβουν βαθιά στο είδος. Είναι ξεκάθαρο πως ο Bukwald λατρεύει τα 70s και δίνει στους ακροατές του δύο κομμάτια με παντρεμένες μέσα τους πολλές επιρροές εκείνης της εποχής. Ως Γάλλος έχει μέσα του το avant-garde και πρωτίστως την εκδοχή που έδωσαν οι Magma στον κόσμο. Αυτό δεν τον αποτρέπει από το να δίνει μια έντονη συμφωνικότητα στις συνθέσεις, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί τους απόηχους του ήχου του Canterbury, όπως έκαναν και πολλές κεντροευρωπαίοι μουσικοί παλαιότερα. Από τις δυο συνθέσεις ξεχωρίζει με ευκολία το εναρκτήριο Contes Lunaires που αποτελεί και το βασικό λόγο να ασχοληθεί κάποιος με τον δίσκο. Το Dynamogeny που ακολουθεί αρχίζει ωραία και Floyd-ικά, αλλά στη συνέχει μπλέκει πολύ με τον πειραματισμό τον οποίο επιχειρεί. Ο Bukwald αποδεικνύεται καλός παίχτης όλων των οργάνων που χρησιμοποιεί, αλλά όπως και να το κάνουμε η έλλειψη άλλων μουσικών εκτός της γυναικείας φωνής είναι εμφανής. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως τον δικαιώνει ως ανεξάρτητο καλλιτέχνη και μας κάνει να περιμένουμε μια πιθανή έβδομη συνέχεια της σειράς
7.5 / 10
Κώστας Μπάρμπας
