Dychromia – The Dangers of Curiosity

Intro: Meletis Doulgeroglou

Dychromia are most likely unknown to most of you and probably rightly so as they are releasing their debut album via Bandcamp this year. The trio from Minneapolis, formerly members of Conundrum, consists of Wyatt Andrist on vocals and guitars, Nick Krier on keyboards and bass, and Nate Martin on guitars and percussion. The band plays progressive death metal , and the creative process for The Dangers of Curiosity started in 2019. How did it develop and what awaits us? Read below.

[bandcamp width=100% height=120 album=1478614209 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A short but frenetic experience

I’m always excited about debut albums, especially when they deliver music with as much attitude and character as possible within the progressive metal genre. Dychromia really paint their musical canvas with many and not just two colors. It’s noticeable that they jam like Meshuggah, Gojira, The Dillinger Escape Plan and Between the Buried and Me, like any proper extreme progressive band, but they don’t follow them blindly and irrevocably. The technical level is excellent and the polyrhythms are great both in percussion and strings. Since the same person composes both (Nate), their synergy is amazing.

An important element in Dychromia’s music is keyboards, to a greater extent perhaps than bands of the genre and they add interesting layers of content emphasizing the progressive element as can be heard from the opening instrumental Table of Contents. Since we’re in 2022, the production lends the necessary volume and allows the instruments to breathe, although perhaps in some places there is a bit more compression than there should be. But in general it is a polished dynamic result. As correspondingly dynamic and unstoppable are the riffs, the vocals are not as much. Technically they are not particularly careless, but these are very typical extreme vocals which fortunately do not detract from the result but do add to the record which is compositionally free.

Although this is an EP, many good ideas could be transformed into something even more explosive. For example, Window of the Space Below, while running just under six minutes, could easily be 1-2 minutes longer. Of course, someone would say that it depends on how you see it, and many listeners don’t like big compositions, but prog should not be detained, especially when this musical thing is really galloping. All this is evident in the final song, The Value, which extends to 12 minutes and yes, it is massive, it has the groove it needs and its Spastik Ink tricks.

But what topics do Dychromia deal with in the half hour they offer us? They refer to dilemmas, inner chaos and searching through sins, but also explorations of the mind. Even the longest running track The Value follows the same pattern and tells us the transitory journey of an astronaut as he traverses the vast universe and realizes his insignificance.

Combining the point of view with the musical content, does the first effort of Dychromia convince? Definitely yes, it’s a testament to how important Bandcamp is for new artists and how fresh and good new music you can find out there. If they remove the time restrictions on their talent and improve on vocals, we are probably talking about a very promising future.

8 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

Dychromia is another band of this modern/technical death metal scene with many influences from prog and djent. The experienced listener will be reminded in places of similar efforts by Beyond Creation, Between The Buried and Me or Black Crown Initiate. So what do we have here? Strong rhythm changes, many technical parts, changes that will sometimes refer to the most classic let’s say tech death and sometimes to their proggier side. The overall work sounds like a band that has been around for years, both from the production side and from the technical progress and boldness they have in the compositional part. The truth is that as a listener I would like something more compact and to see some direction, because maybe the band is trying to do too many things at the same time in short time, losing a bit of vision while I think that in this release I miss a really great song. However, I can’t help but recognize that this is a quality work and a band that automatically enters our radar for the wider extreme prog field.

7.5 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου

Οι Dychromia είναι πολύ πιθανώς άγνωστοι στους περισσότερους από εσάς και μάλλον δικαιολογημένα καθότι φέτος κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους μέσω του Bandcamp. To τρίο από τη Μινεάπολη, πρώην μέλη των Conundrum, απαρτίζεται από τους Wyatt Andrist στα φωνητικά/κιθάρες, τον Nick Krier στα πλήκτρα και το μπάσο και τον Nate Martin στις κιθάρες και κρουστά οι οποίοι ειδικεύονται, όπως φαίνεται, στο progressive death metal. Ο εν λόγω δίσκος υπήρξε στα σπάργανα από το 2019, το πώς εξελίχθηκε και τι μας περιμένει, διαβάστε το παρακάτω.

[bandcamp width=100% height=120 album=1478614209 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μία σύντομη μα φρενήρης εμπειρία

Πάντοτε αντιμετωπίζω με ενθουσιασμό τα ντεμπούτα, ιδιαίτερα όταν προσφέρουν μουσική με άποψη και χαρακτήρα όσο αυτό είναι δυνατό με τα στεγανά της προοδευτικής μεταλλικής μουσικής. Οι Dychromia με το ελληνικό όνομα όντως ζωγραφίζουν με πολλά και όχι μόνο δύο χρώματα το μουσικό καμβά τους. Είναι αντιληπτό πως τζαμάρουν Meshuggah, Gojira, The Dillinger Escape Plan και Between the Buried and Me, όπως κάθε ακραία προοδευτική μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, αλλά δεν τους ακολουθούν τυφλά κι αμετάκλητα. Το τεχνικό επίπεδο είναι αρτιότατο και οι πολυρρυθμίες ζωηρά ταλανίζονται μεταξύ κρουστών και εγχόρδων. Δεδομένου πως το ίδιο πρόσωπο συνθέτει και τα δύο (Nate), η συνέργεια τους είναι αγαστή.

Σημαντικό στοιχείο στη μουσική των Dychromia διαδραματίζουν τα πλήκτρα, σε μεγαλύτερο βαθμό ίσως από συγκροτήματα του είδους και προσθέτουν ενδιαφέρουσες στρώσεις περιεχομένου τονίζοντας το προοδευτικό στοιχείο όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς από το εναρκτήριο ορχηστρικό Table of Contents. Δεδομένου πως είμαστε στο 2022, η παραγωγή προσδίδει τον απαραίτητο όγκο και επιτρέπει στα όργανα να αναπνεύσουν παρότι ίσως σε κάποια σημεία να υπάρχει λίγο μεγαλύτερη συμπίεση από όσο θα έπρεπε. Σε γενικές γραμμές όμως πρόκειται για ένα γυαλισμένο δυναμικό αποτέλεσμα. Όσο αντίστοιχα δυναμικά κι ασταμάτητα είναι τα riffs, άλλο τόσο μη δυναμικά είναι τα φωνητικά. Τεχνικά δεν είναι ιδιαίτερα απρόσεκτα όμως πρόκεινται για πολύ τυπικά ακραία φωνητικά τα οποία ευτυχώς δεν αφαιρούν από το αποτέλεσμα αλλά δεν απογειώνουν το δίσκο ο συνθετικά έχει μεγάλη ελευθερία.

Αν και πρόκειται για EP, πολλές καλές ιδέες θα μπορούσαν να μετουσιωθούν σε κάτι ακόμα πιο εκρηκτικό. Επί παραδείγματι, το Window of the Space Below μολονότι διαρκεί λίγο λιγότερο από έξι λεπτά, εύκολα θα μπορούσε να διαρκέσει 1-2 λεπτά ακόμα. Βέβαια, «περί ορέξεως…» θα μου πείτε και αρκετοί ακροατές δεν αρέσκονται σε μεγάλες συνθέσεις, αλλά το προοδευτικό δεν πρέπει να χαλιναγωγείται και ειδικά όταν ετούτο το μουσικό άτι χλιμιντρίζει και καλπάζει. Όλα αυτά είναι φανερά στον επίλογο The Value που επεκτείνεται ως τα 12 λεπτά και ναι, είναι ογκωδέστατο, έχει το groove που χρειάζεται και τα Spastik Ink τερτίπια του.

Με τι θέματα όμως καταπιάνονται οι  Dychromia στη μισή ώρα που μας προσφέρουν; Αναφέρονται σε διλήμματα, στο εσώτερο χάος και την αναζήτηση μέσα από τις αμαρτίες, αλλά και τις εξερευνήσεις του νου. Ακόμα και το μεγαλύτερο σε διάρκεια The Value είναι στο ίδιο μοτίβο και μας εξιστορεί το μεταβατικό ταξίδι ενός αστροναύτη καθώς διασχίζει το αχανές σύμπαν και συνειδητοποιεί την ασημαντότητα.

Συνδυάζοντας την άποψη με το μουσικό περιεχόμενο, πείθει η πρώτη προσπάθεια των Dychromia; Ξεκάθαρα ναι, αποτελεί ένα δείγμα για το πόσο σημαντικό είναι το Bandcamp για τους νέους καλλιτέχνες και πως υπάρχει φρέσκια και καλή νέα μουσική. Αν άρουν τους χρονικούς περιορισμούς στο ταλέντο τους και βελτιωθούν στα φωνητικά, πιθανώς να μιλάμε για ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον.

8 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Οι Dychromia αποτελούν μια ακόμη μπάντα σε αυτή τη σκηνή μοντέρνου/τεχνικού death metal με πολλές επιρροές από τον prog και djent χώρο. Στον πεπειραμένο ακροατή θα θυμίσουν κατά τόπους ανάλογες προσπάθειες των Beyond Creation, των Between The Buried and Me ή των Black Crown Initiate. Τι να περιμένει κανείς λοιπόν εδώ; Έντονες αλλαγές ρυθμών, πολλά τεχνικά σημεία, εναλλαγές που πότε θα παραπέμπουν στο πιο κλασικό ας πούμε tech death και πότε στην πιο prog πλευρά τους. Η συνολική δουλειά φαντάζει σαν μιας μπάντας που έχει χρόνια στον χώρο, τόσο από την πλευρά της παραγωγής όσο και από την τεχνική πρόοδο και την τόλμη που έχουν στο συνθετικό κομμάτι. Η αλήθεια είναι πως σαν ακροατής θα ήθελα κάτι πιο compact και να δω κάποια κατεύθυνση, γιατί στα δικά μου αυτιά ίσως η μπάντα προσπαθεί σε λίγο χρόνο να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα, χάνοντας λίγο το όραμα ενώ θεωρώ πως σε αυτή την κυκλοφορία τους έλειψε ένα πολύ μεγάλο τραγούδι. Δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω πως πρόκειται για μια ποιοτική δουλειά και για μια μπάντα που αυτομάτως με αυτήν μπαίνει στα ραντάρ μας για τον χώρο του ευρύτερου extreme prog.

7.5 / 10

Τάσος Ποιμενίδης