Kostas Sampanis – Autumne

Intro: Dimitris Kaltsas

Kostas Sampanis is a composer and guitarist from Athens. Graduate of the Department of Music Studies of EKPA, with parallel studies on electric guitar, classical harmony, modern theory and jazz harmony at the Conservatory of Music Practice. He realized his love for progressive sound from a young age. He was influenced by many bands and artists, most notably Opeth and Porcupine Tree who played the most important role in his personal aesthetics and the way he perceives sound.

Autumne is his first record which includes 5 instrumental prog rock tracks that take the listener on a journey through very melodic, emotional paths, creating a deep nostalgia for specific times, places and people. Kostas’ compositions take us to the places where he grew up, to his first experiences, to the first music he ever heard. In figures of his loved ones, in his love and respect for nature, where he was born and the desire to engage in music.

[bandcamp width=100% height=120 album=3890015373 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A gem out of nowhere

Can human life, with its endless emotional alternations, its complex phases which we conventionally call birth, adulthood, separation, death, etc., its various aesthetic nuances and its numerous interactions with other persons and situations, be transformed into sound and condensed in about 15 minutes of music?

Kostas Sampanis in his debut EP with the indicative title Autumne confirms that the answer is “yes”, a real achievement, as here we have five instrumental compositions full of lyricism, full of nostalgia, but always redemptive, always human. The compositional structure and the sound remind us of Porcupine Tree and Steven Wison’s solo albums (in his prime), Opeth and Mikael Åkerfeldt, but also other well-known musicians, such as Joe Satriani and Nick Johnston, perhaps Guthrie Govan among others. The production is really flawless and the compositions are very rich and thoroughly worked for a debut. And what a debut…

The EP opens with the melancholic acoustic chords of Remembering You, a composition that draws you into the inner vortex of emotions, the pain that memory brings, but always through sweet, pleasant passages. You can almost hear the fingers sliding on the frets, which offers an almost dreamy dimension. Each track and each title have an organic role I dare say, like an sonic rite of passage with which we all connect as humans.

Heartbeat Away continues the atmospheric journey, dripping lyricism with each chord change. The guitar melodies are beautiful and in the background Stelios Frangous’ piano is discreetly charming , before the composition culminates with an exquisite solo by Sampanis.

My favorite composition, Birth, starts acoustically before continuing serenely with a basic guitar melody which is highlighted and supported by the solid rhythm section (George Pouliasis on drums and Elias Karkavelias on bass) and Frangous’ piano. There are some tremendous moments here, such as the excellent lyrical guitar improvisation at the climax of the song, which uniquely ties in with the exceptional (progressive) rhythm changes that take place in the background of the music canvas and ends in guitar unisons, showing a momentarily aggressive side, before closing with a single melancholic chord on the piano. If we could musically describe the coming of a consciousness into this vain world, i.e. birth, that is how we would do it.

The sweet lyrical orgy continues with Until We Meet Again, in my opinion the most progressive track of the EP, which has something of Opeth’s atmosphere with these eerie chords, before splitting the track into two musical parts, a wonderful jazzy piano intermission which inflates to become heavier, reaching a flawless climax. The ending is a clear wink at Steven Wilson.

Before the end the lights go out, the band leaves and for a beautiful minute the piano bids us farewell. Farewell. A small masterpiece “out of nowhere” that catalyzes time conventions in a music release. The star of Kostas Sampanis shines here with incredibly delicate melodies, and exquisitely elegant improvisations. Anyone who wants to see how one can tell a story in a lyrical way in just a few minutes and sound like a full0length album, he/she listen to Autumne. I promise it will reward you.

8.5 / 10

Dimitris Anastasiadis

2^nd opinion

Five tracks in a non-random order that compose an album full of emotions and nostalgia from the very first note. The memories begin with an acoustic piece that strongly reminded me of Dryad of the Woods by Pain of Salvation. A diffuse melancholy that also continues in the next track. A Heartbeat Away, featuring piano in the background, bass and electric guitar on the with crystal clear sound, harmonious melodies to lift our spirits with Birth that follows and the promising Until We Meet Again. This is an album with a strong Porcupine Tree and Steven Wilson reference in his deepest emotional phase, such as Raven That Refused to Sing (and Other Stories), also influenced by Mikael Åkerfeldt’s guitar style. This EP is an ideal background music for the typical “cinematic” days drinking coffee when it rains. Or maybe even for the quarantine days when we get melancholic and remember our purposeless walks on the beach. The album closes with a Farewell as moving as the first track. I look forward to listening to it again, and I think you will like it too.

8 / 10

Eleni Panayiotou

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Ο Κώστας Σαμπάνης είναι συνθέτης και κιθαρίστας από την Αθήνα. Απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α., με παράλληλες σπουδές ηλεκτρικής κιθάρας, κλασσικής αρμονίας, μοντέρνων θεωρητικών και jazz αρμονίας στο ωδείο Μουσικής Πράξης. Την αγάπη του για τον progressive ήχο την αντιλήφθηκε από μικρή ηλικία. Επηρεάστηκε από πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, με βασικότερα τους Opeth και Porcupine Tree που έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο, στην προσωπική του αισθητική και στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον ήχο.

Το Αutumne αποτελεί την πρώτη του δισκογραφική δουλειά και περιλαμβάνει 5 instrumental prog rock κομμάτια που ταξιδεύουν τον ακροατή μέσα από πολύ μελωδικά, γεμάτα συναισθηματισμό μονοπάτια, δημιουργώντας μια βαθιά νοσταλγία συγκεκριμένων χρόνων, τόπων και προσώπων. Οι συνθέσεις του Κώστα, μας μεταφέρουν νοητά στα μέρη που μεγάλωσε, στις πρώτες του εμπειρίες, στις πρώτες μουσικές που άκουσε ποτέ. Σε φιγούρες αγαπημένων του ανθρώπων, στην αγάπη και το σεβασμό του για τη φύση, εκεί όπου του γεννήθηκε και η επιθυμία να ασχοληθεί με τη μουσική.

[bandcamp width=100% height=120 album=3890015373 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ένα διαμάντι «από το πουθενά»

Μπορεί να μεταστοιχειωθεί μια ανθρώπινη ζωή, με τις ατέρμονες συναισθηματικές της εναλλαγές, τις πολύπλοκες φάσεις της που αποκαλούμε συμβατικά γέννηση, ενηλικίωση, αποχωρισμό, θάνατο κλπ., τις ποικίλες αισθητικές αποχρώσεις της και τις άφθονες αλληλεπιδράσεις της με άλλα πρόσωπα και καταστάσεις σε ήχο και να συμπυκνωθεί σε 15 περίπου μουσικά λεπτά;

Ο Κώστας Σαμπάνης στο ντεμπούτο EP με τον ενδεικτικό τίτλο Autumne αποφαίνεται με στόμφο καταφατικά, ένα πραγματικό κατόρθωμα, καθώς εδώ έχουμε πέντε instrumental συνθέσεις γεμάτες λυρισμό, γεμάτες νοσταλγία και σε σημεία ζοφερά τρεκλίσματα, αλλά πάντοτε λυτρωτικές, πάντοτε ανθρώπινες. Η συνθετική δομή και ενδεχομένως και ο ήχος παραπέμπουν στους Porcupine Tree και στα προσωπικά πονήματα του Steven Wison (στο prime του), στους Opeth και στον Mikael Åkerfeldt, αλλά και σε άλλους γνωστούς μας μουσικούς που σεργιανίζουν στα λιγόστιγμα ηχοτοπία του EP, όπως είναι ο Joe Satriani και ο Nick Johnston, ίσως και ο Guthrie Govan μεταξύ άλλων. Η παραγωγή είναι πραγματικά αψεγάδιαστη και οι συνθέσεις είναι τόσο μεστές και δουλεμένες που προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι πρόκειται για ντεμπούτο. Και τι ντεμπούτο…

Το EP ανοίγει με τα μελαγχολικά ακουστικά αρπίσματα του Remembering You, σύνθεση που σε τραβάει στην εσωτερική δίνη των συναισθημάτων του, στο άλγος που φέρει η ενθύμηση, στις σκοτεινές αυλακιές της αλλά πάντοτε και με τα γλυκά, ευχάριστα τσακίσματά της. Ακούς σχεδόν το γλίστρημα των δαχτύλων στην ταστιέρα, που προσφέρει κάτι το ονειρικό στο άκουσμα. Κάθε κομμάτι και ο τίτλος του, έχουν οργανικό ρόλο θαρρώ, σαν ένα ηχητικό rite of passage με το οποίο συνδεόμαστε όλοι ως άνθρωποι.

Το Heartbeat Away συνεχίζει το ατμοσφαιρικό ταξίδι, στάζει λυρισμό σε κάθε γύρισμα, οι κιθαριστικές μελωδίες είναι πανέμορφες και στο υπόβαθρο δένει το σύνολο η διακριτική γοητεία του πιάνο του Στέλιου Φραγκούς, πριν καταλήξει η σύνθεση σε κορύφωση με ένα εξαίσιο solo του Σαμπάνη.

Στη συνέχεια, η αγαπημένη μου σύνθεση του EP, το Birth, αρχίζει ακουστικά πριν συνεχίσει το ίδιο γαλήνια με μια βασική κιθαριστική μελωδία την οποία αναδεικνύουν και υποστηρίζουν διακριτικά  το συμπαγές  rhythm section (Γιώργος Πουλιάσης στα drums και Ηλίας Καρκαβέλιας στο μπάσο) και το πιάνο του Φραγκούς. Εδώ υπάρχουν σημεία που λυγίζει το σύμπαν, όπως o ανείπωτος λυρικός κιθαριστικός αυτοσχεδιασμός στην κορύφωση του τραγουδιού, ο οποίος δένει μοναδικά με τα εξαιρετικά (progressive) ρυθμικά γυρίσματα που συμβαίνουν στο βάθος του μουσικού καμβά και καταλήγει σε οργιαστικές ταυτοφωνίες στην κιθάρα, δείχνοντας ένα στιγμιαία άγριο πρόσωπο που ταιριάζει υπέροχα με το γενικότερο ύφος, πριν κλείσει με μια και μόνο μελαγχολική συγχορδία στο πιάνο. Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε μουσικά τον ερχομό μιας συνείδησης σε αυτόν τον μάταιο κόσμο, μια γέννηση δηλαδή κάπως έτσι θα το κάναμε.

Το μελιστάλακτο λυρικό όργιο συνεχίζει με το Until We Meet Again, κατά τη γνώμη μου το πιο progressive κομμάτι της κυκλοφορίας, έχει κάτι από την ατμοσφαιρικότητα των Opeth με αυτά τα απόκοσμα αρπίσματα, πριν όμως χωρίσει άτυπα σε δύο μουσικά μέρη το κομμάτι, ένα υπέροχο jazzy πιάνο intermission και η σύνθεση να πάρει άλλη στροφή, να φουσκώσει, να γίνει πιο heavy και να φτάσει σε μια αψεγάδιαστη κορύφωση. Το τέλος, ξεκάθαρο κλείσιμο ματιού στον Steven Wilson.

Για το τέλος; Σβήνουν τα φώτα, αποχωρεί η μπάντα και για ένα πανέμορφο λεπτό μας αποχαιρετά το πιάνο. Farewell. Ένα μικρό αριστούργημα ας μου επιτραπεί η έκφραση «από το πουθενά» που καταλύει τις συμβάσεις περί χρόνου σε μια μουσική κυκλοφορία. Εδώ λάμπει το άστρο του Κώστα Σαμπάνη, με απίστευτα προσεγμένες μελωδίες, τίποτα το περιττό και με εξαίσια καλαίσθητους αυτοσχεδιασμούς. Όποιος θέλει να δει πως γίνεται να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία με άφθαστο λυρικό τρόπο μέσα σε ελάχιστα λεπτά και να ακούγεται ως μια ολοκληρωμένη μουσική πρόταση, ας ακούσει το  Autumne. Υπόσχομαι ότι θα τον ανταμείψει.

8.5 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

2^η γνώμη

Πέντε κομμάτια σε καθόλου τυχαία σειρά που συνθέτουν ένα άλμπουμ γεμάτο συναισθήματα και νοσταλγία από την πρώτη κιόλας νότα. Οι θύμησες ξεκινούν με ένα ακουστικό κομμάτι που θυμίζει έντονα το Dryad of the Woods των Pain of Salvation. Μια διάχυτη μελαγχολία που συνεχίζει και στο επόμενο κομμάτι. A Heartbeat Away, στο οποίο εμφανίζεται το πιάνο στο βάθος, το μπάσο και η ηλεκτρική κιθάρα στην πρώτη γραμμή με πεντακάθαρους ήχους, αρμονικές μελωδίες για να μας φτιάξουν λίγο τη διάθεση με το Birth που ακολουθεί και στο ελπιδοφόρο Until We Meet Again. Ένας δίσκος που θυμίζει έντονα τα τραγούδια των Porcupine Tree και του Steven Wilson στην πιο βαθιά συναισθηματική του φάση, όπως το Raven That Refused to Sing (and Other Stories), έχοντας ως έντονη επιρροή το στυλ του Mikael Åkerfeldt. Το ΕΡ αποτελεί ιδανική μουσική υπόκρουση για τις τυπικές «κινηματογραφικές» μέρες με καφέ και βροχή. Ή ίσως ακόμη και για τις μέρες της καραντίνας όταν μας πιάνει η μελαγχολία και αναπολούμε τις άσκοπες μετακινήσεις μας και τις βόλτες στην παραλία. Ο δίσκος κλείνει με ένα Farewell τόσο συγκινητικό όσο και το πρώτο κομμάτι. Ανυπομονώ να τον ξανακούσω και πιστεύω θα αρέσει και σε εσάς.

8 / 10

Ελένη Παναγιώτου