Οι επισκέπτες του Progrocks.gr γνωρίζουν ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό μας είναι ότι διαφέρουμε μεταξύ μας εντυπωσιακά πολύ σε γούστα, αδυναμίες και ακούσματα. Ωστόσο, σε εξίσου σημαντικό ποσοστό υπάρχουν λίγα στοιχεία που μας ενώνουν κατά μεγάλη πλειοψηφία. Ένα από αυτά είναι δίχως αμφιβολία η αγάπη μας για τους Fates Warning. Για του λόγου το αληθές, κάναμε τετραπλό live report από την εμφάνιση της μπάντας στο Stage στη Λάρισα στις 14/11/2014, διπλό live report για την επομένη στο Gagarin, ενώ λίγες ημέρες πριν ο Ray Alder μίλησε στον Λευτέρη Σταθάρα λίγο πριν το live των Fates στην Στουτγκάρδη. Πέρυσι που το σπουδαίο σχήμα επέστρεψε δισκογραφικά, το Theories of Flight ήταν σχεδόν παντού στις λίστες μας τον μήνα Ιούλιο και έλαβε αποθεωτικών κριτικών στην επίσημη παρουσίασή μας. Στο ετήσιο chart μας για το 2016, το εν λόγω album κατέλαβε τη δεύτερη θέση.
Τα παραπάνω φυσικά και δεν είναι τυχαία. Με αφορμή την εμφάνιση της μπάντας στις 12 Φεβρουαρίου στο Gagarin με τους δικούς μας Need, οι οποίοι δικαιότατα θα μοιραστούν τη σκηνή με τους προπάτορες του είδους στο οποίο και οι ίδιοι πρωταγωνιστούν πια, κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση 10 εκ των σημαντικότερων δίσκων των FW. Και όπως κάθε φορά, όταν γράφουμε για τη συγκεκριμένη μπάντα η εγκράτεια στις εκφράσεις είναι μοιραία περιορισμένη.
Awaken the Guardian (1986)
Ο τελευταίος δίσκος της Arch εποχής των Fates έμελλε να είναι και ένα από το απόλυτο full metal αριστούργημα τους. Η είσοδος του Frank Aresti στην κιθάρα έδωσε σίγουρα μια έξτρα ώθηση, ενώ ο Matheos τελειοποιεί συνθετικά αυτό που άρχισε στο Spectre Within. To progressive αρχίζει να διεισδύει διακριτικά στις 7 βασικές συνθέσεις του δίσκου, συνθέσεις γεμάτες και πολυπρόσωπες. Ευφάνταστες μελωδίες ρέουν πάνω στα βαρυσήμαντα riffs, ερχόμενες σε μια υπέροχη σύγκρουση με τον αντισυμβατικό τρόπο με τον οποίο τραγουδάει πάνω τους ο Arch. Δυσπρόσιτο αλλά ταυτόχρονα και εθιστικότατο, το Awaken the Guardian στέκει ως μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα στο πάνθεον του heavy metal των 80s.
Κώστας Μπάρμπας
No Exit (1988)
Με το τέταρτό τους album, οι Fates Warning επισημοποιούν τις φυγόκεντρες τάσεις τους από την πρότερη τους περίοδο μεταβαίνοντας σε μία επιμεταλλωμένη εκδοχή των Rush, συντέμνοντας με καινοτόμο τρόπο τους Queensrÿche της μετά-Warning περιόδου με τους εδραιωμένους τότε Watchtower. Το No Exit αποτελεί το προοίμιο του οράματος των Fates, το οποίο θα αποκρυσταλλωθεί εύγλωττα στο επόμενό τους αραβούργημα και εντεύθεν. Δίσκος σημαίνουσας ιστορικής αξίας, ο οποίος κρατά δεσμούς με το παρελθόν της μπάντας αλλά συνάμα γνωστοποιεί και την προοδευτική τους πλευρά, η οποία έπεται να αποτελέσει συνώνυμο παθολογικής εξάρτησης.
Θωμάς Σαρακίντσης
Perfect Symmetry (1989)
Το σημείο μηδέν, η στιγμή της γέννησης ενός νέου είδους. Ο ηλικιωμένος άνδρας του εξωφύλλου υποκείμενος στην ανηλεή φθορά του χρόνου παρακολουθεί να περνά από μπροστά του το άγαλμα της Αφροδίτης, απρόσβλητο από το πέρασμα των εποχών. Η αιώνια ομορφιά της αντιπαραβάλλεται αινιγματικά με τη θνητή φύση των δημιουργών της. Αντίστοιχα, η απαράμιλλη τεχνική συναντάει το απορρέον συναίσθημα των υπαρξιακών στίχων, η μεγαλοφυΐα του Matheos βρίσκει άξιο συμπαραστάτη στην διακριτική αρτιότητα του Zonder, o Alder καταθέτει την ψυχή του σε ένα υλικό που θα στέκει ως ένα μνημειώδες κατόρθωμα που αποδεικνύει την ανθρώπινη όρεξη για αιωνιότητα.
Χρήστος Μήνος
Parallels (1991)
Με το line-up επιτέλους σταθερό οι Fates αποφασίζουν να πατήσουν πάνω στο Through Different Eyes από το Perfect Symmetry ως οδηγό για την κατεύθυνση του επόμενού τους δίσκου. Το αποτέλεσμα φέρει τον τίτλο Paralles και αποτελεί μια – όσο κλισέ και αν ακούγεται -κατάθεση ψυχής του Jim Matheos, εκτελεσμένη στην εντέλεια από τα υπόλοιπα μέλη, με κύριο εκφραστή τον Ray Alder και την αγγελική του φωνή. Όλοι οι προβληματισμοί και οι βαθιές σκέψεις που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος αναλογιζόμενος τις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, ερωτικές ή μη, παρατίθενται εδώ με σπαρακτική ειλικρίνεια και απόλυτη διαύγεια, κάνοντας τον ακροατή να πιστέψει ότι θα μπορούσε ο ίδιος να είναι ο Jim Matheos. Ένας ακόμη Άνθρωπος δηλαδή.
Κώστας Μπάρμπας
Inside Out (1994)
Η μελαγχολία του, τα μικρά σε διάρκεια και άμεσα τραγούδια του, οι prog πινελιές διάσπαρτες στα σκάρτα 50 λεπτά του, η λιγότερο pop διάθεση μετά το Parallels και οι πιο εσωστρεφείς στίχοι πριν το APSOG είναι τα κυριότερα που με έκαναν να λατρέψω αυτό το αποπαίδι της δισκογραφίας των Fates Warning. Από το Monuments, το πιο εγκεφαλικό τραγούδι του δίσκου, στο Island in the Stream το πιο ταξιδιάρικο και από το Face the Fear, το πιο «εγωιστικό», στο Shelter Me, το πιο «ενδεές», το Inside Out πιστεύω ότι μελοποιηεί τις ψυχολογικές καταστάσεις που βιώνουμε μετά από μια αποτυχία, αφήνοντας μια αισιοδοξία να συνεχίσουμε.
Γιάννης Βούλγαρης
A Pleasant Shade of Gray (1997)
Ο δίσκος που με έκανε να συνειδητοποιήσω ακόμα περισσότερο τι σημαίνει η προοδευτική μουσική. Ένα αριστούργημα το οποίο ακούγεται αδιαίρετο, ένα σύνολο εγκεφαλικό, ατμοσφαιρικό, μια περιήγηση στις σκιώδεις γκρι αποχρώσεις, μια φιλοσοφική αναζήτηση του εαυτού σου και των συναισθημάτων σου. Ο Matheos ως κύριος στιχουργός των Fates, ντύνει τις ανησυχίες του με πλήκτρα, βαριά riffs, με samples, με δομές πολύπλοκες και συνάμα απλές, χωρίς ανάγκη για επίδειξη. Οι συνοδοιπόροι του δε θα μπορούσαν παρά να εκπληρώσουν το μουσικό αυτό όνειρο και να σαγηνέψουν την ψυχή του ακροατή. Ένας δίσκος απαραίτητο άκουσμα για όσους αγαπούν την πρόοδο και το metal.
Μελέτης Δουλγκέρογλου
Disconnected (2000)
Η στροφή που έκαναν σε έναν πιο industrial ήχο με αρκετά samples μέσα στα τραγούδια τους, οι heavy αλλά περιορισμένες κιθάρες, το μπάσο σε ρόλο πρωταγωνιστή και το Still Remains, κατά την άποψη μου καθιστούν το Disconnected έναν από τους καλύτερους δίσκους τους ever. Γαλούχησε μια νέα γενια οπαδών που είχαν αρχίσει να κουράζονται με το παραδοσιακό prog, δείχνοντάς τους ότι μπορείς να είσαι προοδευτικός έχοντας για riff μια νότα (Disconnected), πορωτικός παίζοντας τεχνικά (One) και ουσιώδης γράφοντας μακροσκελή έπη (Still Remains). Ένας δίσκος που σύστησε στο κοινό το προοδευτικό metal του 21ου αιώνα.
Γιάννης Βούλγαρης
FWX (2004)
Μια διαφορετική προσέγγιση η οποία στηλιτεύτηκε από πολλούς. Οι Fates Warning αποφασίζουν μια πιο εναλλακτική στροφή στο κύκνειο άσμα του τεράστιου Mark Zonder, απόφαση η οποία με θλίβει ακόμα παρά τις ικανότητες του εξαιρετικού Jarzombek. Το βαρύ μέταλλο εμφανίζεται κατά τόπους, ενώ ακολουθούνται φόρμες πιο βατές σε αρκετές συνθέσεις. Όμως ένα πράγμα διατηρείται αμείωτο και αυτό είναι ο λυρισμός της μουσικής των Fates Warning. Από τη μυσταγωγία του River Wide, Ocean Deep έως και το συγκινητικό A Handful of Doubt. Ένας λυρισμός ο οποίος έμελλε να εκλείψει από τις επόμενες κυκλοφορίες…
Μελέτης Δουλγκέρογλου
Darkness in a Different Light (2013)
Εννιά ολόκληρα χρόνια μετά το FWX, οι Fates επέστρεψαν με τον Bobby Jarzombek πίσω από τα τύμπανα, διαψεύδοντας τους πιο απαισιόδοξους και εκπλήσσοντας τους πάντες με την πιο metal και λιγότερο λυρική απ’ ό,τι μας είχαν συνηθίσει προσέγγιση. Ακόμα κι αν στη σύγκριση με τα προηγούμενα albums το DIADL μοιραία ηττάται (το αντίθετο θα ήταν αδύνατον, ούτως ή άλλως), υπάρχουν μερικές στιγμές και εδώ που είναι ανεπανάληπτες: το ρεφρέν του Firefly, η μελωδία του Falling και φυσικά το συγκλονιστικό έπος And Yet It Moves που φαντάζει σαν να βγήκε από golden era χρονοκάψουλα.
Δημήτρης Καλτσάς
Theories of Flight (2016)
Αφήνοντας τον πειραματισμό στην άκρη (όπως και στο στο DIADL), ο Matheos σκληραίνει τις κιθάρες, προσθέτοντας αρκετά κλασικά metal γυρίσματα (White Flag, SOS, Like Stars Our Eyes Have Seen) προσεγγίζοντας τη συναυλιακή υπόσταση των Fates. Ξεχωρίζοντας το ανεπανάληπτο The Light and Shade of Things ως μια από τις καλύτερες συνθέσεις της καριέρας τους δεν έχει πολύ μεγάλο νόημα να αναζητήσουμε την εντοπιότητα της έμπνευσης, όταν το σύνολο ακούγεται τόσο καλοπαιγμένο και μεστό από ψυχή. Και από πάντα, οι Fates καταθέτουν ψυχή σε κάθε δίσκο τους, χωρίς να δημιουργήσουν ποτέ οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη για τις προθέσεις τους ως καλλιτέχνες.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Κάντε το πρώτο σχόλιο