Από τους: Κώστα Μπάρμπα, Νίκο Φιλιππαίο, Γιάννη Βούλγαρη, Δημήτρη Καλτσά
4 points of view
Κώστας: Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που οι Fates επισκέπτονται τη Λάρισα και το team κεντρικής Ελλάδος του ProgRocks.gr έφτασε πάνοπλο σιγά-σιγά έξω από το Stage. Ο χώρος ήταν σαφώς μικρότερος από την προηγούμενη φορά, αλλά σχεδόν γεμάτος, δίνοντας ένα οικογενειακό κλίμα στο event.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Ιταλοί Headless παρουσιάζοντας ένα αδιάφορο heavy metal με hard rock και “progressive” στοιχεία. Η εμφάνισή τους σώθηκε μόνο από τον guest τραγουδιστή, που δεν ήταν άλλος από τον Ian Parry των Elegy. Η φωνή του στάθηκε αρκετή για να περάσει ευχάριστα η μισή ώρα που έπαιξαν. Η επιλογή να κλείσουν με το “Breaking The Law” εξηγεί πολλά…
Λίγο πριν τις 23:00 οι Fates ανεβαίνουν στην σκηνή με το καινούργιο και αρκετά τεχνικό “One Thousand Fires”. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν οι αναμενόμενες, αλλά υπήρχε ένα μικρό μούδιασμα μέχρι να φτιαχτεί ο ήχος, πράγμα που συνέβη στο “Pale Fire” που ακολούθησε και καταγράφεται ως το πρώτο highlight της βραδιάς. Τα highlights διαδέχτηκαν το ένα το άλλο. Ξεχωρίζω με δυσκολία την (για μία ακόμα φορά) εκπληκτική εκτέλεση του “A Pleasant Shade Of Gray Pt. III”, το “Firefly”, που δείχνει ότι θα μείνει για καιρό στο setlist της μπάντας και τέλος το τελειωτικό χτύπημα με τα “The Eleventh Hour” και “Point Of View”. Εκτός αυτών κανέναν δεν χάλασαν οι εκπλήξεις των “Part Of the Machine”, “Simple Human” και ιδιαίτερα του “Wish”.
Η απόδοση της μπάντας ήταν και αυτή αναμενόμενα τέλεια. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Bobby Jarzombek, που παρά τη δυσκολία των θεμάτων κατάφερνε πολύ δυνατά χτυπήματα στα δέρματα, σε κάποιες στιγμές με έντονα εμφατικό τρόπο. Εξαιρετικότατος ήταν και ο πιτσιρικάς Michael Abdow, που μπορεί να μη γεμίζει τη σκηνή όπως ο Frank Aresti, αλλά παίζει σχεδόν αυτούσια τα σόλο του, κρατώντας παράλληλα ένα σεμνό προφίλ. Τέλος, η φωνή του Ray ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, παρότι βρισκόταν στο τέλος της περιοδείας. Το ό,τι έχασε κάποιες ανάσες είναι αμελητέο μπροστά στην συναισθηματική φόρτιση που καταφέρνει να δημιουργήσει.
Ο συνδυασμός των εντόνων συναισθημάτων με την εγκεφαλικότητα της μουσικής, είναι παραδοσιακά ο βασικός άξονας της μουσικής της μπάντας, άρα και των ζωντανών εμφανίσεών της. Αν ήμασταν γραφικοί, θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ως τον τέλειο άξονα που ενώνει το μυαλό με την καρδιά. Ένας ανάλογος άξονας έχει αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ αυτών και του κοινού τους, αφού ζωντανά γίνεται ολοφάνερη η αμφίδρομη αυτή σχέση.
Οι συναυλίες των Fates Warning στην Ελλάδα είναι θεσμός. Αυτό συνέβη και στη δεύτερη εμφάνισή τους στη Λάρισα, οπότε παραπονάκια για το ότι έπαιξαν μόνο μιάμιση ώρα μόνο ως αχαριστία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Νίκος: Οι Fates Warning ανήκουν στην άτυπη κατηγορία των συγκροτημάτων που, μέσα από μία σταθερά ποιοτική πορεία πολλών ετών, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα σχετικά μικρό μα πιστό σύνολο ακροατών. Ειδικά στην Ελλάδα αρκετοί φίλοι της μουσικής έχουν μια διαχρονική και βαθιά σχέση μαζί τους. Οπότε μια συναυλία τους σε μια σχετικά μικρή σκηνή, μακριά τόσο από την Αθήνα, όσο και από τη Θεσσαλονίκη, στο Stage της Λάρισας, μπορεί να αποτελέσει μια ενθουσιώδη εμπειρία. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τη συναυλία των Fates Warning στο Stage της Λάρισας «άνοιξαν» οι Ιταλοί Headless, παρουσιάζοντας μελωδικό hard rock με άρωμα 80s. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κριτικάρω την live τους εμφάνιση, καθώς για αυτό το μουσικό στιλ δεν έχω ούτε πολλές γνώσεις και -για να είμαι ειλικρινής- ούτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Στις 22:40 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, οι οποίοι φυσικά έγιναν δεκτοί με χειροκροτήματα και φωνές ενθουσιασμού. Κάπως έτσι, άρχισε να χτίζεται ένα κλίμα ειλικρίνειας και ζεστών συναισθημάτων, το οποίο άλλωστε χαρακτηρίζει τη μουσική των Fates Warning εν γένει. Η έναρξη πραγματοποιήθηκε όσο ξεσηκωτικά την περιμέναμε, με το “One Thousand Fires”, τραγούδι που ανοίγει και το τελευταίο άλμπουμ, “Darkness In A Different Light”. 
Για συνέχεια όμως είχαμε μια βουτιά στο παρελθόν, με το κλασικό “Pale Fire”. Για να μην τα πολυλογώ, οι Fates Warning απέδωσαν με δεξιοτεχνία, δύναμη και ευαισθησία την προσωπική τους εκδοχή για τον progressive metal ήχο, επιλέγοντας κομμάτια από όλα σχεδόν τα άλμπουμ τους, συγκεκριμένα σε όσα τη θέση του τραγουδιστή έχει αναλάβει ο Ray Alder, απ’ το “No Exit” του ’88 ως το περσινό τους.
Η αλήθεια είναι πως η βαθιά συναισθηματική εμπειρία μιας συναυλίας των Fates Warning είναι δύσκολο να μεταφερθεί σε γραπτό λόγο. Πρώτον, αντικρίζεις πέντε μουσικούς πάνω στη σκηνή, από τους οποίους οι τρεις είναι μαζί από το 1997, οι δύο από το 1988 και βρίσκονται πάνω-κάτω στην ηλικία των πενήντα ετών, να παίζουν με ασίγαστο πάθος, στην ουσία να δημιουργούν εκείνη τη στιγμή τέχνη υψηλής στάθμης. Έπειτα, παρατηρείς πως η εσωστρεφής και βαθυστόχαστη μουσική των Fates Warning, η οποία εκ πρώτης ακοής δεν φαντάζει κατάλληλη για live, να αποδίδεται ζωντανά με εντελώς πετυχημένο τρόπο. Σε αυτό βέβαια έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το κοινό.
Ο κόσμος ήταν πολύ εκφραστικός και θερμός και συμμετείχε στο τραγούδισμα, συνοδεύοντας τον συμπαθέστατο και άνετο Ray Alder. Από την άλλη, ο «εγκέφαλος» της μπάντας, Jim Matheos, στην αρχή (όπως άλλωστε το συνηθίζει) ήταν κάπως απόμακρος και εσωστρεφής, αλλά στη συνέχεια χαλάρωσε και με τον δικό του, μετρημένο τρόπο επικοινωνούσε με τους θεατές. Δίπλα στους δύο παλιούς φίλους, ο Joey Vera στο μπάσο, ο Bobby Jarzombek στα ντραμς και ο Michael Abdow στην κιθάρα συμπλήρωναν εξαιρετικά το line-up. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, θα ήθελα πλάι στον Matheos τον Frank Aresti, που πλέον έχει επιστρέψει επίσημα, καθώς οι κιθαριστικοί του αυτοσχεδιασμοί είναι σχεδόν μοναδικοί, αλλά και ο νεαρός μουσικός είναι φανταστικός.
Σε αντίθεση όμως με όλα αυτά τα θετικά στοιχεία, στη συναυλία υπήρχε ένα έντονα αντιληπτό πρόβλημα στον ήχο. Ειδικά όταν οι καλλιτέχνες ανήκουν στο progressive metal ιδίωμα, ο ήχος έχει μεγάλη σημασία, καθώς πρέπει να αποδοθεί ζωντανά και με πληρότητα αφενός η εγκεφαλικότητα του progressive, αφετέρου ο δυναμισμός του metal στοιχείου. Στη συγκεκριμένη συναυλία, λοιπόν, πολύ συχνά οι περίτεχνες λεπτομέρειες των τραγουδιών των Fates Warning δεν ακούγονταν όπως τους έπρεπε. Ευτυχώς, στο τελευταίο μισάωρο, ο ήχος κάπως καλυτέρευσε και αυτό συντέλεσε ώστε η απόλαυση να φτάσει στο μέγιστο. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα οι Fates Warning εγκατέλειψαν τη σκηνή, για να επιστρέψουν μετά από λίγα λεπτά για το encore, με τα αγαπημένα “Eleventh Hour” και “Point Of View”. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε ακόμη ένα live των Fates Warning, μια εμπειρία ταυτόχρονα παρεΐστικη και προσωπική, η οποία μας έκανε να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε και να στοχαστούμε.
Γιάννης: Το δίλημμα για τη συναυλία των Fates Warning ήταν μεταξύ Αθήνας και Λάρισας, το ό,τι θα τους έβλεπα ήταν σίγουρο. Ωραίος δίσκος ο τελευταίος, πέρυσι που τους είδα έπαιξαν καλά, ο Ray είπε στο ProgRocks.gr (κλικ) ότι το setlist θα είναι κάπως αλλαγμένο, οπότε άχαστο το event. Τελικά προτιμήθηκε η Λάρισα, θες γιατί είναι λιγότερα τα διόδια και τα χιλιόμετρα, θες γιατί την προηγούμενη φορά (2011) είχα περάσει καταπληκτικά, θες γιατί παίζουν στη Λαμία οι Outloud το Σάββατο (sic), περισσότερο όμως γιατί θα ξαναέβλεπα φίλους που είχα καιρό να δω, δίνοντας ο καθένας μας μια μικρή ιστορία συμπληρωματική για το live.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Headless, αλλά δυστυχώς πρόλαβα μόλις τρία τραγούδια τους κι έτσι δεν έχω μια πλήρη εικόνα για το show τους. Από αυτό το λίγο μπορώ να πω ότι είναι μια αξιοπρεπής heavy metal μπάντα με ευχάριστα τραγούδια. Ό,τι έπρεπε για να ζεσταθεί το κοινό πριν τους Fates.
Στις 22:40 περίπου ανέβηκαν στη σκηνή του Stage Club οι Fates και άνοιξαν το show με το “One Thousand Fires” από τον τελευταίο δίσκο, συνεχίζοντας με τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους με τον Alder (που σύμφωνα με έναν true μεταλλά, φίλο του Νίκου Φιλιππαίου, όσοι ακούν αυτή την περίοδο της μπάντας είναι γυναικωτοί!!!), με το “Parallels” να έχει την τιμητική του. Ο ήχος ήταν ok στην αρχή και βελτιώθηκε στη συνέχεια, όμως θα μπορούσε και καλύτερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απολαύσαμε τα τραγούδια. Λίγο στα solo του Mike Abdow (που τα έπαιξε ολόιδια σαν να ήταν ο Aresti) η κιθάρα θα έπρεπε να ήταν ίσως πιο δυνατά, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Το rhythm section για ακόμα μια φορά καταπληκτικό, με τον Jarzombek να παίζει πάρα πολύ δυνατά κάνοντας όλο το drum kit να φαίνεται έτοιμο να διαλυθεί, ενώ ο Vera, αφήνοντας στην άκρη το πάντα αψεγάδιαστο παίξιμό του, είναι χάρμα οφθαλμών να τον βλέπεις γιατί το «ζει» πραγματικά, κάνει γκριμάτσες, είναι αρκετά κινητικός και πάντα χαμογελαστός μεταδίδοντας επιτυχώς αυτό το vibe στο κοινό.
Το setlist πράγματι ήταν πολύ ωραίο και διαφορετικό, γιατί δίπλα στα μόνιμα συναυλιακά κομμάτια τους, όπως τα “APSOG part III” & “IX”, “Life in Still Water”, “Monument”, “Through Different Eyes”, “One”, “Quietus”, πρόσθεσαν τα “One Thousand Fires”, “Firefly” και “I Am” από τον τελευταίο δίσκο, καθώς και τα (διαβάστε και ζηλέψτε) “Pale Fire”, “Part Of The Machine”, “Simple Human”, “Wish” και “We Only Say Goodbye”, κάνοντας τον Κώστα να κερνάει μπύρες όλη την παρέα από τη χαρά του. Σε όλα τα τραγούδια η φωνή του Alder ήταν μια χαρά, καλύτερη σε αυτά των τελευταίων albums, πιο περιορισμένη στα παλιότερα, αλλά σίγουρα καλύτερη από το 2011. Στο encore έπαιξαν το “The Eleventh Hour” (το αγαπημένο του αρχισυντάκτη μας και ίσως το μόνο που μπορεί να κάνει αυτό το άτεγκτο ον να λυγίσει) με τους οπαδούς να τραγουδούν συνεχώς και τον Ray να μας τραβάει βίντεο και μετά το “Point Of View”, ολοκληρώνοντας μια ανέλπιστα καλή συναυλία.
Μετά από μιάμιση ώρα, λοιπόν, ολοκληρώθηκε ένα ακόμα live των Fates Warning, με highlight κατ’ εμέ το “We Only Say Goodbye” και τον Jim Matheos να μην είναι τόσο απόμακρος με το κοινό και τα μέλη της μπάντας όπως στο παρελθόν (όσοι τους έχουν δει παλιότερα θα καταλάβουν).
Ακολούθησε το καθιερωμένο meet and greet the band, όπου ο αρχισυντάκτης (αφού έλεγξε τις φωτογραφίες που έβγαλε ο Μίλτος) με πείραζε όταν έδωσα στον Bobby να υπογράψει το προηγούμενο album των Riot (δηλαδή αν έβρισκα τον Ian Gillan δεν θα έπρεπε να του δώσω το single “Get Away” του Ρακιντζή να το υπογράψει;; Δεν καταλαβαίνω…), ο Γιάννης στενοχωρήθηκε που δεν μίλησε με τον Ian Parry για τους Elegy και o Tetris (ως responsible adult) μας μάλωνε να μην πίνουμε μπύρες, γιατί μετά είχαμε δρόμο να κάνουμε… βέβαια ο ίδιος τις ζητούσε extra παγωμένες για να κάνει ομοιοπαθητική στον πονόλαιμό του…
Δημήτρης: Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια και κάτι από εκείνη την αξέχαστη συναυλία των Fates Warning στη Λάρισα, όπου όλοι μας «νομίζαμε ότι θα πέσει το κτίριο», όπως δήλωσε ο ίδιος ο Ray Alder πρόσφατα στο ProgRocks.gr (κλικ). Το σημαντικό γεγονός που μεσολάβησε σε αυτά τα τρία χρόνια ήταν φυσικά η κυκλοφορία του “Darkness In A Differnet Light”, που έκανε τη δεύτερη επίσκεψη της αγαπημένης μας μπάντας στη θεσσαλική πρωτεύουσα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ένα στοιχείο που παραμένει σταθερό σε κάθε συναυλία των Fates είναι φυσικά το παρεΐστικο κλίμα, το οποίο την Παρασκευή εντάθηκε, καθώς τη βραδιά στο Stage απολαύσαμε πέντε συντελεστές του ProgRocks.gr μαζί, με τον Μίλτο να χάνεται για το μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας, για να εξασφαλίσει τις υπέροχες φωτογραφίες που συνοδεύουν τα κείμενα των υπολοίπων.
Οι Ιταλοί Headless, το support σχήμα στην ευρωπαϊκή περιοδεία των Fates Warning, προσπάθησαν να ζεστάνουν το κοινό με το poser-ίζον heavy metal/hard rock τους με προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά, το οποίο στερείται έμπνευσης και ομολογώ ότι απέχει απογοητευτικά πολύ από οτιδήποτε κοντινό στα γούστα μου από πλευράς αισθητικής, οπότε αν συνεχίσω πιθανώς να γίνω άδικος. Ωστόσο, αξίζει να γίνει αναφορά στην εξαιρετική απόδοση του γερόλυκου, πλέον, μισθοφόρου Ian Parry πίσω από το μικρόφωνο.
Εν τω μέσω ζυθοποσίας, που εντάθηκε στο διάλειμμα, στη σκηνή ανέβηκαν οι Fates Warning και το τι επακολούθησε από εκεί και μετά το έχετε ήδη διαβάσει αναλυτικότατα από τους κυρίους παραπάνω. Οι ερμηνείες υψηλού επιπέδου του Ray, ο λιγότερο απόμακρος Jim, ο καταιγιστικός Bobby, ο αεικίνητος εργάτης Joey και ο σεμνός νεαρός Mike Abdow που πέρασε τις εξετάσεις (κάνοντας και δεύτερα φωνητικά) αποτέλεσαν κοινές εντυπώσεις όλων μας. Ειδικά όταν βελτιώθηκε ο ήχος περίπου στα μισά του set τους, η ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστική. Με μεγάλη δυσκολία θα ξεχωρίσω τα εξής ως highlights: “Pale Fire”, “APSOG Pt.III”, “One”, “Firefly”, “We Only Say Goodbye” και φυσικά τα δύο κομμάτια του encore.
Για άλλη μία φορά το κοινό της κεντρικής Ελλάδας αποθέωσε τους Fates Warning, οι οποίοι, όσο υποψιασμένοι κι αν ήταν εξαρχής, υπήρξαν στιγμές που δεν μπορούσαν να κρύψουν την έκπληξη και την ευγνωμοσύνη τους για τον «κακό χαμό» που γινόταν από κάτω. Προσπαθώντας κανείς να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να αποδώσει αυτό που διημοίφθη την Παρασκευή στο Stage, διαπιστώνει ότι δύσκολα μεταφέρεται σε μερικές γραμμές. Το βέβαιο είναι πως δεν παρακολουθήσαμε την καλύτερη συναυλία της ζωής μας και επίσης βέβαιο είναι πως δεν απασχολεί κανέναν μας αυτό, καθώς ήταν ανέλπιστα ανώτερη των προσδοκιών σε αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες. Η ευφορία κατά τη διάρκεια και μετά και αυτή η γλυκιά Fates φόρτιση που έχει τη βάση της στο συνδυασμό συναισθηματικής ειλικρίνειας, εγκεφαλικότητας και απλότητας, είναι αυτό που ωθεί τόσο διαφορετικούς ανθρώπους να κάνουν μία κοινή εξαίρεση. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν οι Fates Warning ξαναέρθουν (ελπίζουμε με νέο album όπως μας έταξαν), σπαθοφόροι πολεμιστές, prog freaks, «γυναικωτοί», άτεγκτα όντα και λοιπές φυλές θα βρίσκονται και πάλι δίπλα-δίπλα. Ελπίζω να ακούσουμε ζωντανά και το “And Yet It Moves” τότε…
| Setlist: One Thousand Fires, Pale Fire, Part Of The Machine, A Pleasant Shade Of Gray, Part III, One, Simple Human, I Am, Through Different Eyes, The Ivory Gate Of Dreams: IV. Quietus, A Pleasant Shade Of Gray, Part XI, Firefly, Wish, Life In Still Water, We Only Say Goodbye, Monument Encore: The Eleventh Hour, Point Of View |
Φωτογραφίες: Μίλτος Κωστούλας
Από τους: Κώστα Μπάρμπα, Νίκο Φιλιππαίο, Γιάννη Βούλγαρη, Δημήτρη Καλτσά
4 points of view
Κώστας: Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που οι Fates επισκέπτονται τη Λάρισα και το team κεντρικής Ελλάδος του ProgRocks.gr έφτασε πάνοπλο σιγά-σιγά έξω από το Stage. Ο χώρος ήταν σαφώς μικρότερος από την προηγούμενη φορά, αλλά σχεδόν γεμάτος, δίνοντας ένα οικογενειακό κλίμα στο event.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Ιταλοί Headless παρουσιάζοντας ένα αδιάφορο heavy metal με hard rock και “progressive” στοιχεία. Η εμφάνισή τους σώθηκε μόνο από τον guest τραγουδιστή, που δεν ήταν άλλος από τον Ian Parry των Elegy. Η φωνή του στάθηκε αρκετή για να περάσει ευχάριστα η μισή ώρα που έπαιξαν. Η επιλογή να κλείσουν με το “Breaking The Law” εξηγεί πολλά…
Λίγο πριν τις 23:00 οι Fates ανεβαίνουν στην σκηνή με το καινούργιο και αρκετά τεχνικό “One Thousand Fires”. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν οι αναμενόμενες, αλλά υπήρχε ένα μικρό μούδιασμα μέχρι να φτιαχτεί ο ήχος, πράγμα που συνέβη στο “Pale Fire” που ακολούθησε και καταγράφεται ως το πρώτο highlight της βραδιάς. Τα highlights διαδέχτηκαν το ένα το άλλο. Ξεχωρίζω με δυσκολία την (για μία ακόμα φορά) εκπληκτική εκτέλεση του “A Pleasant Shade Of Gray Pt. III”, το “Firefly”, που δείχνει ότι θα μείνει για καιρό στο setlist της μπάντας και τέλος το τελειωτικό χτύπημα με τα “The Eleventh Hour” και “Point Of View”. Εκτός αυτών κανέναν δεν χάλασαν οι εκπλήξεις των “Part Of the Machine”, “Simple Human” και ιδιαίτερα του “Wish”.
Η απόδοση της μπάντας ήταν και αυτή αναμενόμενα τέλεια. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Bobby Jarzombek, που παρά τη δυσκολία των θεμάτων κατάφερνε πολύ δυνατά χτυπήματα στα δέρματα, σε κάποιες στιγμές με έντονα εμφατικό τρόπο. Εξαιρετικότατος ήταν και ο πιτσιρικάς Michael Abdow, που μπορεί να μη γεμίζει τη σκηνή όπως ο Frank Aresti, αλλά παίζει σχεδόν αυτούσια τα σόλο του, κρατώντας παράλληλα ένα σεμνό προφίλ. Τέλος, η φωνή του Ray ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, παρότι βρισκόταν στο τέλος της περιοδείας. Το ό,τι έχασε κάποιες ανάσες είναι αμελητέο μπροστά στην συναισθηματική φόρτιση που καταφέρνει να δημιουργήσει.
Ο συνδυασμός των εντόνων συναισθημάτων με την εγκεφαλικότητα της μουσικής, είναι παραδοσιακά ο βασικός άξονας της μουσικής της μπάντας, άρα και των ζωντανών εμφανίσεών της. Αν ήμασταν γραφικοί, θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ως τον τέλειο άξονα που ενώνει το μυαλό με την καρδιά. Ένας ανάλογος άξονας έχει αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ αυτών και του κοινού τους, αφού ζωντανά γίνεται ολοφάνερη η αμφίδρομη αυτή σχέση.
Οι συναυλίες των Fates Warning στην Ελλάδα είναι θεσμός. Αυτό συνέβη και στη δεύτερη εμφάνισή τους στη Λάρισα, οπότε παραπονάκια για το ότι έπαιξαν μόνο μιάμιση ώρα μόνο ως αχαριστία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Νίκος: Οι Fates Warning ανήκουν στην άτυπη κατηγορία των συγκροτημάτων που, μέσα από μία σταθερά ποιοτική πορεία πολλών ετών, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα σχετικά μικρό μα πιστό σύνολο ακροατών. Ειδικά στην Ελλάδα αρκετοί φίλοι της μουσικής έχουν μια διαχρονική και βαθιά σχέση μαζί τους. Οπότε μια συναυλία τους σε μια σχετικά μικρή σκηνή, μακριά τόσο από την Αθήνα, όσο και από τη Θεσσαλονίκη, στο Stage της Λάρισας, μπορεί να αποτελέσει μια ενθουσιώδη εμπειρία. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τη συναυλία των Fates Warning στο Stage της Λάρισας «άνοιξαν» οι Ιταλοί Headless, παρουσιάζοντας μελωδικό hard rock με άρωμα 80s. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κριτικάρω την live τους εμφάνιση, καθώς για αυτό το μουσικό στιλ δεν έχω ούτε πολλές γνώσεις και -για να είμαι ειλικρινής- ούτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Στις 22:40 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, οι οποίοι φυσικά έγιναν δεκτοί με χειροκροτήματα και φωνές ενθουσιασμού. Κάπως έτσι, άρχισε να χτίζεται ένα κλίμα ειλικρίνειας και ζεστών συναισθημάτων, το οποίο άλλωστε χαρακτηρίζει τη μουσική των Fates Warning εν γένει. Η έναρξη πραγματοποιήθηκε όσο ξεσηκωτικά την περιμέναμε, με το “One Thousand Fires”, τραγούδι που ανοίγει και το τελευταίο άλμπουμ, “Darkness In A Different Light”.
Για συνέχεια όμως είχαμε μια βουτιά στο παρελθόν, με το κλασικό “Pale Fire”. Για να μην τα πολυλογώ, οι Fates Warning απέδωσαν με δεξιοτεχνία, δύναμη και ευαισθησία την προσωπική τους εκδοχή για τον progressive metal ήχο, επιλέγοντας κομμάτια από όλα σχεδόν τα άλμπουμ τους, συγκεκριμένα σε όσα τη θέση του τραγουδιστή έχει αναλάβει ο Ray Alder, απ’ το “No Exit” του ’88 ως το περσινό τους.
Η αλήθεια είναι πως η βαθιά συναισθηματική εμπειρία μιας συναυλίας των Fates Warning είναι δύσκολο να μεταφερθεί σε γραπτό λόγο. Πρώτον, αντικρίζεις πέντε μουσικούς πάνω στη σκηνή, από τους οποίους οι τρεις είναι μαζί από το 1997, οι δύο από το 1988 και βρίσκονται πάνω-κάτω στην ηλικία των πενήντα ετών, να παίζουν με ασίγαστο πάθος, στην ουσία να δημιουργούν εκείνη τη στιγμή τέχνη υψηλής στάθμης. Έπειτα, παρατηρείς πως η εσωστρεφής και βαθυστόχαστη μουσική των Fates Warning, η οποία εκ πρώτης ακοής δεν φαντάζει κατάλληλη για live, να αποδίδεται ζωντανά με εντελώς πετυχημένο τρόπο. Σε αυτό βέβαια έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το κοινό.
Ο κόσμος ήταν πολύ εκφραστικός και θερμός και συμμετείχε στο τραγούδισμα, συνοδεύοντας τον συμπαθέστατο και άνετο Ray Alder. Από την άλλη, ο «εγκέφαλος» της μπάντας, Jim Matheos, στην αρχή (όπως άλλωστε το συνηθίζει) ήταν κάπως απόμακρος και εσωστρεφής, αλλά στη συνέχεια χαλάρωσε και με τον δικό του, μετρημένο τρόπο επικοινωνούσε με τους θεατές. Δίπλα στους δύο παλιούς φίλους, ο Joey Vera στο μπάσο, ο Bobby Jarzombek στα ντραμς και ο Michael Abdow στην κιθάρα συμπλήρωναν εξαιρετικά το line-up. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, θα ήθελα πλάι στον Matheos τον Frank Aresti, που πλέον έχει επιστρέψει επίσημα, καθώς οι κιθαριστικοί του αυτοσχεδιασμοί είναι σχεδόν μοναδικοί, αλλά και ο νεαρός μουσικός είναι φανταστικός.
Σε αντίθεση όμως με όλα αυτά τα θετικά στοιχεία, στη συναυλία υπήρχε ένα έντονα αντιληπτό πρόβλημα στον ήχο. Ειδικά όταν οι καλλιτέχνες ανήκουν στο progressive metal ιδίωμα, ο ήχος έχει μεγάλη σημασία, καθώς πρέπει να αποδοθεί ζωντανά και με πληρότητα αφενός η εγκεφαλικότητα του progressive, αφετέρου ο δυναμισμός του metal στοιχείου. Στη συγκεκριμένη συναυλία, λοιπόν, πολύ συχνά οι περίτεχνες λεπτομέρειες των τραγουδιών των Fates Warning δεν ακούγονταν όπως τους έπρεπε. Ευτυχώς, στο τελευταίο μισάωρο, ο ήχος κάπως καλυτέρευσε και αυτό συντέλεσε ώστε η απόλαυση να φτάσει στο μέγιστο. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα οι Fates Warning εγκατέλειψαν τη σκηνή, για να επιστρέψουν μετά από λίγα λεπτά για το encore, με τα αγαπημένα “Eleventh Hour” και “Point Of View”. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε ακόμη ένα live των Fates Warning, μια εμπειρία ταυτόχρονα παρεΐστικη και προσωπική, η οποία μας έκανε να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε και να στοχαστούμε.
Γιάννης: Το δίλημμα για τη συναυλία των Fates Warning ήταν μεταξύ Αθήνας και Λάρισας, το ό,τι θα τους έβλεπα ήταν σίγουρο. Ωραίος δίσκος ο τελευταίος, πέρυσι που τους είδα έπαιξαν καλά, ο Ray είπε στο ProgRocks.gr (κλικ) ότι το setlist θα είναι κάπως αλλαγμένο, οπότε άχαστο το event. Τελικά προτιμήθηκε η Λάρισα, θες γιατί είναι λιγότερα τα διόδια και τα χιλιόμετρα, θες γιατί την προηγούμενη φορά (2011) είχα περάσει καταπληκτικά, θες γιατί παίζουν στη Λαμία οι Outloud το Σάββατο (sic), περισσότερο όμως γιατί θα ξαναέβλεπα φίλους που είχα καιρό να δω, δίνοντας ο καθένας μας μια μικρή ιστορία συμπληρωματική για το live.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Headless, αλλά δυστυχώς πρόλαβα μόλις τρία τραγούδια τους κι έτσι δεν έχω μια πλήρη εικόνα για το show τους. Από αυτό το λίγο μπορώ να πω ότι είναι μια αξιοπρεπής heavy metal μπάντα με ευχάριστα τραγούδια. Ό,τι έπρεπε για να ζεσταθεί το κοινό πριν τους Fates.
Στις 22:40 περίπου ανέβηκαν στη σκηνή του Stage Club οι Fates και άνοιξαν το show με το “One Thousand Fires” από τον τελευταίο δίσκο, συνεχίζοντας με τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους με τον Alder (που σύμφωνα με έναν true μεταλλά, φίλο του Νίκου Φιλιππαίου, όσοι ακούν αυτή την περίοδο της μπάντας είναι γυναικωτοί!!!), με το “Parallels” να έχει την τιμητική του. Ο ήχος ήταν ok στην αρχή και βελτιώθηκε στη συνέχεια, όμως θα μπορούσε και καλύτερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απολαύσαμε τα τραγούδια. Λίγο στα solo του Mike Abdow (που τα έπαιξε ολόιδια σαν να ήταν ο Aresti) η κιθάρα θα έπρεπε να ήταν ίσως πιο δυνατά, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Το rhythm section για ακόμα μια φορά καταπληκτικό, με τον Jarzombek να παίζει πάρα πολύ δυνατά κάνοντας όλο το drum kit να φαίνεται έτοιμο να διαλυθεί, ενώ ο Vera, αφήνοντας στην άκρη το πάντα αψεγάδιαστο παίξιμό του, είναι χάρμα οφθαλμών να τον βλέπεις γιατί το «ζει» πραγματικά, κάνει γκριμάτσες, είναι αρκετά κινητικός και πάντα χαμογελαστός μεταδίδοντας επιτυχώς αυτό το vibe στο κοινό.
Το setlist πράγματι ήταν πολύ ωραίο και διαφορετικό, γιατί δίπλα στα μόνιμα συναυλιακά κομμάτια τους, όπως τα “APSOG part III” & “IX”, “Life in Still Water”, “Monument”, “Through Different Eyes”, “One”, “Quietus”, πρόσθεσαν τα “One Thousand Fires”, “Firefly” και “I Am” από τον τελευταίο δίσκο, καθώς και τα (διαβάστε και ζηλέψτε) “Pale Fire”, “Part Of The Machine”, “Simple Human”, “Wish” και “We Only Say Goodbye”, κάνοντας τον Κώστα να κερνάει μπύρες όλη την παρέα από τη χαρά του. Σε όλα τα τραγούδια η φωνή του Alder ήταν μια χαρά, καλύτερη σε αυτά των τελευταίων albums, πιο περιορισμένη στα παλιότερα, αλλά σίγουρα καλύτερη από το 2011. Στο encore έπαιξαν το “The Eleventh Hour” (το αγαπημένο του αρχισυντάκτη μας και ίσως το μόνο που μπορεί να κάνει αυτό το άτεγκτο ον να λυγίσει) με τους οπαδούς να τραγουδούν συνεχώς και τον Ray να μας τραβάει βίντεο και μετά το “Point Of View”, ολοκληρώνοντας μια ανέλπιστα καλή συναυλία.
Μετά από μιάμιση ώρα, λοιπόν, ολοκληρώθηκε ένα ακόμα live των Fates Warning, με highlight κατ’ εμέ το “We Only Say Goodbye” και τον Jim Matheos να μην είναι τόσο απόμακρος με το κοινό και τα μέλη της μπάντας όπως στο παρελθόν (όσοι τους έχουν δει παλιότερα θα καταλάβουν).
Ακολούθησε το καθιερωμένο meet and greet the band, όπου ο αρχισυντάκτης (αφού έλεγξε τις φωτογραφίες που έβγαλε ο Μίλτος) με πείραζε όταν έδωσα στον Bobby να υπογράψει το προηγούμενο album των Riot (δηλαδή αν έβρισκα τον Ian Gillan δεν θα έπρεπε να του δώσω το single “Get Away” του Ρακιντζή να το υπογράψει;; Δεν καταλαβαίνω…), ο Γιάννης στενοχωρήθηκε που δεν μίλησε με τον Ian Parry για τους Elegy και o Tetris (ως responsible adult) μας μάλωνε να μην πίνουμε μπύρες, γιατί μετά είχαμε δρόμο να κάνουμε… βέβαια ο ίδιος τις ζητούσε extra παγωμένες για να κάνει ομοιοπαθητική στον πονόλαιμό του…
Δημήτρης: Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια και κάτι από εκείνη την αξέχαστη συναυλία των Fates Warning στη Λάρισα, όπου όλοι μας «νομίζαμε ότι θα πέσει το κτίριο», όπως δήλωσε ο ίδιος ο Ray Alder πρόσφατα στο ProgRocks.gr (κλικ). Το σημαντικό γεγονός που μεσολάβησε σε αυτά τα τρία χρόνια ήταν φυσικά η κυκλοφορία του “Darkness In A Differnet Light”, που έκανε τη δεύτερη επίσκεψη της αγαπημένης μας μπάντας στη θεσσαλική πρωτεύουσα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ένα στοιχείο που παραμένει σταθερό σε κάθε συναυλία των Fates είναι φυσικά το παρεΐστικο κλίμα, το οποίο την Παρασκευή εντάθηκε, καθώς τη βραδιά στο Stage απολαύσαμε πέντε συντελεστές του ProgRocks.gr μαζί, με τον Μίλτο να χάνεται για το μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας, για να εξασφαλίσει τις υπέροχες φωτογραφίες που συνοδεύουν τα κείμενα των υπολοίπων.
Οι Ιταλοί Headless, το support σχήμα στην ευρωπαϊκή περιοδεία των Fates Warning, προσπάθησαν να ζεστάνουν το κοινό με το poser-ίζον heavy metal/hard rock τους με προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά, το οποίο στερείται έμπνευσης και ομολογώ ότι απέχει απογοητευτικά πολύ από οτιδήποτε κοντινό στα γούστα μου από πλευράς αισθητικής, οπότε αν συνεχίσω πιθανώς να γίνω άδικος. Ωστόσο, αξίζει να γίνει αναφορά στην εξαιρετική απόδοση του γερόλυκου, πλέον, μισθοφόρου Ian Parry πίσω από το μικρόφωνο.
Εν τω μέσω ζυθοποσίας, που εντάθηκε στο διάλειμμα, στη σκηνή ανέβηκαν οι Fates Warning και το τι επακολούθησε από εκεί και μετά το έχετε ήδη διαβάσει αναλυτικότατα από τους κυρίους παραπάνω. Οι ερμηνείες υψηλού επιπέδου του Ray, ο λιγότερο απόμακρος Jim, ο καταιγιστικός Bobby, ο αεικίνητος εργάτης Joey και ο σεμνός νεαρός Mike Abdow που πέρασε τις εξετάσεις (κάνοντας και δεύτερα φωνητικά) αποτέλεσαν κοινές εντυπώσεις όλων μας. Ειδικά όταν βελτιώθηκε ο ήχος περίπου στα μισά του set τους, η ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστική. Με μεγάλη δυσκολία θα ξεχωρίσω τα εξής ως highlights: “Pale Fire”, “APSOG Pt.III”, “One”, “Firefly”, “We Only Say Goodbye” και φυσικά τα δύο κομμάτια του encore.
Για άλλη μία φορά το κοινό της κεντρικής Ελλάδας αποθέωσε τους Fates Warning, οι οποίοι, όσο υποψιασμένοι κι αν ήταν εξαρχής, υπήρξαν στιγμές που δεν μπορούσαν να κρύψουν την έκπληξη και την ευγνωμοσύνη τους για τον «κακό χαμό» που γινόταν από κάτω. Προσπαθώντας κανείς να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να αποδώσει αυτό που διημοίφθη την Παρασκευή στο Stage, διαπιστώνει ότι δύσκολα μεταφέρεται σε μερικές γραμμές. Το βέβαιο είναι πως δεν παρακολουθήσαμε την καλύτερη συναυλία της ζωής μας και επίσης βέβαιο είναι πως δεν απασχολεί κανέναν μας αυτό, καθώς ήταν ανέλπιστα ανώτερη των προσδοκιών σε αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες. Η ευφορία κατά τη διάρκεια και μετά και αυτή η γλυκιά Fates φόρτιση που έχει τη βάση της στο συνδυασμό συναισθηματικής ειλικρίνειας, εγκεφαλικότητας και απλότητας, είναι αυτό που ωθεί τόσο διαφορετικούς ανθρώπους να κάνουν μία κοινή εξαίρεση. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν οι Fates Warning ξαναέρθουν (ελπίζουμε με νέο album όπως μας έταξαν), σπαθοφόροι πολεμιστές, prog freaks, «γυναικωτοί», άτεγκτα όντα και λοιπές φυλές θα βρίσκονται και πάλι δίπλα-δίπλα. Ελπίζω να ακούσουμε ζωντανά και το “And Yet It Moves” τότε…
| Setlist: One Thousand Fires, Pale Fire, Part Of The Machine, A Pleasant Shade Of Gray, Part III, One, Simple Human, I Am, Through Different Eyes, The Ivory Gate Of Dreams: IV. Quietus, A Pleasant Shade Of Gray, Part XI, Firefly, Wish, Life In Still Water, We Only Say Goodbye, Monument Encore: The Eleventh Hour, Point Of View |
Φωτογραφίες: Μίλτος Κωστούλας
Κάντε το πρώτο σχόλιο