Voyager – Colours in the Sun

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Lefteris Statharas

Voyager’s route has been really interesting form the beginning in the early 00s and mainly after their second album, Univers (2003). The main characteristic of the band from Perth, Australia was the constant pursuit of new ways to evolve their sound. This led to probably their best album, V (2014). With dominant elements the unique hue of Daniel Estrin’s voice and the pop influences in their progressive metal.

Ghost Mile (2017) proved the incompatible character of the band that never rested. This year’s Colours In the Sun couldn’t be any different.

[bandcamp width=100% height=120 album=786684622 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Breaking all barriers

I listened to Voyager for the first time in 2014 with the release of V, their fifth album. Since then, I consider myself a huge fan of theirs. And now, after one more album (Ghost Mile, 2017) they have released Colours in the Sun. I put my headphones on and pressed play. First track is Colours, a strong start with atmospheric vibes, changes in sounds and style, a very colorful start. Brightstar immediately goes to the contenders for a playlist. This track worked as a promo for the album, since it’s the first that came out as a video clip. It’s worth looking into this track because as Danny (Estrin, the frontman of the band) states in an interview, through this track they tried to record and transmit the magical beauty of one of the hottest places in Australia, Perth form which they’re from. In Take me to the star you let yourself be one with the rhythm, the colors  and in the melodies. The dreamy Saccharine Dream that follows has one of the most beautiful guitar solos of the album. In the same rhythms we have Entropy that follows and in my surprise, I hear a familiar voice. Einar from Leprous is featured in this track with their voices harmonically being blended and they definitely give us reasons for us to want them to collaborate again.

The album starts to change style when Reconnected starts with a piano from an old western and after a while the guitars and keyboards starting to burst. One of the most metal tracks of the album, heavy riffs and fast drums. With a change in the short track Now or Never where the vocals dominate. The tracks that follow have they keyboards being the star, the sounds become more atmospheric even if Water Under the Bridge has a strong start. We reach the end with Runway that sounds like a soundtrack form some past decade, where the science fiction films, and the atmospheric keyboards were soaring. Initially, I wasn’t sure If the album was over. It seemed like a sudden end, I was waiting for the next track to start and I think that this feeling stayed in the subsequent listens of the album.

In sense that Voyager are moving in the paths of their previous records. In the technical aspect, the album is very carefully constructed, with clear sounds, clear melodies, you can identify the guitars, the sharp riffs – signature sound of Voyager –  everything is beautiful, like the vocals in the background. The difference is in the synth pop element which is more intense than ever, which fit -strangely- with their prog metal /djent sounds. In regards to their melodic, musical part, as they clearly state in the album title, we’re talking about a colorful album that starts strongly, with intense metal sounds and it continues as a pop and romantic album, as Voyager are used to doing, full of atmospheric melodies.

I really liked the album. I believe that if you like Voyager you will like Colours in The Sun. If you don’t know Voyager, meet them though an album that includes every characteristic of theirs: the amazingly flowing voice of Daniel, melodic guitar tunes and sharp metal riffs by Simone Dow and Scott Kay, the addicting rhythms on the drums of Ashley Doodkorte, and the groovy bass of Alex Canion. I think that Voyager are maturing musically and I eagerly await their next album.

8 / 10

Eleni Panayiotou

2^nd opinion

I will emphasize it every time: the Australian scene has contributed immensely to the progressive sound in the last 10 years at least. Voyager are one of the big names of the scene and they confirm that with Colours in the Sun. Faithful to the grafting of the pop sound with progressive metal and djent, in the current release with a nostalgia nod to the 80s they add the synth sound. Muscically mature, they offer aggressive compositions with heavy djent riffs like Reconnected (a continuation of Disconnected from Ghost Mile) and my favorite Water Over the Bridge with its humorous video clip. Of course they can’t hide their pop character and as an antithesis they compose tracks like Sign of the Times. Truth is that Voyager with their own unique way convinced me to embrace their pop aspects. The voice of Daniel Estrin has a wide range for the appropriate expression of all their influences. Colours in the Sun is a listen that requires an open mind, something that we would  once call a “sellout” or forcefully  likeable by the masses. Of course, the masses can listen to it easily but the progressive community has to recognize the character and their musical vision, independently of preference. All in all, we’re talking about an interesting release for anyone that isn’t looking for a complex result or precisely metal. Until their next surprise, we can rhythmically move our heads in their synth sounds.

8 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Η πορεία των Voyager ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από το ξεκίνημά τους στις αρχές των 00s και κυρίως από το δεύτερο album τους, Univers (2003). Το κυριότερο χαρακτηριστικό της μπάντας από το Perth της Αυστραλίας είναι η συνεχής αναζήτηση νέων οδών εξέλιξης του ήχου τους. Αυτό οδήγησε στον καλύτερο ίσως δίσκο, το V (2014). Με κυρίαρχα στοιχεία την μοναδική χροιά της φωνής του Daniel Estrin και τις pop αναφορές στο σύγχρονο progressive metal τους.

Το Ghost Mile (2017) απέδειξε τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της μπάντας που δεν επαναπαύτηκε ποτέ. Το φετινό Colours in the Sun δεν θα μπορούσε να διαφέρει ως προς αυτό…

[bandcamp width=100% height=120 album=786684622 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ξεπερνώντας κάθε όριο

Τους Voyager τους γνώρισα το 2014 με την κυκλοφορία του V, του πέμπτου δίσκου τους. Από τότε θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο τους οπαδό. Και τώρα, μετά από έναν ακόμη δίσκo (Ghost Mile, 2014), κυκλοφόρησαν το Colours in the Sun (1^η Νοεμβρίου 2019). Φόρεσα λοιπόν τα ακουστικά και πάτησα το play. Πρώτο κομμάτι το Colours, ένα δυναμικό ξεκίνημα με ατμοσφαιρικά vibes, εναλλαγές στους ήχους και στο στυλ, όντως ένα πολύχρωμο ξεκίνημα. Το Brightstar ξεκινάει και μπήκε κατευθείαν στα υπόψιν για playlist. Το κομμάτι αυτό λειτούργησε και ως promo του δίσκου, αφού είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε ως video clip. Αξίζει να το ψάξετε και να το δείτε γιατί όπως λέει και ο Danny (Estrin, ο frontman της μπάντας) σε συνέντευξή του, μέσα από αυτό προσπάθησαν να καταγράψουν και να μας μεταφέρουν την μαγική ομορφιά σε ένα από τα πιο καυτά μέρη της Αυστραλίας, το Perth από το οποίο κατάγονται. Take me to the star λοιπόν και αφήνεσαι στον ρυθμό, στα χρώματα και τις μελωδίες. Ακολουθεί το ονειροπόλο Saccharine Dream, το οποίο έχει ένα από τα πιο όμορφα κιθαριστικά σόλο του δίσκου. Στους ίδιους ρυθμούς ακολουθεί το Entropy και με μεγάλη έκπληξη ακούω μια familiar voice! Συμμετέχει και ο Einar από τους Leprous οι φωνές τους δένουν αρμονικά και σίγουρα μας δίνουν πολλούς λόγους να συνεργαστούν ξανά.

Ο δίσκος αλλάζει ύφος όταν αρχίζει το Reconnected με πιάνο από παλιό γουέστερν και μετά από λίγο οι κιθάρες και τα πλήκτρα ξεσπάνε. Από τα πιο “μεταλιάρικα” κομμάτια του δίσκου, δυνατά riffs και γρήγορα ντραμς. Με μια εναλλαγή στο ήρεμο μικρής διάρκειας Now or Never, όπου κυριαρχούν τα φωνητικά. Στα κομμάτια που ακολουθούν κυριαρχούν τα πλήκτρα, οι ήχοι γίνονται πιο ατμοσφαιρικοί, παρόλο που το Water Under the Bridge έχει δυναμικό ξεκίνημα. Φτάνουμε στο τέλος με το Runaway που μοιάζει με soundtrack παλαιότερων δεκαετιών, τότε που οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα ήταν στο απόγειό τους. Την πρώτη φορά που το άκουσα στο τέλος δεν ήμουν σίγουρη αν είχε τελειώσει ο δίσκος. Μου φάνηκε λίγο απότομο το κλείσιμο, περίμενα να ξεκινήσει το επόμενο κομμάτι, νομίζω ότι και στα επόμενα ακούσματα το συναίσθημα παραμένει.

Η δική μου εντύπωση είναι ότι οι Voyager κινούνται στα μονοπάτια των προηγούμενων δίσκων τους. Στο τεχνικό κομμάτι, φαίνεται ότι το album είναι προσεγμένο σε όλα τα επίπεδα, με καθαρούς ήχους, ξεκάθαρες μελωδίες, μπορείς να ξεχωρίσεις τις κιθάρες, τα κοφτά riffs – σήμα κατατεθέν των Voyager -είναι πανέμορφα, όπως και τα φωνητικά στο βάθος. H διαφοροποίηση είναι ότι το synth pop στοιχείο είναι πιο έντονο από ποτέ και ταιριάζει -περιέργως- με το prog metal / djent τους. Όσον αφορά το μελωδικό, μουσικό κομμάτι, όπως δηλώνουν ξεκάθαρα και στον τίτλο, πρόκειται για έναν πολύχρωμο δίσκο που ξεκινάει δυναμικά, με έντονους metal ήχους και συνεχίζει πολύ πιο pop και λίγο ρομαντικότερα, όπως μας έχουν συνηθίσει άλλωστε οι Voyager, γεμάτο ατμοσφαιρικές μελωδίες.

Ο δίσκος μου άρεσε πολύ. Πιστεύω ότι αν σας αρέσουν οι Voyager θα σας αρέσει και το Colours in the Sun. Αν δεν ξέρετε τους Voyager, γνωρίστε τους μέσα από ένα δίσκο που περιλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά τους: την απίστευτα ρέουσα φωνή του Daniel, τις μελωδικούς τόνους από τις κιθάρες και τα κοφτά metal riffs της Simone Dow και του Scott Kay, τους εθιστικούς ρυθμούς από τα ντραμς του Ashley Doodkorte, αλλά και το γκρουβάτο μπάσο του Alex Canion. Θεωρώ ότι οι Voyager ωριμάζουν μουσικά και περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη κυκλοφορία τους.

8 / 10

Ελένη Παναγιώτου

2^η γνώμη

Κάθε φορά θα το τονίζω, η αυστραλιανή σκηνή έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στον προοδευτικό ήχο τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια. Οι Voyager αποτελούν ένα από τα μεγάλα ονόματα της σκηνής και το επιβεβαιώνουν με το Colours in the Sun. Πιστοί στο μπόλιασμα του pop ήχου με το progressive metal και το djent, στην παρούσα κυκλοφορία νοσταλγώντας τα 80s εισάγουν και τον synth ήχο. Μουσικά ωριμασμένοι, παραδίδουν συνθέσεις επιθετικές με βαριά djent riffs όπως τα Reconnected (εν συνεχεία του Disonnected από το Ghost Mile) και το αγαπμένο μου Water Over the Bridge με το χιουμοριστικό του video clip. Φυσικά ο pop χαρακτήρας δεν κρύβεται και ως αντίθεση συνθέτουν πιο ανέμελα τραγούδια σαν το Sign of the Times. Η αλήθεια είναι πως οι Voyager με τον ξεχωριστό τους ήχο με έπεισαν να ασπασθώ τα pop ψήγματά τους. Η φωνή του Daniel Estrin έχει ένα διευρυμένο εύρος και κρίνεται ως κατάλληλη για την έκφραση όλων των επιρροών τους. To Colours in the Sun είναι ένα άκουσμα που απαιτεί ανοικτό μυαλό, κάτι που θα χαρακτηρίζαμε άλλοτε ως «ξεπουλημένο» ή επιτηδευμένα αρεστό στις μάζες. Σαφώς, η μάζα μπορεί να το ακούσει πιο άνετα αλλά και η προοδευτική κοινότητα οφείλει να αναγνωρίσει το χαρακτήρα και το μουσικό όραμα τους, ανεξαρτήτου προτίμησης. Συνολικά, πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία για όσους δεν απαιτούν εξαιρετικά πολύπλοκο αποτέλεσμα ή ακραιφνές metal. Μέχρι την επόμενη έκπληξή τους, μπορούμε να κουνάμε ρυθμικά το κεφάλι μας στους synth ήχους.

8 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου