Steve Hackett – At the Edge of Light

Intro: Paris Gravouniotis
Translation: Αlexandros Mantas
09 / 04 / 2019

Has the great Steve Hackett to prove anything to anybody in 2019? It’s a rhetorical question since the course he has charted ranks him within the four or five best and more influential progressive rock guitarists. Therefore, no one harbours expectations that his 26^th release which goes under the name At the Edge of Light will be a game changer. This is something he has done quite a few times in the past, mostly when he was a Genesis member, but also in his solo albums.

But the interest focuses on the arrangements and, naturally, the guitar work included in there, two fields that the artists himself has set the bar pretty high for a long time now.

Well done Mr. Hackett

Along with a host of guest musicians, the British guitarist unfolds his talent investing all ten compositions with his signature melodic playing. It’s the diversity that stirs the interest in here, for instance Shadow and Flame which is redolent of eastern scales, or Undeground Railroad with the slide-intro that nods to America or the epic with the marching tempo Descent or Conflict which comes within an ace of soundtrack music. The album reeks of beautiful melodies and stunning solos that never wear out the listener; instead they add to the essence of the songs.

The dominant element is, naturally, the classical-like, Renaissance style that permeates most compositions with the 11-minute Those Golden Wings as the most illustrative example which comes closer to the familiar symphonic prog style more than anything else and it is probably the summit of the album. This one along with Beasts In Our Time where Hackett indulges in some uncharacteristic heavy riffing and Under The Eye of the Sun (the way the song kicks in is an obvious nod to the telltale playing of the great bass player and close friend of his, Chris Squire) consist a triad that gets high grades as songs per se aside the great performances.

This is also perhaps the blackest spot of an album that in every other way is decent, meaning that, composition-wise, many reheated ideas are included while, in my book, nobody would take notice if the cheesy Hungry Years was out. On the (very) positive side now, Roger King has done stellar work in the production and arrangements, as well as all-important saxophone, flute, violin, viola and sitar dashes colour the compositions.

As already said, after nearly 50 years of putting out albums, the bet for Steve Hackett is to release albums that honour his name and his course and I deem that At the Edge of Light is one of them. Looking back, it is clear that the solo career of the restless guitarist is on the up during the last decade. Therefore, the true importance of a very good album like At the Edge of Light is that, without introducing something new, it maintains our interest for the ongoing career of Steve Hackett. All in all, how many solo careers of prog musicians are comparable to Mr. Hackett’s?

7.5 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

At the Edge of Light verifies for the umpteenth time that the releases of the solo career of Steve Hackett are characterized by consistency and high level. Naturally, there is nothing groundbreaking something that makes perfect sense for a 69-year-old composer, but the energy that he and his band imprint on vintage prog templates is remarkable. Composition-wise, the songs follow different styles and some of them do take us by surprise like the half-gospel Undeground Railroad, the eastern Shadow and Flame, the something-like-four-and-a-half-minute-pompous/intro/bridge Descent, and the blackest spot of the album, the saccharine, cheesy-nostalgic Hungry Years, that aspires to become a hit single and it sounds dangerously like the equivalent unfortunate moments of Mike Oldfield in the past. Yet, even here and the same goes for all the songs, Hackett’s playing really shines and testifies effortlessly what a great and inspired guitarist he is even up to this day. If At the Edge of Light possessed a more convincing coherence, it could claim a place next to undecaying albums.

6 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
09 / 04 / 2019

Άραγε εν έτει 2019 ο σπουδαίος Steve Hackett έχει να αποδείξει το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε; Ρητορική η ερώτηση, καθώς η πορεία του τον έχει κατατάξει μέσα στους 4-5 καλύτερους και επιδραστικότερους progressive rock κιθαρίστες. Επομένως με τη φετινή 26^η studio κυκλοφορία του ονόματι At the Edge of Light κανείς δεν έχει προσδοκίες  να του αλλάξει τον κόσμο. Αυτό άλλωστε το έχει κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν κυρίως με τους Genesis αλλά και με τις πρώτες προσωπικές του δουλειές.

Το ενδιαφέρον όμως και οι προσδοκίες εστιάζονται στο συνθετικό, το ενορχηστρωτικό και φυσικά το κιθαριστικό επίπεδο, πεδία στα οποία ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει προ πολλού θέσει ψηλά τον πήχη.

Well done Mr. Hackett

Με μία πλειάδα guest μουσικών στο πλευρό του, ο Βρετανός κιθαρίστας ξεδιπλώνει όλο του το ταλέντο ντύνοντας και τις 10 συνθέσεις του δίσκου με το χαρακτηριστικό του μελωδικό παίξιμο. Αίσθηση προκαλεί η ποικιλία που υπάρχει μεταξύ των κομματιών, όπως για παράδειγμα το γεμάτο στις ανατολίτικες κλίμακες Shadow and Flame, το αμερικανιζέ Undeground Railroad με την slide guitar εισαγωγή, το επικό εμβατηριακό Descent ή το οριακά soundtrack-ικό Conflict. Ο δίσκος είναι γεμάτος με όμορφες μελωδίες και εντυπωσιακά solos που δεν κουράζουν αλλά επενδύουν στην ουσία.

Φυσικά το κυρίαρχο στοιχείο είναι για ακόμα μία φορά το κλασσικότροπο, αναγεννησιακό ύφος που επικρατεί στις περισσότερες συνθέσεις, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το 11λεπτο Those Golden Wings, την πιο κοντινή στο γνώριμο symphonic prog ύφος και  πιθανότατα κορυφαία στιγμή του δίσκου. Αυτό μαζί με τα Beasts In Our Time όπου ο Hackett επιδίδεται και σε κάποια ασυνήθιστα heavy riffs και το Under The Eye of the Sun (το μπάσιμο στην αρχή είναι σαφής αναφορά στο χαρακτηριστικό παίξιμο του σπουδαίου αδικοχαμένου μπασίστα και φίλου του Chris Squire), είναι τα τρία κομμάτια που παίρνουν και συνθετικά εκτός από εκτελεστικά υψηλό βαθμό.

Αυτό ίσως να είναι και το πιο μελανό σημείο ενός κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατου δίσκου, ότι δηλαδή από συνθετικής άποψης ακούγονται αρκετές αναμασημένες ιδέες, ενώ το γλυκανάλατο Hungry Years αν απουσίαζε τελείως δεν θα έλειπε σε κανέναν, νομίζω. Στα πολύ θετικά η εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει σε παραγωγή και ενορχήστρωση ο Roger King, όπως επίσης και οι ουσιαστικές πινελιές από σαξόφωνο, φλάουτο, βιολί, βιόλα, sitar που χρωματίζουν τις συνθέσεις.

Όπως προαναφέρθηκε, μετά από σχεδόν 50 χρόνια καριέρας το στοίχημα για τον Steve Hackett είναι να κυκλοφορεί δίσκους που να τιμούν το όνομα και την καλλιτεχνική του πορεία και θεωρώ πως το At the Edge of Light είναι ένας από αυτούς. Κοιτώντας μάλιστα προς τα πίσω, είναι σαφές ότι κατά την τρέχουσα δεκαετία η προσωπική καριέρα του ασίγαστα δημιουργικού κιθαρίστα διανύεει μία νέα άνοδο. Έτσι, η σημαντικότερη αξία που έχει ένας ούτως ή άλλως πολύ καλός δίσκος όπως το At the Edge of Light, είναι το ότι χωρίς να παρουσιάζει κάτι εντυπωσιακά νέο, καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον μας αμείωτο για τη συνέχεια μιας αξιοθαύμαστης προσωπικής καριέρας. Εδώ που τα λέμε, πόσες solo καριέρες prog καλλιτεχνών μπορούν να συγκριθούν με αυτή του κ. Hackett;

7.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Η συνέπεια και το υψηλό επίπεδο της προσωπικής καριέρας του Steve Hackett επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά στο At the Edge of Light. Η πρωτοτυπία απουσιάζει φυσικά και αυτό είναι απόλυτα λογικό για έναν 69χρονο δημιουργό, αλλά η ενέργεια του ίδιου και της μπάντας του πάνω στις κλασσικές prog φόρμες είναι αξιοσημείωτη. Συνθετικά τα κομμάτια έχουν αρκετά διαφορετικό ύφος και μερικά εκπλήσσουν, όπως το κατά το ήμισυ gospel Undeground Railroad, το ανατολίτικο Shadow and Flame, το κάτι σαν 4μισάλεπτο πομπώδες intro/γέφυρα Descent, και το μελανότερο σημείο του δίσκου, το υπερμελωδικό, cheesy-νοσταλγικό Hungry Years, που φιλοδοξώντας να είναι hit single, ομοιάζει επικίνδυνα με τις αντίστοιχες ατυχείς στιγμές του Mike Oldfield παλιότερα. Ακόμα όμως και σε αυτό, όπως και σε όλα τα κομμάτια, λάμπει το παίξιμο του Hackett που αποδεικνύει με χαρακτηριστική άνεση πόσο σπουδαίος και εμπνευσμένος κιθαρίστας είναι ακόμα και σήμερα. Αν το At the Edge of Light είχε μία πιο πειστική συνοχή θα μπορούσε να αποκτήσει μία θέση δίπλα σε δίσκους άφθαρτους στο χρόνο.

6 / 10

Δημήτρης Καλτσάς