Periphery – Periphery IV: HAIL STAN

Intro: Giannis Voulgaris
Translation: Lefteris Statharas
10 / 06 / 2019

Founded by guitarist Misha Mansoor in 2005, Periphery saw their first self-titled album being released in 2010. Since then they gathered a lot of attention across the pond Their music resonated so much that on their second album they featured John Petrucci and Gurthrie Govan as guest musicians. Since then they were established as leaders of the djent movement in America and one of the hottest names of the genre that was flourishing at the time that lead them to a grammy nomination for the best metal band, commercial success and global recognition. Now with their six full length album, the first away from Sumerian Records, they are called to prove if they can offer something new to their audience, but at the same time if they can save a musical genre that is rapidly declining.

Ok… But does it djent?

It is a fact that the last few years the djent musical genre is in a rut, which is natural because of the numerous albums that have been released the last decade.  However, Periphery have always managed to stand out and make their audience talk about their albums either because of the songs, or because of the production as well as the enrichment of their sound with elements like a choir or an orchestra.

In their sixth album, however, the band seems not to be in mood for experimenting with their sound and it seems as if they have crafted a nice sound and they just offer new albums. But that’s not something that the audience expects from Periphery. Yes indeed, Hail Stan has the main characteristics of the band like the voluminous production, the great guitar work both in rhythmic and the solo sections, as well as the mix of the guitars with the extreme vocals. However this time I think that the guitars are too much in front, the cymbals of the drums are buried and the bass is pushed back which could be because the bassist Adam Getgood left the band.

Some songs in my opinion don’t quite belong to the genre the band is moving, like It’s Only Smiles and Sentient Glow that are reminiscent of indifferent metalcore songs from the 2000s with alternations between heavy rhythms and pop refrains, or Crush that is mostly based on the synthisizers and clean vocals. Maybe they’re there for commercial reasons but they definitely don’t add to the cohesion on the album. Additionally, some songs don’t meet the standards, or better the Periphery standards like Chvrch Bvrner, Follow your Ghost and Blood Eagle which are songs that seem like I’ve heard them before from Periphery. On the other hand there is Satellites with a great melody, low tempo, ambient parts, clean vocals, slightly djent guitars and an overall prog atmosphere that leaves a nice taste at the end of the album. At the same time, the epic Reptile is the other great song of Hail Stan, since in 16 minutes it combines harmonically the orchestral parts with the technical prog riffs, the different expressions of Spencer Sotelo’s voice with the choir but also the melody with the djent character of the band, proving that when the band means to experiment they are second to none.

Unfortunately, Periphery in their sixth work give us an album that in my opinion is uneven, but mostly an album that offers almost nothing in the genre. Hail Stan could go commercially better than any other release, but musically it didn’t make the audience “wiser”.

5 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

Misha Mansoor and his band of groovy bandmates are back with their 6^th album within 9 years which is the first in their own-founded label 3DOT Recordings. In a move that shows attitude, the album starts with the 16:43 epic Reptile which is pretty much what you would expect from the band at this point. Groovy rhythms, djent sounds, melodic pop passages and emotionally charged vocals. The rest of the songs go through the signature Periphery sound while they attempted to experiment even further by adding choirs, strings and generally bringing out a more mature sound than their previous releases. A good example of the small change in their sound is the song It’s Only Smiles which has a more melodic approach and a choir. While most of the songs move in the same vein, variety or something synthetically groundbreaking that would make this album stand out lack.

7 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας
10 / 06 / 2019

Οι Αμερικανοί Periphery ιδρύθηκαν από τον κιθαρίστα Misha Mansoor το 2005 και με την πρώτη τους ομώνυμη κυκλοφορία το 2010 έκαναν αρκετό κόσμο στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού να ασχοληθεί με το περιεχόμενο της μουσικής τους. Ήταν τέτοιο το γκελ που έκαναν στον κόσμο, που στη δεύτερη κυκλοφορία τους Periphery II συνεισέφεραν τα solos τους ως guest μουσικοί, οι John Petrucci και Guthrie Govan. Από εκεί και μετά εδραιώθηκαν ως οι ηγέτες του djent κινήματος στην Αμερική και ένα από τα πιο hot ονόματα τους είδους που εκείνη την εποχή ανθούσε, οδηγώντας τους σε μια υποψηφιότητα για grammy καλύτερου metal συγκροτήματος, εμπορική επιτυχία και παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Πλέον με τον έκτο full length δίσκο τους, τον πρώτο μακριά από τη Sumerian Records, καλούνται να αποδείξουν αν συνθετικά έχουν κάτι νέο να προσφέρουν στους ακροατές, αλλά κυριότερα αν μπορούν να σώσουν ένα μουσικό είδος που παρακμάζει ταχύτατα.

Ok… But does it djent?

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το μουσικό ιδίωμα του djent βρίσκεται σε ένα τέλμα, το οποίο είναι φυσικό επακόλουθο της υπερπληθώρας των δίσκων που κυκλοφόρησαν την τελευταία δεκαετία στο συγκεκριμένο χώρο. Οι Periphery όμως σχεδόν πάντα κατάφερναν να ξεχωρίζουν και να αναγκάζουν τους ακροατές να ασχολούνται με τους δίσκους του, άλλοτε λόγω των συνθέσεων, άλλοτε λόγω του ήχου (παραγωγής) καθώς επίσης και του εμπλουτισμού της μουσικής τους με ετερόκλητα στοιχεία όπως η χορωδία και η ορχήστρα.

Στον έκτο τους δίσκο αυτή τη φορά όμως βλέπουμε η μπάντα να μην έχει διάθεση να πειραματιστεί με τον ήχο, σαν να έχει βρει τη μουσική «βολή» της και να προσφέρει απλώς νέους δίσκους. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που αναμένει ο ακροατής από τους Periphery. Ναι πράγματι, στο Hail Stan υπάρχουν τα κύρια χαρακτηριστικά της μπάντας, όπως η ογκώδης παραγωγή, η φοβερή κιθαριστική δουλειά τόσο σε ρυθμικά μέρη όσο και σε solos καθώς και η μίξη καθαρών και ακραίων φωνητικών, όμως αυτή τη φορά νομίζω πως οι κιθάρες παραείναι στο προσκήνιο, τα πιατίνια στα ντραμς αρκετά θαμμένα και το μπάσο λιγότερο πρωταγωνιστικό, αν και αυτό το τελευταίο ίσως έχει να κάνει και με την αποχώρηση του Adam Getgood από την μπάντα.

Επίσης ορισμένα τραγούδια κατά την άποψή μου δεν είναι ακριβώς στο μουσικό ιδίωμα που κινείται η μπάντα, όπως τα It’s Only Smiles και Sentient Glow, τα οποία περισσότερο θυμίζουν τα αδιάφορα metalcore κομμάτια των 2000’s με την εναλλαγή βαριών ρυθμικών μερών και pop refrain, ή το Crush που βασίζεται κυρίως στο synthesizer και τα καθαρά φωνητικά. Ίσως να βρίσκονται εκεί για εμπορικούς λόγους, αλλά σίγουρα δε δημιουργούν συνοχή στον δίσκο. Επιπλέον ορισμένα τραγούδια δεν είναι υψηλού επιπέδου ή πιο ορθά δεν είναι επιπέδου Periphery, όπως τα Chvrch Bvrner, Follow your Ghost και Blood Eagle, που μου φάνηκαν σαν κομμάτια που έχω ξανακούσει από τους ίδιους. Βέβαια από την άλλη υπάρχει το Satellites με την πολύ ωραία μελωδία του, το χαμηλό του tempo, τα ambient σημεία, τα καθαρά φωνητικά, τις τόσο όσο djent κιθάρες και γενικότερα την όλη prog ατμόσφαιρα, που σου αφήνει μια ωραία επίγευση με το κλείσιμο του δίσκου. Παράλληλα το επικό Reptile, είναι το έτερο καταπληκτικό κομμάτι του Hail Stan, μιας και στα 16 του λεπτά συνδυάζει αρμονικά τα ορχηστρικά μέρη με τα τεχνικά prog riffs, τις διαφορετικές εκφάνσεις της φωνής του Spencer Sotelo με τη χορωδία αλλά τη μελωδία με τον djent χαρακτήρα της μπάντας, δείχνοντας πως όταν η μπάντα πειραματίζεται δεν έχει αντίπαλο στο χώρο.

Οι Periphery δυστυχώς στο έκτο τους πόνημα, μας έδωσαν ένα δίσκο που κατά την άποψή μου είναι άνισος, αλλά κυριότερα έναν δίσκο που δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα στο μουσικό ιδίωμα που κινείται. Το Hail Stan μπορεί εμπορικά να τα πάει καλύτερα από κάθε προηγούμενη κυκλοφορία, αλλά μουσικά δεν έκανε «σοφότερους» τους ακροατές.

5 / 10

Giannis Voulgaris

2^η γνώμη

O Misha Mansoor και η μπάντα των groovy φίλων του επέστρεψαν με τον 6^ο δίσκο τους σε 9 χρόνια και τον πρώτο από την δική τους εταιρία 3DOT Recordings. Σε μια κίνηση που είναι και λίγο δήλωση, ο δίσκος ξεκινάει με το Reptile διάρκειας 16:43 το οποίο είναι πάνω-κάτω ό,τι θα περίμενε κανείς από την μπάντα. Groovy ρυθμοί, djent ήχοι, μελωδικά ποπ σημεία και συναισθηματικά φορτισμένα φωνητικά. Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν τον χαρακτηριστικό ήχο των Periphery ενώ έχουν προσπαθήσει να πειραματιστούν με τον ήχο τους βάζοντας χορωδίες, μερικά έγχορδα και γενικά ακούγονται πιο ώριμοι από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Ένα καλό παράδειγμα για την μικρή αλλαγή είναι το It’s Only Smiles που έχει ένα πιο μελωδικό ήχο και χορωδία. Τα περισσότερα κομμάτι είναι στο ίδιο μήκος κύματος αλλά γενικά δεν υπάρχει αρκετή ποικιλία ή κάτι το συνθετικά εξαιρετικό που θα κάνει τον δίσκο να ξεχωρίζει.

7 / 10

Λευτέρης Σταθάρας