Perfect Beings – Vier

Intro: Dimitris Kaltsas
06 / 02 / 2018

As Progrocks.gr, we had the chance to meet the American Perfect Beings from their very first steps. The band that was formed when Ryan Hurtgen accidentally met Johannes Luley released their self-titled debut album in 2014, and one year later their second album (II) was released, which was more or less similar to their first. The melodic progressive rock of Perfect Beings leaves no room for questioning their playing skills and how well they know the music they play.

Vier is their third album, which finds them under InsideOut with a new drummer, the great Sean Reinert (though he doesn’t play on the album) and the expectations grow sharply.

Success on their own terms

After the very promising debut and the second “good but not great” album, Perfect Beings are at their first clear turning point. With Vier, they themselves seem to choose the hard way. The four suites of a total duration of 73 minutes make their intentions clear and the result seems to justify them.

Vier is clearly a progressive rock album. Its logic, structure, orchestration are clearly based on the past and the present of the genre. Modern production, marriage to the essence of alternative and –at some points- pop vocal lines, are perfectly combined with the clear 70s references, especially to the greats: Yes, Pink Floyd and King Crimson. Particularly the influences from King Crimson are pleasantly surprising here, although they have not been integrated as much. This however does not change the clear identity of the band they have acquired after three albums.

The splitting into four large parts helps the listener navigate within the long duration of the record. Each part has its own identity and can act as a standalone entity without harming the homogeneity of the whole. After many hearings, it is understood that the basic skill of the band is the way they adapt their tendency to experimentation and versatility, on their clear compositional vision. Multiple vocal layers, jazz-rock outbursts, Floydian soundscapes, sophisticated pop (a la Peter Gabriel), unconventional rhythms, symphonic moments, all acting in favor of the compositions.

The opener Guedra goes through a lot of mood and speed changes during its 18 minutes. It is clear from the beginning that the use of vocals is one of the band’s main aims, something that was also evident in the two previous albums. However, this does not prevent them from experiencing with extensive atmospheric and jazzy instrumental parts. At The Golden Arc (especially in its first part) their tendency to walk on symphonic paths becomes clear and to their credit they do not choose the most pompous way to do so. Vibrational sounds more contemporary, encompassing the most Floydian moments on the album. Anunnaki is the “fullest” of the four parts, perfectly summing up all the features in Vier and giving the perfect closure to a wonderful journey of sounds.

With Vier, Perfect Beings manage to establish themselves emphatically in the world map of progressive rock. In spite of the variety of their music and the contemporary style of their sound, they are mainly addressed to their fans of the genre. Under the banner of InsideOut they can reach out to many people that are not aware of, which is certainly a delight if you remember the many golden mediocrities that have been suggested as important in recent years. And it’s great that they do it on their own terms.

8 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

With Dicki Fliszar’s (drums) and Chris Tristram’s (bass) leave not harming the band, the American progsters released their third and probably more ambitious album to date. The 18 pieces of Vier are divided into four basic sections: Guedra, The Golden Arc, Vibrational and Anunnaki. Once again, the great perfection of Perfect Beings is the combination of many and often disparate elements, resulting in a multifaceted effect that excites the listener. Progressive rock, art-pop a la Peter Gabriel, 80s synth-pop, jazz and elements from modern bands like The Dear Hunter blend in perfectly, while Sean Reinert’s (Cynic, Death, Gordian Knot) participations is more than essential and a good reason for new fans of the band. The main negative elements of this grower album are the very long duration (about 72 minutes) and the subsequent fluctuation in flow and quality.

7.5 / 10

Paris Gravouniotis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
06 / 02 / 2018

Τους Αμερικανούς Perfect Beings τους προλάβαμε ως Progrocks.gr από τα πρώτα τους βήματα. Η μπάντα που σχηματίστηκε όταν ο Ryan Hurtgen originally συνάντησε τυχαία τον Johannes Luley κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο το 2014 (οι κριτικές μας εδώ), ενώ ένα χρόνο μετά ήρθε το II (οι κριτικές μας εδώ), το οποίο ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με το πρώτο τους. Το μελωδικό progressive rock των Perfect Beings δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης των εκτελεστικών τους ικανοτήτων και του πόσο καλά γνωρίζουν τη μουσική που παίζουν.

Το Vier είναι το τρίτο τους album που τους βρίσκει στην InsideOut με νέο ντράμερ τον πολύ Sean Reinert (αν και δεν παίζει στον δίσκο) και τις προσδοκίες να αυξάνονται κατακόρυφα.

Εδραίωση με τους δικούς τους όρους

Μετά από την αλληλουχία πολύ ελπιδοφόρου ντεμπούτου και δεύτερου “καλού μεν αλλά που δεν κάνει την υπέρβαση δε” album, οι Perfect Beings βρίσκονται στο πρώτο ξεκάθαρο turning point της πορείας τους. Με το Vier οι ίδιοι δείχνουν να παίρνουν τον δύσκολο δρόμο. Οι τέσσερις σουίτες συνολικής διάρκειας 73 λεπτών κάνουν ξεκάθαρες τις προθέσεις τους και το αποτέλεσμα μοιάζει να τους δικαιώνει.

Το Vier είναι ξεκάθαρα ένας progressive rock δίσκος. Η λογική του, η δομή του, η ενορχήστρωσή του βασίζονται ξεκάθαρα στο παρελθόν και στο παρόν του είδους. Η σύγχρονη παραγωγή, το πάντρεμα με την ουσία του alternative και οι – σε σημεία – pop φωνητικές γραμμές, συνδυάζονται άψογα με τις ξεκάθαρες 70s αναφορές, κυρίως στους μεγάλους τους είδους, προεξεχόντων των Yes, των Pink Floyd και των King Crimson. Ειδικά οι επιρροές από τους τρίτους αποτελούν και την ευχάριστη έκπληξη εδώ, αν και δεν έχουν αφομοιωθεί τόσο τέλεια όσο των δύο πρώτων. Αυτό δεν αλλάζει την ξεκάθαρη μετά από τρεις δίσκους ταυτότητα που έχουν αποκτήσει.

Ο χωρισμός σε τέσσερα μεγάλα μέρη βοηθά τον ακροατή να προσανατολιστεί μέσα στη μεγάλη διάρκεια του δίσκου. Κάθε μέρος έχει τη δική του ταυτότητα και μπορεί να λειτουργήσει ως αυτόνομη οντότητα, χωρίς αυτό να κόβει πόντους ομοιογένειας από το σύνολο. Μετά από πολλές ακροάσεις γίνεται κατανοητό ότι το βασικό  προσόν της μπάντας που πρέπει να μνημονευτεί υπέρ του δέοντος, είναι ο τρόπος που προσαρμόζουν την τάση τους για πειραματισμό και πολυσυλλεκτικότητα, πάνω στο ξεκάθαρο συνθετικό τους όραμα. Πολλαπλά φωνητικά, jazz-rock ξεσπάσματα, Floyd-ικά απλώματα, sophisticated pop (α λα Peter Gabriel) σημεία, αντισυμβατικοί ρυθμοί, συμφωνικές στιγμές, όλα υπάρχουν εκεί για να βοηθήσουν τη σύνθεση και όχι να την «καπελώσουν».

Το εναρκτήριο Guedra περνά από πολλά mood και ταχύτητες στα 18 και κάτι λεπτά που διαρκεί. Από την αρχή γίνεται ξεκάθαρο ότι η χρήση των φωνητικών αποτελεί μια από τις βασικές επιδιώξεις της μπάντας, κάτι που συνέβαινε και στους προηγούμενους δίσκους. Αυτό δεν τους αποτρέπει από το να δοκιμάζουν και εκτεταμένα «ατμοσφαιρικά» και jazzy instrumental απλώματα. Στο The Golden Arc (κυρίως στο πρώτο του μέρος) γίνεται σαφής η τάση τους να περπατήσουν σε συμφωνικά μονοπάτια και προς τιμή τους δεν επιλέγουν το δρόμο του έντονα πομπώδους. Το Vibrational ακούγεται πιο σύγχρονο ηχητικά, περικλείοντας ταυτόχρονα και τις πιο Floyd στιγμές του δίσκου. Το Anunnaki είναι το πιο «γεμάτο» από τα τέσσερα μέρη, συνοψίζοντας τέλεια όλα τα χαρακτηριστικά του Vier και δίνοντας το ιδανικό κλείσιμο σε ένα εξαιρετικό ταξίδι ήχων.

Οι Perfect Beings καταφέρνουν με το Vier να εδραιωθούν στον παγκόσμιο χάρτη του progressive rock. Παρά τη ποικιλία που παρουσιάζει η μουσική τους και τη σύγχρονη χροιά του ήχου τους, απευθύνονται κυρίως σε ακροατές τους είδους. Η ένταξη στην ΙnsideΟut θα τους βοηθήσει να προσεγγίσουν μεγάλο μέρος αυτών που μέχρι τώρα τους αγνοούσαν, κάτι σίγουρα πολύ ευχάριστο αν αναλογισθεί κανείς την σωρεία χρυσών μετριοτήτων που πασάρεται ως κάτι σημαντικό τα τελευταία χρόνια. Το καλύτερο σε όλο αυτό είναι πως το κάνουν με τους δικούς τους όρους.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Με τις σημαντικές αποχωρήσεις των Dicki Fliszar και Chris Tristram σε drums και μπάσο αντίστοιχα να μην φαίνεται να τους επηρεάζει ιδιαίτερα, οι Αμερικανοί progsters κυκλοφόρησαν τον τρίτο και πιθανότατα πιο φιλόδοξο δίσκο τους μέχρι και σήμερα. Τα 18 κομμάτια του φετινού Vier είναι χωρισμένα σε τέσσερις βασικές ενότητες, τα Guedra, The Golden Arc, Vibrational και Anunnaki. Για ακόμη μία φορά το μεγάλο ατού των Perfect Beings είναι η σύζευξη πολλών και συχνά ετερόκλητων στοιχείων με αποτέλεσμα να βγαίνει ένα πολυποίκιλο αποτέλεσμα που πολλές φορές συναρπάζει. Progressive rock, art pop ala Peter Gabriel, 80s synth-pop, jazz αλλά και στοιχεία από σύγχρονες μπάντες όπως φερειπείν οι The Dear Hunter μπλέκονται αρμονικά, ενώ η συμμετοχή του Sean Reinert (Cynic, Death, Gordian Knot) πέραν από ουσιώδης αποτελεί και έναν πρώτης τάξεως «κράχτη» για τους περαστικούς. Ως αρνητικά στοιχεία ενός ούτως ή άλλως grower album μπορούν να χαρακτηριστούν η υπερβολικά μεγάλη διάρκεια (περί των 72 λεπτών) και η επακόλουθη διακύμανση σε ροή και ποιοτική σταθερότητα.

7.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης