Panzerpappa – Pestrottedans

Intro: Giannis Zavradinos
23 / 08 / 2016

Panzerpappa worthily represent the rich scene of Norway and particularly in a quite peculiar and extremely demanding genre as RIO / avant-prog. Formed in the late 90s in Oslo with key members the multi-intrumentalist Trond Gjellum and Steinar Børve (keyboards / wind instruments), they were flanked at times with notable musicians always in accordance with the respective direction.

Although they define themselves simply as “progressive rock with a friendly face”, their otherwise multilateral imagination inspires through a total of six albums. In addition to the basic impact as Henry Cow, Univers Zero, Samla Mammas Manna, grafted with idiosyncratic touches à la Zappa, the melody of Canterbury often makes its appearance in their music. Somewhere at this point, it is worth mentioning the participation of the beloved Richard Sinclair in the masterly Koralrevens Klagesang that was released in 2006.

Leap of charm

This year’s album of Panzerpappa entitled Pestrottedans, released through AltrOck, is perhaps their most homogeneous and coherent release so far, acoustically and as far as orchestration is concerned, and even to the point that the nine compositions could easily be presented as a single suite.

The improvisational jazz outbreaks of the past have given way to a more balanced temperament where the atmosphere as the main cohesive force, binds and exemplarily compacts any changes enclosed or boiled down through reasonable durations. This may be due to the more moderate use of wind instruments compared with their previous works. This new approach does not seem to limit the unquestionable imagination and talent, even though the element of surprise seems to be quite mitigated. The overall performance indicates the integrity, the collective spirit, the devotion to such a degree that renders the need for separate reference to individual musicians unnecessary. Absolutely compact in the right atmosphere and masterful setup, it succeeds in trapping with a sweet sorrow not usually seen in similar bands, especially of this time. From the opening Spadom to Goda Gomorrah the level of inspiration and quality remains high, which may cause the listener to hear the Pestrottedans in its entirety. Barkus i Vinterland stands out slightly because of its particular finesse and class, as perceived by the rhythm, the main theme and the way of development.

In conclusion, Panzerpappa once again generously offer us a remarkable avant-prog work with character, seriousness and dynamics as required by the musical standards of the genre. An important link in their evolutionary course which they formulate with a clear vision while investing in knowledge and past experience. What remains to be discovered is the spirit and the charm of the present album. Suitable for those who have tasted and appreciated the mature moments of Miriodor and Present. Pestrottedans definitely requires multiple hearings, but discovering the special aspects over time, the profit and the delight for the listener is the only result.

8.5 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion 

By listening to Pestrottedans again and again, we easily come to the conclusion that the Norwegians have managed much more than even the most demanding fan of Panzerpappa would expect. Moving the sound modernization of Astromalist (2012) a step further, they present ideas in much higher density and energy levels, presenting numerous ingenious phrases with variety of style, under very good sound production and orchestration at the impressive levels we’ve been used to for so many years. Pestrottedans is another gem in an enviably consistent discography and an avant-prog album reachable by a larger audience.

Highlights (among equals): Pestrottedans, Barcus I Vinterland, Fundal.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός
23 / 08 / 2016

Οι Panzerpappa εκπροσωπούν επάξια την ήδη πλούσια σκηνή της Νορβηγίας και μάλιστα σε ένα αρκετά ιδιόρρυθμο και άκρως απαιτητικό ιδίωμα όπως αυτό του RIO / avant-prog. Σχηματίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 στο Oslo με βασικά μέλη τους τον πολυοργανίστα Trond Gjellum και τον Steinar Børve (πλήκτρα / πνευστά) πλαισιωμένοι κατά καιρούς με αξιόλογους μουσικούς  σύμφωνα πάντα με την εκάστοτε κατεύθυνση.

Αν και οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται λιτά ως “progressive rock με φιλικό πρόσωπο”, η κατά τα άλλα πολυμερής φαντασία τους αναδεικνύεται μέσα από έξι συνολικά δισκογραφικές δουλειές. Εκτός από τις βασικές επιρροές όπως Ηenry Cow, Univers Zero, Samla Mammas Manna, μπολιασμένες με ιδιοσυγκρασιακές à la Zappa πινελιές, η μελωδικότητα του Canterbury συχνά κάνει την εμφάνισή της στη μουσική τους. Κάπου εδώ αξίζει να αναφερθεί και η συμμετοχή του πολυαγαπημένου Richard Sinclair στο αριστουργηματικό Koralrevens Klagesang που κυκλοφόρησε το 2006.

Άλμα γοητείας

Η φετινή δουλειά των Panzerpappa με τίτλο Pestrottedans που κυκλοφόρησε μέσω της AltrOck αποτελεί ίσως την πιο ομοιογενή και συγκροτημένη κυκλοφορία τους μέχρι τώρα τόσο ηχητικά όσο και ενορχηστρωτικά και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που οι εννέα συνθέσεις του θα μπορούσαν κάλλιστα να παρουσιαστούν ως μια ενιαία σουίτα.

Οι αυτοσχεδιαστικές jazz εξάρσεις του παρελθόντος έχουν δώσει τη θέση τους πλέον σε μια πιο ισορροπημένη ιδιοσυγκρασία, όπου η ατμόσφαιρα ως βασική δύναμη συνοχής δένει και συμπτύσσει υποδειγματικά τις όποιες αλλαγές που περικλείονται ή συμπυκνώνονται μέσα από λογικές διάρκειες. Αυτό ίσως να οφείλεται και στην φειδωλότερη χρήση πνευστών σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Η νέα αυτή  προσέγγιση δε δείχνει να περιορίζει την αδιαμφισβήτητη φαντασία και το ταλέντο τους, παρά το ότι το στοιχείο της έκπληξης δείχνει αρκετά μετριασμένο. Η συνολική απόδοση φανερώνει την ακεραιότητα, το συλλογικό πνεύμα, την αφοσίωση σε τέτοιο βαθμό που καθιστά αχρείαστη την ανάγκη ξεχωριστής αναφοράς μεμονωμένων μουσικών. Απόλυτα συμπαγές μέσα στην ατμοσφαιρικότητα και το αριστοτεχνικό του στήσιμο καταφέρνει να εγκλωβίζει με μια γλυκιά χαρμολύπη που σπάνια συναντάμε σε ανάλογες μπάντες, ειδικά αυτής της εποχής. Από το εναρκτήριο Spadom μέχρι το Goda Gomorrah το επίπεδο της έμπνευσης και της ποιότητας παραμένει υψηλό, κάτι που ενδεχομένως να αναγκάσει τον ακροατή να ακούει το  Pestrottedans στην ολότητά του. Το Barkus i Vinterland ξεχωρίζει ελάχιστα, λόγω της ιδιαίτερης φινέτσας και κλάσης, όπως γίνεται αντιληπτό από τον  ρυθμό, το κυρίως θέμα και τον τρόπο ανάπτυξής του.

Εν κατακλείδι, οι Panzerpappa για άλλη μια φορά μας προσφέρουν γενναιόδωρα ένα αξιόλογο avant-prog έργο με χαρακτήρα, σοβαρότητα και δυναμική όπως επιτάσσουν οι μουσικές προδιαγραφές του εν λόγω ιδιώματος. Ένας σημαντικός κρίκος στην εξελικτική τους πορεία την οποία χαράζουν με ξεκάθαρο πλέον  όραμα επενδύοντας παράλληλα  στην γνώση και την εμπειρία του παρελθόντος. Αυτό που μένει να αποκαλυφθεί είναι το απόσταγμα και η γοητεία που παρόντος. Ενδείκνυται χωρίς αμφιβολία για όσους έχουν γευτεί και εκτιμήσει τις ώριμες στιγμές των  Miriodor και Present. Το Pestrottedans σίγουρα χρήζει πολλαπλών ακροάσεων, ανακαλύπτοντας όμως τις ιδιέταιρες πτυχές σε βάθος χρόνου το κέρδος και η τέρψη για τον ακροατή είναι το μόνο αποτέλεσμα.

8.5 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη 

Ακούγοντας το Pestrottedans ξανά και ξανά εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι Νορβηγοί κατάφεραν πολύ περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε ακόμα και ο πιο απαιτητικός ακροατής των Panzerpappa. Προχωρώντας τον ηχητικό εκσυγχρονισμό του Astromalist (2012) ένα βήμα παραπέρα, εδώ παρουσιάζουν μεγαλύτερη πυκνότητα ιδεών, υψηλότερα επίπεδα ενέργειας, πάμπολλες ευρηματικές φράσεις, με ποικιλία ύφους, πολύ δυνατή παραγωγή και ενορχήστρωση στα εντυπωσιακά επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει εδώ και τόσα χρόνια. Το Pestrottedans είναι ένα ακόμα στολίδι σε μία αξιοζήλευτα συνεπή δισκογραφία και ένα avant-prog album προσεγγίσιμο από ευρύτερο ακροατήριο.

Κορυφαίες στιγμές (μεταξύ ίσων): Pestrottedans, Barkus I Vinterland, Fundal.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς