Lüüp – Canticles of the Holy Scythe

Intro: Kostas Barbas
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas
14 / 11 / 2017

Stelios Romaliadis has given us two very special releases, under Lüüp’s hat. Distress Signal Code (2008) and Meadow Rituals (2011) are two albums with different intentions, but with their composer’s signature. The trend towards chamber music, the extensive use of wind and string instruments, as well as the participation of many different musicians, including David Jackson of Van Der Graaf Generator, are some of the features of Lüüp (especially in Meadow Rituals). After six years, their return to discography is still different. The cover and the music in Canticles of the Holy Scythe reveal Romaliadis’s intentions for a darker approach. The participation of Sakis Tolis (Rotting Christ) and Aldrahn (Dødheimsgard, Thorns, The Deathtrip) helps in this direction.

The Mysteries of Death

The first time I stumbled upon Lüüp was when a friend familiarized me with a Pleq / Lüüp EP that was just released. So that must have been 2012. Or 2013. Anyway I was intrigued to find out they already had two albums out on Musea so I knew I had to give them a proper listen. Not sure what the circumstances were but I was not impressed, while I do remember I liked 2011’s Meadow Rituals more than 2008’s Distress Signal Code. I kept them on my radar and even labeled them a respected, promising outfit in my head so naturally, when word was out that they were about to release a new album I got excited. Canticles of the Holy Scythe it is then.

I am pressing the play button. Six new cuts are waiting for me and Γιατί είναι Μαύρα τα Βουνά (Why are the Mountains Black) is opening up. This is a traditional greek lament, a song of Death that is not exclusive to a certain geographical area and as such is sung throughout Greece, boasting many versions and editions. A cheerful opener that depicts the inevitability of Death and the mere reminder that humans are defenceless against that inevitability, so what’s better than singing a canticle for Him? It only takes a piano, a santoor and three grievers in Anna Linardou, Sofia Sarri and Xenia Rodotheatou. Musically this has more to do with Ligeti’s Musica Ricercata or the Mysteries of the Macabre than any traditional greek form, although it showcases a multitude of folk references that are slowly progressing away and into what Stelios Romaliadis (the brainbox behind Lüüp) had in mind. The careful use of dissonances, polyphony and the melody changes are setting the tone for the rest of the album. This is haunting, relentless, unforgiving, unsettling. Like Death Himself.

We are descending. The album becomes more ominous as we proceed and assumes a turn into mysticism and the occult.  9°=2° (Κόγξ ὀμ Πὰξ) is a direct remark on the Eleusinian mysteries as this was likely attributed to by Johannes Merseus’ controversial interpretation of the phrase Κόγξ ὀμ Πὰξ. The song is dominated by cellos and bassoon that provide an ambient undertone before it unleashes itself in full effect. This is not far from Univers Zero or Art Zoyd’s early works and it’s the ideal ground for the hierophant Sofia Sarri’s frenzied, blackened Galas-like prayers. Coming up next, The Greater Holy Assembly (Ha Idra Rabba Qadisha) moves our apocryphal interest to the Judaic mystic worlds of Kabbalah and the invocations are resumed, this time by none other than Sakis Tolis of Rotting Christ. By far the most disturbing track on the record, this is essentially a dark ambient song that reminded me a bit of the fellow Greeks Mohammad and their chamber doom as well as Giacinto Scelsi’s Konx om Pax (that again…). Four cellos, percussion, microtonality, or even different intonation systems applied simultaneously to create tense and more tense and a hectic, manic, threatening Tolis get as harrowing as harrowing can be.

At this point I’d welcome a break and that comes with Noctivagus (Apparition of Death). More an eerie, uneasy calm before the storm than a break, Noctivagus foretells the coming of Death and rearranges the mood into that of anticipation. How would that sound? you may ask. I believe the influence here may come from works such as Tartini’s Sonata del Diavolo or Huybrechts’ Chant Funèbre, that is if I am allowed the analogy. Performed by the “Ghost Woodwinds” I wouldn’t be surprised if that’s all Stelios Romaliadis himself and my best guess is that the instruments include oboe or cor anglais, bassoon, flute, possibly bass clarinet and maybe euphonium. This, to welcome Death in Stibium (Triumph of Death), played by Bjørn “Aldrahn” Dencker of Dødheimsgard. The ensemble is reorganized to include contrabass, two violas, two cellos, bassoon and the flute, all conducted to reflect the agony that Death brings. …that Aldrahn brings. The end is cathartic, ultimate and majestic as well as minimalistic and tense, pretty much resembling the whole album until now. The record ends after 35 short minutes with Зона (Mors Consolatrix), possibly signalling the mourning phase for the dead. An ideal epilogue that really takes me back to the beginning of the death cycle, using processed piano and Anna Linardou’s phonetics. 

One can figure from the get go that this is a difficult and inaccessible album. The concept of the all-encompassing, inescapable and yet individualistic Death is by no means an easy pill to swallow and this is exactly what Lüüp achieve with Canticles…: a lyrical, musical demonstration of what Death resembles, stripped of any romanticism. The leap that Stelios Romailidis took in creating this is enormous and I have to say, unexpected. I mentioned the individualistic essence of death – in the way we will all unavoidably experience it alone and for that, I’d recommend that anyone should initially listen to this through headphones. I actually played it quite loud with the speakers growling, and I’ll just say it created a terrifying effect (for my neighbors). As a last note, I think that Canticles of the Holy Scythe is an extremely important album for experimental greek music and music in general and I’d warmly suggest it to every music lover out there.

9 / 10

Vangelis Christodoulou

2^nd opinion

Canticles of the Holy Scythe is a very special and dark chamber music album, quite diverse, despite the similar character of the compositions. The album opens up impressively with the avant-prog melody of the traditional Why It’s Black Mountains. It is followed by 9°=2° with the sophisticated vocals of Sofia Sarri, a chamber black metal elegy and the very best moment here. The Greater Holy Assembly could be an interesting chamber drone piece, if it was not overshadowed by Sakis Tolis’ out-of-place and time vocals, which lower the high aesthetic level of the album. Noctivagus and Stibium are a very well cared and stylish tribute to Devil Doll, with Aldrahn making clear the influence of Mr. Doctor in his career so far. The sweet ambient of Зона brings the listener from the tense climate of the rest of the album to regularity. Lovers of dark and sophisticated music of whatever kind have to give an opportunity to this record.

7.5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Kαλτσάς
14 / 11 / 2017

Ο Στέλιος Ρωμαλιάδης μας έχει δώσει μέχρι σήμερα, υπό τη σκέπη των Lüüp, δύο πολύ ιδιαίτερες κυκλοφορίες. Το Distress Signal Code (2008) και το Meadow Rituals (2011) είναι δύο δίσκοι με διαφορετικές προθέσεις, αλλά με σαφέστατη την υπογραφή του συνθέτη τους. Η τάση προς τη μουσική δωματίου, η εκτεταμένη χρήση πνευστών και εγχόρδων, όπως και η συμμετοχή πολλών διαφορετικών μουσικών, προεξέχοντος του David Jackson των Van Der Graaf Generator, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των Lüüp (ιδιαίτερα στο Meadow Rituals). Μετά από έξι χρόνια η επιστροφή τους στη δισκογραφία τους θέλει και πάλι διαφοροποιημένους. Το Canticles of the Holy Scythe από το εξώφυλλο αλλά και από τη θεματολογία του φανερώνει τις προθέσεις του Ρωμαλιάδη για μια πιο σκοτεινή προσέγγιση. Η συμμετοχή του Σάκη Τόλη (Rotting Christ) και του Aldrahn (Dødheimsgard, Thorns, The Deathtrip) συνεπικουρεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Τα Μυστήρια του Θανάτου

Η πρώτη φορά που έπεσα πάνω στους Lüüp ήταν όταν ένας φίλος με ενημέρωσε για ένα Pleq / Lüüp EP που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Άρα πρέπει να ήταν το 2012. Ή το 2013. Σε κάθε περίπτωση μου φάνηκε ενδιαφέρον ότι είχαν ήδη βγάλει δύο δίσκους στη Musea και κατάλαβα ότι πρέπει να τους ακούσω προσεκτικά. Δεν θυμάμαι τι και γιατί ακριβώς, αλλά δεν εντυπωσιάστηκα, αλλά θυμάμαι ότι το Meadow Rituals του 2011 μου άρεσε περισσότερο από το Distress Signal Code του 2008. Τους κράτησα όμως στα υπ’όψιν και στο κεφάλι μου τους χαρακτήρισα σαν ένα ελπιδοφόρο συγκρότημα οπότε όταν έμαθα ότι κυκλοφορούν νέο άλμπουμ φυσικά ενθουσιάστηκα. Canticles of the Holy Scythe λοιπόν.

Πατάω play. ‘Εξι νέα κομμάτια με περιμένουν και το Γιατί είναι Μαύρα τα Βουνά (Why are the Mountains Black) δίνει την εκκίνηση. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό ελληνικό μοιρολόι, ένα τραγούδι του Χάρου το οποίο δεν συναντάται αποκλειστικά σε μία συγκεκριμένη περιοχή αλλά σε όλη την Ελλάδα μέσα από πολλές εκδόσεις και παραλλαγές. Πρόκειται για ένα κεφάτο ξεκίνημα το οποίο σκιαγραφεί το αναπόφευκτο του Θανάτου και την υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι είμαστε απροστάτευτοι απέναντί του, οπότε τι καλύτερο από το να τραγουδήσουμε ένα άσμα για το Χάρο; Χρειάζεται μόνο ένα πιάνο, ένα σαντούρι και τρεις πενθούσες στα πρόσωπα των Άννας Λινάρδου, Σοφίας Σαρρή και Ξένιας Ροδοθεάτου. Μουσικά έχει περισσότερο να κάνει με τη Musica Ricercata ή τα Mysteries of the Μacabre του Ligeti παρά με οποιαδήποτε δημοτική φόρμα, παρ’όλο που επιδεικνύει ένα πλήθος παραδοσιακών αναφορών (με αφετηρία την Ήπειρο) οι οποίες όμως προοδευτικά απομακρύνονται προς αυτό που ο ιθύνων νους Στέλιος Ρωμαλιάδης είχε κατά νου. Η προσεκτική χρήση των δυσαρμονιών, η πολυφωνία και οι αλλαγές στη μελωδία δίνουν το έναυσμα για το υπόλοιπο άλμπουμ. Είναι στοιχειωμένο, αμείλικτο, δύσκολο και δεν συγχωρεί. Σαν τον Θάνατο.

Κατερχόμαστε. Το άλμπουμ γίνεται όλο και πιο δυσοίωνο όσο προχωράμε ενώ κάνει μία στροφή προς το μυστικισμό και τον αποκρυφισμό. Το 9°=2° (Κόγξ ὀμ Πὰξ) είναι μία άμεση αναφορά στα Ελευσίνια μυστήρια με βάση το αποδιδόμενο αν και επίμαχο νόημα που προσέδωσε ο Johannes Merseus στη φράση Κόγξ ὀμ Πὰξ. Το τραγούδι κυριαρχείται από βιολοντσέλα και φαγκότο τα οποία προσδίδουν μία ambient αυρά, πριν ξεχυθεί ολοκληρωτικά. Δεν είναι μακριά από τις πρώτες δουλειές των Univers Zero και Art Zoyd ενώ είναι το ιδανικό πάτημα για την ιεροφάντη Σοφία Σαρρή και τις αλα Diamanda Galas φρενήρεις και μαυρομεταλλικές προσευχές της. Το επόμενο είναι το Greater Holy Assembly (Ha Idra Rabba Qadisha) το οποίο μετακινεί το αποκρυφιστικό μας ενδιαφέρον προς τους ιουδαϊκούς κόσμους της Kabbalah και οι επικλήσεις συνεχίζονται, αυτή τη φορά από τον ίδιο τον Σάκη Τόλη των Rotting Christ. Με διαφορά το πιο ενοχλητικό κομμάτι του δίσκου, είναι βασικά σκοτεινό ambient το οποίο μου θυμίζει κάτι από τους επίσης Έλληνες Mohammad και το chamber doom τους αλλά και το Konx om Pax του Giacinto Scelsi. Τέσσερα βιολοντσέλα, κρουστά, μικροτονικότητα, ή ίσως διαφορετικά συγκερασμένα συστήματα που παίζουν ταυτόχρονα ώστε να δημιουργούν ένταση και περισσότερη ένταση και ένας μανιακός, πυρετώδης, απειλητικός Σάκης Τόλης, μεταμορφώνονται σε τρομακτικά οδυνηρή ενέργεια.

Σε αυτό το σημείο θα χρειαζόμουν ένα διάλειμμα και αυτό έρχεται με το Noctivagus (Apparition of Death), το οποίο είναι περισσότερο μία ανησυχητική ηρεμία πριν την καταιγίδα παρά ένα διάλειμμα. Μας προφητεύει τον ερχομό του Θανάτου και μεταλλάσσει τη διάθεση σε αυτή της προσμονής. Τι ήχο έχει αυτό; ρωτάς. Πιστεύω πως οι επιρροές εδώ έρχονται από τη Sonata del Diavolo του Ταρτίνι ή το Chant Funèbre του Huybrechts, αν μου επιτρέπεται η σύγκριση. Η εκτέλεση έγινε από τα Ghost Woodwinds όπου δεν θα εντυπωσιαζόμουν αν μάθαινα ότι είναι παιγμένα όλα από τον Στέλιο Ρωμαλιάδη, ενώ πιστεύω ότι τα όργανα που ακούγονται εδώ είναι όμποε ή αγγλικό κόρνο, φαγκότο, φλάουτο, πιθανά μπάσο κλαρινέτο και ίσως ευφώνιο. Όλα αυτά για να καλωσορίσουμε τον Θάνατο στο Stibium (Triumph of Death) όπως παίζεται από τον Bjørn “Aldrahn” Dencker των Dødheimsgard. Το σύνολο εδώ περιλαμβάνει κοντραμπάσο, δύο βιόλες, φαγκότο και φλάουτο, όλα διευθυνόμενα να απεικονίσουν την οδύνη που φέρνει ο Θάνατος… που φέρνει ο Aldrahn. Το τέλος φέρνει την κάθαρση και είναι απόλυτο, μεγαλειώδες αλλά και μινιμαλιστικό και έντονο όπως το υπόλοιπο άλμπουμ μέχρι τώρα. Ο δίσκος τελειώνει έπειτα από μόνο 35 λεπτά με το Зона (Mors Consolatrix), πιθανότατα σηματοδοτώντας τη φάση του θρήνου. Ένα ιδανικό κλείσιμο που μας φέρνει πίσω στην αρχή του κύκλου του θανάτου χρησιμοποιώντας ένα πειραγμένο πιάνο και τα φωνητικά της Άννας Λινάρδου.

Μπορεί κάποιος να καταλάβει από την αρχή ότι πρόκειται περί δύσκολου και απρόσβατου άλμπουμ. Η έννοια του καθολικού, αναπόδραστου και τελικά ατομικού θανάτου δεν είναι εύκολη προς αποδοχή και αυτό ακριβώς καταφέρνουν οι Lüüp  στο Canticles…: να αποδώσουν μουσικά και λυρικά με τι ομοιάζει έξω από κάθε ρομαντισμό. Το άλμα που κάνει ο Στελιος Ρωμαλιάδης είναι τεράστιο και απροσδόκητο κατά τη γνώμη μου. Μίλησα για την ατομικότητα στο θάνατο – κατά το ότι ο καθένας τελικά θα τον βιώσει μόνος του και ακριβώς γι’αυτό θα του πρότεινα (του καθενός) να ακούσει το άλμπουμ πρώτα με ακουστικά, μόνος του. Το άκουσα με τέρμα τα ηχεία και είχε τρομακτικό αποτέλεσμα (κυρίως για τους γείτονες). Τέλος, νομίζω ότι το Canticles of the Holy Scythe είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό άλμπουμ για την πειραματική ελληνική μουσική και τη μουσική εν γένει και θα παρότρυνα όλους τους λάτρεις της μουσικής να μπουν στον κόσμο του.

9 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου

2^η γνώμη

Το Canticles of the Holy Scythe είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και σκοτεινό album chamber μουσικής, αρκούντως πολυποίκιλο παρά τον κοινό χαρακτήρα των συνθέσεων. Ο δίσκος ανοίγει εντυπωσιακά με την avant-prog μελοποίηση του παραδοσιακού Γιατί Είναι Μαύρα τα Βουνά. Ακολουθεί το 9°=2° με τα φοβερά φωνητικά της Σοφίας Σαρρή, μια chamber black metal ελεγεία και σαφέστατα η κορυφαία στιγμή εδώ. Το The Greater Holy Assembly θα μπορούσε να ένα ενδιαφέρον chamber drone κομμάτι, αν δεν επισκιαζόταν από τα κάκιστα και εκτός τόπου και χρόνου φωνητικά του Σάκη Τόλη, τα οποία ρίχνουν στο ναδίρ την κατά τα άλλα υψηλή αισθητική στάθμη του δίσκου. Τα Noctivagus και Stibium αποτελούν ένα πολύ φροντισμένο και καλαίσθητο tribute στους Devil Doll, με τον Aldrahn να κάνει σαφέστατη την επιρροή που είχε ο Mr. Doctor στη μέχρι τώρα πορεία του. Το γλυκό ambient του Зона επαναφέρει τον ακροατή από το τεταμένο κλίμα του υπόλοιπου δίσκου στην κανονικότητα. Λάτρεις της σκοτεινής και εκλεπτυσμένης μουσικής ανεξαρτήτου είδους, οφείλουν να δώσουν μια ευκαιρία εδώ.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας